Κραυγές και ψίθυροι μειοδοσίας μας ετοιμάζουν για δεύτερη εθνική ήττα...

Ένα απ' τα διαχρονικά στραβά κι ανάποδα της εκπαιδευτικής πραγματικότητας στα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας μας είναι αναμφισβήτητα η γραμματειακή υποστελέχωσή τους, που οδηγεί σε ασύμφορες για την εύρυθμη λειτουργία τους επιλογές.

Τις περισσότερες φορές το θέμα επιλύεται ενδοσχολικά ''κοινή συναινέσει'' διευθυντή - εκπαιδευτικών. Έτσι τη δουλειά του Γραμματέα την κάνουν είτε οι καθηγητές που απασχολούνται σε ''γραμματειακή υποστήριξη'' γιατί δε συμπληρώνουν το διδακτικό τους ωράριο, είτε αυτοί που θυσιάζουν οικειοθελώς τα κενά τους προς χάριν του σχολείου ή (το χειρότερο) την κάνουν αυτοί που ''κλέβουν'' ώρες απ' τη διδασκαλία τους, για να περάσουν στο Πρωτόκολλο το χαρτομάνι που περιμένει να αρχειοθετηθεί.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο κι αν φαίνεται ''τυφλοσούρτης'' η δουλειά αυτή στην Πρωτοβάθμια ή Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, δεν αντικαθιστά με τίποτα τη δουλειά του επαΐοντα, που λειτουργεί - συν τοις άλλοις - και σαν σύνδεσμος μεταξύ των μαθητών, των εκπαιδευτικών, της διεύθυνσης και των γονέων.

Και το κυριότερο δεν μπορεί να υποκαταστήσει κανείς δάσκαλος ή καθηγητής έναν ικανό Γραμματέα, εφόσον δεν κατέχει - κατ' ελάχιστον - τις δεξιότητες της οργάνωσης, της άριστης χρήσης των τεχνολογιών και της αποκωδικοποίησης και αρχειοθέτησης εγγράφων που φθάνουν από το Γραφείο, τη Διεύθυνση Εκπαίδευσης ή το υπουργείο Παιδείας στη Σχολική Μονάδα.

Κατ' αναλογία του ως άνω παραδείγματος που αφορά το ΥΠΕΠΘ και κατά μείζονα λόγο, δεν μπορεί να χειρίζεται επιτυχώς τα θέματα του ΥΠΕΞ ο ''χ'' υπουργός που έχει στις αποσκευές του αποκλειστικά και μόνο την πολυγλωσσία, την ρητορική δεινότητα, την μικρή ή ανύπαρκτη θητεία του σε αυτό και την... εύφημη κομματική μνεία.

Πολύ περισσότερο όταν υπερισχύει όλων το βαρύγδουπο όνομά του ως κάρτα εισόδου, χωρίς να διαθέτει αυτός ή αυτή τα βασικά προτερήματα που πρέπει να έχει ο αρμόδιος για την Εθνική Ασφάλεια και ακεραιότητα της χώρας υπουργός των Εξωτερικών.


Και σαν πρώτιστα πλεονεκτήματα λογαριάζω την ακεραιότητα του χαρακτήρα, την ιστορική γνώση, την πατριωτική συνείδηση, την πολύχρονη εμπειρία, την διπλωματική ικανότητα στον χειρισμό ειδικών θεμάτων και τη διορατικότητα ενός Προμηθέα, που μπορεί να προλαμβάνει τα γεγονότα αντί να τρέχει να τα αποκαταστήσει...

Τα περισσότερα απ' αυτά δεν τα είδαμε, μέχρι τώρα, να κοσμούν στο σύνολό τους τα πρόσωπα επιλογής του εκάστοτε πρωθυπουργού στη θέση του υπουργού Εξωτερικών, ίσως γιατί λείπουν από τον ίδιο, που συνήθως εκλέγεται με κομματικά και όχι εθνικά κριτήρια, για να είναι σε θέση να επιλέξει τον καλύτερο με γνώμονα τα συμφέροντα της πατρίδας κι όχι τις ισορροπίες στο κόμμα του.

Λείπει γενικώς απ' τους διεκδικητές της εξουσίας το εθνικό ανάστημα, γι' αυτό και η σάλπιγγα προάσπισης της πατρίδας μας έχει σιγήσει, με αποτέλεσμα να ακούγεται μόνο και μόνιμα η σάλπιγγα της μειοδοσίας, που είναι ευεπίφορη στην υποστολή και την υποχώρηση.

Κι ακούγεται για όλα τα θέματα, ανεξαιρέτως. Από αυτά των μειονοτήτων της Θράκης, της Β. Ηπείρου και της Κωνσταντινούπολης, μέχρι του τεμένους της Αθήνας και των τετελεσμένων του τουρκολιβυκού μνημονίου, σε συνεξάρτηση με το Κυπριακό και τα δικαιώματα της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Μεγαλονήσου και του Καστελόριζου, στο πλαίσιο του σχεδίου που εξυφαίνεται για συνεκμετάλλευση με την Ελλάδα του ορυκτού πλούτου του Αιγαίου.

Θα μου πείτε, ''μόνοι τους ενεργούν όπως ενεργούν ή είναι καλοί αγωγοί διοχέτευσης των τουρκολάγνων του κατεστημένου της αθηναϊκής ελίτ και των πεφωτισμένων θεωρητικών της αθηναϊκής διανόησης;''

Χωρίς άλλο το δεύτερο, θα σας έλεγα, αφού αμφότεροι της καθεστηκυίας τάξης - και προπάντων οι ''πεφωτισμένοι'' πανεπιστημιακοί - σαλπίζουν εθνική υποχώρηση καταπίνοντας αμάσητες τις ακρότητες των εχθρών μας...

Καταπίνουν εν γνώσει τους τα πάντα, απ' την προκλητική ρητορική Ερντογάν και τις δηλώσεις του Μπαχτσελί (αρχηγού του ''Εθνικιστικού κινήματος'' και των Γκρίζων Λύκων) ως τις εμπρηστικές δηλώσεις του αρχηγού του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος (CHP) Κιλιτσντάρογλου (''... 16 νησιά του Αιγαίου που ανήκουν στην Τουρκία βρίσκονται υπό ελληνική κατοχή...'').

Ως τις απειλές του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου περί τέταρτου τουρκικού πλοίου (''Ὀρούτς Ρέις'') που θα καταπλεύσει οσονούπω στην Ανατολική Μεσόγειο (στο οικόπεδο 15 νοτίως της Ιεράπετρας στην Κρήτη), λίγες μέρες μετά την γεώτρηση του τρίτου (''Γιαβούζ'') στα χωρικά ύδατα της Κύπρου.

Για όλα αυτά και για πολλά άλλα δεν ακούγεται ''κιχ'' απ' την μεριά των ''πνευματικών'' ανθρώπων (Αλιβιζάτου, Ροζάκη, Λιάκου κλπ), που βαφτίζουν την ηττοπάθεια και την οσφυοκαμψία έναντι της επιθετικής προς εμάς Τουρκίας ''ρεαλισμό'' και γίνονται η πυξίδα των ''προοδευτικών'' ηγετών μας στους οποίους συγκαταλέγεται δυστυχώς και ο ''Βενιζελικός'' πρωθυπουργός (ως θιασώτης της ελληνοτουρκικής προσέγγισης), και η αυτοχρισθείσα ''πρωθιέρεια'' της ελληνικής Εξωτερικής πολιτικής αδελφή του.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να μην ανακρούσει πρύμναν ουδείς εξ αυτών απ' τις ασύμφορες εθνικά παρεμβάσεις και προτροπές του, αλλά αντίθετα να μπαίνει στην πρώτη γραμμή υπεράσπισης των τουρκικών συμφερόντων, τηρώντας αιδήμονα σιωπή ακόμα κι όταν ακούει τον Τούρκο ΥΠΕΞ να επιτίθεται με ανοίκειο τρόπο στον συνάδελφό τους πανεπιστημιακό ΠτΔ Προκόπη Παυλόπουλο, που υπεραμύνεται της ελληνικότητας της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.

Στον χορό των μεντόρων της πολιτικής ποδηγέτησης συγκαταλέγεται ο πρώην υφυπουργός Εξωτερικών και φίλος του ΓΑΠ Χρήστος Ροζάκης, που δήλωσε μεταξύ άλλων σε συνέντευξη τύπου - ως εκπρόσωπος της ''γραμμής ρεαλισμού'', υποτίθεται - ότι ''Δεν μπορούμε να έχουμε τα πάντα με το μέρος μας. Θα πρέπει να δώσουμε και κάτι. Για να πάμε στην Χάγη χρειάζεται συνυποσχετικό'' ( προφανώς επειδή η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει τη δικαιοδοσία του, όπως η Ελλάδα).

Όπερ σημαίνει αποδοχή των όρων της Άγκυρας, δηλαδή των ''παρεμπιπτόντων ζητημάτων'', όπως τα χαρακτηρίζει. Με απλά λόγια, πρέπει από κοινού Ελλάδα-Τουρκία ''να συμφωνήσουν ποια εδάφη ανήκουν στη μια και την άλλη''. Να τα μοιραστούν, ουσιαστικά, αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας γίνονται με βάση τα εδάφη.

Κάτι τέτοιο φυσικά είναι εξωφρενικό για εμάς, γιατί ισοδυναμεί με αυτοχειρία, αφού θα θέσουμε στην κρίση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ελληνικά κεκτημένα, που αφορούν δεκαοκτώ απ' τα κατοικημένα νησιά μας τα οποία διεκδικεί η Τουρκία (Οινούσες, Φούρνοι κλπ) δεσμευόμενοι ότι θα αποδεχτούμε την ''αρχή της ευθυδικίας'', η οποία λέει ότι ''αν δυο κράτη θεωρούν ότι είναι προς το αμοιβαίο συμφέρον τους μια διαφορά, να μην κριθεί αυτή με βάση τους Διεθνείς Κανόνες, αλλά την υπόδειξη που θα κάνει το Δικαστήριο της Χάγης''!!!..

Τρελαθήκαμε εντελώς, δηλαδή, αφού προτιθέμεθα να γίνουμε ιδανικοί αυτόχειρες της εδαφικής μας ακεραιότητας υποκύπτοντας στον θανάσιμο εναγκαλισμό των Τούρκων, μέχρι να πούμε στη γλώσσα τους ''Αμάν, μπαϊλτίσαμε''!!!.. Δεχόμαστε να μοιράσουμε το Αιγαίο μαζί σας κι ας μη σας ανήκει''...

Να σηκώσουμε, δηλαδή, τα χέρια ψηλά. Να κάνουμε το αντίθετο απ' αυτό που συνιστούσε στον καθένα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, ο ''πατέρας της νίκης'', ο οποίος παρέδωσε στον σύγχρονο κόσμο μαθήματα διπλωματίας: ''Δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ αυτόν. Αν το κάνεις, θα διπλασιάσεις τον κίνδυνο. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις εγκαίρως, θα τον μειώσεις στο μισό. Ποτέ μην τρέχεις να γλιτώσεις από αυτόν, Ποτέ''!..

Αλλά τι περιμένουμε από ανθρώπους που δηλώνουν με λόγια και πράξεις ότι είναι Έλληνες στην ταυτότητα, αλλά όχι στην ψυχή τους; Από ανθρώπους που επικρίνουν ως ''μαξιμαλιστική'' τη στάση της Ελλάδας σε όλα τα εθνικά θέματα και πιστεύουν πως '' η ελληνική κοινωνία γαλουχήθηκε μέσα από αρχές και αξίες που δεν είναι απαραίτητα σωστές, δηλαδή συνυφασμένες με το Διεθνές Δίκαιο''...

Τι περιμένουμε από ανθρώπους που ''ξιφουλκούν'' υπέρ της ανάληψης καταστροφικών για την ομοιογένεια του πληθυσμού μας πρωτοβουλιών προτρέποντας τους κυβερνώντες να δεχτούν στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο πρόσφυγες, αν και γνωρίζουν ότι αυτό θα επιφέρει την αλλοίωση του εθνικού της κορμού.

Υπό το πνεύμα αυτό, όπως φαίνεται, βγήκε κι ο υπουργός Εξωτερικών μας προ ημερών και δήλωσε επιπόλαια ότι : ''Η Ελλάδα είναι διαχρονικά και πάντοτε έτοιμη για μια έντιμη συνεννόηση στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου''... Είναι ουσιαστικά έτοιμη, δηλαδή, να καθίσει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων (βλ. Χάγη) απ' το οποίο θα βγει σίγουρα ζημιωμένη, αφού ''το ανατολίτικο παζάρι προϋποθέτει ανέντιμο και καταχρηστικό συμβιβασμό'' σε βάρος μας.

Έτσι ανοίγει ο δρόμος για συντόμευση της πραγμάτωσης του ονείρου του Ερντογάν περί ''Γαλάζιας Πατρίδας'', που έχει σαν βασική προϋπόθεση την πλήρη ανατροπή της ''Συνθήκης της Λωζάνης'' και τη σταδιακή συρρίκνωση της χώρας μας εδαφικά, με δραματικά επακόλουθα και για το μέλλον της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Άρα ο Τούρκος Πρόεδρος ήξερε τι έλεγε όταν δήλωνε σε συνέντευξή του στο ''ΤRΤ Haber'' ότι ''η Ελλάδα σιγά σιγά άρχισε να αποδέχεται το καθεστώς που κηρύξαμε στην Μεσόγειο'', για να προκαλέσει την απάντηση του Έλληνα ΥΠΕΞ την οποία προανέφερα.

Άρα παίζεται χοντρό παιχνίδι σε βάρος μας εν μέσω κραυγών και ψιθύρων μειοδοσίας, με προκλήσεις επί προκλήσεων του Ταγίπ Ερντογάν στη δική μας πολιτική ηγεσία και ''σουπιές'' που βγήκαν εν είδη ''λαγού'' στη σέντρα (Ντόρα Μπακογιάννη), για να αμολήσουν το μελάνι τους.

Από κοντά φυσικά είναι και η γραμμή υποστήριξης. Οι εκπρόσωποι της ελληνικής διανόησης (Αλιβιζάτος, Ροζάκης και Λιάκος), που έστρωσαν ήδη τηλεοπτικά το χαλί στην πολιτική ηγεσία για να αποδεχτεί τα τετελεσμένα της τουρκολιβυκής συμφωνίας και να μας προετοιμάσει εντωμεταξύ για την εξέλιξη που μας περιμένει στη Χάγη. Να μας προετοιμάσει για την αποδοχή της νέας εθνικής ήττας μας...

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση