Οι Δαίμονες των Βαλκανίων

Και η απόφαση 1244 που αγνοεί το Υπουργείο Εξωτερικών
Η Ιστορία επιτρέπει δυστυχώς να γίνουν τέτοια εγκλήματα, αλλά ούτε τα ξεχνάει, ούτε τα συγχωρεί

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ήταν ένα ζεστό και υγρό καλοκαίρι στη Μόσχα, το τελευταίο σοβιετικό καλοκαίρι. Ιούλιος 1991. Ήμουν καλεσμένος σε μια δεξίωση που έδινε ο Γκορμπατσώφ στους ανταποκριτές κρατικών πρακτορείων ειδήσεων στη Μόσχα, την τελευταία που έδωσε πριν ξεκινήσει ο ορυμαγδός των γεγονότων που έμελλαν να διαλύσουν τη χώρα του. Βλέπω ξαφνικά να με ψάχνει και να έρχεται καταπάνω μου, αναστατωμένος, ο Αυστριακός φίλος και συνάδελφος.

“Τι έχεις;” τον ρωτάω. Και μου εξηγεί. Ερχόταν από μια συνάντηση των Αυστριακών ανταποκριτών με τον υπουργό Εξωτερικών της Αυστρίας που επισκεπτόταν τη Μόσχα. “Μας είπε πόσο χαρούμενος είναι που θα ξεκινήσει ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία. Η Βιέννη έκλεισε μια συμφωνία με τους Βούλγαρους να εκσυγχρονίσει τα τραίνα τους και ελπίζει σε χρυσές δουλειές τώρα, γιατί θα κλείσει με τον πόλεμο η Γιουγκοσλαβία για τις μεταφορές και θα περνάει όλη η σιδηροδρομική κίνηση από τη Βουλγαρία”.

Η Αυστρία, μαζί με το Βατικανό και τη Γερμανία, η οποία ουδέποτε άλλωστε συγχώρησε τη φοβερή αντίσταση Ελλήνων και Σέρβων στον Χίτλερ, συγκαταλέγεται στα τρία κράτη που ξεκίνησαν τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας το 1991, με την μονομερή αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Σλοβενίας και της Κροατίας, κατά παράβαση της τελικής πράξης του Ελσίνκι και παραγνωρίζοντας την ύπαρξη συμπαγών σερβικών πληθυσμών εντός της Κροατίας (Κράινα), που, πολύ φυσικά, θα διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους από την Κροατία και την ένωσή τους με τη Σερβία. Στη συνέχεια βέβαια τους ακολούθησαν η Ε.Ε., οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, προκαλώντας, με την πολιτική και τις παρεμβάσεις τους, απέραντο πόνο και ασύλληπτες καταστροφές στα Βαλκάνια. Οι αμερικανικές και ευρωπαϊκές επεμβάσεις στα Βαλκάνια κατέστησαν όλη την περιοχή έναν απέραντο σωρό ερειπίων, οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, συνεχιζόμενης αστάθειας, μια μεγάλη στρατιωτική βάση κατά της Ρωσίας και ένα προνομιακό χώρο δράσης της Διεθνούς του Εγκλήματος που, σε συνεργασία με τη CIA και άλλα ευαγή ιδρύματα, χρησιμοποιεί τη χερσόνησο για παγκόσμιας εμβέλειας λαθρεμπορικά εγχειρήματα, ακόμα και δολοφονίες για αρπαγή οργάνων, όπως απεκάλυψε η Εισαγγελέας Ντελ Πόντε. 

Ανάγκη για μια νέα δίκη της Νυρεμβέργης

Αν ζούσαμε σε κόσμο στοιχειώδους σεβασμού στο διεθνές δίκαιο, οι ηγέτες της Γερμανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ θα έπρεπε να συλληφθούν και να παραπεμφθούν σε Διεθνές Δικαστήριο τύπου Νυρεμβέργης για τα όσα έπραξαν στη Γιουγκοσλαβία, στη Μέση Ανατολή και, με πολιτικο-οικονομικά μέσα, στην Ελλάδα. Και να προσθέσουμε και κάτι άλλο. Δεν υφίσταται ασφαλώς καμιά δικαιολογία για τα εγκλήματα των Γερμανών Ναζί. Αλλά ο Χίτλερ βγήκε σε μία χώρα που της είχαν αλλάξει τον αδόξαστο με τη συνθήκη των Βερσαλλιών. Ποια ήταν η ανάγκη, έξω από την ίδια την εγκληματική τους φύση, που οδήγησε τον δυτικό καπιταλισμό και ιμπεριαλισμό, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Βρετανία, στα εγκλήματα που διέπραξαν εις βάρος των λαών της ανθρωπότητας τα τελευταία τριάντα χρόνια και στα Βαλκάνια, και στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική, ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας της Ε.Ε..; Τι έκαναν οι Ιρακινοί στους Αμερικανούς, τους Βρετανούς, τους Πολωνούς και τους Αυστραλούς που εισέβαλαν και κατέστρεψαν τη χώρα τους; Τι έκαναν οι Αφγανοί σε μας τους ‘Ελληνες, που δεν ντραπήκαμε να στείλουμε την ελληνική Πολεμική Αεροπορία να διοικεί το αεροδρόμιο του Μπαγκράμ, ένα από τα τρία διαβόητα κέντρα βασανιστηρίων του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”, μαζί με το Αμπού Γκράιμπ και το Γκουαντάναμo, γράφοντας μια κατάμαυρη, ντροπιαστική σελίδα της ελληνικής ιστορίας;

Οκτώ χρόνια μετά από τη δεξίωση στη Μόσχα, πήγα, παραμονές των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ στη Σερβία, να πάρω συνέντευξη από τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Γιώργο Παπανδρέου. Ο Γιώργος δεν είναι ασφαλώς ένας άνθρωπος που θα πει όχι στους Αμερικανούς. Αλλά δεν ηδονίζεται και με τους πολέμους. Η συνέντευξη είχε τελειώσει αλλά έβλεπα ότι κάτι τον βασάνιζε. Μου τό ‘πε στο τέλος, καθώς με ξεπροβόδιζε στην έξοδο του γραφείου του. Μού’πε πόσο κατάπληκτος ένοιωσε όταν ένας μεγάλος φίλος του και γνωστός ειρηνιστής πολιτικός του εξομολογήθηκε πόσο χαρούμενος είναι που θα γίνει ο πόλεμος στο Κόσοβο. “Μα γιατί;”, τον ρώτησε ο Γιώργος, και αυτός απάντησε: “Γιατί θα είναι ο πρώτος πόλεμος όπου θα νικήσει η Γερμανία”…

Αυτή είναι και ακόμα χειρότερη η ηθική ποιότητα των σημερινών ευρωπαϊκών ηγεσιών. Και εφόσον παραμείνει τέτοια, αργά ή γρήγορα, το όλο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα τερματισθεί και με πολύ άσχημο τρόπο μάλιστα.

Λίγο καιρό μετά από αυτό τον διάλογο με τον Παπανδρέου, οι Αμερικανοί παραχωρούσαν όντως στους Γερμανούς την πρώτη θέση, να είναι δικό τους δηλαδή το πρώτο βομβαρδιστικό που θα πλήξει το Βελιγράδι, την πόλη-ήρωα της Αντίστασης κατά του Φασισμού και του Σταλινισμού, το Βελιγράδι των Αδέσμευτων, της Αυτοδιαχείρισης, του Τίτο.

Η Ιστορία επιτρέπει δυστυχώς να γίνουν τέτοια εγκλήματα, αλλά ούτε τα ξεχνάει, ούτε τα συγχωρεί. 

Ο Δένδιας στο Ντουμπρόβνικ

Αυτά σκέφτηκα όταν διάβασα τα όσα έλεγε ο Νίκος Δένδιας στο Ντουμπρόβνικ, σε ένα φόρουμ για τα δυτικά Βαλκάνια που γινόταν στο δαλματικό θέρετρο, κατακεραυνώνοντας τη Ρωσία και την Κίνα, χωρίς να τις ονοματίζει, για την «κακόβουλη επιρροή» τους στην περιοχή μας, Ενώ οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί που κατέστρεψαν και τα δυτικά και τα ανατολικά Βαλκάνια, ακόμα και τη χώρα καταγωγής του κ. Δένδια, είχαν φαίνεται “καλόβουλη”, ευεργετική επιρροή.

Καμιά ιδέα, καμιά πρόταση, κανένα όραμα για τα Βαλκάνια, πλην της ξεφτισμένης ιδέας μιας ένταξης των δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε., που δεν θα βοηθήσει ούτε τα ίδια, ούτε την Ένωση. Απλή προσπάθεια να κερδίσουμε την εύνοια του κ. Πάιατ, με φιλιππικούς κατά Μόσχας και Πεκίνου, μόνο που όλοι οι επισκέπτες του τα ίδια του λένε, γιατί να διαλέξει ειδικά κάποιον από αυτούς; (Ειρήσθω εν παρόδω, ίσως ο πρέσβης να σκέπτεται, αφού χρεωκόπησαν το ΠΑΣΟΚ, η Αριστερά και η Δεξιά, να στραφούμε τώρα στην άκρα δεξιά να αποτελειώσει τη χώρα. Αλλά ποια άκρα δεξιά; Στην Ελλάδα και οι φασίστες της πλάκας είναι!)

Είναι βέβαια κρίμα να κουρελιάζεται έτσι το παγκόσμιο κύρος και το μεγάλο διπλωματικό κεφάλαιο που διέθεταν κάποτε η Ελλάδα και η Κύπρος. Τώρα είναι ο Ερντογάν που παίζει το μεγάλο παιχνίδι και έχει πάρει όλο το χαρτί, και με τους δυτικούς και με τους άλλους, ενώ οι δικοί μας στέκονται ουρά να τους ευλογήσουν οι ΗΠΑ και το Ισραήλ. Χτες φώναζαν για τον φανταστικό αγωγό τους, έτοιμοι να πάνε σε πόλεμο με την Τουρκία για λογαριασμό του Ισραήλ. Σήμερα ούτε που τον θυμούνται. Τέτοια συνέπεια πολιτικής και τέτοια σοβαρότητα.

Οι σημερινοί Έλληνες πολιτικοί μοιάζουν πιο βαθιά και ολοκληρωτικά εξαρτημένοι ακόμα κι από την εποχή του εμφυλίου και της δικτατορίας. Απόλυτα εξαρτημένοι αλλά και απόλυτα καθυστερημένοι. Δεν έχουν αντιληφθεί ότι ως εδώ ήταν. Και δεν θέλουν να το αντιληφθούν, λόγω της φοβερής ανασφάλειας που προκαλεί η “κρίση των διεθνών νταβατζήδων” στις… υποκείμενες οντότητες. Τελείωσε η εποχή της αμερικανικής και ισραηλινής παντοδυναμίας που εγκαινιάσθηκε το 1991. Με αυτά που έκαναν ΗΠΑ και Ισραήλ φτάσαμε στο “μη παρέκει”. Αν τη συνεχίσουν αυτή τη δουλειά, θα κινδυνεύσουμε σοβαρά να πάμε σε παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Και τουλάχιστον η ομάδα του Μπάιντεν δείχνει να το έχει καταλάβει και επιχειρεί να ανακόψει τη φόρα των ιεράκων. 

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και η απόφαση 1244 του ΣΑ

Από το Υπουργείο Εξωτερικών λένε διαρκώς και ξαναλένε ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει αποφασίσει ότι δεν είναι παράνομη η αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Κοσόβου.

Αλλά δεν είσαι νομικός ή υπουργός Εξωτερικών, για να ξέρεις πως έχουν τα πράγματα με το Κόσοβο. Μπαίνεις στο Ίντερνετ και διαβάζεις την απόφαση αρ. 1244 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών: “Το Συμβούλιο επιβεβαιώνει την αφοσίωση των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών στην κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (σ.σ. που διαδέχθηκε στη συνέχεια η Σερβία) και των άλλων Κρατών της περιοχής, όπως καθορίζονται στην Τελική Πράξη του Ελσίνκι και στο παράρτημα 2 της Απόφασης 1244 του ΣΑ του ΟΗΕ”. Το παράρτημα αυτό επιβεβαιώνει την κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας (περιλαμβανομένου του Κοσόβου) και προβλέπει μια διαδικασία επίλυσης του θέματος του τελικού καθεστώτος της περιοχής. (Το κείμενο της απόφασης μπορείτε να το διαβάσετε εδώ).

Μέχρι να βγει άλλη απόφαση, ο ΟΗΕ θεωρεί το Κόσοβο τμήμα της Σερβίας. Πως θα πάει ο κ. Δένδιας να αναγνωρίσει ότι είναι ανεξάρτητο κράτος; Και τι θα πει αν αύριο του αναγνωρίσουν την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου; Και με ποιόν θα μείνει η Ελλάδα σύμμαχο στα Βαλκάνια, με τους Αλβανούς, τον στρατηγικό σύμμαχο της Τουρκίας;

Και ξαναρωτάμε; Υπάρχει αντιπολίτευση στη χώρα, υπάρχουν μέσα ενημέρωσης; Ή έχουν οι πάντες ελεγχθεί από την Αμερική και το Ισραήλ; Γιατί κανείς σχεδόν δεν θέτει αυτά τα ερωτήματα;

Ανεξαρτήτως του τι θέλουν οι Αλβανοί και οι Σέρβοι, η Ελλάδα έχει πολύ σοβαρούς δικούς της λόγους να μην αναγνωρίσει το Κόσοβο, όσο διατηρείται αυτή η εκκρεμότητα γύρω από το καθεστώς του. Ο πιο σοβαρός είναι ότι αν το πράξει δεν θα έχει επιχειρήματα αύριο αν κάποιος θελήσει να αναγνωρίσει το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος, για να μην πούμε ότι στο τέλος η κερκόπορτα αυτή μπορεί να φτάσει και στη Θράκη.

Εκτός αν όντως θέλουν οι ιθύνοντες των Αθηνών να απαλλαγούν από το κυπριακό κράτος, κάτι που είναι πολύ πιθανό να συμβαίνει…

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση