Από τον καπετάν Άγρα στα αγάλματα των Σκοπίων

Του Κωνσταντίνου Χολέβα
Πολιτικός Επιστήμων

Την Κυριακή 10 Ιουλίου είχα την τιμή να είμαι ο κύριος ομιλητής στις εκδηλώσεις ΑΓΑΠΗΝΕΙΑ του Δήμου Τριφυλίας και της πόλης των Γαργαλιάνων. Πρόκειται για καθιερωμένες επί χρόνια εκδηλώσεις για να τιμηθεί η μνήμη του Γαραγαλιανιώτη Μακεδονομάχου Σαράντου Αγαπηνού, γνωστού με το πολεμικό ψευδώνυμο Τέλλος Άγρας.

Ο Άγρας, κεντρικός ήρωας στα «Μυστικά του Βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα, σκοτώθηκε από συμμορία κομιτατζήδων στις 7 Ιουνίου 1907 λίγο έξω από την Έδεσσα. Μαζί του μαρτύρησε για το Έθνος μας και ο Ναουσαίος συμμαχητής του Αντώνης Μίγγας, προερχόμενος από δίγλωσση οικογένεια, δηλαδή από Έλληνες Μακεδόνες που χρησιμοποιούσαν το τοπικό σλαβόφωνο ιδίωμα παράλληλα με τα ελληνικά. Ο Σαράντος Αγαπηνός-Άγρας ήταν αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και πήγε εθελοντικά στη Μακεδονία, η οποία αποτελούσε τότε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Βοήθησε και αυτός, όπως και πολλοί άλλοι Έλληνες αξιωματικοί και εθελοντές, τον αγώνα των εντοπίων κατά των Τούρκων κατακτητών και των Βουλγάρων, που διεκδικούσαν τη Μακεδονία.

Με την ευκαιρία της ομιλίας μου αυτής αναλογίσθηκα πόσο μεγάλη ευθύνη έχουμε σήμερα απέναντι στην ηρωική μνήμη όλων εκείνων που αγωνίσθηκαν στο διμέτωπο αγώνα του Ελληνισμού για τη διάσωση της Μακεδονίας. Διδάσκουμε άραγε στα παιδιά μας ότι ακριβώς δέκα χρόνια από την πτώχευση της Ελλάδος επί Χαριλάου Τρικούπη και ενώ από το 1898 είχε επιβληθεί στην Ελλάδα ο Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (η τρόικα της εποχής) κατόρθωσαν οι πρόγονοί μας και αντιμετώπισαν επιτυχώς Τούρκους και Βουλγάρους εθνικιστές (1903-1908); Διδασκόμαστε άραγε από εκείνη την προσπάθεια στην οποία αποδείχθηκε ότι όταν θέλει ο Έλληνας είναι και συστηματικός και οργανωτικός; Παίρνουμε μαθήματα από τον ορθό συντονισμό μεταξύ Εκκλησίας, διπλωματών, στρατιωτικών, εντοπίων και εθελοντών που οδήγησε στη σωτηρία της Μακεδονίας μας; Προσπαθούμε άραγε να διερευνήσουμε ποιές ψυχικές δυνάμεις, ποια παιδεία και ποιο ήθος ώθησε την πτωχευμένη Ελλάδα του 1893, την ηττημένη από τους Τούρκους το 1897, να ορθώσει κεφάλι το 1903 και να στείλει την αφρόκρεμα της νεολαίας της στα έλη των Γιαννιτσών και στα χιόνια της Δυτικής Μακεδονίας υπέρ Ορθοδοξίας και πατρίδος;

Ως Μακεδών θεωρώ χρέος μου να τιμώ τους προγόνους μου που ξεκίνησαν την αντίσταση κατά της Βουλγαρικής Εξαρχίας ήδη από το 1872, με αποκορύφωμα την ένοπλη φάση του 1903-1908. Όμως ακόμη περισσότερο οφείλω να εκφράσω ευγνωμοσύνη προς τους Κρητικούς, Μανιάτες, Μεσσήνιους και άλλους συνέλληνες, οι οποίοι ήλθαν από την υπόλοιπη Ελλάδα για να υλοποιήσουν την προτροπή του διπλωμάτη, λογίου και οραματιστή Ίωνος Δραγούμη: «Έλληνες, ας σπεύσουμε να σώσουμε τη Μακεδονία και η Μακεδονία θα μάς σώσει»! Ο αδικοχαμένος από ελληνικό βόλι το 1920 Ίων Δραγούμης εννοούσε ότι ένας λαός πτωχευμένος υλικά χρειάζεται μία Μεγάλη Ιδέα, ένα εθνικό όραμα για να ανορθωθεί ηθικά και να αναγεννηθεί πνευματικά. Είχε δίκιο. Αλλά πόσοι σήμερα τον διαβάζουν;

Έχουμε ευθύνη απέναντι σε εκείνη την ηρωική γενιά. Όχι μόνον να στεφανώνουμε τα αγάλματά τους και να εκφωνούμε ομιλίες στη μνήμη τους. Καλά και αυτά, αλλά η ουσιαστική απόδοση τιμής είναι η συνεχής μάχη για την ταυτότητα της Μακεδονίας, για την αντιμετώπιση των διαστρεβλώσεων, για την καταγγελία των πλαστογράφων. Σήμερα τα Σκόπια στήνουν σε κεντρική πλατεία άγαλμα του Έφιππου Πολεμιστή, δηλαδή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και εμείς απλώς καταγγέλλουμε ή μεμψιμοιρούμε.

Όμως πρέπει να αναλογισθούμε τα δικά μας σφάλματα που εξέθρεψαν τη θρασύτητα αυτού του πολυεθνικού και υπό διάλυσιν κράτους. Τους αποθρασύναμε όταν αλλάξαμε την επίσημη πολιτική μας και αρχίσαμε να συζητούμε τη σύνθετη ονομασία, Τους ενθαρρύναμε όταν αφήσαμε να ισχυει και μετά το 2002, που έληξε η ισχύς της, την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995. Οι Σκοπιανοί την παραβίασαν δεκάδες φορές και δεν μιλήσαμε. Τώρα πατώντας σ’ αυτή τη συμφωνία μάς ενάγουν ενώπιον του Δικαστηρίου Διεθνούς Δικαίου της Χάγης. Εκεί που μάς χρώσταγαν, μάς πήραν και το βόδι, λέει ο λαός μας. Τους δώσαμε περισσότερο θάρρος όταν δημόσια πρόσωπα άρχισαν να συζητούν σοβαρά το ενδεχόμενο επιστροφής στη Βόρειο Ελλάδα των «Μακεδόνων του Αιγαίου» δηλαδή των επισήμων προπαγανδιστών του τεχνητού Μακεδονισμού, των οποίων οι γονείς κοιμήθηκαν Βουλγαρόφρονες και ξύπνησαν αριστεροί «Σλαβομακεδόνες» στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και ενισχύουμε την προπαγάνδα τους με ανιστόρητες αναφορές στα σχολικά μας βιβλία, όπως αυτό της Γ΄ Γυμνασίου που δίνει στα παιδιά μία θολή εικόνα για την εθνολογική σύνθεση της Μακεδονίας στις αρχές του 20 ού αιώνος.

Μία μεγάλη παράλειψή μας, η οποία ρίχνει νερό στον μύλο της σκοπιανής προπαγάνδας, είναι η παντελής απουσία αγάλματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αθήνα. Η πρωτεύουσα της Ελλάδος αρνείται να τιμήσει τον Έλληνα Μακεδόνα στρατηλάτη που δόξασε το όνομα του Ελληνισμού μέχρι τα βάθη της Ασίας. Το άγαλμα έχει φιλοτεχνηθεί και περιμένει σε κάποια αποθήκη. Κύριε Καμίνη, αξιότιμε Δήμαρχε της Αθήνας, είναι καιρός να ασχοληθείτε και με αυτό το θέμα: Να στηθεί επιτέλους το άγαλμα του Αλεξάνδρου σε περίοπτη θέση των Αθηνών. Αν εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε, αδρανούμε και υποβαθμίζουμε τους ήρωές μας, τότε γιατί φωνάζουμε όταν οι γείτονες κλέβουν την Ιστορία μας; Πριν διαμαρτυρηθούμε για τον σφετερισμό της εθνικής μας κληρονομιάς ας εργασθούμε συνειδητά για την προβολή της.

Δημοσιεύτηκε στην εφημ. «Δημοκρατία»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση