Υποκαθιστά η Διπλωματία τις Ένοπλες Δυνάμεις;

Οι επικίνδυνοι... ενδιάμεσοι!

Τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια, υπάρχει υφέρπουσα η αντίληψη εντός των Ελληνικών Κυβερνήσεων, ότι η ισχυρή πολιτική παρουσία και διακρατικές διασυνδέσεις υποκαθιστούν την ανάγκη υπάρξεως ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων καθώς η επιδέξια διπλωματική δραστηριότητα απομακρύνει κάθε πιθανότητα συρράξεων.
Ακόμα κι αν δούμε καλόπιστα την παραπάνω αντίληψη, χωρίς υπόνοιες ενδοτικής συμπεριφοράς αλλά σαν μια φιλότιμη προσπάθεια προβολής ισχυρούς διπλωματίας προς πάσα κατεύθυνση (κάτι που βεβαίως ουδέποτε πράξαμε…), δεν παύει να αποτελεί, αν μη τι άλλο, σαφή διαστρέβλωση ιστορικών διδαγμάτων και δεδομένων στον χώρο της στρατηγικής και των διακρατικών σχέσεων!
Η αντίληψη αυτή θεωρεί ότι οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις δεν έχουν κανένα αντίκτυπο στην εξωτερική μας πολιτική. Λάθος! Μπορεί η μη σωστή χρήση τους και επίκλησή τους από τους πολιτικούς μας να περιορίζει τις δυνατότητες που μας παρέχουν σε διπλωματικό επίπεδο, όμως η Δημοκρατία μας δίνει μέσα στα διάφορα άσχημά της (έτσι που την κάναμε...) και ένα ουσιαστικό: την δυνατότητα αλλαγής των πολιτικών μας ταγών ανά τακτά χρονικά διαστήματα! Όμως, η Άμυνα για να στηθεί, εκτός από χρήμα θέλει και χρόνο. Αν έρθει σήμερα μια σωστή Κυβέρνηση, όποιον μας στείλει ο Θεούλης, και δεν έχουμε την Άμυνα που πρέπει, μετά δεν θα φταίει αυτός για τις περιορισμένες του δυνατότητες και ενέργειες σε διπλωματικό επίπεδο... Άρα η Άμυνα πρέπει να είναι σωστά προετοιμασμένη και οργανωμένη συνεχώς μιας και ότι δεν κάνει ο τωρινός ηγέτης μπορεί να το κάνει ενδεχομένως καλύτερα ο εκάστοτε επόμενος...
Η αποτελεσματικότητα των ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων όμως, φαίνεται σαφέστατα στην ειρήνη. Τα πράγματα είναι απλά. «Ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα» είχε πει ο Clousewitz. Κατά συνέπεια οι Ένοπλες Δυνάμεις είναι «όπλο» αντίστοιχο και συμπληρωματικό στην φαρέτρα της εκάστοτε Κυβέρνησης με τον διπλωμάτη! Όσο προσεκτική, σωστή, αποφασισμένη, έξυπνη, ικανή στη μπλόφα (χρήσιμο πράγμα στην διπλωματία) κι αν είναι η εκάστοτε ηγεσία, αν δεν πείθει ότι μπορεί τα επιχειρήματά της να τα πάει στο επόμενο επίπεδο αντιπαράθεσης (δηλ. ακόμα και σε πόλεμο) απλά θα έχει δώσει στο δυνητικό της αντίπαλο την πιο σημαντική πληροφορία που χρειάζεται: το όριό της! Από εκεί και πέρα ο αντίπαλος γνωρίζει ποιο είναι το «σημείο χωρίς επιστροφή» για τον αντίπαλό του, άρα και το πεδίο αντιπαράθεσης στο οποίο πρέπει να παίξει για να κερδίσει αυτό που θέλει. Το μόνο που θα του λείπει θα είναι η αφορμή, δηλ. το ευκολότερο απ' όλα!...
Αν λοιπόν, δεν πείθουμε ότι είμαστε ικανοί για ΟΛΑ, τότε δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε επαρκώς! Και είσαι έτοιμος για όλα όταν έχεις ικανές Ένοπλες Δυνάμεις, γιατί μέσω αυτών μπορείς να δημιουργήσεις την απαιτούμενη ανασφάλεια για την σταθερότητα στην περιοχή σου (σε εμάς Αν. Μεσόγειος) σε όλους τους ισχυρούς παγκόσμιους «παίκτες» κι έτσι να τους πείσεις ότι ΔΕΝ συμφέρει να σε πιέσουν μέχρι εκεί!... Τότε μόνο σε ακούνε! Κι αυτό, διότι πάντα υποστηρίζουν αυτόν που είναι πιο αποφασισμένος και πιο πρόθυμος να τα τινάξει όλα στον αέρα. Αυτή η ανασφάλεια τις περισσότερες φορές τους είναι ανεπιθύμητη και για να την αποφύγουν κάνουν τα χατίρια όχι αυτού που είναι καλός και έχει δίκιο, αλλά αυτού που είτε πηγαίνει με τα συμφέροντά τους, είτε είναι αρκετά αποφασισμένος να γίνει το δικό του με οποιοδήποτε κόστος.
Αν τώρα κάνει ο καθένας μας τις ανάλογες αντιστοιχίσεις, θα καταλάβει και όλο το πρόβλημά μας στην Εξωτερική μας πολιτική τα τελευταία 30 και πλέον χρόνια!...
Οι διάφοροι επίδοξοι «μάγοι» των τελευταίων ετών, που συστηματικά εφευρίσκουν τέτοιες θεωρίες και περιφρονούν τόσο τις Ένοπλες Δυνάμεις μας αλλά όσο και το υψηλά καταρτισμένο Διπλωματικό μας Σώμα, έχουν κοστίσει ακριβά στο Έθνος των Ελλήνων. Μήπως πρέπει, επιτέλους, στην πρώτη ευκαιρία που μας δοθεί, να τους πάρουμε πίσω το… «μαγικό» τους ραβδάκι;;;
του Παναγιώτη Α. Καράμπελα
Πολιτικός Αναλυτής

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση