Η ενός ανδρός αρχή και η ανάδυση της καινούριας Τουρκίας...

Σε αντίθεση με την Ελλάδα που είχε εξαρχής τα εχέγγυα μιας δυτικού τύπου χώρας ευπειθούς στις Διεθνείς Συνθήκες και πρωτοπόρου στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της χριστιανικής ηθικής και της δημοκρατίας (στα κοινοβουλευτικά, τουλάχιστον, χρόνια της) η Τουρκία είχε ανέκαθεν τη φήμη της χώρας που παραβιάζει Συνθήκες, αψηφά τους κανόνες Διεθνούς Δικαίου, είναι συγκρουσιακή, καθόλου φιλική, συναινετική και διαλεκτική με τους άλλους, ειδικά αν αυτοί δεν την εξυπηρετούν στην υλοποίηση των στόχων της.

Με άλλα λόγια η Τουρκία δεν ήταν ποτέ μια δυτικού τύπου χώρα, αλλά μια διαφορετική, παρά τις προσπάθειες του Εθνάρχη-Πατέρα των Τούρκων Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ να τη δυτικοποιήσει. Όσο επικρατούσαν βέβαια τα κεμαλικά ριζοσπαστικά ιδεώδη στο παρελθόν, έκανε εμφανή τη δυτικόστροφη πορεία της, αλλά επί Ταγίπ Ερντογάν ξεκαθάρισε ο προσανατολισμός της. Κι αυτός κάθε άλλο παρά δυτικός είναι ως προς την νοοτροπία του.

Ο λόγος είναι απλός για την αποστασιοποιημένη απ' τα δυτικά πρότυπα επιλογή της. Δεν ενδιαφέρουν την Τουρκία οι λύσεις αμοιβαίου συμφέροντος (win-win), κάτι που συνηθίζουν οι δυτικοί στις συναλλαγές τους, κι ας περνάει το αντίθετο ο Πρόεδρός της στους αφελείς συνομιλητές του.

Η χώρα του δεν κάθισε ποτέ να διαπραγματευθεί μ' έναν αντίπαλο ούτε θα το κάνει τώρα με τους Κούρδους, αν δεν πάρει σοβαρά ανταλλάγματα, αν δεν γίνουν δεκτές προηγουμένως οι βασικές απαιτήσεις της.

Δεν είναι χώρα φιλειρηνική και συμφιλιωτική η Τουρκία, αλλά συγκρουσιακή και κατακτητική. Δε στηρίζει το παρόν και το μέλλον της σε αρχές και αξίες. Δεν έμαθε να σέβεται Διεθνείς Συνθήκες, αλλά να ζητά συνεχώς την αναθεώρησή τους.


Είναι μια δύναμη αναθεωρητική των Διεθνών Συνθηκών και γι' αυτό ζητάει επίμονα την αναδιαμόρφωση της Συνθήκης της Λωζάνης (1923), ώστε να την προσαρμόσει κατά το δοκούν στα σημερινά δεδομένα. Και ζητά κάτι τέτοιο, για να μπορεί να διεκδικήσει αργότερα εδάφη που της ανήκαν άλλοτε δια των κατακτήσεων (δια πυρός και σιδήρου, που λένε...).

Να διεκδικήσει, όχι να επιστρέψει πίσω κατακτηθέντα με αίμα εδάφη.''Δε φεύγει ποτέ η Τουρκία με την πένα (τη διπλωματική) από εκεί όπου ο στρατός της μπήκε με ξιφολόγχη''. Το αντίθετο, δηλαδή, απ' ό,τι κάναμε εμείς, για παράδειγμα, όταν απελευθερώσαμε δυο φορές τη Β. Ήπειρο και δεν την κάναμε ποτέ δική μας.

Η Τουρκία, επιπλέον, δεν ενσωματώνει στα εθνικά χαρακτηριστικά της τον ανθρωπισμό, την ηθική και τη δημοκρατία, που ενστερνίζονται οι δυτικές, χριστιανικές χώρες. Και, φυσικά, δεν παραιτείται απ' τα μεγαλοϊδεατικά όνειρά της για ανασύσταση της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτός είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος της, η επανάκτηση των χαμένων εδαφών της.

Για να το πετύχει μάλιστα αυτό ο Πρόεδρος Ερντογάν ρίχνει όλο το βάρος στο άριστα εξοπλισμένο τουρκικό στράτευμα, το οποίο - σε αντίθεση με το ελληνικό που δεν έχει εμπειρία πολέμου -βρίσκεται σε μόνιμη πολεμική ετοιμότητα και εγρήγορση, ενώ έχει σε τακτική πλέον βάση και πολεμική εμπειρία.

Αυτή η τελευταία, μαζί με τον εκσυγχρονισμό των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, τη σύμπνοια και την εμπιστοσύνη που υπάρχει μεταξύ λαού, στρατού και πολιτικών εκπροσώπων (στην πλειοψηφία τους) γύρω απ' το πρόσωπό του, του δίνουν τη σιγουριά για να απειλεί από θέση ισχύος.

Κι όταν απειλεί ο Ταγίπ Ερντογάν τους αντιπάλους του, δεν μπλοφάρει. Το απέδειξε για πολλοστή φορά φορά, άλλωστε, με τις επιχειρήσεις του στην Συρία. Και πολύ γρήγορα, ίσως, θα το αποδείξει και σε μας, όπως και στους Κύπριους αδελφούς μας, που ετοιμάζονται να εξορύξουν τον πλούτο τους ή... την αφορμή για έναν τρίτο Αττίλα.

Το ότι δεν μπλοφάρει ο Ερντογάν όταν απειλεί, αφαιρεί - όπως καταλαβαίνετε - κάθε δικαιολογία περί αιφνιδιασμού απ' τους δικούς μας, την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία μας δηλαδή. Ως εκ τούτου, αφού οι τουρκικές ενέργειες είναι πάντα προβλέψιμες και οι Τούρκοι εμμένουν στους αρχικούς τους στόχους, δε θα μπορεί να πει κανείς πρωθυπουργός ή υπουργός Εξωτερικών μεθαύριο (αν και όταν έχουμε εδώ απόβαση σε νησί, για παράδειγμα) ότι αιφνιδιάστηκε.

Αν εξετάσει κανείς, άλλωστε, τις κινήσεις της Άγκυρας κατά την τελευταία μόνο πενταετία, θα διαπιστώσει πως είχε εκφράσει απ' το 2014 ακόμα την πρόθεσή της να δημιουργήσει ''ζώνη ασφαλείας'' για τους πρόσφυγες στη ΒΑ Συρία. Και τώρα βλέπει ότι, παρά τις αντιδράσεις της Ευρώπης και της Αμερικής, πραγματοποιεί εκείνον τον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό της.

Αυτός, όπως και οι άλλοι, εντάσσονται στο πλαίσιο της υλοποίησης του ''Εθνικού Όρκου'' των Τούρκων το 1920 (σαν απάντηση στην μεγαλοϊδεατική Μεγάλη Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων, που διασφάλισε με την διπλωματική νίκη του στη Συνθήκη των Σεβρών ο Ελ. Βενιζέλος).

Αυτόν τον Όρκο ανανεώνει έκτοτε κάθε τουρκική ηγεσία, όπως και η σημερινή, γιατί αποτελεί εθνικό στόχο της Τουρκίας η ανασύσταση της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με την επανάκτηση των χαμένων εδαφών.

Ο Ερντογάν, επιπλέον, επείγεται να είναι αυτός που θα φέρει εις πέρας την πρώτη φάση αυτού του μεγαλόπνοου σχεδίου, που θα υπερκεράσει και αυτές ακόμα τις εντυπωσιακές οικονομικές-επενδυτικές του προσπάθειες, οι οποίες έχουν αλλάξει το πρόσωπο της Τουρκίας προσδίδοντάς της την εικόνα μιας σύγχρονης, και προηγμένης κοσμοπολίτισσας.

Η βιασύνη για εδαφικές επιτυχίες του Τούρκου Προέδρου οφείλεται και σ' έναν άλλο λόγο. Στο γεγονός του εορτασμού που προγραμματίζεται να γίνει το 2023, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εκατονταετηρίδας από τη γέννηση της Τουρκικής Δημοκρατίας, αν και η Ερντογανική απέχει πολύ απ' την Κεμαλική δημοκρατία που είχε εγκαινιάσει ο ιδρυτής της.

Οι εορταστικές εκδηλώσεις θα προσδώσουν αναμφίβολα στον Ταγίπ Ερντογάν επιπλέον κύρος και μαζί με το προσωπικό του αφήγημα θα του εξασφαλίσουν τη θέση του νέου Εθνάρχη-Πατέρα των Τούρκων, όπως το ονειρεύεται. Αυτό το ''αφήγημα'' θα είναι, οπωσδήποτε, ιστορικό, εφόσον θα ικανοποιεί τις εδαφικές φιλοδοξίες του στην Ανατολή (ζώνη ασφαλείας για τους πρόσφυγες στα σύνορα της χώρας του με την ΒΑ Συρία ) και τη Δύση (''Γαλάζια Πατρίδα'', με μισό Αιγαίο δικό του και μοίρασμα του φυσικού πλούτου του στα δύο με την Ελλάδα).

Με την ολοκλήρωση των παραπάνω μεγαλόπνοων στόχων και με όχημα το θέμα των υδρογονανθράκων, θα πραγματοποιήσει ο Ταγίπ Ερντογάν το άλμα που ονειρεύεται: την επενδυτική δηλαδή αξιοποίηση των χρυσοφόρων κοιτασμάτων του Αιγαίου και, δι' αυτής, τη διεκδίκηση των χαμένων εδαφών απ' τις κατακτήσεις της πατρίδας του στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Με δεδομένα αυτά και αναβαθμισμένο το επίπεδο των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων σε ανθρώπινο δυναμικό, εξοπλιστικά μέσα και πυρηνικό οπλοστάσιο καθ' οδόν, η Τουρκία θα γίνει ύψιστος παράγων κινδύνου για την Ελλάδα, αφού θα εξελιχθεί σε ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Στη δύναμη εκείνη που ονειρευόταν ο 8ος Τούρκος Πρόεδρος Τουργκούτ Οζάλ (1927-1993) και φαίνεται διατεθειμένος να αναδείξει ο ο νυν Πρόεδρός της.

Η ενός ανδρός αρχή έκανε, τελικά, το θαύμα της, αφού μέσα σε 16 χρόνια αναδύθηκε σαν τον φοίνικα από τις στάχτες του στην παγκόσμια σκηνή η καινούρια διεκδικητική Τουρκία, στη θέση της παλιάς προβληματικής και υποτιμημένης...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)
AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση