«Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους…»
Κυβέρνηση εναντίον Τραπεζιτών...
Οι τελευταίες αψιμαχίες, απλά μεθοριακά επεισόδια προς το παρόν, με αναγνωριστικές τροχιοδεικτικές βολές χωρίς σοβαρές απώλειες εκατέρωθεν, μεταξύ κυβερνητικών δυνάμεων και επίλεκτων κομάντο των τραπεζιτών, μόνον μία μικρή ιδέα μπορούν να προσφέρουν για το πού μπορεί να φτάσει η μαχητική διεκδίκηση, του πραγματικού εξουσιαστικού πυρήνα.
Άλλωστε, ο διάλογος για το αν η αντιπαράθεση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, παραμένει παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, ή αν μπορεί να προβλεφθεί θεσμικά η έστω και «εν διεκδικήσει» συνύπαρξή τους, στα πλαίσια ενός συστήματος διακυβέρνησης, εξακολουθεί να δίνει πραγματικό περιεχόμενο και ενδιαφέρον, σε όλες σχεδόν τις σύγχρονες πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Να θυμίσω εδώ, ότι κάμποσες ομοιότητες, μπορούμε να εντοπίσουμε, ανάμεσα στην τωρινή αντιπαράθεση, με μία άλλη, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Ο ένας πόλος, ήταν πάλι η τότε κυβέρνηση. Αντίπαλος, οι-μεταξύ των άλλων και- ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Με την ευκαιρία-τότε-της αδειοδότησης για τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, η κυβέρνηση, τόλμησε και διατύπωσε την ανάγκη να υπάρξει κάποιος στοιχειώδης έστω, και μάλλον προσχηματικός ρυθμιστικός δεοντολογικός κώδικας.
Και μάλιστα της απολύτου επιλογής και έγκρισης των ΜΜΕ, και φυσικά των ιδιοκτησιών τους.
Το επίδικο αντικείμενο δηλαδή, και τότε, και τώρα, ήταν η απόλυτη άρνηση της οικονομικής ελίτ-υπό τις διάφορες εκφάνσεις της-να προχωρήσει σε δημόσια δέσμευση, για την θέσπιση οποιουδήποτε ρυθμιστικού πλαισίου κανόνων που θα αφορούσαν τις δραστηριότητές της.
Ακόμη και αυτών της απολύτου αρεσκείας της.
Και σήμερα λοιπόν, στην επίκαιρη αναμέτρηση κυβέρνησης-τραπεζιτών, όποιος αναρωτιέται ποιο ακριβώς σημείο του-στοιχειώδους άλλωστε-πλαισίου δεσμεύσεων που προτείνει η κυβέρνηση, για την συμμετοχή των τραπεζών στο σχέδιο των 28 δις, είναι αυτό που ενοχλεί τους τραπεζίτες, ή τους κάνει διστακτικούς, χάνει απλώς τον πολύτιμο χρόνο του.
Πολύ απλά, δεν υπάρχει τέτοιο σημείο.
Σ αυτό που αντιδρούν οι τραπεζίτες, είναι ακριβώς η ύπαρξη οποιασδήποτε ρυθμιστικής δέσμευσης, και μάλιστα επιβεβλημένης από την κυβερνητική εξουσία, με την μορφή της επιβολής τελεσιγράφου περί συμμετοχής ή μη στο συγκεκριμένο σχέδιο.
Και είναι ακριβώς επειδή αυτό, συνιστά για τους τραπεζίτες, θέμα αρχής και casus belli, που δεν πρόκειται να κάνουν πίσω ούτε βήμα.
Πολλά άλλαξαν στην χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Και τα συντριπτικά περισσότερα, άλλαξαν προς κατευθύνσεις θετικές.
Μην λησμονούμε, ότι μιλάμε για μία χώρα, όπου η θεωρία της Ψωροκώσταινας δεν ήταν ένα απλό ευφυολόγημα, ούτε σχήμα λόγου.
Μέχρι μόλις πριν από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα, ήταν μία χώρα, όπου η κατασκευή περί «του μη βιωσίμου της», με τις δικές της δυνάμεις και χωρίς την ξένη στήριξη, εκτός από κρατική ιδεολογία, υπήρξε και μία θεωρία με ευρύτατη επιστημονική υποστήριξη.
Χρειάστηκαν οι μεταπολεμικές επισκέψεις και έρευνες των ειδικών επιτροπών των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ, για να γίνει αποδεκτό και από τους ίδιους τους κατοίκους της, ότι η χώρα και επαρκείς πλουτοπαραγωγικές πηγές διέθετε, και δυνατότητες για να πετύχει ένα δραματικά υψηλότερο παραγωγικό επίπεδο.
Εκείνο που καθόλου δεν άλλαξε, και παραμένει διαχρονική σταθερά, είναι το υψηλότατο επίπεδο στο οποίο βρίσκονται και λειτουργούν τα «εν Ελλάδι τραπεζικά ιδρύματα».
Φτάνει μόνο να μην λησμονούμε, ότι εν έτει μόλις 1921(!!), η «Ψωροκώσταινα», υπήρξε μία από τις πρώτες ευρωπαϊκές βάσεις εγκατάστασης της American Express.
Χρήσιμο είναι, μερικά τέτοια στοιχεία, να τα θυμούνται και μερικοί κυβερνητικοί αρμόδιοι.
Που αφελώς, πιστεύουν ότι με το δέλεαρ των 28 δις, θα θαμπώσουν και θα εγκλωβίσουν άνευ όρων, τις αρκούντως μπαρουτοκαπνισμένες ηγεσίες των τραπεζών...
Οι τελευταίες αψιμαχίες, απλά μεθοριακά επεισόδια προς το παρόν, με αναγνωριστικές τροχιοδεικτικές βολές χωρίς σοβαρές απώλειες εκατέρωθεν, μεταξύ κυβερνητικών δυνάμεων και επίλεκτων κομάντο των τραπεζιτών, μόνον μία μικρή ιδέα μπορούν να προσφέρουν για το πού μπορεί να φτάσει η μαχητική διεκδίκηση, του πραγματικού εξουσιαστικού πυρήνα.Άλλωστε, ο διάλογος για το αν η αντιπαράθεση πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, παραμένει παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος, ή αν μπορεί να προβλεφθεί θεσμικά η έστω και «εν διεκδικήσει» συνύπαρξή τους, στα πλαίσια ενός συστήματος διακυβέρνησης, εξακολουθεί να δίνει πραγματικό περιεχόμενο και ενδιαφέρον, σε όλες σχεδόν τις σύγχρονες πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Να θυμίσω εδώ, ότι κάμποσες ομοιότητες, μπορούμε να εντοπίσουμε, ανάμεσα στην τωρινή αντιπαράθεση, με μία άλλη, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Ο ένας πόλος, ήταν πάλι η τότε κυβέρνηση. Αντίπαλος, οι-μεταξύ των άλλων και- ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Με την ευκαιρία-τότε-της αδειοδότησης για τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, η κυβέρνηση, τόλμησε και διατύπωσε την ανάγκη να υπάρξει κάποιος στοιχειώδης έστω, και μάλλον προσχηματικός ρυθμιστικός δεοντολογικός κώδικας.
Και μάλιστα της απολύτου επιλογής και έγκρισης των ΜΜΕ, και φυσικά των ιδιοκτησιών τους.
Το επίδικο αντικείμενο δηλαδή, και τότε, και τώρα, ήταν η απόλυτη άρνηση της οικονομικής ελίτ-υπό τις διάφορες εκφάνσεις της-να προχωρήσει σε δημόσια δέσμευση, για την θέσπιση οποιουδήποτε ρυθμιστικού πλαισίου κανόνων που θα αφορούσαν τις δραστηριότητές της.
Ακόμη και αυτών της απολύτου αρεσκείας της.
Και σήμερα λοιπόν, στην επίκαιρη αναμέτρηση κυβέρνησης-τραπεζιτών, όποιος αναρωτιέται ποιο ακριβώς σημείο του-στοιχειώδους άλλωστε-πλαισίου δεσμεύσεων που προτείνει η κυβέρνηση, για την συμμετοχή των τραπεζών στο σχέδιο των 28 δις, είναι αυτό που ενοχλεί τους τραπεζίτες, ή τους κάνει διστακτικούς, χάνει απλώς τον πολύτιμο χρόνο του.
Πολύ απλά, δεν υπάρχει τέτοιο σημείο.
Σ αυτό που αντιδρούν οι τραπεζίτες, είναι ακριβώς η ύπαρξη οποιασδήποτε ρυθμιστικής δέσμευσης, και μάλιστα επιβεβλημένης από την κυβερνητική εξουσία, με την μορφή της επιβολής τελεσιγράφου περί συμμετοχής ή μη στο συγκεκριμένο σχέδιο.
Και είναι ακριβώς επειδή αυτό, συνιστά για τους τραπεζίτες, θέμα αρχής και casus belli, που δεν πρόκειται να κάνουν πίσω ούτε βήμα.
Πολλά άλλαξαν στην χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες. Και τα συντριπτικά περισσότερα, άλλαξαν προς κατευθύνσεις θετικές.
Μην λησμονούμε, ότι μιλάμε για μία χώρα, όπου η θεωρία της Ψωροκώσταινας δεν ήταν ένα απλό ευφυολόγημα, ούτε σχήμα λόγου.
Μέχρι μόλις πριν από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα, ήταν μία χώρα, όπου η κατασκευή περί «του μη βιωσίμου της», με τις δικές της δυνάμεις και χωρίς την ξένη στήριξη, εκτός από κρατική ιδεολογία, υπήρξε και μία θεωρία με ευρύτατη επιστημονική υποστήριξη.
Χρειάστηκαν οι μεταπολεμικές επισκέψεις και έρευνες των ειδικών επιτροπών των εμπειρογνωμόνων του ΟΗΕ, για να γίνει αποδεκτό και από τους ίδιους τους κατοίκους της, ότι η χώρα και επαρκείς πλουτοπαραγωγικές πηγές διέθετε, και δυνατότητες για να πετύχει ένα δραματικά υψηλότερο παραγωγικό επίπεδο.
Εκείνο που καθόλου δεν άλλαξε, και παραμένει διαχρονική σταθερά, είναι το υψηλότατο επίπεδο στο οποίο βρίσκονται και λειτουργούν τα «εν Ελλάδι τραπεζικά ιδρύματα».
Φτάνει μόνο να μην λησμονούμε, ότι εν έτει μόλις 1921(!!), η «Ψωροκώσταινα», υπήρξε μία από τις πρώτες ευρωπαϊκές βάσεις εγκατάστασης της American Express.
Χρήσιμο είναι, μερικά τέτοια στοιχεία, να τα θυμούνται και μερικοί κυβερνητικοί αρμόδιοι.
Που αφελώς, πιστεύουν ότι με το δέλεαρ των 28 δις, θα θαμπώσουν και θα εγκλωβίσουν άνευ όρων, τις αρκούντως μπαρουτοκαπνισμένες ηγεσίες των τραπεζών...
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...