Ο λαός περιμένει πολιτική λύση

• Ο λαός θα εξεγερθεί και θα επιβάλλει την θέλησή του όταν υπάρξει ένα πρόγραμμα θεσμικών αλλαγών πάνω στο οποίο θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι πολίτες
  

Για να γίνει μια δυναμική λαϊκή κίνηση, πείτε την εξέγερση ή ξεσηκωμό ή όπως την λέει ο καθένας, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει μια πρόταση, ένα γνήσιο όραμα, ένα πρόγραμμα για το τι θα γίνει “μετά”. Και το οποίο πρόγραμμα θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να γίνει αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος του λαού.

Τέτοιο πρόγραμμα δεν μπορεί να είναι μόνο το “τιμωρία στους διεφθαρμένους”, το “φέρτε πίσω τα κλεμμένα”, και το “οι κλέφτες στην φυλακή”. Παρόλο που η αποκατάσταση της νομιμότητας και η τιμωρία των διεφθαρμένων είναι ζήτημα που συσπειρώνει τον λαό. Και που βέβαια θα πρέπει να είναι άμεσο μελημα μιας επόμενης κυβέρνησης.

Τέτοιο πρόγραμμα δεν αποτελεί ούτε καν το “έξω άμεσα από το Μνημόνιο”, αλλά ούτε και η μονομερής διαγραφή του χρέους και η επιστροφή στη δραχμή. Αυτά τα τρία τελευταία μπορεί να είναι τμήματα της άμεσης διαχείρισης των τρεχόντων προβλημάτων αλλά δεν μπορούν να αποτελούν τον κορμό του εναλλακτικού προγράμματος της ελληνικής κοινωνίας για το μέλλον της. Στο κάτω κάτω αυτά τα αιτήματα μπορεί κάλλιστα να τα υποσχεθεί και οποιαδήποτε από τις υπάρχουσες συντηρητικές ολιγαρχικές δυνάμεις του τωρινού κοινοβουλευτισμού σε μια από τις προσεχείς μεταλλάξεις της.

Το πρόγραμμα το οποίο θα συνεγείρει τους πολλούς ώστε συμφωνώντας επάνω σ’ αυτό να προβούν σε μια δυναμική κίνηση επιβολής του εξεγειρόμενοι, θα πρέπει να έχει ΘΕΣΜΙΚΑ αιτήματα αλλαγής και του πολιτεύματος αλλά και της οικονομικής διαδικασίας.

Και θα πρέπει να βασιστεί πάνω σε αυτά που και είναι εφικτά, από πολλές απόψεις, ακόμη και της πολιτικής ωριμότητας της κοινωνίας, αλλά και πάνω σε αυτά στα οποία είναι έτοιμη η κοινωνία να συμφωνήσει και να τα αποδεχτεί στην παρούσα φάση.

Το σύστημα δεν θα παραδοθεί “με τη μία”. Δεν θα το νικήσουμε και δεν θα παραιτηθεί τόσο εύκολα. Εχει πολλές εφεδρείες και γνωρίζει πως η κοινωνία είναι δηλητηριασμένη, τραυματισμένη και ευάλωτη.

Το καθεστώς δεν θα επιτρέψει στην κοινωνία να προχωρήσει άμεσα σε μια άμεση μορφή δημοκρατίας, την οποία μάλιστα δεν έχει και την πολιτική ωριμότητα, στην τωρινή της κατάσταση, για να την εφαρμόσει, καθώς όπως είπαμε είναι πληγωμένη και σε καταστολή. Και πολιτική και πνευματική. Θα πρέπει να συμβιβαστούμε στην ιδέα ότι νίκη ολοκληρωτική δεν μπορεί να υπάρξει σε αυτή τη φάση. Μπορεί όμως να τεθεί το θεμέλιο για αυτή την νίκη.

Στην φάση αυτή, το ολιγαρχικό πολιτικό και οικονομικό καθεστώς, μπροστά στον κίνδυνο να “τα χάσει όλα”, θα αναγκαστεί να διαπραγματευθεί. Ηδη δέχεται καθημερινά πλήγματα από πολλές πλευρές. Και τα πλήγματα αυτά γίνονται μέρα με τη μέρα μεγαλύτερα και πιο επίμονα.

Θα αναγκαστεί λοιπόν το καθεστώς να διαπραγματευθεί όταν βρεθεί μπροστά σε ένα δυναμικό λαϊκό κίνημα με απαιτήσεις. Για αυτό και το πρόγραμμα που ανάφερα πιο πάνω πρέπει να είναι όσο πιο “προωθημένο” επιτρέπουν οι σημερινές περιστάσεις. Ωστε και την λαϊκή αποδοχή να κερδίσει και στο “παζάρι” με την ολιγαρχία να αποσπάσει τα περισσότερα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα γίνει αυτό το “παζάρι”.

Για παράδειγμα, τα κόμματα δεν μπορούμε να τα εξαφανίσουμε δια νόμου. Ούτε λαϊκή συναίνεση μπορεί να υπάρξει επάνω σε αυτό. Μπορεί όμως να προβληθεί αταλάντευτα η ιδέα του κοινού ψηφοδελτίου. Η ιδέα της εκλογής, με το κοινό ψηφοδέλτιο, πολλών αντιπροσώπων, πολύ περισσότερων από τους σημερινούς 300, από τους οποίους σε δεύτερο χρόνο θα προκύψει βουλή και κυβέρνηση, ΜΕ ΚΛΗΡΩΣΗ. Αυτό θα καταστήσει τα κόμματα αυτό που θα έπρεπε να είναι. Λέσχες παρόμοια σκεπτόμενων πολιτών που διαμορφώνουν κοινές απόψεις.

Αλλη ιδέα είναι η απαγόρευση ανάδειξης στα αξιώματα όσων μετείχαν σε βουλές και κυβερνητικές θέσεις μέχρι τώρα.

Σημαντικό είναι επίσης να μικρύνει η θητεία στα αξιώματα. Ετήσια θητεια λοιπόν ως αίτημα. Ετήσιος πρόεδρος, πρωθυπουργός και βουλή. Και όλοι από μία φορά. Φεύγουν και ΔΕΝ ξανάρχονται. Αλλοι και άλλοι.

Αίτημα πρέπει να γίνει και η διενέργεια εκλογών με μηχανογραφικό τρόπο. Και όχι με χαρτάκια και σταυρούς. Δείτε το σύστημα Περικλής του Πολυτεχνείου.

Ενα άλλο “προωθημένο” αίτημα, όσο πιο ισχυροποιημένο γίνεται, θα πρέπει να είναι η περισσότερη λαϊκή συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης. Στην επιλογή, με τρόπο παρόμοιο όπως πιο πάνω, συνδυασμό δηλαδή εκλογής και ΚΛΗΡΩΣΗΣ, των κεφαλών και όχι μόνο της δικαιοσύνης από τον λαό. Και περισσότερα δικαστήρια με ενόρκους λαϊκούς δικαστές. Και όχι μόνο ενόρκους από τους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά από όλο το λαό. Πρέπει να διαδοθεί η ιδέα πως η απονομή δικαιοσύνης δεν είναι τεχνικό πρόβλημα. Είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ πρόβλημα. Και ισονομία σημαίνει βασικά ίση ευθύνη. Ευθύνη είναι και το να δικάζεις. Πολιτική ευθύνη.

Ενα αίτημα που σίγουρα πρέπει να συμπεριληφθεί είναι η εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα, σε συνδυασμό με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα. “Προωθημένο” θα ήταν να απαιτήσει ο λαός πλαφόν στην συγκέντρωση πλούτου, σε αυτή την φάση ίσως.

Με λίγα λόγια: Ο λαός θα εξεγερθεί και θα επιβάλλει την θέλησή του όταν υπάρξει ένα πρόγραμμα θεσμικών αλλαγών πάνω στο οποίο θα συμφωνήσουν οι περισσότεροι πολίτες.

Το πρόγραμμα αυτό δεν θα πρέπει να περιλαμβάνει μόνο μέτρα διαχείρισης της τωρινής κρίσης και απονομή δικαιοσύνης. Αλλά αλλαγές θεσμικές στο πολίτευμα και στην οικονομία. Και θα πρέπει να περιέχει περισσότερα και πιο “προωθημένα” αιτήματα από όσα η τωρινή πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είναι διατεθειμένη να αποδεχτεί.

Θραξ o Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση