Η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς Κατοχής;...

Η χώρα βρίσκεται υπό καθεστώς κατοχής και είναι οι κατοχικές δυνάμεις που την έφεραν στη χρεοκοπία, απειλούν να την οδηγήσουν και σε ολοκληρωτική κατάρρευση, αρκεί να συνεχίσουν να έχουν το πάνω χέρι.

Κατοχή μιας χώρας σημαίνει έλεγχος του μηχανισμού διοίκησής της ασχέτως κόμματος που βρίσκεται στην κυβέρνηση και καταλήστευση των πλουτοπαραγωγικών της πόρων και του μόχθου των εργαζομένων της.

Σημαίνει φόρτωμα της χώρας με επαχθές χρέος λόγω κατάχρησης της εξουσίας των ανθρώπων που αποφασίζουν καθώς λειτουργούν σαν ανδρείκελα των κατοχικών δυνάμεων.

Όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά τα διαθέτει η ελληνική περίπτωση. Το πελατειακό κράτος και η χωρίς όρια κομματοκρατία έχουν επιβάλει τις τελευταίες δεκαετίες ένα ιδιότυπο καθεστώς Κατοχής, όπου τα τέσσερα τέταρτα της κοινωνίας εξαναγκάζονται να συντηρούν το ένα τέταρτο, όχι στη βάση κάποιου παραγωγικού μοντέλου αυτάρκειας αλλά στη βάση ενός παρασιτικού μοντέλου.

Το καθεστώς της παρασιτοκρατίας εν είδει ιδεολογικού μανδύα καλύπτεται κάτω από σαθρές πτυχές ενός δήθεν κοινωνικού κράτους με δωρεάν υπηρεσίες που και στοιχίζουν πανάκριβα στον φορολογούμενο και ανύπαρκτες είναι. Αρκεί να δει κάποιος τι γίνεται με την παραπαιδεία και τη δωρεάν παιδεία και τα φακελάκια με τη δωρεάν υγεία.

Στη στήλη αυτή έχουμε καταδείξει με στοιχεία πως το χρέος της χώρας κατά ένα συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος συσσωρεύτηκε από τις ανεξέλεγκτες δαπάνες για μισθούς και συντάξεις και τη διαφθορά όχι μόνο της κορυφής αλλά του συνόλου του κρατικού μηχανισμού με ιδιαίτερη βαρύτητα τη μεσαία διοίκηση.

Έχουμε καταδείξει πως τα τελευταία 15 κρίσιμα χρόνια για τη συσσώρευση του χρέους των 350 δισ. ευρώ, τα μεγάλα έργα, η Ολυμπιάδα και οι αμυντικές δαπάνες δεν έχουν απορροφήσει πάνω από 50-55 δισ. ευρώ.

Από την άλλη πλευρά, αν λάβουμε υπόψη πως οι πρωτογενείς δαπάνες από 24 δισ. το 2002 εκτοξεύθηκαν στα 54,1 δισ. το 2009, από τις οποίες μόνο οι καθαρές δαπάνες για μισθούς και συντάξεις από 11,4 δισ. ευρώ εκτοξεύθηκαν στα 26-27 δισ. ευρώ μπορούμε να καταλάβουμε ποιος παράγοντας είχε τη μεγαλύτερη συμβολή στη χρεοκοπία της χώρας.

Τα ποσά για μισθούς και συντάξεις είναι σχεδόν διπλάσια από αυτά του στενού δημόσιου τομέα αν προσθέσουμε και τις ΔΕΚΟ και ποσά από λειτουργικές δαπάνες που αν εξεταστούν μέχρι τέλος διαδρομής αποκαλύπτεται πως πάνε σε προσωπικές απολαβές. Όπως π.χ. επιχορηγήσεις συνδικάτων, πλαστά οδοιπορικά κλπ.

Από την άλλη πλευρά το διαφθαρμένο κράτος εξόρισε την υγιή επιχειρηματικότητα αφού λόγω ιδίου οφέλους συναλλάχθηκε μόνο με τη διαπλεκόμενη και έχουσα ροπή στη διαφθορά. Η εκτεταμένη φοροδιαφυγή σε σχέση με το ΑΕΠ δεν θα μπορούσε να υπάρχει αν δεν την προκαλούσε ή έστω ανεχόταν το κράτος.

Τη χώρα την χρεοκόπησε το πελατειακό κράτος της παρασιτοκρατίας και την ύστατη ώρα πάνω από το πτώμα της όχι μόνο αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά προσπαθεί να διατηρήσει τα προνόμια κατοχής, αρνούμενο να συμβάλλει στην έξοδο από την κρίση, υποχωρώντας από τα κεκτημένα...

Το επαχθές χρέος

Είναι της μόδας αυτή την περίοδο να μιλάμε για επαχθές χρέος αναζητώντας ποσά στην κορυφή της πυραμίδας της εξουσίας. Όχι πως δεν υπάρχουν εκεί μίζες, ευθύνες που πρέπει να αναζητηθούν και περιουσίες που πρέπει να δημευτούν, αλλά το εύρος της κορυφής της πυραμίδας της εξουσίας είναι τόσο στενό που οι μίζες που πήγαν εκεί δεν αρκούν να αιτιολογήσουν τα 350 δισ. ευρώ. Όπως έχουμε υπολογίσει παλιότερα με βάση τα 55 δισ. που πήγαν σε έργα και εξοπλισμούς τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι μίζες δεν πρέπει να ξεπερνούν κατά πολύ τα 5 δισ. ευρώ.

Αν θέλουμε να μιλάμε για επαχθές χρέος όμως, πως μπορεί να χαρακτηριστεί η εκχώρηση στους εργαζόμενους ασφαλιστικών δικαιωμάτων ύψους 14 δισ. ευρώ επί μιας ΔΕΚΟ της οποίας η αξία είναι κάτω από 3 δισ. ευρώ σήμερα και ούτε τις μέρες της χρηματιστηριακής ευφορίας δεν ξεπέρασε τα 8 δισ. ευρώ; Mια ενδιαφέρουσα προσέγγιση που δείχνει πως δεν υπάρχει μόνο η μηδενιστική λαϊκίστικη αριστερή ρητορεία.

Το συσσωρευμένο χρέος του ΟΣΕ ύψους 11 δισ. ευρώ τα τελευταία 11 χρόνια δεν αποτελεί κόστος των συνθηκών κατοχής που έχουν επιβληθεί στη χώρα. Πόσες δεκάδες δισ. ανάλογου χρέους είχε συσσωρεύσει η Ολυμπιακή πριν πωληθεί;

Αποδείχτηκαν τόσο τραγικές εθνικά οι συνέπειες πώλησης της Ολυμπιακής και γιατί οι εργαζόμενοι σε αυτήν που δεν ήθελε ο ιδιώτης έπρεπε να συνεχίσει να τους πληρώνει ο φορολογούμενος;

Είναι απλό, γιατί η χώρα βρίσκεται υπό κατοχή των κομμάτων και των πελατών τους.

Επιτέλους…

Την άποψη πως η χώρα βρίσκεται υπό εσωτερική κατοχή εξέφρασε ο βουλευτής κ. Φλωρίδης μιλώντας στο "Βήμα". Επιμένοντας στο χαρακτηρισμό και διευκρινίζοντας πως όταν λέει «εσωτερική κατοχή» εξήγησε ότι εννοεί τους «κλέφτες, τους διεφθαρμένους, τα παράσιτα, τις συντεχνίες, αλλά και τους ανίκανους. Όλοι αυτοί, πρόσθεσε, «μας έφεραν έως εδώ. Αυτό τον κατοχικό ζυγό θα πρέπει να αποτινάξουμε».

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση