H Επανάσταση του Γιώργου και τα 100 πρώτα δύσκολα χρόνια…

• Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Ο Γιώργος Παπανδρέου υπήρξε επαναστάτης «εξ απαλών ονύχων»! Αυτό διδάσκει ο μύθος που καλλιεργεί το καθεστώς γι’ αυτόν. Ανήκει στις καταπιεσμένες υπάρξεις προνομιούχων οικογενειών που ονειρεύτηκαν ότι επαναστατούν εναντίον του συστήματός τους, εναντίον του μπαμπά τους, εναντίον του κόμματός τους, εναντίον των συντρόφων τους, εναντίον της χώρας τους και εναντίον του κακού εαυτού του Έλληνα, αλλά ποτέ εναντίον του εαυτού τους. Κακομαθημένα παιδιά. Ζημιάρικα πλάσματα, που δεν τα σταματά τίποτε μπροστά στην επιθυμία να καταστρέψουν.
Εκκινώντας από την ιδέα περί δημιουργικής καταστροφής, «the process of creative destruction», του Joseph Schumpeter, χρησιμοποιούν μάλλον την δημιουργία ως πρόσχημα για την καταστροφή και τίποτε άλλο. Είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν τελικά καταστροφή και μόνον καταστροφή, επιχειρώντας να την νομιμοποιήσουν ως δημιουργική καταστροφή, για να δικαιολογήσουν το δημιούργημά τους. Τα παιδιά αυτά μπορεί να τα χρησιμοποιήσει κάθε επιτήδειος ....
για να τα μετατρέψει σε καταστροφείς κάθε είδους. Τέτοιους χρησιμοποιούν σήμερα εξτρεμιστές φονταμενταλιστές και εξτρεμιστές των αγορών, για να κάνουν την δουλειά τους, επιβάλλοντας ολοκληρωτικές δομές εξουσίας και αυταρχικά καθεστώτα διακυβέρνησης.
Αυτοί οι τελευταίοι είναι που βρήκαν στον Γιώργο το κατάλληλο μίγμα προσωπικότητας και στο σημερινό ΠΑΣΟΚ - και ευρύτερα στο σημερινό κυρίαρχο πολιτικό σύστημα - γόνιμο έδαφος για να προπαγανδίσουν την «δημιουργική καταστροφή» της χώρας, την οποία δεν διστάζουν να ονομάζουν επανάσταση. Υιοθετούν το concept του Joseph Schumpeter, θεωρώντας φυσικά το Ελληνικό κράτος, επιχείρηση με μετόχους όσους ελέγχουν το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της χώρας. Αυτή λοιπόν η επιχείρηση «Ελλάς», πρέπει να καταστραφεί για να αναδημιουργηθεί σε μια καινοτόμο βάση, ικανή να παράγει μεγαλύτερο κέρδος για τους μετόχους. Το σημερινό κοινωνικο-οικονομικό μοντέλο δεν είναι κερδοφόρο, διαπιστώνουν οι φορείς που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των μετόχων, πρέπει λοιπόν να αλλάξει αμέσως, διότι αλλιώς οι μέτοχοι θα καταστραφούν. Και εάν καταστραφούν οι μέτοχοι τότε θα καταστραφεί και ο κόσμος, μέρος του οποίου είναι και οι Έλληνες, ισχυρίζονται. Διότι ο κόσμος είναι δυνητικά η περιουσία τους και ο πλούτος των λαών το εργαλείο άσκησης της ηγεμονία τους.
«Μια επανάσταση βρίσκεται σε εξέλιξη», λέει ο Σερβάς Ντερούζ της τρόικας. «Σε 100 χρόνια θα θυμάστε την κρίση με ευγνωμοσύνη», συμπληρώνει Ρόμπερτ Σίλερ.
Ο αμερικανός οικονομολόγος που εντυπωσίασε τον Πρωθυπουργό, καθώς ο Γιώργος έχει την τάση να εντυπωσιάζεται από τα κοινότοπα πράγματα που εκστομίζονται από την παρέα της αδελφότητας, που φιλοδοξεί να θεμελιώσει την ηγεμονία της μέσω της παγκοσμιοποίησης. Αυτός, ο νέος γκουρού του Γιώργου, διαπιστώνει ότι το αόρατο χέρι που κινεί τα νήματα της παγκόσμιας οικονομίας, είναι η ανθρώπινη ψυχολογία – και ο Γιώργος ανατρίχιασε από την σοφία του ανδρός. Αυτό συμβαίνει όταν αστοιχείωτοι άνθρωποι κυβερνούν και ακόμη πιο αστοιχείωτοι ελέγχουν τον μηχανισμό προπαγάνδας. Διαπιστώσεις των αρχών του περασμένου αιώνα και θεωρητικές προσεγγίσεις που λειτουργούν ως αυτονόητες σχέσεις στις κοινωνικές επιστήμες, την οικονομία κλπ, έφτασαν να θεωρούνται καινοτόμες ιδέες, που υποστηρίζουν την «καινοτόμο καταστροφή» της χώρας προς αναζήτηση της… δημιουργίας!
Σε εκατό, λοιπόν, χρόνια όσες ανθρώπινες ψυχές έχουν απομείνει σε αυτόν τον χώρο που παρέλαβε ως χώρα ο Γιώργος Παπανδρέου και μετατρέπει σε χωράφι που αλωνίζει το διεθνές χρηματοπιστωτικό λόμπυ και διάφοροι μυστήριοι αναθεωρητές της γεωπολιτικής διάστασης της περιοχής υπέρ της Τουρκίας, είναι πιθανόν να ευγνωμονούν τους σημερινούς κυβερνώντες. Δεν το αποκλείω. Κάποιοι, πράγματι, θα έχουν σοβαρούς λόγους να τους ευγνωμονούν. Αυτοί που θα έχουν εξέλθει νικητές και τροπαιούχοι από την κρίση, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους μεσάζοντες ντόπιους νταβάδες του νέου διεθνούς συστήματος πατρωνίας, το οποίο αυτή την περίοδο εγκαθιδρύεται.
Μετά την καταστροφή η ομάδα της αδελφότητας που διακυβερνά την κυβέρνηση και την χώρα, οραματίζεται να συστήσει ένα νέο κοινωνικό μοντέλο. Αυτό το νέο welfare system το οποίο σιγά-σιγά προπαγανδίζουν, βασίζεται στο «Beveridge Model», σε μια όμως τόσο νεοφιλελεύθερη εκδοχή, με απολύτως αυθαίρετες οικονομικές εκτιμήσεις, που θα έκαναν τα κόκαλα του Sir William Beveridge να τρίζουν. Ο άνθρωπος εισηγήθηκε το 1942 το μοντέλο αυτό που βασίζεται γενικά στην οικονομική θεωρία του Keynes, για να αντιμετωπίσει η Βρετανία τις συνέπειες από την καταστροφή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και, προφανώς, ούτε την σημερινή διάσταση του νεοφιλελευθερισμού είχε υπόψη του, ούτε διανοήθηκε ποτέ να προτείνει αύξηση των έμμεσων φόρων για να γονατίσει τα λαϊκά και μεσαία νοικοκυριά! Αλλά είπαμε, ο Γιώργος και η παρέα του συστηματικά πλέον διακηρύττουν αρχές που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με το πρόγραμμα που εφαρμόζουν. Στις περισσότερες των περιπτώσεων το ένα αντιφάσκει με το άλλο. Κάτι ανάλογο δεν έχει συμβεί ξανά, σε αυτόν τον βαθμό, στην χώρα μας. Αυτό αποτελεί τον ορισμό του απόλυτου λαϊκισμού.
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τις «διακηρύξεις αρχών» του καθεστώτος, καθώς αποδείχθηκε ότι δεν διαθέτει αρχές και ας προσέξουμε το είδος της επανάστασης που επαγγέλλεται ο Γιώργος και η παρέα του. Όταν την επανάσταση δεν την κάνει ο λαός, αλλά ο πρωθυπουργός και το καθεστώς που τον στηρίζει, τότε ασφαλώς μιλάμε για πραξικόπημα. Κανονικό πραξικόπημα, δίχως την ύπαρξη στρατιωτικής χούντας, τουλάχιστον προς το παρόν, καθώς η τελευταία βρίσκεται καταρχήν έξω από τα «ιδεώδη» που προπαγανδίζει το «επαναστατικό καθεστώς» των ΜΜΕ, της τρόικας, και διαφόρων Λεσχών. Έτσι εξηγείται και η αλλεργία των κυβερνώντων προς το Σύνταγμα. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για αλλεργία προς την ελληνική κοινωνία, από αυτούς που είχαν πάντοτε μία αριστοκρατική αντίληψη για την εξουσία.
Το ερώτημα, λοιπόν, σήμερα είναι, εάν θα επιτραπεί στην «αδελφότητα» να πραγματοποιήσει την επανάστασή της στην Ελλάδα, ή θα επαναστατήσει ο ελληνικός λαός εναντίον τους. Εννοώ, φυσικά, εναντίον συνολικά του καθεστώτος που στηρίζει τους «επαναστάτες» των χρηματοπιστωτικών αγορών και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Προσωπικά, ο συντάκτης αυτών των γραμμών, έχει με πολλές εκατοντάδες άρθρα, κυρίως στο διαδίκτυο, απαντήσει στο ερώτημα. Δεν μένει παρά να απαντήσει οργανωμένα και ο ελληνικός λαός. Εάν δεν υπάρξει μετά «τα μπάνια του λαού», ευρύτερη κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας εναντίον των «καταστροφικών επαναστατών», θα διαπιστώσω ότι ο ελληνικός λαός είναι … ανύπαρκτος και ότι δεν αξίζει να αγωνίζεται γι’ αυτόν κανείς, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο της ιστορίας του. Θα σταματήσω, λοιπόν, να σας προβληματίζω με τις ανησυχίες μου και τις προσδοκίες μου και θα ξαναμιλήσω μετά από… εκατό χρόνια!

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση