1821, διακόσια χρόνια μετά: Πατριωτισμός ή νεοραγιαδισμός

Του Γεωργίου Παπασίμου

Διακόσια χρόνια από την έναρξή της Εθνεγέρτιας Επανάστασης του 1821, η Ελλάδα διανύει μία από τις χειρότερες περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας της, αφού η «γάγγραινα» έχει εισχωρήσει βαθιά σε όλα τα μέλη του «οργανισμού» της και ο εξ ανατολής κίνδυνος βρίσκεται προ των πυλών. Η Ελλάδα υφίσταται τις συνέπειες της οικονομικής χρεωκοπίας και της μνημονιακής κηδεμονίας, που επιδεινώνονται και από τις δραματικές παρενέργειες της πανδημίας του Covid-19.
Τα τεράστια προβλήματα της οικονομίας εξαιτίας του κυρίαρχου παρασιτισμού συνέχονται με τα μείζονα εθνικά θέματα, εξαιτίας της επιθετικότητας των νεο-Οθωμανών. Αυτά σε συνδυασμό με τον εθνομηδενισμό, που κυριαρχεί σε μεγάλα τμήματα του πολιτικού συστήματος, τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα, και τη γιγάντωση του δημογραφικού προβλήματος συνιστούν βόμβα μεγατόνων στα θεμέλια του Ελληνισμού.

Συνέπεια της χρεωκοπίας και της παρακμής της Ελλάδος ιδιαίτερα από την μνημονιακή κηδεμονία, ήταν συνδυαστικά, αφενός, η μεγάλη ήττα του πολιτικού συστήματος εξουσίας και της οικονομικής ολιγαρχίας, που για να περισώσουν τα προνόμιά τους, παρέδωσαν τα κλειδιά της χώρας στους ξένους δανειστές και, αφετέρου, η υπονόμευση της αποτρεπτικής δύναμης και η μείωση των αντιστασιακών αντανακλαστικών του ελληνικού λαού που έχει επιδείξει αυτός στη διαχρονική του πορεία, όπως εύστοχα προσδιορίστηκε από τον Νίκο Σβορώνο, ως την «προσπάθειά του να διαφυλάξει την ιδιαίτερη προσωπικότητά του σαν λαός». Η διαδικασία σταδιακής ανάπτυξης της εθνικής συνείδησης και συγκρότησης των μικρότερων ιστορικών Λαών, προϋπέθετε την διεκδίκηση της πολιτικής τους ανεξαρτησίας και της οικονομικής και πολιτικής τους αυτονόμησης, μέσα από την πάλη, ενάντια σε υπερεθνικές Αυτοκρατορίες στην αρχή και, στη συνέχεια, ενάντια σε υπερεθνικά ιμπεριαλιστικά συγκροτήματα. Η αντιστασιακή αυτή διαδικασία των Ελλήνων ξεκίνησε από την Τουρκοκρατία, εκφραζόμενη από την Επανάσταση του 1821, συνέχισε όλο τον 19ο αιώνα εναντίον των εξω-ελλαδικών δυνάμεων, που έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην μοίρα του Ελληνισμού και κορυφώθηκε με το «Έπος του ’40» και την ΕΑΜική Αντίσταση.

Η πορεία της χώρας στο μονοπάτι της παρακμής συνδυάζεται με την επικράτηση ενός ιδιότυπου νεοραγιαδισμού. Αυτός μάλιστα, εμφανίζεται από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα εξουσίας ως δήθεν προοδευτική θεώρηση των πραγμάτων και ως προοδευτική στάση έναντι του εθνικισμού, ο οποίος εξομοιώνεται δολίως με τον πατριωτισμό!!! Πρόκειται για την σύμπτυξη του νεοφιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού της δεξιάς αντίληψης και του μεταφυσικού διεθνισμού τμήματος της Αριστεράς. 

Κυρίαρχο στοιχείο αυτής της εθνομηδενιστικής αντίληψης είναι η αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας της Ελλάδος σε ιστορικό και πολιτισμικό επίπεδο και η διακήρυξη της ασυνέχειας του Ελληνικού Έθνους, μέσω της αποδοχής των ιδεολογικών φληναφημάτων της ψευδο-νεωτερικότητας, περί αποκλειστικής καπιταλιστικής κατασκευής των εθνών, ταυτίζοντας αυτά με την εμφάνιση των σύγχρονων κρατών. Σημειωτέον ότι η στρεβλή αυτή αντίληψη έχει καταρριφθεί από τους σοβαρότερους σύγχρονους μαρξιστές φιλόσοφους, με προεξέχοντα τον Κονστάντσο Πρέβε «Το εθνικό ζήτημα στο κατώφλι του 21ου αιώνα».

​Οι συνεχείς απροκάλυπτες προκλήσεις της Τουρκίας σε βάρος της χώρας σε συνδυασμό με την παγκόσμια ρευστότητα λόγω «του φθινοπώρου» της ηγεμονίας των Η.Π.Α, αλλά και η οικονομική και πολιτική αποδυνάμωση της Ελλάδος, φέρνουν δραματικά στο προσκήνιο την ανάγκη ενίσχυσης του στοιχείου του πατριωτισμού. Αυτός είναι καθοριστικός παράγοντας στους σημερινούς δύσκολους καιρούς για την χώρα, γιατί αν και αυτό θα ήταν αυτονόητο, ειδικά για την Ελλάδα, με ανοιχτά μείζονα εθνικά θέματα, πολλαπλοί παράγοντες έχουν συμβάλλει από αυτονόητο να μετατραπεί σε ζητούμενο.
​Και αυτό γιατί είναι πολλές οι κοίτες που συμβάλλουν στην διαστρέβλωση και υπονόμευση του πατριωτισμού. Είναι γεγονός ότι μια εκ των σοβαρών αρνητικών συνεπειών που επέφερε η Χούντα των Συνταγματαρχών ήταν και η βαθύτατη υπονόμευση της έννοιας της Πατρίδας, μέσω των γελοίων εθνικιστικών φληναφημάτων, με συνέπεια η έννοια του πατριωτισμού να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα ακροδεξιά και ναζιστικά μορφώματα.

​Στον αντίποδα όμως αυτού, στην άλλη πλευρά του εκκρεμούς, καιροφυλακτεί ο εθνομηδενισμός, που ενισχύεται από δύο φαινομενικά αντίθετες κατευθύνσεις, που έχουν όμως την ίδια επιρροή και συνέπεια στην κοινωνική χαλαρότητα και στην διάρρηξη των σχέσεων των πολιτών (κυρίως των νέων ανθρώπων) με την πατρίδα. Από τη μια πλευρά, έχουμε την δεξιά εκδοχή της ιδεολογίας του νεοφιλελευθερισμού, σύμφωνα με την οποία λόγω της παγκοσμιοποίησης και της επιβολής της ασυδοσίας, υπάρχει η ουσιαστική κατάργηση των εθνικών κρατών και η μεγέθυνση των ορίων σε μεγαλύτερες οικονομικές ενότητες και από την άλλη πλευρά, την «αριστερή» εκδοχή του κοσμοπολιτισμού και της πολυπολιτισμικότητας, με την μονομερή και δογματική πρόταξη της διαφύλαξης αορίστων και γενικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.

​Πρόκειται για σοβαρότατη μετάλλαξη με απροσδιόριστες συνέπειες, καθόσον ο παρασιτισμός στην οικονομία και ο εθνομηδενισμός ως κυρίαρχη πολιτική στάση, αποτελούν ιδιαίτερα επιβαρυντικό μολυντικό παράγοντα στο σώμα του Ελληνισμού στις σημερινές ρευστές παγκόσμιες συνθήκες.

​Ενόψει αυτών των καταιγιστικών εξελίξεων η Επανάσταση του 1821 πρέπει να αποτελέσει σήμερα το σημείο αναφοράς για τον ελληνικό λαό, για τον επανακαθορισμό της πορείας του και την αναζήτηση τρόπων για την διόρθωση αυτής, έχοντας καταλυτικό ρόλο για την αναγκαία εθνική αφύπνιση για τη διαφύλαξη του Ελληνισμού. Προς τούτου, απαιτείται η ενεργοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και του κάθε ενεργού Έλληνα πολίτη για την δημιουργία ενός νέου Πολιτικού Υποκειμένου με πατριωτικά και δημοκρατικά χαρακτηριστικά, απέναντι στην σημερινή κυριαρχούσα νοσηρή κομματοκρατία.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση