Φεύγουν για να σώσουν το τομάρι τους και όχι τη χώρα

Όταν έπρεπε να σώσουν τη χώρα, χτύπαγαν με μανία παλαμάκια. Ούρλιαζαν και έβριζαν μέσα στη βουλή. Έβγαζαν ανακοινώσεις, μέχρι και την τελευταία ημέρα.

Τους μιλούσες για ανέργους και για φτώχεια και σου απαντούσαν για θυσίες που κάνει με τη θέληση του ο Ελληνικός λαός.

Έβλεπαν το αίμα και τα σύννεφα από χημικά στο κέντρο της Αθήνας, έβλεπαν τις απίστευτες για μια δημοκρατία εικόνες στη Κερατέα και ζητούσαν μεγαλύτερη επιβολή της τάξης!!!.

Έβλεπαν την επέλαση των κρατικοδίαιτων εργολάβων, τη λεηλασία της κρατικής περιουσίας, την απαξίωση των θεσμών, την κατάλυση βασικών άρθρων του Συντάγματος.

Άκουγαν την απελπισία από την κοινωνία, την έβλεπαν, τους την έλεγαν στους δρόμους οι ίδιοι οι πολίτες.

Ένοιωθαν την αγανάκτηση, την οργή. Κρύφτηκαν στα σπίτια τους, έβαλαν προστασία γύρω τους να τους φυλάει. Και όμως ψήφιζαν το ένα νομοσχέδιο πίσω από το άλλο.

Χωρίς ντροπή και με τις κωλοτούμπες και τα παλαμάκια να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Κατακτήσεις για τις οποίες χύθηκε αίμα και χρειάστηκε ένας αιώνας για δώσουν ένα ασφαλές περιβάλλον διαβίωσης στους εργαζόμενους, εξαερώθηκαν με τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ συναίνεση.

Και ξαφνικά θυμήθηκαν την πατρίδα, το λαό, τη κοινωνία, το καθήκον τους.

Λίγο αργά, αλλά πάντα με την ελπίδα ότι θα σώσουν το τομάρι τους.

Κύριοι είναι απλό. Βγείτε στους δρόμους και εκεί θα σας πει ο λαός απευθείας τη γνώμη τους για όλους εσάς.

Στην καλύτερη περίπτωση θα σας φτύσει!!

Υ.Γ. Θαυμάστε πολιτική σκέψη, ανθρώπων που εκλέγονται και νομοθετούν!!!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση