Υπάρχει plan B, αν μας «αδειάσουν» ο Χαφτάρ και οι άλλοι;

Για να διορθώσεις ένα λάθος, πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις και να βρεις τις αιτίες που σε οδήγησαν σ' αυτό, ώστε να μην το επαναλάβεις. Πρέπει, ακόμα - κοντά στην αναθεωρητική σου διάθεση για επανέλεγχο των ενεργειών σου - να διαθέτεις ταχύτητα αντανακλαστικών, διόραση, προβλεπτικότητα και πανουργία, ειδικά αν είσαι επιφορτισμένος με θέματα μείζονος σημασίας για την πατρίδα σου, όπως η Εξωτερική πολιτική και η Άμυνα.

Αυτοί οι απλοί, κοινότοποι συλλογισμοί δεν νομίζω ότι απασχόλησαν ούτε καν τον τελευταίο υπάλληλο του υπουργείου Εξωτερικών, για να φθάσουμε στο σημείο σήμερα να τρέχουμε αιφνιδιασμένοι και γεμάτοι αγωνία, μετά την υπογραφή του ''μνημονίου κατανόησης'' Τουρκίας-Λιβύης, με σκοπό να καλύψουμε τα διαδοχικά λάθη απερισκεψίας και απραξίας μας μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Λονδίνο (3 Δεκεμβρίου, 2019).

Τότε που ακούγαμε χαλαροί και φαινομενικά ανεπηρέαστοι τον Ταγίπ Ερντογάν να διαλαλεί με περισσή αυτοπεποίθηση την επιχείρηση ''Πηγή Ειρήνης'' στην Ανατολική Συρία, μια περίπτωση τουρκικής εισβολής στα πρότυπα εκείνης στην Κύπρο το 1974...

Είναι τόσο κοντινή αυτή η περίοδος ακόμα, αλλά με τα γεγονότα να τρέχουν με ταχύτητα αστραπής, κοντεύουν να ξεχαστούν μέσα στο χρόνο, ειδικά αυτά που είναι ακόμα παλιότερα, όπως η απώλεια των εκλογών για το κόμμα του Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη. Απώλεια που του έδωσε την αφορμή για στροφή στην Εξωτερική του πολιτική και στρατηγική συμμαχία με τη Ρωσία του Πούτιν.

Μια συμμαχία που τον αναγόρευσε σε μεγάλο ηγέτη στη συνείδηση του λαού του, αφού τα S400 της ρωσοτουρκικής συμφωνίας αύξησαν τον νεο-οθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό του, μαζί με την αυτοπεποίθηση του ίδιου και της τουρκικής κυβέρνησης. Και φυσικά ανέβασαν στα ύψη το εθνικό φρόνημα του τουρκικού στρατού και λαού, που κλιμακώθηκε εντυπωσιακά μετά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία.

Από εκείνο το σημείο και ύστερα η Αθήνα είχε χάσει την μπάλα παρακολουθώντας σαν θεατής την Τουρκία να κλιμακώνει την επιθετικότητά της στο Αιγαίο τεστάροντας τα αμυντικά αντανακλαστικά μας και τις αντοχές της εκτελεστικής εξουσίας, που παρίστανε την άνετη επικαλούμενη το Διεθνές Δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, για να καθησυχάσει τους πολίτες.


Όλα αυτά όμως ως την στιγμή της υπογραφής του ''μνημονίου συνεργασίας'' της Τουρκίας με τη Λιβύη (9/12/'19). Γιατί αυτό ξύπνησε για τα καλά την κυβέρνηση και τον υπουργό Εξωτερικών κ. Δένδια, μετά και τον θόρυβο ανασφάλειας που ξεσηκώθηκε από αντιδράσεις του κόσμου και των ΜΜΕ.

Αντιδράσεις οι οποίες είχαν αρχίσει να αποτυπώνονται δημοσκοπικά, καθώς η Τουρκία προχωρούσε γοργά στο στόχο της ''Γαλάζιας Πατρίδας'' (που μετατρέπει σε τουρκική λίμνη το Αιγαίο) επιδιώκοντας να επιβάλει τετελεσμένα σε Ελλάδα και Κύπρο και να κυριαρχήσει στρατιωτικά στην περιοχή, χωρίς να παραλείπει να εργάζεται και στο διπλωματικό παρασκήνιο.

Μέσα σε χρόνο ρεκόρ έστειλε στο ΟΗΕ συμφωνίες, χάρτες, συντεταγμένες και ό,τι άλλο χρειαζόταν για την επικύρωση της συμφωνίας της με τη Λιβύη για οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών τους. Μια συμφωνία που - αν ισχύσει- τελικά, κόβει την ελληνική ΑΟΖ στη μέση και νομιμοποιεί την Τουρκία να επεμβαίνει ακόμα και νότια της Κρήτης για έρευνες υδρογονανθράκων. Ουσιαστικά γκριζάρει το νησί, όπως και τα άλλα νησιά του Αιγαίου που έχει στη λίστα διεκδίκησής της, και έχει το νομικό επιχείρημα να το κάνει.

Ποια ήταν η αντίδραση του ΥΠΕΞ μας σε όλα αυτά;

- Θα ανοίξουμε πρεσβεία στη Λιβύη...

Και το είπε στα σοβαρά, για να μας καθησυχάσει..., λες και αν είχαμε πρεσβεία εκεί, θα λύναμε το πρόβλημα της παρατεταμένης ύπνωσής μας, που μας εμπόδισε να ''οσμιστούμε'' το τι θα επακολουθούσε, αφ' ης στιγμής είχαν προηγηθεί:

1. Το διάβημα διαμαρτυρίας της Λιβύης προς την Αθήνα για τις έρευνες ανοιχτά της Κρήτης (Σεπτέμβριο 2019) και

2. Οι δηλώσεις του Τούρκου πρέσβη στην Αθήνα ότι ''είχαν συμφωνήσει με τη Λιβύη την οριοθέτηση ζωνών αγνοώντας τα ελληνικά νησιά, συμπεριλαμβανομένης και της Κρήτης''...

Όπως βλέπετε δεν έχει καμιά δικαιολογία η ελληνική νωχελικότητα και απερισκεψία της περιόδου αυτής, πέραν εκείνης που συνδέεται με το μεταναστευτικό. Κι αυτή η δικαιολογία είναι τόσο βεβαρημένη με ευθύνες για τον κ. Δένδια, που μπορεί να κάνει εν μέρει κατανοητή την παρατεταμένη αδράνειά του στην Εξωτερική πολιτική προ και μετά της Συνόδου του ΝΑΤΟ...

Λέω εν μέρει κατανοητή, αλλά όταν σκέφτομαι το εκρηκτικό κλίμα της περιόδου αυτής στα νησιά, με επίκεντρο αυτά του ΒΑ Αιγαίου και των Δωδεκανήσων, μου 'ρχεται να πάρω πίσω το ''εν μέρει'', γιατί η κυβερνητική παρουσία για έλεγχο της αθρόας παράνομης μετανάστευσης σ' αυτά ήταν ανύπαρκτη.

Κι ήταν η πιο κρίσιμη στιγμή αυτή, καθώς η Τουρκία έκοβε βόλτες με τα πλοία της στην Α. Μεσόγειο επιδιώκοντας να επιβάλει τετελεσμένα στην Κύπρο (ήδη τα επιβάλλει τώρα ο Τσαβούσογλου δηλώνοντας πως θεωρεί δύο κράτη την Κύπρο) και την Ελλάδα (ο Τούρκος ΥΠΕΞ ομολογεί τώρα θρασύτατα ότι η Τουρκία θα στρέψει πλέον το ενδιαφέρον της μόνο στο Καστελόριζο και την Κρήτη).

Ωστόσο όλα αυτά, όπως είπαμε, πέρασαν και ''ξεχάστηκαν'' με την αναγγελία της συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης, που νεκρανάστησε τον ΥΠΕΞ μας κάνοντάς τον να αρχίσει να τρέχει μαραθώνιο διαρκείας, για να προλάβει τα τετελεσμένα και να δημιουργήσει κοινό μέτωπο κατά της τουρκικής πειρατείας και αυθαιρεσίας...

Απ' το Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας στο Αμπού Ντάμπι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων κι από εκεί στη Λιβύη (για να δει στη Βεγγάζη τον στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ, αντίπαλο του τουρκόφιλου ''πρωθυπουργού'' Σάραζ), στην Αίγυπτο, και την Κύπρο. Η κρισιμότητα των εξελίξεων πίεζε και πιέζει την ελληνική κυβέρνηση να κινείται γρήγορα κι αποφασιστικά, όσο τουλάχιστον αυτό εξαρτάται από την ίδια.

Τα ΗΑΕ, λόγω των κάκιστων σχέσεών τους με την Τουρκία, έκαναν λόμπινγκ στις ΗΠΑ ζητώντας να της επιβληθούν κυρώσεις, αν και ο Τραμπ παρενέβη υπέρ της στη Γερουσία (24/12/'19), για να μην τιμωρηθεί για την αγορά των S-400, με τη δικαιολογία ότι οι κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας θα την οδηγούσαν πιο κοντά στη Ρωσία...

Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ο γείτονας εξ Ανατολών επιτείνει περαιτέρω την εκρηκτική κατάσταση στη Μεσόγειο με διαδοχικές παρεμβάσεις:

1. Έσπευσε να καταγγείλει τις ΗΠΑ για την απόφασή τους να δρομολογήσουν την άρση του εμπάργκο όπλων στην Κύπρο.

2. Πέρα από το ότι διατηρεί τα στρατεύματα κατοχής στην Κύπρο, απειλεί την ειρήνη και με την εγκατάσταση των UAV's σε μόνιμη βάση στα Κατεχόμενα.

3. Απειλεί, πέρα από την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο λόγω της συμμαχίας τους με Ελλάδα και Κύπρο.

4. Η Τουρκία, σύμφωνα με δημοσιεύματα της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Γενί Σαφάκ, έχει σκοπό να δημιουργήσει στρατιωτική βάση στη Βόρεια Κύπρο για τη στάθμευση των τουρκικών F16.

Όλα αυτά, φυσικά, έχουν κάνει τη στρατιωτική και πολιτική ηγεσία της χώρας να βρίσκεται σε συναγερμό, χωρίς να μπορεί να αποκλείσει θερμό επεισόδιο, αν οι Τούρκοι προχωρήσουν - όπως απειλούν - σε γεωτρήσεις στο Καστελόριζο και την Κρήτη...

- Κι εμείς; Τι κάνουμε εμείς μπροστά στην απειλή ακρωτηριασμού της Ελλάδας; Θα ρωτούσε καλοπροαίρετα κάποιος.

- Εμείς, μέχρι στιγμής, κάναμε δύο πράγματα, θα του έλεγα: Σε πρώτη φάση - βλέποντας τους απέναντι να μας κλέβουν ένα μεγάλο κομμάτι της ΑΟΖ μας (βάσει της συμφωνίας Τουρκίας-Λιβύης), ''μπήξαμε τις φωνές απ' το παράθυρο'' καταγγέλλοντας ότι κλέβουν την υφαλοκρηπίδα μας... [Κι ας είμαστε το μοναδικό απ' τα 140 παράκτια κράτη στον κόσμο που δεν έχει ανακηρύξει ακόμα ΑΟΖ (αποκλειστική οικονομική ζώνη), αν και δικαιούμασταν να το κάνουμε τόσα χρόνια, με βάση τη σχετική Συνθήκη του ΟΗΕ και το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS].

Σε δεύτερη φάση στηρίξαμε τις ελπίδες μας σε έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να μας βοηθήσει στην απονομιμοποίηση της ''συμφωνίας'' Τουρκίας Λιβύης, αφού είναι αντίπαλος του Σάρατζ που την υπέγραψε και των Τούρκων συμμάχων του. Ο άνθρωπος αυτός είναι ο στρατηγός της Λιβύης Χαλίφα Χαφτάρ, με τον οποίο είχε συναντηθεί ο ΥΠΕΞ μας προ ημερών στη Βεγγάζη και τον οποίο πρόκειται να ξανασυναντήσει σύντομα, όταν ο στρατηγός επισκεφθεί την Αθήνα.

Ωστόσο, παρά την αποδεδειγμένα φιλελληνική στάση του Χαφτάρ μέχρι τώρα, υπάρχουν δυο ερωτήματα που - προς το παρόν - μένουν αναπάντητα στα χείλη πολλών, έστω κι αν δεν έχουν τεθεί ακόμα ως ευθεία ερώτηση προς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ή τον εκπρόσωπο του υπουργείου Εξωτερικών:

Το πρώτο είναι, ποια στάση θα ακολουθήσει η ελληνική κυβέρνηση, αν ο Χαφτάρ αλλάξει στάση λόγω παρέμβασης της συμμάχου της Τουρκίας Ρωσίας (για παράδειγμα), μια που ο στρατηγός ζητά εδώ και καιρό επίμονα την έξωθεν βοήθεια για επενδύσεις και ανοικοδόμηση της χώρας του;

Τι θα κάνει, με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση στην περίπτωση που η Μόσχα υποσχεθεί στον Χαφτάρ ότι θα πραγματοποιήσει αυτά που ζητάει για την πατρίδα του, με αντάλλαγμα τη μη στήριξη των ελληνικών θέσεων στο θέμα του ''μνημονίου'' της χώρας του με την Τουρκία;

Και το δεύτερο ερώτημα είναι, πώς θα αντιδράσει η ελληνική κυβέρνηση και προσωπικά ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αν ο ''τρελός'' Ερντογάν - που αυτήν τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος ταραξίας στον κόσμο (έχοντας πάρει τη σκυτάλη από τον Κιμ Γιονγκ-Ουν της Κορέας) - κάνει πράξη την απειλή του και στείλει γεωτρύπανο στην Κρήτη, μαζί με πολεμικά συνοδείας του, για να το προστατέψουν;

Θα αντικρίζει κατάματα την τουρκική απειλή και πρόκληση στα νερά του νησιού του και δε θα κάνει τίποτα για να την εμποδίσει υπό τον φόβο θερμού επεισοδίου ή γενικότερης σύρραξης; Ή θα τα παίξει όλα για όλα και θα στείλει δικά μας πολεμικά, για να εμποδίσουν την παραβίαση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας; Στην τελική, υπάρχει plan B στην κυβέρνηση αν μας ''αδειάσουν'' ο Χαφτάρ και οι άλλοι;

Πριν απαντηθούν τα αμείλικτα αυτά ερωτήματα, ας ληφθούν υπόψη και τα εξής τρία δεδομένα:

1. Στην περίπτωση της Κύπρου (της οποίας την ΑΟΖ παραβίασε παράνομα και επανειλημμένα η Τουρκία), η Ελλάδα - αν και είχε την υποχρέωση να παρέμβει σαν μια απ' τις τρεις εγγυήτριες δυνάμεις (Ελλάδα, Αγγλία, Τουρκία) σύμφωνα με τις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959) - δεν το έκανε ούτε τυπικά (με ένα πλοίο ή ένα αεροπλάνο για δείγμα, σαν απάντηση στην τουρκική πειρατεία στη θάλασσα της Κύπρου).

2. Η φιλοτουρκική στάση του Ντόναλντ Τραμπ (που την απέδειξε με το ''okay'' στην Τουρκία, για να κάνει την εισβολή στη Συρία και με το να παρέμβει τελευταία στη Γερουσία της χώρας του, για να την σώσει από τις κυρώσεις).

3. Η ανύπαρκτη αντίδραση των Ευρωπαίων (πλην της Γαλλίας του Εμμανουέλ Μακρόν), που του επιβάλλουν κυρώσεις-χάδι κάθε φορά που παραβιάζει διεθνείς συμβάσεις (όπως κάνουν κι οι Αμερικανοί για δικά τους συμφέροντα),υπό τον φόβο ότι θα πραγματοποιήσει την απειλή του και θα τους στείλει εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες μέσω Ελλάδας.

Σημειωτέον ότι εξαίρεσα τον Μακρόν της Γαλλίας, γιατί είναι ο μόνος που αντιστέκεται στον νεο-Οθωμανό σουλτάνο και τη χώρα του. Και αντιστέκεται όχι με λόγια, αλλά με έργα, αφού ο Μακρόν επέλεξε να δηλώσει δημόσια τη συμπαράταξη της Γαλλίας στο πλευρό της Κύπρου και της Ελλάδας σε περίπτωση στρατιωτικής εμπλοκής. Κάτι που θα πρέπει να συνυπολογίσει ο Ερντογάν στα μεγαλοϊδεατικά σχέδιά του, γιατί η Γαλλία δεν είναι αμελητέα δύναμη στρατιωτικά...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση