Άνευ όρων παράδοση

• Του Σταύρου Λυγερού

Η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας είναι ένα διά παραλείψεως έγκλημα διαδοχικών κυβερνήσεων. Ακραίο παράδειγμα, τα ολυμπιακά ακίνητα. Ο ελληνικός λαός τα χρυσοπλήρωσε, αλλά όταν τα φώτα των Αγώνων έσβησαν η κυβέρνηση Καραμανλή τα άφησε να λεηλατηθούν και να ρημάξουν. Την ίδια εγκληματική στάση τήρησε και η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το ζήτημα της δημόσιας περιουσίας εισέβαλε στη δημοσιότητα με τη γνωστή συνέντευξη της τρόικας. Το ύφος ανθυπάτου και η ωμότητα των τριών σοκάρισαν την κοινή γνώμη. Αποδείχθηκε, όμως, ότι όσα είπαν είχαν συμφωνηθεί με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και είχαν την έγκριση του πρωθυπουργού. Και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Η συνταγή της τρόικας είναι γνωστή, έστω και αν ξεδιπλώνεται σταδιακά. Μετά τις οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και δαπανών, ήταν δεδομένο πως θα ερχόταν η σειρά της δημόσιας περιουσίας. Στόχος των δανειστών δεν είναι η επιβεβλημένη αξιοποίησή της. Στόχος τους είναι η μαζική εκποίηση, που, λόγω και των συνθηκών διεθνούς κρίσης, ισοδυναμεί με ξεπούλημα. Αυτό όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά το επιδιώκουν. Πρώτον, για εισπρακτικούς λόγους. Δεύτερον, επειδή θεωρούν ότι μόνο εάν υπάρξουν συνθήκες ξεπουλήματος δημοσίων επιχειρήσεων και εκτάσεων (σε συνδυασμό με το χαμηλό κόστος εργασίας) θα προσελκυσθεί διεθνές επενδυτικό ενδιαφέρον. Αυτή είναι η μονοδιάστατη και αφόρητα δογματική εκδοχή των δανειστών για την ανάπτυξη!

Η τρόικα θα ζητούσε έτσι κι αλλιώς την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Πολύ περισσότερο, όμως, τώρα, που η πολιτική του Μνημονίου αποδεικνύεται αδιέξοδη. Είναι προφανές ότι για να αποτραπεί η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας θα χρειαστεί πρόσθετη στήριξη. Πριν συζητήσουν τους όρους με τους οποίους θα τη δώσουν, οι δανειστές απαιτούν από το ελληνικό κράτος να αποδείξει ότι έχει προηγουμένως «ξεζουμιστεί».

Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας πρέπει κατά κανόνα να γίνει με μορφές μακροχρόνιων μισθώσεων για επιχειρηματική εκμετάλλευση. Θα ήταν ανόητο, όμως, να αποκλεισθεί ως θέμα αρχής η πώληση. Περιουσιακά στοιχεία, που δεν υπάρχει πολιτική ή κοινωνική σκοπιμότητα να βρίσκονται στην ιδιοκτησία του κράτους, θα έπρεπε να πωληθούν ακόμα κι αν δεν βρισκόμασταν σε κρίση. Aλλο αυτό όμως, και άλλο η μαζική εκποίηση, όπως αυτή που υπαγόρευσε η τρόικα και έσπευσε να αποδεχθεί ο υπουργός Οικονομικών με την έγκριση του πρωθυπουργού.

Η υπόθεση αυτή επαναβεβαιώνει ότι η κυβέρνηση έχει ουσιαστικά παραδοθεί άνευ όρων στους δανειστές. Ενώ θα έπρεπε να είχε προ πολλού εκπονήσει ένα αναπόφευκτα επώδυνο, αλλά αποτελεσματικό εθνικό σχέδιο ανάταξης της οικονομίας και στη βάση αυτού να διαπραγματεύεται μαζί τους, το μόνο που κάνει είναι να σερβίρει στον ελληνικό λαό τα μέτρα που της υπαγορεύει η τρόικα.

Και, βεβαίως, τα σερβίρει με διαδοχικά εκβιαστικά διλήμματα. Με το (υπαρκτό) φόβητρο της χρεοκοπίας, επιβάλλει μονόδρομους, οι οποίοι όχι μόνο ακυρώνουν την πολιτική, αλλά και ανακυκλώνουν το αδιέξοδο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση