Μία αληθινή ιστορία… (Νο1)

Αποφάσισα να σας διηγηθώ μία αληθινή ιστορία. Ενός αληθινού ανθρώπου αλλά και δημοσιογράφου. Είναι μία ιστορία που έγινε στον τόπο μας, στην Ελλάδα μας, πριν 18 περίπου χρόνια, και που ξεκίνησε στα τέλη του Αυγούστου του 1990. Είναι η αλήθεια και το ψέμα που έζησε κάποιος που είχε μεγάλα ιδανικά, αλλά έκανε το λάθος να εμπιστεύεται σάπιους, μίζερους και ανέντιμους ανθρώπους.

Αυτή την ιστορία θα σας πω που έχει πολλά να διδάξει σε όλους μας και που ελπίζω να βρεθώ άξιος και ικανός να την μεταφέρω έτσι όπως μου την είπε ο πρωταγωνιστής της. Μία ιστορία ενός ανθρώπου, που στο πρόσωπό του φυλάκισαν την αλήθεια και το δίκαιο και τίμησαν το άδικο, την κλεψιά και όλα όσα η δικαιοσύνη οφείλει να καταδικάζει. Δηλαδή, θα σας πω μία ιστορία της καθημερινότητάς σας, αλλά κάπως διαφορετική…

Έκανε ένα βήμα μπροστά. Η σιδερένια πόρτα έκλεισε πίσω του με μεγάλο θόρυβο. Άκουσε το κλειδί να γυρίζει δύο φορές. Βρισκόταν σε ένα θάλαμο με οκτώ μονά κρεβάτια. Πάνω στο φτηνό πάτωμα από μωσαϊκό υπήρχε ένα λεπτό στρώμα σκόνης. Φορούσε ακόμη τα ρούχα που είχε φορέσει νωρίς το πρωί για να πάει στο δικαστήριο. Δεν είχε τίποτε μαζί του πέρα από την υπερηφάνεια του.

…………….

- Κατονόμασε, πες μας ποιος σου τα είπε όλα αυτά και μπορείς να φύγεις ελεύθερος.

Έτσι του είπε ο εισαγγελέας της έδρας.

- Κανείς δεν μου είπε τίποτε, ήταν αποτέλεσμα έρευνας. Αν θέλετε μπορείτε κι εσείς σαν εισαγγελέας να κάνετε την ίδια έρευνα.

Αυτή την απάντηση έδωσε. Το θεωρούσε καλύτερο να συναντήσει τα χειρότερα, παρά να αναφέρει ονόματα ανθρώπων που του εκμυστηρεύτηκαν, επειδή δεν άντεχαν άλλο, όλη τη βρωμιά του «μεγάλου». Είχε προετοιμαστεί για τις όποιες ευθύνες του, αλλά δεν είχε υπολογίσει πως θα τον «πουλούσε» ο ίδιος του ο εργοδότης.

- Τι εργασία κάνατε πριν να γίνετε δημοσιογράφος;

Ο εισαγγελέας έκανε αυτή την ερώτηση ενώ κρατούσε όλες τις πληροφορίες στα χέρια του. Ήταν ξεκάθαρο πως ήταν κάτι περισσότερο από εχθρικός απέναντί του.

- Εσείς τι δουλειά κάνατε πριν να γίνετε εισαγγελέας;

Απάντησε με θάρρος και θράσος ταυτόχρονα… Ήξερε πως ήταν χαμένος.

…………….

Τέσσερις ώρες πέρασαν και ήταν σαν να έβλεπε ένα όνειρο, έναν εφιάλτη. Τον είχαν προδώσει όλοι οι φίλοι, όλοι οι γνωστοί, όλοι όσοι του έλεγαν την προηγούμενη ημέρα «μπράβο, κάποιος έπρεπε να πει τελικά την αλήθεια».

Κοίταξε στα αριστερά του. Ένα κρεβάτι κενό και αμέσως μετά, δύο νεαρά παιδιά, 18 με 19 χρονών τον κοίταζαν με ένα απαθές βλέμμα. Έμοιαζαν αλλοδαποί. Στο γωνιακό κρεβάτι, δίπλα τους, ένας ξερακιανός, μελαχροινός περίπου 20 χρόνων. Ήταν γυμνός από τη μέση και επάνω, ξαπλωμένος και κοίταζε ένα πορνοπεριοδικό ενώ ταυτόχρονα χάϊδευε τον αντρισμό του. Από τις βρισιές που έλεγε καταλάβαινε κανείς ότι είναι Έλληνας. Έδειχνε να απολαμβάνει την στιγμή…

Στην δεξιά μεριά και πάλι τέσσερα κρεβάτια. Ένας νεαρός, έδειχνε να ήταν 18 χρονών, τον κοίταξε και σηκώθηκε από το κρεβάτι του και τον πλησίασε με βιαστικό βήμα. Ήταν αρκετά εύσωμος και πολύ καλά γυμνασμένος.

- Φίλε, έχεις να μου δώσεις κανένα τσιγάρο;

Χωρίς να τον κοιτάξει έβαλε το χέρι στην τσέπη του πουκάμισού του. Έπιασε το μοναδικό πακέτο με τσιγάρα που είχε και του το έδωσε.

- Όλο δικό σου, του είπε και προχώρησε.

Ένα κρεβάτι που δεν είχε τίποτε πέρα από ένα βρώμικο από τον καιρό στρώμα έμοιαζε να είναι γι αυτόν. Όλα τα άλλα ήταν στρωμένα, δείχνοντας πως κάποιοι κοιμόντουσαν εκεί.

Κάθισε στο κρεβάτι και κοίταξε αριστερά του. Στα 3 μέτρα υπήρχε μία πόρτα εσωτερική και οδηγούσε στην τουαλέτα του θαλάμου. Από εκεί, ένα παράθυρο άφηνε τον ήλιο να μπαίνει μέσα στον χώρο. Ήταν απόγευμα πια και ο ήλιος έπεφτε. Καλοκαίρι, ζέστη πολύ και ο ιδρώτας στο μέτωπό του δεν ήταν από φόβο ή αγωνία για το τι θα συμβεί. Στα δεξιά του, πάνω από τα κρεβάτια υπήρχαν άλλα δύο παράθυρα που κοίταζαν στην ανατολή.

Κάθισε εκεί ακίνητος. Δεν ήξερε πόση ώρα πέρασε όταν άκουσε την κλειδαριά της σιδερένιας πόρτας να γυρίζει. Ήταν ο δεσμοφύλακας.

- Παλικάρι, σου έφερα σεντόνια και μαξιλάρι, του είπε αμήχανα ο νεαρός δεσμοφύλακας. Είχε περίπου την δική του ηλικία. Κάπου στα 26 με 27 χρόνια του με τη γκρίζα στολή του έδειχνε να φοβάται περισσότερο παρά να νιώθει άνετα.

Δεν γύρισε να τον κοιτάξει καν και ο δεσμοφύλακας άφησε την «πραμάτια» του στην άκρη του κρεβατιού. Έφυγε κλείνοντας και πάλι την σιδερένια πόρτα με θόρυβο μεγάλο. Ο αντίλαλος του φάνηκε πως ακούστηκε σε όλο το κτίριο, σε όλη την φυλακή. Τόσο έντονος ήταν ο ήχος στα αφτιά του, που νόμισε πως θα πέσουν οι τοίχοι…

- Από πού είσαι ρε φίλε; Τον ρώτησε ο εύσωμος και γεροδεμένος νεαρός.

Δεν του είπε τίποτε. Γύρισε και τον κοίταξε μόνο.

- Συγνώμη ρε φίλε. Δεν ήθελα να ενοχλήσω. Θέλεις να σε κεράσω ένα τσιγάρο;

Ήταν αστείο… Τον κερνούσε τσιγάρο αυτός που του έκανε «τράκα». Δεν του έδωσε καμία απάντηση. Έσκυψε το κεφάλι ο νεαρός και απομακρύνθηκε σιγομουρμουρίζοντας, «μα δεν έκανα κάτι κακό…».

Ο άλλος, με το πορνοπεριοδικό στη γωνία είχε τελειώσει το αποχαύνωμά του, γύρισε και τον κοίταξε.

- Ε, φίλε, του είπε, σε λίγο θα έχει φαγητό. Όταν θα χτυπήσουν για να βγούμε, έλα μαζί μου να σου δείξω τα κατατόπια.

Ξαφνικά, έτσι όπως καθόταν με σκυμμένο το κεφάλι, σαν να διαλύθηκε η ομίχλη του είχε στο μυαλό του. Θυμήθηκε τα λόγια του διευθυντή της φυλακής, που μόλις τον είδε να μπαίνει στο γραφεί του, κουνώντας νευρικά στον αέρα κάποια χαρτιά είπε στον συνοδό του:

- Καλά, είναι μαλάκες; Θέλουν να μου τινάξουν την φυλακή στον αέρα; Είναι δημοσιογράφος αυτός και τον έφεραν σε εμένα;

Ναι, είχε το πλεονέκτημα. Τώρα που άρχισε να ξεθολώνει το μυαλό του από το πρώτο σοκ, ήξερε τι να κάνει… Τον φοβόντουσαν και έπρεπε να το εκμεταλλευτεί…

συνεχίζεται...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση