Η Ευρώπη καταρρέει…

• Α. Ο καπιταλισμός, οι συναλλαγματικές ισορροπίες και η κινητικότητα των κεφαλαίων

Στον καπιταλισμό η κίνηση του χρήματος και η εκμετάλλευση των συναλλαγματικών ισορροπιών ενταγμένη στην λογική του κέρδους κατέχει μία ιδιαίτερη, μια ξεχωριστή και κορυφαία θέση. Η εκμετάλλευση των κεφαλαίων είναι βασική, κεντρική αρχή του καπιταλισμού. Στην επικράτηση και λειτουργία του καπιταλισμού οι «συναλλαγματικές ισορροπίες» αποτέλεσαν και αποτελούν ένα πραγματικό πεδίο πολέμου, αφού μυθώδη χρηματικά ποσά αλλάζουν καθημερινά αξίες και χώρες ολόκληρες δέχονται συναλλαγματικές «επιθέσεις», απαξιώνονται ή ενισχύουν την θέση τους.
Μετά το “new deal” η κίνηση του χρήματος εντάθηκε. Καθώς εγκαταλείφθηκε ο «κανόνας του χρυσού», που προέβλεψε την υποχρεωτική κάλυψη με αποθεματικά χρυσού, του εκδιδόμενου από κάθε κράτος χρήματος, το χρήμα εκδόθηκε και κυκλοφόρησε ελεύθερα για να αναθερμάνει τις σε ύφεση καπιταλιστικές οικονομίες της εποχής. Αυτή ήταν μία ουσιαστική συμβολή του Κέϋνς στην συνέχιση της λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς αυτός ήταν ο εκφραστής της «λύσης» αυτής.
Όπως είναι ευνόητο η ελεύθερη έκδοση και κυκλοφορία χρήματος από τα κράτη δημιούργησε νέα δεδομένα και για πολλούς ήταν μία από τις σκοτεινές αιτίες του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Είναι αυτονόητο ότι η σημασία της έκδοσης και κίνησης χρήματος και οι στρατηγικές της διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν ένα τεράστιο ρόλο στο καπιταλιστικό απάνθρωπο συστημικό φρενοκομείο και αποδέκτες αυτής της αθλιότητας είναι απλοί άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Με το χρήμα να εκδίδεται και να κυκλοφορεί ελεύθερα οι δυνατότητες «παιχνιδιών», μοχλεύσεων, πιέσεων και σκοπιμοτήτων πολλαπλασιάστηκαν γεωμετρικά και απίθανα σενάρια πλέκονται στα σκοτεινά υπόγεια των μεγάλων τραπεζών του πλανήτη για να υλοποιηθούν τέτοια σχέδια. Ο πολλαπλασιασμός της κυκλοφορίας του χρήματος και οι πρακτικές που τον συνοδεύουν, αντίστοιχες με τις πολλαπλασιαστικές παραγωγικές επιδιώξεις του καπιταλισμού, δημιούργησαν νέα δεδομένα, νέους κανόνες στους οποίους την πρωτοβουλία κίνησης και υλοποίησης έχουν οι ισχυροί του πλανήτη.

• Β. Τα κραυγαλέα σφάλματα της «ευρωζώνης» και το τέλος της

Οι ίδιοι «κανόνες» το μόνο που δεν ευνοούν είναι η «σταθερότητα», καθώς είναι κανόνες συνεχών αλλαγών δεδομένων και εξακολουθητικών μετακινήσεων (ποσοτικών, κατευθύνσεων, προορισμών κ.α.). Στο παιχνίδι αυτό, όποιος μένει σταθερός, ακίνητος και αμετακίνητος, όποιος δηλώνει τους κανόνες που ακολουθεί, αποτελεί εύκολο στόχο για τους αντιπάλους του και εύκολο θύμα επιθέσεων.
Το Ευρώ στην προ δεκαετίας δημιουργία του στοιχημάτισε στην σταθερότητα. Στην σταθερή ποσότητα, στην σταθερή αξία. Ηλθε να λειτουργήσει ως ο «κανόνας του χρυσού» και λειτούργησε ανταγωνιστικά ως εναλλακτικό νόμισμα αναφοράς και ισοτιμιακός ρυθμιστής και παράγοντας, απέναντι στο αμερικανικό δολάριο. Προσόν του «η σταθερότητα», μια σταθερότητα η οποία χτίστηκε πάνω στις δεσμεύσεις των κρατών που το εκδίδουν για τις πολιτικές τους και τους ισολογισμούς τους, αλλά και πάνω στις δεσμεύσεις για έλεγχο και περιορισμό της έκδοσής του.
Όπως αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς, η πολιτική αυτή σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που συνεχώς αυξάνει τις παραγωγές, τις αξίες και τους αριθμούς του, μοιάζει με την τακτική γέρου αριστοκράτη γαιοκτήμονα που ζει στον αρχαίο πύργο του και υποστηρίζει τα ιδιοκτησιακά του δικαιώματα και τις «παραδοσιακές» αξίες, ενώ όλα γύρω του τρέχουν με την ταχύτητα του φωτός. Η βαθειά συντηρητική Ευρώπη ζώντας με αυτές τις «παραδόσεις» και με την «αριστοκρατική αντίληψη» δεν άργησε να πέσει θύμα της κινητικότητας.
Πρώτα από όλα, οι περιορισμοί στην έκδοση νομίμσματος, μέσα σε ένα περιβάλλον που πραγματικά ή εικονικά αυξάνει τις αξίες και τις ποσότητες των αγαθών, σημαίνουν ταυτόχρονα και περιορισμό της «μετοχικής» συμμετοχής στον πλανήτη, αλλά και των δυνατοτήτων κίνησης της οικονομίας του καπιταλισμού, των δυνατοτήτων να ακολουθηθούν οι ρυθμοί των άλλων.
Οι σφιχτοί προϋπολογισμοί, σημαίνουν μικρότερη κυκλοφορία χρήματος και εκτός από παγίωση του «status quo» μεταξύ των κρατών (οι ισχυροί δεν μπορούν να υπερκεραστούν από ανερχόμενους εντός της Ευρωζώνης), ήλθαν να σημάνουν την έλλειψη χρήματος, την ανάγκη ακριβού δανεισμού από τραπεζίτες και την παραγωγική υστέρηση για τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης (αφού ήταν αναλογικά δυσεύρετα με τον ανταγωνισμό τα κεφάλαια κίνησης).
Μέσα στην «δεκαετία του Ευρώ» η Ευρώπη έχασε πάνω από 40% της συνολικής παραγωγικής της δυνατότητας, ενώ αναπτύχθηκε μία κουλτούρα «τραπεζίτη» σε μεγάλο τμήμα των ευρωπαϊκών λαών, μια κουλτούρα που έχει ως περιεχόμενό της, την βίωση μέσω της εκμετάλλευσης του χρήματος και γεννά μια οκνή ψευδή μακαριότητα.
Πρωτεργάτες των τακτικών αυτών ήταν οι Γερμανοί και κοντά τους οι Γάλλοι, δύο οικονομίες με παραγωγική υπόσταση, που πίστεψαν ότι με τον τρόπο αυτό μπορούν να καταστρέψουν πρώτα, να απαξιώσουν και στην συνέχεια να αγοράσουν φτηνά τους εταίρους τους στην Ε.Ε., ελέγχοντας την ροή χρημάτων και συσσωρεύοντας ευρωσυνάλλαγμα από τις ενδοευρωπαϊκές συναλλαγές. Δυστυχώς για όλους το ίδιο πιστεύουν μέχρι σήμερα.
Το Ευρώ, παραφουσκωμένο από την έλλειψη παραγωγής, σταθερό και δυσκίνητο, νόμισμα μιας γραφειοκρατικής αριστοκρατίας, αποτέλεσε τον εύκολο στόχο στο παιχνίδι του συναλλάγματος, στο παιχνίδι του χρήματος. Οι στενοκέφαλες μονεταριστικές αντιλήψεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου με πολιτικές όχι μόνο χωρίς καμία φαντασία, αλλά και με σταθερούς προδεδομένους κανόνες και οι φανεροί στόχοι των Γερμανών για την δημιουργία μιας νέας Γερμανικής Αυτοκρατορίας σε όλη την Ευρώπη, ήταν εύκολο να προβλεφθούν ακόμα και από παιδάκια, πόσο μάλλον από καλά πληροφορημένους ανταγωνιστές, που και γνώριζαν πως θα κινηθεί η Ευρώπη και το πλεονέκτημα σχεδιασμού είχαν.
Όταν η κρίση ξεκίνησε με την στημένη ιστορία της “Lehman Brothers” , γράψαμε κάποιοι για το που αποσκοπούσε και κρούσαμε τον κώδωνα του κινδύνου για τους λαούς της Ευρώπης με τις «σταθερές» και «ακλόνητες» πολιτικές που ακολουθούσε η «ευρωπαϊκή ηγεσία». Η Ευρώπη των Γερμανών «πούλησε» σταθερότητα σε ένα περιβάλλον ραγδαία μεταλλασσόμενο και δεν μπόρεσε να εννοήσει τις κινήσεις στην σκακιέρα. Μέλημά της ήταν η στήριξη της σταθερότητας του Ευρώ και όχι η αναγκαία κινητικότητα. Το «σταθερό» και υπερτιμημένο Ευρώ έγινε η ταφόπλακα της Ευρώπης και ακόμα δεν το έχουν αντιληφθεί ή δεν έχουν πλέον τρόπους αξιοπρεπούς αντίδρασης.
Οι Η.Π.Α., με την έκδοση τρισεκατομμυρίων δολαρίων (οι κακές γλώσσες αναφέρουν ότι στην πραγματικότητα είναι πάνω από 14 τρίς) όχι μόνο είχαν και έχουν την πρωτοβουλία «αναθέρμανσης» και χρηματοδότησης της οικονομίας, αλλά έχουν και την πρωτοβουλία εξαγοράς (ας την αποκαλέσουμε σικάτα: «ενίσχυσης») άλλων οικονομιών και προσοδοφόρων εγκαταστάσεων, πάντοτε με ένα σεβαστό ποσοστό τόκου. Μήπως έχει σκεφτεί ο ελληνικός λαός πόσα από τα δισεκατομμύρια δολάρια που αναγκάστηκε να δανειστεί, είναι στην πραγματικότητα απλό βαμβακόχαρτο, χωρίς κανένα πραγματικό αντίκρισμα ; χρήμα της καπιταλιστικής «κινητικότητας»; Στην πραγματικότητα, εάν ένα κράτος έπρεπε να βρίσκεται υπό την επιτήρηση του Δ.Ν.Τ. αυτό θα έπρεπε να είναι οι Η.Π.Α. με το τεράστιο τυπικό δημόσιο χρέος (13,45 τρις δολάρια), όμως κανείς ποτέ δεν τόλμησε να λάβει μέτρα εναντίον των, καθώς ταυτόχρονα θα πληθωριζόταν ή θα αποπληθωριζόταν ο πλανήτης (ήτοι με συνέπειες αντίστοιχες με τις τακτικές που θα επέλεγαν οι Η.Π.Α.). Το δημόσιο χρέος των Η.Π.Α. είναι και μία σαφής απάντηση στους γελοίους οικονομολόγους της δεκάρας που προσκαλούνται και σουλατσάρουν στα Μ.Μ.Ε. και με ύφος 100 καρδιναλίων και σοβαρότητα φιλοσόφου λένε πως για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας είναι υπεύθυνο το δημόσιο χρέος. Εάν ίσχυε αυτό, οι Η.Π.Α. θα έπρεπε να έχουν σβηστεί από τον παγκόσμιο οικονομικό χάρτη … .
Οι Η.Π.Α. λοιπόν, εκδίδοντας αθρόα τρισεκατομμύρια δολαρίων, έρχονται να «διασώσουν» τις οικονομίες του πλανήτη, να πληθωρίσουν το χρήμα κατά την πάγια τακτική του καπιταλισμού που γεννά χρήμα για να καλύψει τα χρέη και παραγωγή για να δημιουργηθούν «αξίες» που έχουν ανάγκη από την έκδοση χρήματος. Το χρήμα αυτό έρχονται να δανείσουν ξανά στην κουρασμένη Ευρώπη του σταθερού, ακλόνητου και ακίνητου Ευρώ. Θα το δανείσουν με καλό τόκο (δηλ. με μόχθο και εξάρτηση των λαών) και θα ανταλλάξουν παλαιότερα δάνεια με πληθωριστικό χρήμα. Σύντομα η ισοτιμία Ευρώ – δολαρίου θα ανατραπεί από τις «αγορές», ώστε το ποσοστό του τόκου να είναι απειροελάχιστο μπροστά στο κέρδος από τις συναλλαγματικές ανατροπές στις ισοτιμίες.
Όσες οικονομίες δεν στηρίχθηκαν στην παραγωγή, αλλά στηρίχθηκαν στην κυκλοφορία του χρήματος θα πληρώσουν πρώτες το τίμημα. Για όσες στηρίχθηκαν στο «σκληρό» και σταθερό Ευρώ, θα επακολουθήσει η τιμωρία της κατάρρευσης του ιστού που περιέπλεξαν. Οι Η.Π.Α. θα «εξαγοράσουν» τις οικονομίες του Ευρώ με ψεύτικα δολάρια.

• Γ. Ελλάδα

Στο περιβάλλον αυτό η Ελλάδα έχει μόνο ριζοσπαστικές λύσεις και δεν μπορεί να σέρνεται επαιτούσα για δανεικά, από αυτά τα άνευ αντικρίσματος που εκδίδει η F.R.B. .
Η πρώτη και κύρια επιλογή είναι η άμεση έξοδος από την «Ευρωζώνη». Το πάρτι της καταστροφής και η σφαγή που θα ακολουθήσει δεν πρέπει να μας βρει μέσα στον χώρο αυτό. Η Ελλάδα χρειάζεται παραγωγική ανάπτυξη που οι πολιτικές της σταθερότητας του Ευρώ, της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» και της Γερμανικής επέκτασης δεν μπορούν να της προσφέρουν. Τα αμερικάνικα δανεικά επίσης μπορούν μόνο να εξαγοράσουν την Ελλάδα σε τιμή ευκαιρίας. Ουσιαστικά, σήμερα, η χώρα βρίσκεται σε δημοπρασία για ξένους ενδιαφερόμενους, που περιμένουν να πέσουν και άλλο οι τιμές για να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας και με ψεύτικο, χωρίς αντίκρισμα χρήμα. Η έξοδος από τον όλεθρο της ευρωζώνης, όσο πιο γρήγορα έλθει τόσο πιο σύντομα θα έχει αποτελέσματα.
Η επανέκδοση χρήματος από το ελληνικό κράτος, όσο οδυνηρή και να είναι για πολλούς από τους έχοντες και κατέχοντες, είναι η μόνη λύση που μπορεί να αναθερμάνει την οικονομία και να δώσει τα απαραίτητα κεφάλαια για να εκκινήσει. Ο πληθωρισμός και οι συναλλαγματικές επιθέσεις είναι δευτερεύον ζήτημα μπροστά στο απόλυτο μηδέν που κοντεύει να αντικρύσει η χώρα. Μια πολιτική εσωτερικής αυτονομίας και αυτάρκειας θα δώσει στην χώρα σύντομα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Τέτοιες πολιτικές σχεδιάστηκαν από ομάδες ανθρώπων που δεν ανήκουν στις δήθεν «ελίτ».
Είναι βέβαιο ότι οι σημερινοί πολιτικοί σχηματισμοί είναι κομμάτια του καταστροφικού συστήματος και το υπηρετούν τυφλά και χωρίς δυνατότητες, ούτε καν να εννοήσουν τι σημαίνει Ελλάδα, άρα λύσεις ούτε μπορούν να δώσουν, ούτε καν να τις εννοήσουν.
Εάν σύντομα δεν ξεφύγουμε ως λαός από την μέγγενη της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. και από τα τεράστιας ισχύος παιχνίδια τους, εάν δεν δούμε την απτή πραγματικότητα, δεν θα υπάρχει διαφυγή. Ηδη το 1ο τρίμηνο του νέου έτους θα πρέπει να αποπληρωθούν δάνεια για τα οποία χρειάζεται σχεδόν ένα ακόμα νέο μνημονιακό δάνειο. Είναι ευνόητο ότι τότε η χώρα θα αναγκαστεί να ομολογήσει την αδυναμία της και τότε θα έχει σημάνει η ώρα των δανειστών.

Με φιλικούς χαιρετισμούς
Δημ. Καραμήτσας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση