Κανείς δεν πανηγυρίζει και κανείς δεν αντιδρά

Πόσο συχνά διαβάσαμε και ακούσαμε από την αρχή της κρίσης – τη μισώ αυτή τη λέξη, είναι πολύ μικρή για να περιγράψει τις περιστάσεις - φράσεις όπως: ‘ τα χειρότερα έρχονται’, ‘ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα’, ‘ακολουθούν κι άλλα μέτρα’, ‘θα εξαθλιωθούμε’; Κι όμως, δεν ήταν μια πρόβλεψη μόνο, ήταν μια ευχή η οποία και θα πραγματοποιηθεί, για να πούμε το γνωστό, ότι πρέπει κανείς να προσέχει τι εύχεται.

Η κοινωνία είναι αυτή που θα κηρύξει την περίφημη χρεωκοπία, και όχι – στο παρόν διεθνές και Ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα τουλάχιστον – το κράτος. Οι Κοινοτικοί Εταίροι μας δεν είναι διατεθειμένοι να μας αφήσουν να παρασύρουμε στη δίνη το οικοδόμημα του Ευρώ, του οποίου όμως οι αδυναμίες στοιχίζουν στον πιο αδύναμο κρίκο, την Ελλάδα, την αξιοπρεπή επιβίωσή του. Επομένως παρασιτούμε και θα συνεχίσουμε να παρασιτούμε για την επόμενη δεκαετία (τουλάχιστον), στα γόνατα και με δανεικά. Εν τω μεταξύ θα δημιουργηθούν ευκαιρίες απίστευτου κέδρους για πολυεθνικές και διεθνείς επενδυτές οι οποίοι θα αγοράζουν και θα αγοράζουν φθηνά και θα τους είμαστε και υπόχρεοι που μας βγάζουν από τη μιζέρια μας και μας δίνουν λίγη ρευστότητα, μιας και η χώρα δεν θα παράξει πρωτογενές πλεόνασμα (έσοδα) για μια δεκαετία, πάνω – κάτω. Οι φόροι – τα μοναδικά έσοδα - θα συνθλίψουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη, η περεταίρω ύφεση, με την σειρά της, θα προκαλέσει τρομαχτική και καλπάζουσα ανεργία, και η οργή της κοινωνίας θα ανακυκλωθεί μεταξύ χαμηλών μισθών, αυτομαστιγώματος και δραματική μείωση του βιοτικού επιπέδου. Δεν θα επέλθει όμως χρεωκοπία της κοινωνίας γιατί έστω και με πενιχρά εισοδήματα, η πλειοψηφία θα επιβιώνει –απλά θα επιβιώνει. Ένα μέρος της θα πτωχύνει και πράγματι θα χρεοκοπήσει και ένα μικρό μέρος της θα πλουτίσει, όπως συμβαίνει σε περιόδους κρίσης : κάποιοι βγάζουν κέρδος και μάλιστα μεγάλο.

Σε αυτή λοιπόν τη συγκυρία, με δεδηλωμένη την απόπειρα των υπόλοιπων της Ευρωζώνης να μας βγάλουν από τον βαθύτερο βούρκο της στάσης πληρωμών – απ’ όπου θα τραβούσαμε και δυο- τρεις ακόμα Εταίρους , και αυτοί με τη σειρά τους άλλους ώστε να ακολουθήσει ολόκληρο το ‘καταραμένο Ευρώ!’ – η Κυβέρνηση διακηρύττει Δημοψήφισμα.

Όλοι το περιμέναμε και οι πιο υποψιασμένοι, το φοβόμασταν. Σε αυτή την περίπτωση εισέρχεται ο παράγοντας του απρόβλεπτου. Πλέον, ο Αγανακτισμένος πρέπει να σταθεί ενώπιον αποφάσεων που πραγματικά θα έχουν σημασία : το να αποφασίσεις ότι διαδηλώνεις έξω από το Σύνταγμα με πορείες ή μόνιμα (μέχρι να μπει ο Αύγουστος, ε, και να φύγεις για το χωριό σαν άνθρωπος και συ μόλις αρχίζουν και σφίγγουν οι ζέστες), είναι σίγουρα μια απόφαση, αλλά καμία αλλαγή δεν φέρνει στην δημόσια ζωή όταν κινδυνεύουν να μην πληρωθούν συντάξεις και μισθοί τον ερχόμενο μήνα. Επομένως όσο εξοργισμένος και αν είσαι, χαίρεσαι που δεν εξαρτάται πραγματικά από σένα το αν θα υπογραφεί η επόμενη Δανειακή Σύμβαση και υποθηκευτεί το μέλλον των επόμενων γενεών γιατί εσύ στο τέλος του μήνα θα πληρωθείς, γιατί η δόση των μισητών δανειστών μας γέμισε το Ταμείο που γεμίζει το δικό σου μικρό ταμείο.

Όμως έρχεται η ώρα που όλοι φοβόμαστε και ο αγανακτισμένος, ο αντιευρωπαϊστής, ο αναρχικός και ο καπιταλιστής πρέπει να αποφασίσουν ακριβώς αυτό: να γεμίσει το αδειανό Ταμείο με τα Δανεικά των απαράδεκτων όρων και της τεχνητής Κρίσης (Και τι σημαίνει χρέος; εγώ δεν χρωστάω πουθενά… επειδή το λένε κάποιοι αριθμοί; Οι μηχανές ξεσηκώθηκαν και πολεμούν τον άνθρωπο!’ λέμε αναμεταξύ μας…) ή θα κάνουμε πράξη αυτά που κηρύττουμε και θα την κηρύξουμε την στάση πληρωμών;

Η επόμενη μέρα θα είναι μια νέα μέρα στην περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας αν όλοι κάνουμε αυτό που λέγαμε ότι θα κάνουμε , όταν το σενάριο αυτό ήταν υποθετικό – να ψηφίσουμε κατά της νέας Δανειακής Σύμβασης. Μια νέα μέρα, χωρίς την έννοια που της προσδίδει ο πολιτικός λόγος ή ο λογοτεχνικός. Μια νέα μέρα με τους όρους του ρεαλισμού. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί η διαδικασία, ποιους θα παρασύρει μαζί της, πόσο βαθειά θα είναι η εξαθλίωση η οποία τότε, ναι , θα έρθει, αλλά κυρίως, ποιες θα είναι οι συνέπειες που θα στοιχίσουν περισσότερο στην Ελλάδα ως κράτος: οι οικονομικές, οι κοινωνικές ή οι απρόβλεπτες γεωπολιτικές;

Έκπληξη προκαλεί η επιλογή της Κυβέρνησης να θέσει τον ανώριμο λαό μπροστά στις ευθύνες του. Η επίσπευση αυτή των εξελίξεων όμως μόνο έξυπνη θεωρώ πως είναι, τουλάχιστον για την Κυβέρνηση που θέλει να ξεφορτωθεί από τα χέρια της την ωρολογιακή βόμβα και την αντιπολίτευση που αντιδρά αμήχανα και μόνο στην προοπτική του να εκτροχιαστεί η κατάσταση και να πάρουμε την μοίρα μας στα χέρια μας… Κι όμως, όσο σκοτεινό και αν διαφαίνεται το μέλλον, η τάση της αυτοκαταστροφής μας έλκει και θα έχουμε πιθανόν την ευκαιρία να έρθουμε αντιμέτωποι με την ευχή μας: τα χειρότερα που θα’ ρθουνε.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση