Σπρώχνουν την Ελλάδα να γίνει πειραματόζωο;

Στην Ελλάδα αν κάτι είναι εύκολο, είναι να πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ως λαός με ρίζες στην Ανατολή έχουμε τη ροπή να αντιδρούμε απέναντι στις καταστάσεις με συναίσθημα περισσότερο και λιγότερο με λογική και τον ψυχρό υπολογισμό...

Παρατηρώ με πόση επιπολαιότητα αρκετοί καταλήγουν πως το «κούρεμα» εδώ και τώρα είναι η μόνο ενδεδειγμένη και σωτήρια λύση, χωρίς ούτε μια στιγμή να προσπαθούν να «εισέλθουν» στη θέση του δανειστή...

Κατά τη διάρκεια μιας διεθνούς συγκυρίας που μυρίζει «μπαρούτι» βρίσκω πολύ παράτολμο κάποιο «χωριό» της υφηλίου να αρχίζει να πετάει φωτοβολίδες στην αποθήκη που ξεχειλίζει από πυρομαχικά...

Εξηγούμαι...

Είναι σε όλους γνωστό ότι στην παγκόσμια οικονομία ελλοχεύει ένα τεράστιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, του οποίου η ανάλυση της δημιουργίας δεν είναι της παρούσης.

Όταν υπάρχει χρέος υπάρχει κάποιος που δανείζει και κάποιος που δανείζεται. Δανειστές στην προκειμένη περίπτωση είναι οι αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας και όσες άλλες έχουν θετικό πλεόνασμα, αλλά και από τη Δύση, μεγάλοι κεφαλαιούχοι, μικροί αποταμιευτές και κυρίως ασφαλιστικά ταμεία που ελέγχουν και τη μερίδα του λέοντος των κεφαλαίων που κυκλοφορούν στις διεθνείς αγορές.

Δανειζόμενοι από την άλλη πλευρά είναι τα κράτη, όπου μιλάμε για κρατικό χρέος και οι ιδιώτες καταναλωτές ή κάτοχοι ακινήτων, όπου μιλάμε για ιδιωτικό χρέος, συν οι επιχειρήσεις.

Σε αρκετά σημεία δανειστές και δανειζόμενοι είναι οι ίδιοι τελικοί δικαιούχοι, αλλά η πολυπλοκότητα του συστήματος δεν επιτρέπει σε κάποιον να το διαπιστώσει με μια απλή γραμμική ακολουθία της πορείας των κεφαλαίων.

Από πολλές εχέφρονες πλευρές συνάγεται επίσης σαν συμπέρασμα πως πολύ σύντομα τόσο σε επίπεδο ευρωζώνης όσο και παγκόσμιο θα χρειαστεί να υπάρξει κάποια συμφωνία μεταξύ πιστωτών και χρεωστών για να μην τιναχτεί το σύστημα στον αέρα και αμφότερες οι πλευρές χάσουν πολύ περισσότερα από αυτά που θα χάσουν σε ένα ρεαλιστικό συμβιβασμό.

Ένας συμβιβασμός όμως σημαίνει πως οι δύο πλευρές θα προσπαθήσουν να διεκδικήσουν, η κάθε μια για τον εαυτό της τους ευνοϊκότερους όρους. Και θα πράξουν, ως συνηθίζεται στις διαπραγματεύσεις, όποια πίεση και εκβιασμό θεωρούν εφικτό για να πετύχουν τους σκοπούς τους.

Στα προεόρτια μιας τέτοιας διευθέτησης θεωρώ πολύ πιθανό οι δανειστές να θελήσουν να στείλουν ένα μήνυμα στους δανειζόμενους, για το τι μπορεί να πάθει κάποιος που δεν φροντίζει να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει.

Η Ελλάδα από αυτή την άποψη αποτελεί μια καλή περίπτωση παραδειγματισμού. Ούτε αεροπλανοφόρα διαθέτει που εγγυώνται την ομαλή ροή πρώτων υλών και κεφαλαίων, ούτε υψηλή τεχνολογία, ούτε τις τεράστιες χρηματοπιστωτικές αγορές που το βραχυκύκλωμά τους θα απειλήσει με μπλακ άουτ όλο τον πλανήτη και τους ίδιους τους δανειστές...

Μια εχθρική αντιμετώπιση πιθανού αιτήματος της Ελλάδας για «κούρεμα» από τις αγορές δεν στοιχίζει τίποτα και στέλνει ένα μήνυμα του τύπου: «Αν θέλετε διακανονισμό αντιμετωπίστε πρώτα ριζικά τις αιτίες που δημιούργησαν το πρόβλημα και μετά ελάτε να συζητήσουμε».

Μια αποτυχημένη επιχείρηση «κουρέματος», όχι δύσκολα, θα μπορούσε να μετατρέψει την Ελλάδα σε «πειραματόζωο» μιας επικείμενης μεγάλης διαπραγμάτευσης.

Η τύχη

Η Ελλάδα είναι τυχερή μέσα στην ατυχία της. Αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλές ισχυρές οικονομίες και μπορεί να ελπίζει πως σε μια γενικότερη διευθέτηση μαζί με το βασιλικό θα ποτιστεί και η γλάστρα.

Αυτό που φαίνεται φρονιμότερο για την Ελλάδα είναι να φροντίσει να βγει από το κάδρο του προβλήματος.

Το ελληνικό πρόβλημα

Το ελληνικό πρόβλημα σε αυτή τη συγκυρία για χάριν απλοποίησης θα μπορούσαμε να πούμε πως κατά ήμισυ εξαρτάται από το εξωτερικό και κατά το ήμισυ εξαρτάται από το εσωτερικό.

Σε ό,τι αφορά το εξωτερικό, μέχρι να φτάσει οριστικά ο κόμπος στο χτένι για το πρόβλημα του χρέους διεθνώς και να δοθεί οριστική λύση που θα μας συμπεριλαμβάνει στα πλαίσια της ευρωζώνης, εμείς απλά πρέπει να προσπαθούμε να το μεταθέτουμε στο μέλλον. Από επιμήκυνση σε επιμήκυνση με το χρέος να περνά από τους ιδιώτες στα όργανα της ευρωζώνης.

Στον εσωτερικό τομέα η λύση είναι αποκρατικοποιήσεις, μείωση των δαπανών, αναδόμηση του κράτους.

Στο εσωτερικό ο πρώτος στόχος που έπρεπε να είχαμε επιδιώξει από το 2010 ήδη είναι το πρωτογενές πλεόνασμα. Χάσαμε πάνω από 200.000 θέσεις εργασίας το 2010 στον ιδιωτικό τομέα και θα χάσουμε πολύ περισσότερες φέτος...

Αν αντί για μεταθέσεις (που ακόμη δεν έχουν γίνει) από μια υπηρεσία με υπεράριθμους σε μια άλλη, η κυβέρνηση είχε επιλέξει να καταργήσει 500 άχρηστους οργανισμούς μαζί με 50.000 θέσεις εργασίας σε αυτούς, το μήνυμα που θα έστελναν στην οικονομία και τις αγορές θα είχε τέτοια ισχύ που θα σώζονταν στη διετία πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα... Άρα, το όφελος για το σύνολο της κοινωνίας θα ήταν μεγαλύτερο.

Η πίεση των αγορών θα μειωνόταν, οι τράπεζες θα έβρισκαν πρόσβαση στη διεθνή διατραπεζική και θα είχαν την ευχέρεια να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη στην πράξη...

Οι συνθήκες ωριμάζουν...

Από την αρχή αυτής της κρίσης, η στήλη εστίασε πως η έξοδος από την κρίση περνά από άρση της μονιμότητας στο δημόσιο, μείωση και αναδόμηση του δημοσίου από μηδενική βάση, κατάργηση μονοπωλίων και κλειστών επαγγελμάτων και αποκρατικοποίηση των ΔΕΚΟ με εκχώρηση του μάνατζμεντ σε ιδιώτες. Απλοποίηση της φορολογίας και μείωση συντελεστών για όλους και δημιουργία φιλικού κλίματος για επιχειρείν μέσω πάταξης της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς.

Επίσης πολλές φορές έχουμε επισημάνει πως για να καθαρίσουμε μια και καλή με το παρελθόν μια διέξοδος θα ήταν να εφαρμοστεί το Πόθεν έσχες για ολόκληρο τον πληθυσμό, μηδέ των κομμάτων εξαιρουμένων...

Πριν εκπνεύσει η επόμενη διετία τα περισσότερα από τα παραπάνω θα έχουν προχωρήσει καθώς η πίεση της πραγματικότητας θα επιβάλει το αυτονόητο. Η λύση της εξίσωσης της ελληνικής χρεοκοπίας δεν βγαίνει αλλιώς.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση