Σκόπια: Η ήττα της Ουάσιγκτον

Ο,τι συνέβη στα Σκόπια συνιστά βαριά ήττα των επιτελών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του προέδρου Μπους προσωπικά. Επένδυσαν πολλά για να επιβάλουν την ένταξη της ΠΓΔΜ στις ΝΑΤΟϊκές δομές, επιχείρησαν ακόμα και να εκβιάσουν την επιτάχυνση της ενταξιακής διαδικασίας στην Ε.Ε.

Και ήρθε η εκλογική αναμέτρηση, για να αποδείξει τα εξής:

• Η ΠΓΔΜ ήταν, είναι και, μάλλον, θα μείνει μια οιονεί διχασμένη χώρα. Από τη μία οι «Μακεδόνες» των Σκοπίων, από την άλλη οι «Σίπταρι» (Αλβανοί) του Τετόβου, του Γκόστιβαρ, του Ντάμπαρ. Η πολιτική ηρεμία στη γειτονική χώρα είναι υπονομευμένη δημογραφικά και εθνοτικά και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να την εγγυηθούν, ει μη μόνο εάν πειθαναγκάζουν κάθε τρεις και λίγο τα Τίρανα και την Πρίστινα να μην εκδηλώνουν πρωτοβουλίες συμπαράστασης των ομοεθνών τους. Πράγμα πρακτικώς αδύνατο ακόμα και για μια χώρα (Αλβανία) που αυτοπροσφέρθηκε ως αμερικανικό προτεκτοράτο.
• Οι κάλπες έβγαλαν ενισχυμένο τον Νίκολα Γκρούεφσκι. Επικύρωσαν, δηλαδή, την πιο σκληρή γραμμή, τη γραμμή της αδράνειας, του «όλα ή τίποτε», του στερεότυπου περί «μακεδονικής εθνότητας». Η κατάσταση θυμίζει κατά κάποιο τρόπο την περίοδο του κυπριακού δημοψηφίσματος για το σχέδιο Ανάν. Πώς μπορεί να γίνει επανεκκίνηση της διαμεσολάβησης Νίμιτς, εάν ο Γκρούεφσκι εμφανιστεί τόσο ακραίος όσο προεκλογικά;
• Ο κίνδυνος, εφεξής, προέρχεται από την αδεξιότητα των Αμερικανών. Εάν η δίχως προβλεπτικότητα και στοιχειώδη γνώση του βαλκανικού περίγυρου αμερικανική διπλωματία επιδιώξει, οπωσδήποτε, κάποια λύση πριν απέλθει η διοίκηση Μπους (η αναζήτηση υστεροφημίας είναι ενίοτε κακός σύμβουλος), ο διάλογος για το όνομα ίσως αποδειχθεί «διάλογος κωφών».
• Χρονοτριβή στη διαδικασία του ΟΗΕ ή ακόμα και ναυάγιο πρέπει να τύχουν ειδικής διαχείρισης από το ελληνικό ΥΠΕΞ. Μας συμφέρει –ο Α. Σαμαράς έλεγε πως η αστάθεια στα Σκόπια επιβάλλει να μη βιαζόμαστε- η καθυστέρηση ή πρέπει να δείξουμε ότι επιδιώκουμε λύση, ώστε να εκτεθεί περαιτέρω ο Γκρούεφσκι και να τοποθετηθούν ευκρινέστερα οι ήπιες φωνές στη γειτονική χώρα;

Εν κατακλείδι, σε όλα αυτά, ο ρόλος των ΗΠΑ είναι σημαντικός. Θα τον ασκήσουν με σύνεση ή όχι;

Ας κατανοήσουν, πάντως, πως ο πιο κοντινός τους σύμμαχος (αν ισχύουν ακόμα αυτές οι έννοιες), που γνωρίζει… «εάν τα Βαλκάνια αξίζουν τα κόκαλα έστω και ενός Πομερανού Γρεναδιέρου», είναι η Ελλάδα. Μην το υποτιμούν αυτό…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση