Ρωσική βότκα, περσικό χαβιάρι

Εγκώμιο υποκρισίας στη τουρκο-αμερικανική σπαζοκεφαλιά

Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Η Τουρκία λοιπόν, για άλλη μια φορά, έκανε ό,τι ήθελε και κανένας από τους λεγόμενους «ισχυρούς» του κόσμου (τρομάρα τους!) δεν θέλησε ή δεν τόλμησε να κάνει οτιδήποτε το δυναμικό, έστω και το ελάχιστο, για να την υποχρεώσει να βάλει φρένο στις εγκληματικές της κινήσεις.

Όλοι αυτοί οι περίοπτοι «μεγάλοι» και «ισχυροί» ακόμη μια φορά κουφάθηκαν και τυφλώθηκαν. Στην κυριολεξία εμφανίστηκαν μέσα στην αηδιαστικά εκτυφλωτική γύμνια τους, γυμνοί από τιμή, από δίκαιο, από ανθρωπιά, από δικαιοσύνη. Έπλυναν «πολιτικά» τα έτσι κι αλλιώς βρώμικα χέρια τους και σαν τζέντλεμαν αποσύρθηκαν στα χρυσά τους διαμερίσματα σφυρίζοντας αδιάφορα, ή μάλλον όχι, σφυρίζοντας υποκριτικά αγνοώντας ότι λίγο παραπέρα διαδραματίζονταν και διαδραματίζεται η νιοστή εγκληματική ενέργεια και η νιοστή ανθρωπιστική τραγωδία από τα χέρια του διεθνούς Τούρκου ταραξία.

Αλλά αν το καλοσκεφθεί κανείς, εξάλλου, γιατί ο Τραμπ να εμποδίσει τους Τούρκους να εισβάλλουν πάλι στη Συρία και γιατί ο Τραμπ να μην «ελευθερώσει» τον απαιτούμενο χώρο αποσύροντας τους Αμερικανούς στρατιώτες και αεροπλάνα όταν, απ΄ ό, τι φαίνεται και λέγεται ο γαμπρός του μαζί με τον γιο και τον γαμπρό του Ερντογάν διατηρεί επωφελείς επιχειρήσεις στη Τουρκία στις οποίες η συνέχιση της αμερικανικής παρουσίας απέναντι απ’ τους Τούρκους θα κατέληγε να είναι ζημιογόνα.

Λέτε να είναι αυτή το νέο είδος realpolitik made in USA για να καμουφλαριστεί η άκρατη πολιτική της υποκρισίας, του κρυμμένου χλευασμού και των προσχημάτων που ασκούν παντού όπου εμφανίζονται;
(Και παρεμπιπτόντως, ποιος ξέρει; ποιος μας λέει ότι ο ίδιος ο γαμπρός του Τραμπ και ο γιος και ο γαμπρός του Ερντογάν δεν έχουν κάποια παρε-δώσε και στη Ρωσία του Πούτιν, που κάνει τη πάπια όσο αισχρή κι αν είναι αυτή στη Συρία; Πολυπράγμονες δεν είναι, ομολογουμένως, αμφότερα αυτά τα νέα βλαστάρια, άνετα και απροκατάληπτα;!).

Έτσι λοιπόν η Τουρκία ουσιαστικά είναι τώρα 100 χρόνια, από το 1914, που κάνει εκείνο που θέλει μέσα σε ένα τεράστιο γεωγραφικό τόξο που αρχίζει από τον Πόντο, την ελληνική, λεγόμενη «δυτική» Θράκη, περνάει από τα ελληνικά ανατολικά νησιά του Αιγαίου (μαζί με το Καστελλόριζο) και καταλήγει στη Καρπασία της Κύπρου, κτυπάει στρατιωτικά ή όχι όποιον θέλει, εισβάλλει στρατιωτικά ή όχι όπου θέλει, επιβάλλεται εκεί που της αρέσει, εξοντώνει ολόκληρους πληθυσμούς – και ετούτοι οι «μεγάλοι» κατεβάζουν πάντα τα παντελόνια τους, είναι πάντα «μακριά» αν δεν είναι κιόλας κρυφά με το μέρος της.


Ούτως εχόντων των πραγμάτων δεν μπορεί κανείς να μη σκεφθεί πως δεν είναι καθόλου απίθανο οι Ευρωπαίοι «άρχοντες» να έχουν από πολύ καιρό και προσωπικά οικονομικά συμφέροντα σε μεγάλες ή μικρές επιχειρήσεις κάπου στη Τουρκία, διότι δεν εξηγείται αλλιώς η τόση και συνεχιζόμενη «προσκόλληση» που επιδεικνύουν, η τόση αδιατάραχτη ανοχή που δείχνουν προς μια Τουρκία φανερά, αποδεδειγμένα και επαναληπτικά εγκληματική στον χρόνο και στον χώρο, προσκόλληση και ανοχή που, ακόμη και σήμερα με μια Τουρκία οικονομικά στο χείλος του γκρεμού, φαίνεται πως αρκετά δικαιολογείται από τις επενδύσεις των Ευρωπαίων (μερικές και πολύ μεγάλες) σε τουρκικό έδαφος, με πρώτη και καλύτερη τη Γερμανία η οποία άλλωστε ανέκαθεν υπήρξε ο βασικός και αποφασιστικός εμπνευστής όλων των εγκλημάτων που οι Τούρκοι διέπραξαν ενάντια σε ό, τι χριστιανικό/εβραϊκό υπήρχε στη χώρα τους όπως επίσης και ο κύριος, αφειδής χρηματοδότης τους αιώνες τώρα.

Και έτσι εάν ακόμη και τώρα η ΕΕ συνεχίζει να χαρίζει εκατοντάδες εκατομμύρια κοινοτικά ευρώ στην Τουρκία είναι σχεδόν σίγουρα γιατί είναι τελείως γερμανο-κρατούμενη, τουτέστιν υπάκουη σε μια Γερμανία πρώτη σε συμφέροντα και στην πώληση οπλικών συστημάτων στη Τουρκία αξίας 250 εκ. ευρώ μόνο στους πρώτους 8 μήνες του 2019.

Κατά τα άλλα ασφαλώς και οι άλλες 27 χώρες της ΕΕ, που βλέπουμε να τρέμουν ηλιθιοειδώς μη χάσουν τη Τουρκία σαν «οικονομικό partner», θα πρέπει να έχουν αναλογικά αρκετά οικονομικο-εμπορικά οφέλη στη Τουρκία ώστε ευχαρίστως να εθελοτυφλούν τόσο παράλογα και ξεδιάντροπα, θα έλεγα, παραβλέποντας συστηματικά την εγκληματική της συμπεριφορά με τους πάντες, να κλείνουν τα μάτια και να δικαιολογούν συνέχεια τις άκρως ταραχοποιούς και επικίνδυνες καταστάσεις που αυτή ατελείωτα δημιουργεί σε Ευρώπη, Αφρική(Λιβύη), Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή.

Και τίθεται το ερώτημα: ο «έρωτας» για τη Τουρκία είναι μόνο και μόνο για να της πουληθούν όπλα συνολικής αξίας 1,5 δις. ευρώ (το 2018) κυρίως από Γερμανία (με το 1/3(!) των συνολικών πωλήσεών της σε όπλα), Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και άλλες μικρότερες;
Διότι αν είναι έτσι, πράγματι για πολύ λίγο η ΕΕ πουλιέται στη Τουρκία!

Ωστόσο η «ιστορία» είναι αλλιώτικη, και δυστυχώς όλοι το ξέρουμε και οι ίδιοι Έλληνες κυβερνώντες γνωρίζουν πως δεν υπάρχει καμία σύγκριση μεταξύ ξένα επενδυτικά κεφάλαια στη Τουρκία και ξένα επενδυτικά κεφάλαια στην Ελλάδα, όσο οδυνηρό αυτό μπορεί να είναι για την ελληνική οικονομία: οι ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα συνεχίζουν να είναι σχεδόν τίποτα εν συγκρίσει με εκείνες στη Τουρκία.

Για πολύ λιγότερο, όπως ξέρουμε, και τεραστίως ζημιώνοντας τον εαυτό της γενικά, δηλαδή όλες τις 27 χώρες/μέλη της, η ΕΕ θέσπισε εμπάργκο κόντρα σε μια απέραντη αγορά όπως η ρωσική, μόνο και μόνο για να ακολουθήσει το «πολιτικό γινάτι» των ΗΠΑ και το εμπάργκο τους που όμως σε αυτές τις ίδιες δεν κοστίζει σχεδόν τίποτα, ενώ πολύ δυσκολεύεται να θεσπίσει ανάλογο εμπάργκο κόντρα στη Τουρκία μ’ όλα της τα quatre cent coups που κάνει αγνοώντας όλους τους διεθνείς νόμους.

Και τώρα, μέσα σε όλη τη καταιγίδα που εξαπέλυσε πάλι η Τουρκία, εμείς οι αθώοι και αφελείς «ευρωπαίοι πολίτες» (τί κούφια έκφραση! υπάρχει πιο κούφια απ’ αυτή;) περιμέναμε και άδικα περιμένουμε από τη «μαμά» μας ΕΕ και την περίφημη και πάμπλουτη «κόρη» της τη Κομισιόν (άλλη μια πομπώδης και κούφια ονομασία) να ορθώσει το ανάστημά της και τη δύναμή της(!!) και να κεραυνοβολήσει τον εγκληματία Τούρκο του τρις και τετράκις και πεντάκις εξαμαρτείν!
Και τί βλέπουμε να γίνεται; Τί ακούμε να λέγεται; Και προπαντός τί παρατηρούμε που δεν γίνεται, και η τόσο «κραταιά» ΕΕ να ζαρώνει στον μίζερο εαυτούλη της και σχεδόν να ζητά συγγνώμη που τολμά να μιλήσει και να «κατηγορήσει» τη φίλη και εν ΝΑΤΟ σύμμαχο Τουρκία!

Ακριβώς έτσι όπως έλεγαν οι αρχαίοι: ὤδινεν ὄρος και ἔτεκεν μῦν.

Και πώς έγινε αυτό το πατατράκ;

Στα γρήγορα, ας αρχίσουμε από τον ακόμη για λίγο Πρόεδρο της Κομισιόν. Ζ.Κ. Γιούνκερ, τον ψεύτικο φιλέλληνα (εξαιρείται το ελληνικό τσίπουρο και κρασί), τον κρυφό (όχι και τόσο) φιλότουρκο, πρώην Προθυπουργό του κράτους με τις περισσότερες ξένες εταιρείες που φοροδιαφεύγουν στη χώρα τους.

Ως συνήθως, ο Γιούνκερ «κάλεσε» τη Τουρκία (πάντα την «καλεί», γιατί το να την «καλεί» ανώδυνα δεν του κοστίζει τίποτα), άκουσον-άκουσον, απλά να «δράσει με αυτοσυγκράτηση», κατ΄ αρχήν, και μετά, με το πάσο της, «να σταματήσει τις επιχειρήσεις της άμεσα». Δυο έννοιες που μόνο στα αλκοολικά αλαμπουρνέζικα μπορούν να συνυπάρξουν.

Το τραγικό σε αυτή την «έξοδο» του Γιούνκερ είναι το πρώτο σκέλος του «καλέσματός» του: δηλαδή «καλεί» τον Τούρκο εγκληματία να «χτυπήσει» μεν μια γρίτη χώρα (Συρία) χωρίς όμως να το παρακάνει(!), όχι απλά να μη τη χτυπήσει καθόλου!
Το έχουμε ξαναδεί αυτό το θέατρο στην ΕΕ, το μάθαμε απ΄ έξω κι ανακατωτά. Η ΕΕ. ως συνήθως, σαν καλή «φίλη» των πάντων, των θυμάτων αλλά και ταυτόχρονα των θυτών, αρκείται πάντα να «συστήνει» στην αγαπητή Τουρκία «αυτοσυγκράτηση» στο μακελειό που η ίδια προκαλεί!

Αξιότιμή μου Τουρκία, φίλτατε, καλέ μου Ρετζέπ – σαν να λέει ο ταπεινός Ζαν Κλωντ – μη σκοτώσεις πολύ κόσμο, μη καταστρέψεις εκατοντάδες σπίτια, μη κάψεις χιλιάδες ζωές, μη διαλύσεις εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, σε παρακαλώ: δεν ξέρουν τί κάνουν αυτοί οι ανόητοι που δεν σε θέλουν, δείξε τον μεγαλοπρεπή μουσουλμανικό σου οίκτο!!

Άλλωστε αυτός δεν είναι ο Γιούνκερ που δηλώνει απερίφραστα ότι οι σχέσεις της ΕΕ (δηλαδή όλων των 28 χωρών της) με τη Τουρκία είναι «σημαντικές όπως πάντοτε» γιατί η Τουρκία είναι ένας «εταίρος κλειδί» για την ΕΕ; αλλά και ο αφελής Ευρωπαίος δεν μπορεί να διερωτηθεί: μήπως ο Γιούνκερ έχει δικά του συμφέροντα σε τουρκικά λημέρια γι ‘ αυτό και είναι τόσο «ερωτευμένος» με την Τουρκία;

Αλλά και εμείς πώς μπορούμε να τον πάρουμε στα σοβαρά όταν έρχεται και μας λέει ανερυθρίαστα, αναφερόμενος στις παράνομες τουρκικές προσπάθειες γεωτρήσεων στην «ανατολική Μεσόγειο», πως δεν μπορεί «να επαινέσει» την Τουρκία γι’ αυτές τις παρανομίες της! Τί σόι αντιμετώπιση του προβλήματος είναι αυτό;
Αυτό μας έλειπε, να την επαινέσει κιόλας! Και το λέει, ο αθεόφοβος, νομίζοντας πως ξεστομίζει κάτι το πολύ βοηθητικό για Ελλάδα και προπαντός για Κύπρο όταν τα λόγια του υποδεικνύουν και αποδεικνύουν την ψευτιά και τεράστια υποκρισία του μιλώντας γενικά για τουρκικές παρανομίες γενικά(!) στην «ανατολική Μεσόγειο» και όχι στη Κύπρο και στην καθ ‘ όλα δική της ΑΟΖ βάσει του διεθνούς δικαίου!!

Και δεν έχει αυτός ο Γιούνκερ ούτε το στοιχειώδες κουράγιο να ονομάσει το θύμα των τουρκικών παρανομιών, που είναι επιπλέον και μια κοινοτική χώρα την οποία η κυρά ΕΕ θα έπρεπε να προστατεύσει με όλα τα μέσα σε περίπτωση επίθεσης από τρίτο, ξένο κράτος, όπως εξάλλου «υπόσχεται» και το καταστατικό της.

Βγαίνουν και μιλάνε αυτοί οι αχρείοι «κυβερνήτες» θρασύδειλοι, με τα κροκοδείλια δάκρυα τους και την υπερφίαλη υποκρισία τους.

Ο παραλογισμός στις δόξες του!

Και βεβαίως εξαίσιο μέρος αυτού του παραλογισμού είναι και η υποκρισία της λεγόμενης «υπουργού εξωτερικών της ΕΕ» (άλλη μια σπατάλη τίτλου!) Μογκερίνι η οποία, σεμνά και ταπεινά, «πολύ ανησυχεί» (η καημένη) για τις ενέργειες της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου, αντί να αποφασίσει τουλάχιστον την παύση επ’ αορίστου όλων των διπλωματικών σχέσεων με την Τουρκία, με ό, τι αυτό συνεπάγεται για Τούρκους ιδιώτες και επίσημους, και να μεριμνήσει για την διακοπή όλων των οικονομικών συναλλαγών με αυτή τη χώρα, ένα πλήρες εμπάργκο όπως έκανε με τη Ρωσία για κάτι πολύ λιγότερο απ’ ό, τι η Τουρκία έκανε και κάνει στην κοινοτική Κύπρο και έκανε και κάνει στη Συρία.

Kαι τότε δεν μπορεί να πράξει τίποτ΄ άλλο παρά, δήθεν «θυμωμένη», «να ζητήσει απ’ τη Τουρκία να σταματήσει», πάλι και μόνο να «ζητήσει» η Τουρκία να δεήσει να «σταματήσει» την παρανομία της!

Η χρόνια μαζοχιστική ανημποριά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αδύνατη και ανίκανη, πολύ καλή στα λόγια αλλά τελείως μηδαμινή στις πράξεις ούτε ειδικά και σε εκείνες τις περιπτώσεις όπου θύμα είναι ένα «δικό της» κοινοτικό κράτος, δηλαδή είναι η ίδια η ΕΕ!

Και η Τουρκία πώς αντέδρασε μετά που της το ζήτησε η Μογκερίνι;

Μα φυσικά τα έκανε επάνω της μεν, αλλά συνεχίζει απτόητη. Ναι, σωστά, πολλά και πολύ «μας ανησυχούν» στην ΕΕ, αλλά τί να κάνουμε οι δόλιοι για να τα σταματήσουμε αυτά που πολύ μας ανησυχούν; Μα το πιο εύκολο: τα ευχόλογα, ήρεμα και ψύχραιμα «ζητάμε», πολύ απλά. ξέροντας κιόλας απ’ την αρχή ότι δεν θα λάβουμε τίποτα.

Και μετά. όταν μιλάμε για έναν επιτέλους «ευρωπαϊκό στρατό», με αεροπορία και ναυτικό άξιο λόγου, που θα επιτρέψει στην ΕΕ να υπερασπίζεται και δυναμικά τον εαυτό της και ιδίως τα πιο ευάλωτα μέλη της και να αποτρέπει ενδεχόμενους τρίτους που επιχειρούν να υπονομεύσουν την κυριαρχία της – πελαγοδρομούμε και ομφαλοσκοπούμε σε ακατάσχετες φλυαρίες και σαχλές αοριστίες χωρίς ποτέ τίποτα το απτό και συγκεκριμένο. Αλλά μπροστά στο ΝΑΤΟ…

Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να είναι και τόσο δύσκολο οι μεγαλύτερες και δυνατότερες χώρες της (και γιατί όχι εκείνες του αρχικού πυρήνα της) να οργάνωναν μια συλλογική ισχυρή δύναμη κρούσης στην οποία στη συνέχεια και άλλα κράτη θα μπορούσαν να προστεθούν αυξάνοντας την αυτοάμυνά της.

Αλλά αυτή που δυστυχώς ξέρουμε είναι η «εξωτερική πολιτική» και η «αμυντική πολιτική» της ΕΕ των 450 εκατομμυρίων κατοίκων!, μια πολιτική που κατέστησε την ΕΕ ό, τι πιο αναξιόπιστο πολιτικά στο κόσμο, υποχείριο των δυο πιο εγκληματικών και πολεμοχαρών χωρών πάνω στη Γη, Τουρκία και ΗΠΑ, αμφότερες έχοντας στη συνείδησή τους (αν την έχουν κιόλας!) μια ατελείωτη σειρά από πολέμους, εισβολές, καταστροφές, σκοτωμούς. Ή μήπως μπορεί κάποιος να πει το αντίθετο;

Και δεν είναι επιπλέον και αυτή η ίδια η ΕΕ που είχε «αποφασίσει» δήθεν κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας για την εισβολή της στη κυπριακή ΑΟΖ και ακόμη τις περιμένουμε; Το ίδιο δεν έγινε και με την Συρία; Κυρώσεις στη Τουρκία «αποφασίστηκαν», αλλά πού είναι; Και αναμέναμε «αγωνιωδώς» η κ. Μογκερίνι να μας ενημερώσει το γρηγορότερο για τις «τεχνικές λεπτομέρειες» αυτών των κυρώσεων, που ως φαίνεται χάθηκαν κι αυτές «στη μετάφραση». Πόση ψευτιά και υποκρισία πια!

Την τρομερή κοινοτική τριάδα συμπληρώνει επάξια ο άλλος ουσιαστικά μηδαμινός Ευρωπαίος διεθνής συνομιλητής: ο Ντόναλντ Τουσκ (πήξαμε από Ντόναλντ), Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (άλλος βαρύγδουπος τίτλος), ο οποίος στα λόγια είναι πάντα «πλήρως αλληλέγγυος» προς την Κυπριακή Δημοκρατία ενάντια των τουρκικών εισβολών στην ΑΟΖ της.

Αλλά και για να μη ξεχάσουμε, πάντα εμείς οι ανόητοι, την στιβαρότητα και δύναμη επιβολής του, μας λέει ο πολύς Τουσκ πως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ούτε λίγο ούτε πολύ «καταδίκασε έντονα τις παράνομες τουρκικές ενέργειες» και τότε… μπαμ ηκούσθη στον αέρα! βρόντηξε ο Τουσκ και ο Τούρκος δεν ήξερε πού να κρυφτεί!

Ναι γιατί αμέσως μετά «επαναβεβαίωσε» ότι «η Ένωση στέκεται ενωμένη στο πλευρό της Κύπρου», και τότε μου ήρθε στο νου το γνωστό «ΠΑΣΟΚ ενωμένο δυνατό» και δεν ήξερα πώς να ταιριάξω τις λέξεις.

Όπως και, τελευταία, στη περίπτωση της Συρίας κατόρθωσε ο Τουσκ να καταλάβει πως στη λεγόμενη «κατάπαυση του πυρός» ρωσικο-τουρκικής έμπνευσης δεν πρόκειται για μια «συμφωνία», αλλά για μια καθεαυτού «συνθηκολόγηση» των Κούρδων, μια υποχώρηση που επιβλήθηκε στους Κούρδους! Τί είναι όταν είσαι έξυπνος…

Πάλι λοιπόν λόγια, -parole parole parole, που λέει το παλιό τραγούδι της Μina: ανέξοδα λόγια η ΕΕ, δυναμικές πράξεις η Τουρκία: δυο καταστάσεις ντροπιαστικά αναντίστοιχες εις βάρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όλων των 28 χωρών που την απαρτίζουν, ντροπιαστικά ταπεινωτικές για όλους τους «ευρωπαίους πολίτες» που με τίποτα δεν μπορούν να παινευτούν ότι cives europei sunt (καμιά σχέση δυστυχώς με το αρχαίο cives romanus sum).

Απ’ την άλλη πλευρά, και στον ίδιο τον ελληνικό χώρο, έρχεται η άλλη γελοιότητα του λόγου ενός εκ των θυμάτων των Τούρκων, του κύπριου Προέδρου Αναστασιάδη, για τις τουρκικές δραστηριότητες στη Κύπρο: «δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδρανείς»(!!), και ο κόσμο όλος κατατρόμαξε απ’ το φόβο και τρόμο του!
Αλήθεια, ο Αναστασιάδης τώρα δεν μπορεί να μείνει «αδρανής», μετά δηλαδή την τόση έως τώρα αδράνεια, και αποφάσισε με όλη του τη δύναμη να γίνει «ενεργός», τόσο που ίσως και να διώξει τους Τούρκους από τη κυπριακή ΑΟΖ!

Τότε θα πρέπει να μας πει αυτός ο Πρόεδρος, μιας και δεν μπορεί πια να μείνει αδρανής, τί θα κάνει για να μη μείνει «αδρανής», τί θα κάνουν οι Ελληνοκύπριοι για να μην είναι (πια) αδρανείς;

Και επίσης γιατί ως τώρα, μετά από τον περασμένο Ιούνιο που οι Τούρκοι «δουλεύουν» στη κυπριακή ΑΟΖ, οι Κύπριοι (και ο Αναστασιάδης) έμειναν «αδρανείς» και μόλις τώρα «δεν μπορούν πια να παραμείνουν αδρανείς».

Μπορούν μήπως να κάνουν κάτι που θα «ταράξει» τους Τούρκους ή απλώς λέμε τα πράγματα μήπως και κάποιος μας βοηθήσει, έστω και με το αζημίωτο, αφού από μόνοι μας δεν κάνουμε και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα (αλλά και εν πολλοίς δεν θέλουμε να κάνουμε) και περιμένουμε οι άλλοι να κάνουν για εμάς, πράγμα που ως τώρα δεν έγινε.

Ασφαλώς τέτοιου είδους «λεονταρισμοί» απ΄ έναν «κυβερνήτη» σαν τον Αναστασιάδη δεν μας ξενίζουν ούτε και μας εκπλήσσουν.

Να τον σιγοντάρει όμως ένας σοβαρός και μετρημένος Πρόεδρος σαν τον κ. Π. Παυλόπουλο δεν το καταλαβαίνουμε και μας παραξενεύει όταν (στα Τζουμέρκα) τονίζει πως «εάν χρειαστεί εμείς οι ‘Έλληνες είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά τα σύνορα και το έδαφος της πατρίδας μας» τη στιγμή που χρόνια τώρα τα ελληνικά σύνορα και ο χώρος των ελληνικών νησιών, σκέτο σουρωτήρι, παραβιάζονται καθημερινά και ατιμωρητί από τους Τούρκους ή όταν (στη Πύλο) στο μήνυμα που στέλνει για να το ακούσουν «οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας», αλλά μάλλον και ειδικά η Τουρκία δίνει έμφαση στο ότι «εμείς οι Έλληνες αν χρειασθεί θα επιβάλλουμε (η υπογράμμιση δική μου) τον πλήρη και ειλικρινή σεβασμό του συνόλου του Διεθνούς και του Ευρωπαϊκού Δικαίου», υποχρεώνοντάς μας να θέσουμε την κρίσιμη ερώτηση και να διερωτηθούμε: μα πότε επιτέλους «θα χρειαστεί»;

Και, εάν «χρειαστεί», με ποια «μέσα» θα γίνει, έχοντας υπόψη πως κάθε φορά που η Ελλάδα, σε σχέση με τη Τουρκία, «χρειάστηκε» τη βοήθεια ή τη στήριξη των «συμμάχων μας στο ΝΑΤΟ και των εταίρων μας στην ΕΕ» κανένας, εκτός από ανέξοδα «λόγια αλληλεγγύης», δεν κούνησε ποτέ το δακτυλάκι του με δυναμικές πράξεις υπέρ της Ελλάδας, και πως μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στη πράξη όλοι αυτοί του ΝΑΤΟ και ΕΕ επέλεξαν πάντα την Τουρκία, όπως η Ιστορία δυστυχώς μας επιβεβαιώνει.

Μήπως τώρα ο κ. Παυλόπουλος διαθέτει στοιχεία που ανατρέπουν ευνοϊκά για την Ελλάδα την έως σήμερα «ακινησία» των «φίλων και συμμάχων»;

“Όταν οι Τούρκοι μπήκαν στη κυπριακή ΑΟΖ, που είναι και κοινοτική ΑΟΖ, μην το παραβλέπουμε, όλοι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί «κεραυνοβόλησαν την Τουρκία» με απειλές φοβερών αντιποίνων.
Ακόμη τα περιμένουμε αυτά τα αντίποινα!…

Τώρα με την εισβολή στο συριακό Κουρδιστάν πάλι μίλησαν για κυρώσεις κατά της Τουρκίας. Θα συζητηθούν… έχουμε καιρό… ας περιμένουμε πρώτα οι Τούρκοι να «εγκατασταθούν» στα συριακά εδάφη… και μετά θα τους παρακαλέσουμε «να φύγουν»… και αυτοί… θα μας πουν «πριτς»!…

Εμείς, η καημένη Κοινότητα, τί μπορούμε να κάνουμε αφού ολόκληρος Ερντογάν διατυμπανίζει πως εκεί όπου υψώνεται η τουρκική σημαία, δεν κατεβαίνει ποτέ;! Εμείς θα την κατεβάσουμε τώρα;

Και η γαλλίδα υφυπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων ντε Μονσαλεν άστραψε και βρόντηξε (πω πω τι τρομάρα κι αυτή!): «δεν θα παραμείνουμε αδρανείς», είπε κι αυτή τη μοιραία φράση που τόσες φορές οι Ευρωπαίοι επίσημοι είπαν στο παρελθόν αναφερόμενοι στη Τουρκία και στα εγκλήματά της: «δεν θα παραμείνουμε αδρανείς»!

Χαμός! Ποιος μπορεί τώρα πια να συγκρατήσει τη τρομερή, φλεγόμενη οργή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενωμένης και προπαντός «δυνατής»! Και τί θα γίνει με την δύστυχη Τουρκία .όταν θα πέσει επάνω της αυτή η ακατάσχετη κοινοτική οργή! Για λύπηση είναι αυτοί οι Τούρκοι…

Ή μήπως αυτό το βροντερό «δεν θα παραμείνουμε αδρανείς» είναι και το τελευταίο καλοκαιρινό ανέκδοτο για να γελάσουμε ή η τελευταία κρυάδα της ΕΕ για να συνηθίσουμε στον επερχόμενο χειμώνα, μια ΕΕ πρωταθλήτρια στους ανώδυνους λεονταρισμούς των επισήμων της, πρωταθλήτρια στις ανενδοίαστες υποχωρήσεις της και στιες ηλίθιες της σοφιστείες;.

Αλλά ας πάμε για μια στιγμή και στη μεγαλύτερη των μεγαλυτέρων διεθνή οργάνωση λαών, στον ΟΗΕ, εκεί όπου όλοι περιμένουμε να βγαίνει ο χρησμός του Σωστού, του Δικαίου και του Αληθινού, για το καλό των Εθνών απανταχού στον πλανήτη μας.

Το φοβερό Συμβούλιο Ασφαλείας του μας απέδειξε ακόμη μια φορά πόσο αναξιόπιστο, ακατάλληλο και άσκοπο είναι αφού υπήρξε πάλι και πάλι επιλεγμένο θέατρο τέλειας υποκρισίας, χυδαίας συμπαιγνίας και, σε τελική ανάλυση, πλήρους απαξίωσης της ύπαρξής του.

Πέντε ευρωπαϊκές χώρες, μεταξύ των οποίων και δυο εκ των πέντε «κυρίαρχων» του Συμβουλίου (Γαλλία και Ηνωμένο Βασίλειο) «αξίωσαν απ’ τη Τουρκία να σταματήσει τη μονομερή στρατιωτική δράση της» στη Συρία, με το σκεπτικό, καθ’ όλα πασιφανές, ότι οποιαδήποτε τουρκική επιχείρηση επί συροκουρδικού εδάφους όχι μόνο δεν θα δώσει λύση στις «ανησυχίες της Τουρκίας» δήθεν για την ασφάλειά της, αλλά είναι και ορατός ο κίνδυνος ανασυγκρότησης του Ισλαμικού Κράτους με ασύλληπτες συνέπειες στον ευρωπαϊκό ως επί το πλείστον, αλλά όχι μόνο χώρο, όπως επίσης και αποκλείεται λογικά αυτή η «ζώνη ασφαλείας» που η Τουρκία θέλει να δημιουργήσει στη Συρία εις βάρος των Κούρδων και δήθεν για να εγκαταστήσει εκεί τους Σύρους πρόσφυγες (που η ίδια προκάλεσε!) να μπορεί να ανταποκριθεί στα διεθνή κριτήρια ασφάλειας των προσφύγων.

Με αυτό το τελευταίο «σκεπτικό» η ευρωπαϊκή επέμβαση στον ΟΗΕ υπονοούσε κάτι που όλοι ξέρουμε και κανείς δεν θέλει να πει ευθέως στους Τούρκους μη τους στεναχωρήσει: ότι δηλαδή η Τουρκία κάνει το παν για να ξεφορτωθεί τους Κούρδους(έστω και με μια άλλη γενοκτονία ή εθνοκάθαρση, πάρτε το όπως νομίζετε) όπως πολλοί άρχισαν κιόλας να λένε πως πραγματοποιείται στη βόρεια Συρία: άλλωστε οι Τούρκοι είναι έμπειροι στις γενοκτονίες, έτσι δεν είναι;) στις δυο ζώνες, στη Συρία και στο Ιράκ, που κατοικούνται απ’ αυτούς σε ένα βάθος έως 100 χιλιόμετρα, έτσι ώστε αυτοί (οι Κούρδοι) να μην μπορούν στο μέλλον να ενωθούν με τους Κούρδους που κατοικούν σε όλη την ανατολική μεθοριακή Τουρκία.

Ως συνήθως, όλη η ιστορία για το πάπλωμα – κατά κάποιο τρόπο.

Αλλά το γελοιοδέστατο των γελοιοδεστάτων είναι η ξιφούλκηση των Ευρωπαίων κοινοτικών: «Κάθε απόπειρα» (της Τουρκίας, δηλαδή) «για μια δημογραφική αλλαγή θα είναι απαράδεκτη»!

Και τους ερωτώ ευθέως: μήπως γι’ αυτούς τους ξεδιάντροπους Ευρωπαίους ήταν και είναι σήμερα εξίσου «απαράδεκτη» η χρόνια δημογραφική αλλοίωση της τουρκοκυπριακής κοινότητας στη Κύπρο που η Τουρκία (ο φίλος Ερντογάν, του Γιούνκερ και των άλλων «ισχυρών» της ΕΕ) επέφερε και ακόμη επιφέρει μεταφέροντας εκεί εκατοντάδες χιλιάδες Τούρκους εποίκους ακριβώς επειδή αυτοί οι Ευρωπαίοι υποκριτές όλα αυτά τα χρόνια έκαναν σαν τα τρία πιθηκάκια., τους εγκληματικά ανήξερους, και ποτέ γι’ αυτό δεν επέβαλαν ίχνος κυρώσεων στη Τουρκία (λ.χ. ένα ωραίο τραπεζικό και οικονομικο-εμπορικό εμπάργκο;);!

Εν πάση περιπτώσει, η ευρωπαϊκή πρωτοβουλία στον ΟΗΕ πανηγυρικά ακυρώθηκε με το βέτο Ρωσίας και ΗΠΑ, τα ψευτοαληθινά φιλαράκια σε στιγμές κινδύνου απαξίωσής τους), αν και οι Ευρωπαίοι που «ανέξοδα» ως συνήθως κάνουν πως ανησυχούν για την τουρκική εισβολή, δεν τολμούν να την καταδικάσουν με απτές συνέπειες μολονότι κάλλιστα γνωρίζουν πόσο κακό θα προκαλέσει και πόσο στενά συνδέεται με το λεγόμενο «μεταναστευτικό πρόβλημα» το οποίο– όλες οι ευκαιρίες είναι καλές για να πλουτίσουμε – όπως βλέπουμε σε Ελλάδα και Ιταλία, έχει μεταλλαχθεί σε ένα τεραστίων διαστάσεων business που παράγει εκατομμύρια κέρδη στις σκιώδεις (αλλά εκεί που βρίσκονται σίγουρα οι αρχές ξέρουν ποιοι είναι!) οργανώσεις που δρουν ανενόχλητες στη μεγαλύτερη «εμπορία ανθρωπίνων ζωών» στην ιστορία του πλανήτη μας.

Και κάτι άλλο – μέσα σε ετούτα τα πλαίσια – που θα έπρεπε να διερευνήσουν οι εισαγγελικές αρχές είναι και οι σχέσεις αυτών των οργανώσεων και των διακινητών των με τις λεγόμενες «μη κερδοσκοπικές οργανώσεις» που δήθεν δεν κερδίζουν τίποτα (και βεβαίως δεν δίνουν λογαριασμό σε κανένα κράτος!) αλλά διαθέτουν υπέρογκα κονδύλια σε εκατομμύρια και ολόκληρα πλοία για «να σώσουν», λένε, τους ανθρώπους που οι φιλάνθρωποι διακινητές «μαζεύουν», με χειροπιαστό μεγάλο αντίτιμο, σε όλη την Αφρική και πέρα απ’ τη Μέση Ανατολή «αμολώντας» τους σε ένα δήθεν «ταξίδι προς την ευτυχία» που η «εξυπνάδα του Δουβλίνου» όρισε να τελειώνει στην Ελλάδα και στην Ιταλία – και μετά: έχει ο θεός… ή και θεός φυλάξοι…

Έτσι κι αλλιώς φαίνεται πως το «εκ των άνω» εκπονηθέν σχέδιο προορίζει την Ελλάδα και η την Ιταλία να υποστούν, με την υποστήριξη των υπάκουων κυβερνητών τους, μια βαθιά δημογραφική αλλοίωση του πληθυσμού τους μέσω της εισαγωγής εκατοντάδων χιλιάδων αλλόφυλων και αλλόθρησκων αφρικανών και ασιατών «κατατρεγμένων»(!) οι οποίοι σε μερικά χρόνια θα πολλαπλασιαστούν επί δέκα, επί είκοσι ή πενήντα.

Κι επειδή οι ντόπιοι Έλληνες και Ιταλοί δεν κάνουν πια παιδιά και οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους δεν μεριμνούν καθόλου στο να τους βοηθήσουν να γεννήσουν Ελληνόπουλα και Ιταλόπουλα, τότε αυτομάτως στο σχετικό σύντομο μέλλον των δυο χωρών θα μπορέσει να δημιουργηθεί μια αρκετά άνετη ισοψηφία αν όχι και πλειοψηφία παιδιών από το Πακιστάν, Αφγανιστάν, Συρία, Γκάνα, Αιθιοπία, Καμερούν, Νιγηρία, Μαρόκο, Κογκό, κλπ. κλπ.

Ήδη σε Ελλάδα και Ιταλία δεν υπάρχουν αρκετοί πολιτικοί που «βλέπουν» στα παιδιά των «μεταναστών» και «προσφύγων» την «ιδανική λύση» στο σήμερα αδιέξοδο δημογραφικό πρόβλημα;!

Επιστρέφοντας πάλι στον ΟΗΕ, τελικά το υποκριτικό βέτο των Ρώσων επικεντρώθηκε στην δήθεν ανάγκη μιας «σφαιρικής» αντιμετώπισης της παρουσίας ξένων στρατιωτικών στη Συρία, συμπεριλαμβανομένων και των Ρώσων που όμως θα φύγουν μόνο εάν τους το ζητήσει η συριακή κυβέρνηση, ενώ το υποκριτικό βέτο των Αμερικανών αντιπροσωπεύθηκε απλά από ένα δικό τους «σχέδιο απόφασης» το οποίο απ’ τη μια μεριά δεν καταδικάζει τίποτα στη τουρκική συμπεριφορά και απ’ την άλλη, με προφορικές δηλώσεις (οι οποίες πάντα μπορούν να «παρερμηνευτούν» κατά το δοκούν!) αναλίσκονται σε γενικόλογες «απειλές» εναντίον της Τουρκίας πως θα υπάρξουν «συνέπειες» γι’ αυτήν αν δεν «προστατέψει» αρκετά (!) τους άμαχους (Κούρδους) και εάν δεν μπορέσει να «αναχαιτίσει» την ανάπτυξη του ISIS και άλλες παρόμοιες δράσεις, μη παραλείποντας βέβαια και το προπαγανδιστικό σκέλος pro domo sua για έναν «αθώο» Τραμπ (σκέτο αρνάκι, ο καημένος, μη τον ματιάξουμε) που ουδέποτε υποστήριξε την τουρκική εισβολή στη Συρία!!

Για πολλοστή φορά λοιπόν αυτοί οι δυο «μεγάλοι» φανέρωσαν την περίσσια, ενδόμυχη υποκρισία που διαθέτουν με αφθονία και εκθέτουν δημόσια.
Και μετά ζητούν να τους εμπιστεύεται ο κόσμος και να τους σέβεται! Οι αχρείοι.

Στη Συρία, πάντως, διαδραματίστηκε και η χρονολογικά τελευταία εγκατάλειψη συμμάχων από τις ΗΠΑ, ένας σύμμαχος άκρως πολύτιμος όταν επρόκειτο να «βγάλουν απ’ τη τρύπα» τους ανεπιθύμητους πλέον (μετά από τις τρομερές θηριωδίες τους) οπαδούς του Daesh που οι ίδιοι οι Αμερικανοί εκκόλαψαν (μαζί με τη συνεργό τους στο έγκλημα Τουρκία που, εσαεί αναξιόπιστη, συνέχισε όμως να τους περιθάλπει0) και δεν μπορούσαν πια να τους «δαμάσουν».

Για τον αμερικανό Πρόεδρο φαίνεται πως τίποτα δεν αξίζουν οι πάνω από 10000 νεκροί Κούρδοι μαχητές που επέτρεψαν να έχουν οι Αμερικανοί μόνο πέντε νεκρούς στρατιώτες. Και βέβαια δεν ευνοεί την νοημοσύνη του Τραμπ η «θεωρεία» του ότι το τίμημα που πλήρωσαν οι Κούρδοι ήταν απλώς γιατί «αυτοί ήθελαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα εδάφη τους», δηλαδή για «ίδιο συμφέρον» και όχι, κατά τη γνώμη του, για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που οι Αμερικανοί προκάλεσαν για να εξαφανίσουν τον Ασάντ και δεν ήξεραν πια πώς να τη σταματήσουν!!

‘Όσο για την εκκωφαντική, ανεκδιήγητη προεδρική ατάκα/κοτσάνα/ηλιθιότητα: «οι Κούρδοι δεν μας βοήθησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μας βοήθησαν στη Νορμανδία», ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.

Αλλά είπαμε: όλη η σκανδαλώδης ή όχι υποκρισία (αλλά και η βλακεία, ανερυθρίαστα) τίθεται στην υπηρεσία των, ως επί το πλείστον, κρυφών προσωπικών/οικογενειακών συμφερόντων. Και σαν καλός επιχειρηματίας ο Τραμπ γιατί να μη κάνει και πει ό, τι έκανε και είπε όταν αυτό είναι προς το συμφέρον του, άσχετα κι αν στην γενική διεθνή γεωστρατηγική πολιτική καταλήγει να είναι εις βάρος της χώρας του, των ΗΠΑ;

Και δεν μπορούμε τώρα να μη σκεφθούμε πως, όταν σε ανύποπτο χρόνο ο Τραμπ έλεγε ότι ήθελε να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα απ’ τη Συρία, διόλου απίθανο να είχε κιόλας από τότε και στα κρυφά συμφωνήσει με τον Ερντογάν για την εγκατάλειψη των Κούρδων και την σημερινή τουρκική επιχείρηση «Πηγή ειρήνης», όπως και κάτι ανάλογο, mutatis mutandis θα μπορούσε να είχε συμβεί και πιο πριν με την «Ασπίδα ρου Ευφράτη» (2016) και την «Κλάδο Ελαίας» (2018).
Μένει να μάθουμε εάν αυτό το σχέδιο είχε προκριθεί με την σύμφωνη γνώμη των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων ή όχι.

Πάντως σχεδόν καθημερινά ο Αμερικανός πρόεδρος λάμπει από υποκρισία, λεκτική τρέλα/ανοησία και υποκριτική σοβαρότητα. Και πώς να τον «δει» κανείς όταν με την πλέον φυσιολογική «αφέλεια» μας λέει πως «ελπίζει(!!) ο Ερντογάν να ενεργήσει με τρόπο λογικό και ανθρώπινο» ή όταν δήθεν τον «προειδοποιεί» ότι, αν δεν ενεργήσει με αυτόν τον τρόπο που του υπέδειξε, θα τον βάλει αντιμέτωπο με «τεράστιο οικονομικό τίμημα»;

Και το τελικό πυροτέχνημα στα λόγια του Τραμπ ουσιαστικά είναι: «Θα διαλύσω τη τουρκική οικονομία», εάν οι Τούρκοι δεν σκοτώσουν «λογικά» και «ανθρώπινα»(!), εκτός βέβαια των συνεχών απειλών για «πολύ σημαντικές νέες κυρώσεις εις βάρος της Τουρκίας» (ΥΠΟΙΚ Μνούτσιν), μολονότι ακόμη δεν ξέρουμε, εμείς και όλη η υφήλιος, ποιες υπήρξαν οι προηγούμενες, «παλιές» κυρώσεις που υπέστη η Τουρκία από τις ΗΠΑ!

Καλά, είπαμε: υποκρισία πάνω στην υποκρισία, ψευτιά πάνω στη ψευτιά, κοροϊδία πάνω στη κοροϊδία, σαχλαμάρα πάνω στη σαχλαμάρα, παράνοια πάνω στη παράνοια – αλλά τόσο πολύ πια; Πώς φαίνεται που αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν τους πάντες, και εκείνους που τους έχουν εκλέξει, τελείως μωρούς και άξιους να τους λένε όλες τις σαχλαμπούχλες που κατεβάζει το μυαλό τους.

Ικανοί «ανταγωνιστές» του Τραμπ στην υποκρισία βλέπουμε να είναι και ο Υπουργός Άμυνας Έσπερ («ΟΙ ΗΠΑ δεν εγκαταλείπουν τις κουρδικές συμμαχικές δυνάμεις») που «στεναχωριέται που η τουρκική εισβολή «προκαλεί ζημιά στις διμερείς σχέσεις μας» (αχ αυτή η Τουρκία: να μη τη χάσουμε κιόλας!), όπως και ο ΥΠΕΞ Πομπέο ο οποίος μας διαβεβαιώνει στα σοβαρά (αλήθεια, πιστεύει πως τον πιστεύουμε;) ότι οι ΗΠΑ δεν έδωσαν στη Τουρκία το «πράσινο φως» της εισβολής, μη ξεχνώντας όμως να «θυμίσει» τις «θεμιτές ανησυχίες» της για την «ασφάλειά της»!

Επομένως δεν μπορεί να μην έρθει στο νου μια σκέψη αλλοπρόσαλλη όπως αλλοπρόσαλλος είναι και ο Τραμπ και αλλοπρόσαλλη η «πολιτική» του: μήπως, ποιος ξέρει; μήπως, λέμε, όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα προβλέπουν την εκ νέου «χρησιμοποίηση» από τις ΗΠΑ μιας νέας μορφής του ISIS για μια δεύτερη απόπειρα κατάργησης του Ασάντ, έχοντας υπόψη πως η έξοδος από τις κουρδικές φυλακές των τζιχαντιστών βολεύει τα μάλα και την Τουρκία (άλλη μια δική της longa manus μαζί με τους ήδη συμμάχους της «αντιπολιτευόμενους» Σύριους) και έχοντας υπόψη πως μια τέτοια εξέλιξη θα έβαζε σε δυσκολίες και τη Ρωσία εν σχέση με την Τουρκία και τον Ασάντ;

Εξάλλου ο Τραμπ δεν αποφάσισε να στείλει (έστειλε ήδη;) και άλλους στρατιώτες στη περιοχή; Γιατί;

Μεγάλη η «διαβολικότητα» ενός τοιούτου σχεδίου Τραμπ-Ερντογάν. Αποκλείεται να αποκλείεται; Τόσο πολύ υπάκουος στον Πούτιν έχει καταντήσει ο Ερντογάν ώστε να ξεχάσει τον επιβλητικό έρωτά του πάνω στον Τραμπ;

Ειλικρινά, ποιος μπορεί τώρα (αλλά και στο μέλλον) να εμπιστευτεί, και πόσο, τους Αμερικανούς (βλ. ‘Εσπερ, κυρίως) που μιλούν για «εγκλήματα πολέμοιυ» των Τούρκων και των αιμοσταγών Σύρων αντικαθεστωτικών συμμάχων τους εις βάρος των Κούρδων απ’ τη μια μεριά κι απ’ την άλλη (βλ. Τραμπ) να λένε πως το κουρδικό ΡΚΚ, που δρα στη Τουρκία, είναι χειρότερη «τρομοκρατική απειλή» κι απ’ τους τζιχαντιστές, κι απ’ την παρ’ άλλη πάλι (βλ. Τραμπ) να απειλούν τη Τουρκία να μη πειράξει τους Κούρδους γιατί αλλιώς θα τους επιβάλλει (φτάνει πια! πόσες φορές;!) δυσβάσταχτες κυρώσεις;

Μα αφού κατηγορούμε (και με το δίκιο υπέρ ημών) τους Τούρκους για «εγκλήματα πολέμου», τότε γιατί κανείς δεν ξεκινά τη διαδικασία παραπομπής τους στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο;! Σιγή ιχθύος.

Τα εγκλήματα πολέμου και κατά της ανθρωπότητας της Τουρκίας είναι και γνωστά και επιβεβαιωμένα και καταγραμμένα διεθνώς κατά τη διάρκεια της θητείας όλων των Τούρκων προθυπουργών ή δικτατόρων, από το 1912 έως σήμερα, και δεν παραγράφονται. Να απαριθμήσουμε μερικά; Ορίστε:

– συστηματική στρατιωτική επιθετικότητα

– παράνομη κατάληψη ξένου εδάφους

– μαζική και συστηματική παραβίαση θεμελιακών ανθρωπίνων δικαιωμάτων

– εθνοκάθαρση/γενοκτονία

– προσχεδιασμένη υποχρεωτική μετακίνηση πληθυσμού για παράνομο εποικισμό

– κρατική υποστήριξη της τρομοκρατίας (ISIS)

– παράνομη αλλοίωση κρατικών συνόρων

– συστηματική καταστροφή χώρου κατοικίας ξένου πληθυσμού

– βίαιος εκτοπισμός εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και προσφυγοποίησή τους

-συστηματική καταστροφή πολιτισμικών και θρησκευτικών(χριστιανικών) χώρων.

Λογικά, με όλα αυτά τα εγκλήματα η Τουρκία και οι κυβερνήτες της θα έπρεπε να είχε\αν παραπεμφθεί για να δικαστούν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Για εγκλήματα πολέμου η πρώην πασίγνωστη δικαστίνα Carla Da Ponte λέει πως πρέπει να γίνει δίωξη Ερντογάν στο Διεθνές Δικαστήριο. Στα ίδια εγκλήματα πολέμου αναφέρεται και ο Αμερικανός ΥΠΑΜ Έσπερ, όπως και ο Πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας Rolf Michenich.

Το Διεθνές Δικαστήριο είναι εδώ, περιμένει. Τί κάνουμε;

Για τώρα ο αποδιοπομπαίος τράγος, οι Κούρδοι, πληρώνει την υποκρισία των πάντων, ειδικά των «μεγάλων». Δεν υπάρχει αλήθεια στον κόσμο;

ΥΓ. 1. Ασφαλώς κάποιος μπορεί να μας πει: μα καλά, τα ‘χεις με τους Αμερικανούς; Μόνο με την υποκρισία τους ασχολείσαι και με εκείνη της ΕΕ που είναι καθαρό προϊόν της αμερικανικής υποκρισίας; Δεν υπάρχουν άλλοι εξίσου υποκριτές;

Βεβαίως και υπάρχουν, αλλά κανείς τους όμως δεν κατέχει τόσο δεσπόζουσα θέση στα παγκόσμια δρώμενα: αυθόρμητα γίνεται λοιπόν αναφορά στους Αμερικανούς που είναι και οι μόνοι που βρίσκονται συνέχεια ανάμεσα απ’ τα πόδια μας. Αυτονών τα καμώματα βλέπουμε συνέχεια, δεν υπάρχουν άλλοι που να είναι τόσο «χωμένοι» παντού μαζί με τη πηγαία υποκρισία τους.

ΥΓ. 2. Τι σπαστική σύμπτωση κι αυτή! Τη στιγμή που ο Τραμπ βρίσκεται σε δεινή θέση με την τρελή πολιτική του, που φαίνεται περισσότερο προσωπική παρά εθνική, με τις βλακώδεις (για έναν τόσο Πρόεδρο) ατάκες που λένε και ξελένε και με τη δαμόκλειο σπάθη της παραπομπής του (αν και μάλλον θα είναι μια σαπουνόφουσκα κι αυτή), έρχεται η εξόντωση του αλ Μπαγκντάτι που ο Τραμπ θεωρεί προσωπικό του θρίαμβο και παγκοσμίως το ανακοινώνει διθυραμβικά. Μήπως όλα είναι πραγματικά υπολογισμένα για να είμαστε «εμείς» οι έξυπνοι και όλοι οι «άλλοι» οι χαζοί;

ΥΓ. 3. Επιτέλους η κ. Μογκερίνι απάντησε για τις «ευρωπαϊκές» κυρώσεις στη Τουρκία αναφορικά με τις δραστηριότητές της στη Κύπρο. Και τί είπε; Κάπως ένα «ζήσε Μάη να φας τριφύλλι» αν σκεφτούμε πως από τη Ιούνιο 2019 που μπήκαν οι Τούρκοι στη κυπριακή ΑΟΖ μόνο στις 14 Οκτωβρίου 2019 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο «αποφάσισε» να θεσπίσει «περιοριστικά μέτρα» εναντίον της Τουρκίας και «κάλεσε» την κ. Μογκερίνι και την Επιτροπή «να υποβάλουν σχετικές προτάσεις το ταχύτερο»(!!). Τώρα, με τέτοιους ρυθμούς κανείς δεν ξέρει πότε θα υποβληθούν αυτές οι «προτάσεις» των δυο, αν σκεφτεί κανείς πως το Συμβούλιο απ΄ τις 15 Ιουλίου 2019 είχε πάλι καλέσει την κ. Μογκερίνι και την Επιτροπή «να συνεχίσουν να διερευνούν»(!!!) «επιλογές για στοχευόμενα μέτρα» κατά της Τουρκίας.

Αν επίσης υπολογίσουμε πως στο κείμενο/απάντηση της Μογκερίνι η λέξη «κυρώσεις» είναι μέσα σε εισαγωγικά, αυτό τα λέει όλα: τρανό παράδειγμα γραφειοκρατικής κοινοτικής υποκρισίας. Κι εμείς περιμένουμε «πράξεις»…

ΥΓ. 4. Λέει το Der Spiegel ότι την Δευτέρα 11.11.19 το Συμβούλιο ΥΠΕΞ της ΕΕ θα ζητήσει την «επιβολή οικονομικών κυρώσεων» στην Τουρκία για τις παράνομες γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου. Δηλαδή άλλο Μογκερίνι και Σία κι άλλο ΥΠΕΞ/ΕΕ και Σία; Πόσες «ποινές» πια θα επιβάλουν στη καημένη Τουρκία; Τρελλοί είναι; Πάνε να την εξοντώσουν;

ΥΓ. 5. Από πολύ καιρό ο Ερντογάν μιλάει για αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης με σκοπό την μεταβολή συνόρων προς όφελος της Τουρκίας. Γνωρίζει βέβαια πως αυτό το «σχέδιο» του δεν μπορεί να πετύχει με νομικά μέσα, οπότε όλες οι προσπάθειές του βασίζονται στο Plan B αλλαγής συνόρων με στρατιωτικά μέσα (βοηθούντων και της Ρωσίας, των ΗΠΑ και της ΕΕ). Έτσι κάποια αναθεώρηση της Συνθήκης θα μπορέσει πάντα να επιτευχθεί!

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση