Τώρα, γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά…

Δεν νομίζω να περίμενε ο ελληνικός λαός τις χθεσινές ανακοινώσεις, της πανικόβλητης και κρυπτόμενης κυβέρνησης του κ. Παπανδρέου, για να πειστεί ό,τι με την ακολουθούμενη πολιτική η χώρα οδηγείται «ντογρού στην κατηφόρα της μεγάλη». Και μάλιστα ανεξέλεγκτα…

Επίσης, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού, εδώ και καιρό, έχει πειστεί (και αυτό το επιβεβαιώνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) ό,τι ούτε ο κ. Παπανδρέου, ούτε το ΠΑΣΟΚ μπορούν πλέον. «Δειλοί μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουν ίσως κάποιο θαύμα».

Ακόμα και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, μπορεί φοβισμένοι και εκβιαζόμενοι να ψηφίζουν τα νομοσχέδια, αλλά μεταξύ τους το ερώτημα της καθημερινότητας είναι: «θα προλάβουμε να φύγουμε;»

Τούτων δοθέντων, η λογική απορία είναι «υπάρχει άλλη λύση ή έχουμε έστω και μια πιθανότητα να μας σώσει ο Γιώργος; »

Η Κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, μεθοδικά εδώ και μήνες, προσπαθεί να μας πείσει (και δυστυχώς ως ένα βαθμό το έχει καταφέρει) ότι ο δρόμος που ακολουθεί η χώρα είναι μονόδρομος. Επίπονος, ταπεινωτικός, αλλά αυτός είναι. Και όπως χαρακτηριστικά μου έλεγε κάποιος από τους εναπομείναντες φανατικούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ (μην έχετε ψευδαισθήσεις υπάρχουν αρκετοί ακόμα) «της Αναστάσεως προϋπήρξε ο Γολγοθάς και η σταύρωση»!

Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή στέκονται όλα τα μέλη της τρόϊκας, δηλαδή Ε.Ε, Δ.Ν.Τ., Ε.Κ.Τ. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά άλλωστε! Τα δικά τους φωτεινά μυαλά συνέλαβαν το σχέδιο που εφαρμόζεται στην Ελλάδα! Δεν είναι εύκολο να ομολογήσουν την αποτυχία τους. Δεν ξέρω κάν, αν αυτό που συμβαίνει στη Ελλάδα το θεωρούν αποτυχία! Μπορεί να στόχευαν εδώ εξ υπαρχής! Δεν μας είχε προειδοποιήσει, από νωρίς, ο Ντομινίκ Στρός Κάν, ότι οι «Έλληνες είναι in deep shit»; Και ότι η μόνη λύση ήταν μια μεγάλη εσωτερική υποτίμηση; Ε, δεν γίνεται αυτό;

Αναμφίβολα, έως λίαν προσφάτως, η Κυβέρνηση είχε μαζί της και τον ισχυρό μηχανισμό των διαπλεκόμενων ΜΜΕ. Ποιος ξεχνάει εκείνα τα θριαμβευτικά πρωτοσέλιδα κάθε φορά που ο Γιώργος μας έσωζε! Και δεν μας …έσωσε μόνο μια φορά!!!

Το μεγαλύτερο επίτευγμα, αυτού του πανίσχυρου μηχανισμού του μονοδρόμου, είναι ότι έχουν καταφέρει να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι αν δεν αποδεχθεί μια, ακόμα και δραματική, μείωση μισθών και συντάξεων, μπορεί την επομένη ημέρα να μην έχει ούτε μισθό, ούτε σύνταξη! Ό,τι αυτή η ανελέητη αφαίμαξη που υφίσταται καθημερινά είναι, όπως το τοποθέτησε ο κ. Βενιζέλος, «το ασφάλιστρο για το μέλλον»! Με άλλα λόγια ο κόσμος έχει πειστεί ότι μας …κλέβουν μεν, αλλά είμαστε τουλάχιστον «ακόμα ζωντανοί»!

Γιατί, αν ο ελληνικός λαός είχε πειστεί ότι υπάρχει μια άλλη εναλλακτική πρόταση, θα είχε σχηματίσει ένα ποτάμι οργής και ελπίδας και θα οδηγούσε τον Σαμαρά στα σκαλιά του Προεδρικού Μεγάρου για να ορκιστεί Πρωθυπουργός. Το έχει ξανακάνει αυτό και τρέχει μες το αίμα του.

Όμως, δυστυχώς, αυτή τη στιγμή κερδίζει ο φόβος! Ο Έλληνας είναι δέσμιος της αγωνίας για το μισθό, έστω αυτόν τον κουτσουρεμένο, του άγχους για τη σύνταξη, έστω αυτή την πενιχρή. Αυτή η ξεδιάντροπη δήλωση του Πρωθυπουργού της χρεοκοπίας για «έναν εργαζόμενο σε κάθε οικογένεια» ξέρετε πόσο …καλά ακούγεται σε μια οικογένεια που δεν έχει κανέναν εργαζόμενο; Μπορεί εμείς να γράφουμε τα ..ηρωικά για ξεσηκωμούς και ανατροπές, αλλά ο άλλος έχει ως πρώτο μέλημά του τα έξοδα που τρέχουν. Και δυστυχώς, έχει πεισθεί, πώς και αν ακόμα κατέβει στους δρόμους, τίποτα δεν θ΄ αλλάξει. Έτσι, «λουφάζει στη μιζέρια του και την απελπισιά του». Εκεί τον οδήγησαν! Γιατί διαφορετικά δεν θα είχε καμιά πιθανότητα επιτυχίας αυτό το ανάλγητο σχέδιο σ’ έναν ατίθασο λαό.

Με όλα αυτά, ουδόλως ισχυρίζομαι πως δεν υπάρχει άλλη λύση. Τουναντίον!

Με ρώτησε το πρωί ένας φίλος. «Εντάξει να ψηφίσω και εγώ να φύγει ο Βενιζέλος. Και ποιος θα αναλάβει την Οικονομία; Ο …Σταϊκούρας;» Το ερώτημα είναι πονηρό και άνευ αντικειμένου! Δηλαδή, ο κ. Παπανδρέου χρειαζόταν τον Βενιζέλο, εκείνα τα δήθεν αστέρια , τους διάσημους ξένους συμβούλους, τους νομπελίστες οικονομολόγους, για να φέρει τη χώρα στην καταστροφή;

Σε στιγμής κρίσης, οι λαοί στρέφουν το βλέμμα τους και αναζητούν τον ηγέτη στον οποίο και θα εμπιστευθούν τις τύχες τους.

Σ’ αυτές τις στιγμές το στοίχημα είναι προσωπικό. Όπως και το κάλεσμα.

«Ναι εμείς οι Έλληνες μπορούμε»!

Γιατί κανένας δεν είχε διαβεβαιώσει τον Μιλτιάδη και τους στρατιώτες του ότι θα κέρδιζαν στο Μαραθώνα!

Τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά.

Κώστας Ροδινός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση