Θα μείνω απερισκέπτως Εύελπις...
Κατά πολύ μεγαλύτερες οι υποχρεώσεις κι αυξημένα, τρισθεόρατα, τα καθήκοντα του εκκινούντος νέου έτους. Εξ αιτίας του όγκου των υπαίτιων ζημιών, των εξ ανικανότητος αποτυχιών, των εξ απροβλεψίας ατυχιών και των αδόκητων απωλειών, που επεσώρευσε το απελθόν τριακοστό έκτο έτος της τουρκικής κατοχής.
Στον ετήσιο, πρωτοχρονιάτικο, συλλογικό μας λογαριασμό κερδοζημιών 1/1/11, ο Ελληνισμός σήμερα, ελλαδικός τε και κυπριακός, βρισκόμαστε σε χειρότερη μοίρα, σε φοβερότερη αδυναμία, σε επικινδυνότερη παρακμή, απ' ό,τι την 1/1/10. Προσδοκίες κι ευχές, που ξεχείλιζαν, πέρσι, τον δημόσιο μας λόγο, διαψεύστηκαν στη διαδρομή του 12μήνου.
Δεν φταίει επειδή ήταν στραβός ο γιαλός. Είναι διότι στραβά αρμενίζουμε. Και το χειρότερο: Ο ξεροκέφαλος εγωισμός μας, αυτοϊκανοποιούμενος, με γινάτι, μέσα στην εγωκεντρική μας στραβάρα, αρνείται να το παραδεχτεί. Θα αναβλέψουμε, άραγε;
Στην κατρακύλα όπου καταντήσαμε, ακόμη κι ο από μηχανής θεός να εμφανιστεί, στις μωρότερες παρθένες θα μας ταξινομήσει. Και θα μας προσπεράσει, αν δεν αναλάβουμε, συνειδητά κι επίμοχθα, τα κατεπείγοντα συλλογικά μας καθήκοντα. Αν δεν σπεύσουμε, πρωτίστως, να αντικαταστήσουμε τα ηττημένα και παραδομένα μυαλά μας. Για να δώσουμε δύναμη, γνώση, ευψυχία, αυτοπεποίθηση κι ελπίδα στον συλλογικό μας εαυτό.
Δανείχεται για παρακίνηση, η στήλη, τους στίχους τού επιμόνως αειθαλούς στο καθήκον, έφηβου γέροντα που άγει σήμερα και τα ονομαστήριά του, του Βάσου Λυσσαρίδη. Από τη συλλογή «Κραυγές», με τα 49 ποιήματα, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αιγαίον». Τίτλος τελεσίδικης απόφασης, «Θα μείνω»:
«Ξεκινάω από το χθες / και είναι κενό / γιατί το λήστεψαν οι ιστοριοφάγοι. / Αναζητώ μια στιγμούλα / και την φυλάκισαν οι ιδεοφάγοι. / Πλάθω το αύριο / και με λογχίζουν οι ονειροφάγοι. / Και τώρα; / Χωρίς χθες, χωρίς σήμερα / χωρίς προσδοκίες / πολεμώ όλους τους δολοφόνους. / Θα μείνω / όσες και να 'ναι οι πληγές».
Και ύστερα, από το 424 π.Χρ. και το Δ-10 του Θουκυδίδη, εκείνα τα λόγια του στρατηγού Δημοσθένη του Αλκισθένους, προς τους ευρισκόμενους σε απελπιστική κατάσταση στρατιώτες του, στην Πύλο: «Άνδρες οι ξυναράμενοι τούδε του κινδύνου, μηδείς υμών εν τη τοιάδε ανάγκη ξυνετός βουλέσθω δοκείν είναι, εκλογιζόμενος άπαν το περιεστός ημάς δεινόν, μάλλον ή ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΩΣ ΕΥΕΛΠΙΣ ομόσε χωρήσαι τοις εναντίοις και εκ τούτων αν περιγενόμενος». Για να είναι, επιτέλους, καλόν νέον έτος το 2011.
Στον ετήσιο, πρωτοχρονιάτικο, συλλογικό μας λογαριασμό κερδοζημιών 1/1/11, ο Ελληνισμός σήμερα, ελλαδικός τε και κυπριακός, βρισκόμαστε σε χειρότερη μοίρα, σε φοβερότερη αδυναμία, σε επικινδυνότερη παρακμή, απ' ό,τι την 1/1/10. Προσδοκίες κι ευχές, που ξεχείλιζαν, πέρσι, τον δημόσιο μας λόγο, διαψεύστηκαν στη διαδρομή του 12μήνου.
Δεν φταίει επειδή ήταν στραβός ο γιαλός. Είναι διότι στραβά αρμενίζουμε. Και το χειρότερο: Ο ξεροκέφαλος εγωισμός μας, αυτοϊκανοποιούμενος, με γινάτι, μέσα στην εγωκεντρική μας στραβάρα, αρνείται να το παραδεχτεί. Θα αναβλέψουμε, άραγε;
Στην κατρακύλα όπου καταντήσαμε, ακόμη κι ο από μηχανής θεός να εμφανιστεί, στις μωρότερες παρθένες θα μας ταξινομήσει. Και θα μας προσπεράσει, αν δεν αναλάβουμε, συνειδητά κι επίμοχθα, τα κατεπείγοντα συλλογικά μας καθήκοντα. Αν δεν σπεύσουμε, πρωτίστως, να αντικαταστήσουμε τα ηττημένα και παραδομένα μυαλά μας. Για να δώσουμε δύναμη, γνώση, ευψυχία, αυτοπεποίθηση κι ελπίδα στον συλλογικό μας εαυτό.
Δανείχεται για παρακίνηση, η στήλη, τους στίχους τού επιμόνως αειθαλούς στο καθήκον, έφηβου γέροντα που άγει σήμερα και τα ονομαστήριά του, του Βάσου Λυσσαρίδη. Από τη συλλογή «Κραυγές», με τα 49 ποιήματα, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αιγαίον». Τίτλος τελεσίδικης απόφασης, «Θα μείνω»:
«Ξεκινάω από το χθες / και είναι κενό / γιατί το λήστεψαν οι ιστοριοφάγοι. / Αναζητώ μια στιγμούλα / και την φυλάκισαν οι ιδεοφάγοι. / Πλάθω το αύριο / και με λογχίζουν οι ονειροφάγοι. / Και τώρα; / Χωρίς χθες, χωρίς σήμερα / χωρίς προσδοκίες / πολεμώ όλους τους δολοφόνους. / Θα μείνω / όσες και να 'ναι οι πληγές».
Και ύστερα, από το 424 π.Χρ. και το Δ-10 του Θουκυδίδη, εκείνα τα λόγια του στρατηγού Δημοσθένη του Αλκισθένους, προς τους ευρισκόμενους σε απελπιστική κατάσταση στρατιώτες του, στην Πύλο: «Άνδρες οι ξυναράμενοι τούδε του κινδύνου, μηδείς υμών εν τη τοιάδε ανάγκη ξυνετός βουλέσθω δοκείν είναι, εκλογιζόμενος άπαν το περιεστός ημάς δεινόν, μάλλον ή ΑΠΕΡΙΣΚΕΠΤΩΣ ΕΥΕΛΠΙΣ ομόσε χωρήσαι τοις εναντίοις και εκ τούτων αν περιγενόμενος». Για να είναι, επιτέλους, καλόν νέον έτος το 2011.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...