Ποιος είναι ο δρόμος για την ειρήνη με την παραβατική Τουρκία;

Περνάει κυρίως μέσα από τα διεθνή δικαστήρια…

Των Χρήστου Κηπουρού και Πασχάλη Χριστοδούλου

Είναι βέβαιο ότι η ομολογημένη από επίσημα τουρκικά χείλη διακίνηση, προαγωγή και εξαγωγή προσφύγων και μεταναστών προς στην Ευρώπη, διαμέσου, θα συμπληρώναμε εμείς, της θαλάσσιας οδού του Αιγαίου καθώς και δια του ποταμού Έβρου, με πλείστες όσες περιπτώσεις πνιγμών που παραπέμπουν σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, θα μπορούσε σε μια ευνομούμενη διεθνή πραγματικότητα να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας, από το αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, οίκοθεν.

Και επειδή κάτι τέτοιο θα προσομοίαζε με παρανυχίδα, ειδικά απέναντι σε μια Τουρκία, χώρα με το πιο βεβαρυμένο και βρόμικο ιστορικό μητρώο στον κόσμο, που τη βαραίνουν γενοκτονίες ων ουκ έστιν αριθμός, και απέναντι σε έναν άνθρωπο που αρνείται τα πάντα, ενώ σχεδιάζει και πράττει άλλα τόσα, χρειάζεται η προσφυγή στη μυθιστορία.

Στη ρήση του Ομήρου σύμφωνα με την οποία δεν υπάρχει κανένα ζωντανό πλάσμα που αναπνέει ή έρπει στη γη που να είναι πιο άθλιο από τον άνθρωπο. Και ότι, αν ζούσε σήμερα, θα παρέπεμπε στην τριάδα των Κεμάλ, Χίτλερ και Ερντογάν.

Καταρχήν λοιπόν χρειάζεται να υπάρξει μια, εννοείται τεκμηριωμένη, Ελληνική, ακόμη και διεθνής καταγγελία, προς το διεθνές ποινικό δικαστήριο για τα εις βάρος των μεταναστών και προσφύγων τουρκικά εγκλήματα, που ενώ σε άλλες περιπτώσεις. όπως τις συναντά κανείς στην πρόσφατη δικαστική βιβλιογραφία, χαρακτηρίζονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, στην περίπτωση της Τουρκίας βλέπουμε να επιχειρεί να τα καταλογίσει στην Ελλάδα.


Ταυτόχρονα μάλιστα να διεκδικεί και χρηματικά έπαθλα. Να παζαρεύει κάποια επιπλέον δις Ευρώ, από την Ε. Ε. Με άλλα λόγια, ένα κράτος που πνίγει τους πρόσφυγες, όχι μόνο να τιμωρείται αλλά να θέλει και αμοιβή από πάνω.

Μοιραία λοιπόν τότε οφείλει να ανοίξει, εκτός των άλλων, αναδρομικά, ο υπερπλήρης τουρκικός φάκελλος. Να βγουν στο παρόν όλα τα ιστορικά τουρκικά άπλυτα, μετά των δικαστικών αρχείων.

Μάλιστα το πέρασμα της σχέσης μας με μια υπόδικη Τουρκία, αν μη τι άλλο, δίνει τη δυνατότητα για την κατάλληλη προετοιμασία για το τι δέον, αλλά και το τι δυνατόν γενέσθαι. Όσοι δηλαδή από τη διεθνή κοινότητα ζωντανοί, πιστοί στην αλήθεια, τη συνώνυμη με αυτή μνήμη, καθώς και τη Δημοκρατία, μπορούν να προσέλθουν. Λαοί, χώρες, πανεπιστήμια, πρόσφυγες, μετανάστες, ομάδες, και φυσικά πολίτες.

Πάντως το διεθνές ποινικό δικαστήριο μπορούσε οίκοθεν να παραπέμψει τον Τούρκο Πρόεδρο για το εν εξελίξει αδίκημα της εν ροή γενοκτονίας εις βάρος του Κουρδικού λαού, όπως επίσης για την εισβολή στη Βόρεια Συρία, μετά των εκεί εγκλημάτων καθώς και των σχεδιασμών, για την ίδρυση ενός νεοπλασματικού τουρκογενούς προτεκτοράτου. Επίσης για την, ομολογημένη από την ίδια την Τουρκία, διακίνηση και παράνομη εξαγωγή προσφύγων και μεταναστών προς τη νησιωτική κυρίως Ελλάδα, και επέκεινα προς την Ευρώπη.

Και όχι μόνον αυτά.

Ιδιαίτερα, στις ημέρες μας, την περίοδο των επί θύραις κορωναϊκών ροών, υπάρχει ανάγκη για μια επείγουσα δικαστική απόφαση, ένα είδος λήψης προσωρινών μέτρων, για την πρόληψη τέλεσης νέων αδικημάτων. Από τους πνιγμούς και τους καταποντισμούς μέχρι τις σχεδιασμένες μολυσματικές δράσεις.

Κλειδί για όλα αυτά είναι η αλλαγή της συμφωνίας Ε.Ε. και Τουρκίας για το προσφυγικό, με πρώτο βήμα την κατασκευή hotspots επί τουρκικού εδάφους, και την εκεί εξέταση για την παροχή ασύλου, με τη συμμετοχή όλων των εκπροσώπων των προβλεπόμενων διεθνών και Ευρωπαϊκών θεσμών. Της ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε., μετά της αναγκαίας ομάδας υγειονομικών, και των Europol, Frontex κλπ.

Βέβαια απέναντι στις αναγνωρισθείσες από το Ελληνικό κοινοβούλιο γενοκτονίες που διέπραξε και εκείνες που διαπράττει και σήμερα η Τουρκία, όπως και απέναντι στις καθείρξεις ιστορικών ηγετών και δεκάδων χιλιάδων στελεχών, δεν θα αναμένει κανείς την ανάληψη πρωτοβουλίας απέναντι στο διεθνές δικαστήριο, από μια πολιτική Ελλάδα, όπως η σημερινή. Όπως δεν έπραξαν κάτι η χθεσινή και η προχθεσινή. Όμως η ανάθεση από μέρους της Κυβέρνησης σε μια ομάδα πανεπιστημιακών να μελετήσει το ζήτημα και να προετοιμάσει τον ελληνικό φάκελλο για την ανάληψη της αναγκαίας εθνικής πρωτοβουλίας για την προσφυγή. είναι το ελάχιστο που οφείλει να πράξει η σημερινή κυβέρνηση.

Ας μην επαφίεται στις δάφνες του Έβρου και στην έγκαιρη και θετική στάση στα του κορωναϊού. Έχει πολύ δρόμο να διανύσει αυτή η χώρα ώστε να αρχίσει να αντιμετωπίζει τον τουρκικό φασισμό και ρατσισμό. Κι αν δεν πράξει όσα οφείλει, απέναντι στη σχεδιασμένη και κλιμακούμενη από πολλών ετών τουρκική επιθετικότητα, τότε στο πολιτικό πεδίο την αναμένει η κατάρρευση, αν όχι η ευθανασία.

Ας μην της διαφεύγει το ποσοστό που έλαβε στις εκλογές του 2012.

Ένας επιτελής οφείλει να λέει κάθε ημέρα στον επικεφαλής της, “μέμνησο των δεκαοκτώ επί τοις εκατό”. Οπόταν και η μετάβαση στους λήγοντες, δηλαδή στο οκτώ, δεν θα είναι παρά ένα τσιγάρο, συγνώμη ένα ΚΙΝΑΛ, δρόμος. Όπως οι δρόμοι των άλλων αντιπολιτεύσεων, αρχής γενομένης από την Αξιωματική. Για την οποία είναι να απορεί κανείς, ποιος είναι άραγε ο λόγος ύπαρξης. Με άλλα λόγια, λίγο πριν η Ελλάδα γεμίσει με δυο, τρία, αν όχι περισσότερα ΚΙΝΑΛ. Μορφώματα με γενετικές παραμορφώσεις που η συνεχιζόμενη παρουσία τους δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τους λόγους ίδρυσης.

Το τι πρόκειται να καλύψει το τεράστιο αυτό κενό, είναι κάτι που αφορά τις πολιτικές και ηθικές ανασκαφικές διαθέσεις των Δημοκρατικών πολιτών. Αυτό που λένε, από τα κάτω. Μπορεί άλλοι να λένε ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όμως δεν λένε κάτι για τα αδιέξοδα, όταν δεν υπάρχει Δημοκρατία. Όπως τα νέα αδιέξοδα, όταν το κάθε καινούργιο “νέο” που εμφανίζεται στο προσκήνιο. είτε δεξιογενές είτε συριζογενές, εκτός από ληξιπρόθεσμο, θα είναι και μιας χρήσης.

Μπορεί λοιπόν αυτή η Ελλάδα των ΚΙΝΑΛ να μη ψυχανεμίζεται ή και να μην εμπνέεται από τα σημεία των καιρών, όμως αν διέθετε ένα σώμα επεξεργασμένων ιδεών και με επικεφαλείς που οι απόψεις τους να είχαν δικαιωθεί από την ιστορία, τότε θα προέβλεπε και κάποια πράγματα.

Ένα από αυτά λέει ότι ναι μεν είναι καλή η άμυνα του Έβρου, καλή και η παρουσία της ένστολης και της ναυτικής Ελλάδας στο Ανατολικό Αιγαίο, από τη Σαμοθράκη έως το Καστελόριζο, όμως δεν αρκούν. Οι ιστορικές στιγμές απαιτούν νέες κινήσεις. Η άμυνα της Ελλάδας, και άρα η ειρήνη, δεν περνάει πλέον μόνον από όλα αυτά. Ούτε καν από τις Βρυξέλλες μόνο. Περνάει κυρίως μέσα από τα διεθνή δικαστήρια. Τα γνωστά δε συνυποσχετικά οφείλουν να πάρουν δρόμο. Αυτός είναι ο δρόμος για την ειρήνη με την Τουρκία.

Αλλιώς διάφοροι, με το αζημίωτο, ψευδεπίγραφοι διεθνείς οργανισμοί, και ακαδημαϊκά ευρωπαϊκά πρόσωπα, θα έρχονται και θα υπερασπίζονται τις τουρκικές παραχαράξεις της πραγματικότητας περί του προσφυγικού ζητήματος, και όχι μόνο, στην Ανατολική Μεσόγειο.

Εννοείται εις βάρος της Ελλάδας.

Ώστε να έρθουν κατόπιν οι όποιοι ημεδαποί θιασώτες του τουρκικού κεμαλοφασισμού, για να προσθέσουν το δικό τους λιθαράκι στην υπόθεση της παραχάραξης. Να αποδειχθεί για άλλη μια φορά ότι η ιστορία της παραχάραξης ταυτίζεται με την παραχάραξη της ιστορίας.
Αυτό ακριβώς είναι που τους καθορίζει ως γόνους της γενετικής παραμόρφωσης, που λέγαμε. Για αυτό και διυλίζουν τον κώνωπα ενώ από την άλλη καταπίνουν την κάμηλο του εκάστοτε Ερντογάν.

Μια τελευταία ευκαιρία θα έχει μόνον έως τότε η Ε. Ε. Να κάνει η ίδια κάτι σχετικά με τη λύση του προσφυγικού. Η οποία, επαναλαμβάνουμε, περνάει μέσα από τα hotspots στην ίδια την Τουρκία, αρχής γενομένης από το αντίστοιχο του Παζάρ Κουλέ. Πριν δηλαδή να επιστρέψουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στα Ελληνοτουρκικά σύνορα.

Σε κάθε περίπτωση η υφιστάμενη διορία δεν θα είναι απεριόριστη. Είναι πολύ συγκεκριμένη και προδιαγεγραμμένη.

Υ.Γ. 1 ΕΝΑ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ ΠΡΟΛΕΧΘΕΝ
…..Με δεδομένη την βρώμικη τουρκική ιστορία που μόλυνε τον Έβρο με αφθώδη πυρετό από τη δεκαετία ακόμη του 1990 πριν νεκρωθεί όλο σχεδόν το ζωικό κεφάλαιο στο Δέλτα του Έβρου και όχι μόνο εκεί, σήμερα θα ζητούσε την άμεση αποχώρηση των μεταναστών και των προσφύγων από την τουρκική πλευρά των συνόρων του Έβρου. Γιατί μια επανάληψη της ιστορίας, με τις ήπιες λεγόμενες εισβολές, όπως τις είχαμε αποκαλέσει το 1996, μόνο σε τραγωδία θα οδηγούσε το ανθρώπινο κεφάλαιο του Νομού.

Το τμήμα αυτό από το κείμενο μας “ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΚΑΤΙ ΤΟΤΕ Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ” δημοσιεύτηκε στις 4 Μαρτίου 2020
* Ο Χρήστος Κηπουρός διετέλεσε Βουλευτής Έβρου, (1993-2000), xrkipouros@gmail.com – O Πασχάλης Χριστοδούλου υπήρξε δήμαρχος Σουφλίου, (1994-1998), pashalsf@gmail.com
HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση