Λάβα

Όταν κάποιος υποστηρίζει πως αγαπά την πατρίδα του, δεν πρέπει να αποδέχεται κανένα άλλο είδωλο στη θέση της. Αυτό δε είναι ένα συναίσθημα που με μαεστρία έχουν φροντίσει να θάψουν μέσα μας όλοι ανεξαιρέτως οι σύγχρονοι πολιτικοί. Οι μόνοι κερδισμένοι από οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Κλείνοντας ο ένας το μάτι στον άλλο, φροντίζουν να σπρώχνουν όλο και πιο χαμηλά την Εθνική μας υπόσταση. Δεν παραβλέπουν να αφαιρούν από τον κόσμο το δικαίωμα να ονειρεύεται και να δημιουργεί. Την ίδια στιγμή αγοράζουν αυτό το δικαίωμα με επιδόματα και φοροαπαλλαγές. Ξεριζώνουν έτσι την πίστη στις δυνάμεις μας, αφαιρούν το συναίσθημα της αγάπης για τους ομοίους μας, καταπατούν με έμμεσο τρόπο την ελευθερία μας.

Του Γιώργου Μιχαήλ

Εάν η Ελλάδα σαν έννοια μπορούσε να αποκτήσει ξανά την αληθινή της σημασία, τότε θα έπρεπε να συμβολίζει την ανανέωση ενός γερασμένου κορμιού. Από τη γήρανση δεν μπορεί να προκύψει τίποτα άλλο εκτός από αναρίθμητα προβλήματα. Όταν το δημιουργικό σφρίγος ενός λαού έχει αναλωθεί, αρχίζει η ελεύθερη πτώση.

Την πτώση ακολουθεί το τσάκισμα πάνω στο σκληρό έδαφος. Το τσάκισμα ακολουθεί ο πόνος. Ένας πόνος ασυναίσθητος. Κανείς δεν μπορεί να τον αντιληφθεί άμεσα. Αρχίζει σαν κέντρισμα και καταλήγει να τρυπά ολόκληρη την ψυχοσύνθεση του Έθνους.

Εκεί ακριβώς, στο πιο αδύνατο σημείο, ο πόνος είναι πλέον αβάσταχτος. Κανένας δεν ουρλιάζει, αλλά μέρα με τη μέρα όλοι μαραζώνουν μέσα στο ίδιο στενάχωρο πεδίο. Το τεχνητό αυτό πεδίο που ένα σατανικό μυαλό σκέφτηκε να δημιουργήσει για να παγιδέψει μέσα του ότι καλό μπορεί να προσφέρει ένας άνθρωπος. Ένα πεδίο μολυσμένο από ότι πιο άσχημο μπορεί να κρύβει η ανθρώπινη φύση. Καμωμένο έτσι ώστε όσοι εισέρχονται σε αυτό να μην μπορούν να προβλέψουν την επερχόμενη τραγωδία. Ένα ολόκληρο Έθνος έχει παγιδευτεί μέσα σε αυτό το ψέμα.

Κάθε 1, 2, 3 ή 4 χρόνια, ο κάθε ένας στα 10 εκατομμύρια πλανάται πως αποκτά για ένα λεπτό μια απεριόριστη δύναμη. Στην πραγματικότητα δεν αποκτά τίποτα, αλλά εκείνη τη στιγμή καταθέτει ένα αφαιρεμένο δικαίωμα. Το δικαίωμα να καθορίζει την τύχη του. Βασισμένος στις δυνάμεις του, στο ταλέντο του και στις ικανότητες του. Αυτό το δικαίωμα παραχωρεί ο κάθε σύγχρονος Έλληνας όταν πετά το ψηφοδέλτιο στην κάλπη.


Στην κάλπη-σύμβολο μιας δημοκρατίας διαστρεβλωμένης και σημαντικά παραμορφωμένης. Γιατί σε μια πραγματική δημοκρατία κυριαρχεί η αγάπη, η πίστη και η ελπίδα. Αγάπη για τα εθνικά χαρακτηριστικά από τα οποία δημιουργείται ένας άνθρωπος. Στοιχεία ενωμένα μεταξύ τους στην έννοια της Πατρίδας. Εάν κάποιος υποστηρίζει πως η έννοια αυτή είναι ξεπερασμένη, ας ανοίξει τα αυτιά του και θα ακούσει ξεκάθαρα τις πατριωτικές κραυγές των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Κραυγές που με τους δυτικούς και ανατολικούς άνεμους φτάνουν μέχρι την Ελλάδα. Όταν κάποιος υποστηρίζει πως αγαπά την πατρίδα του, δεν πρέπει να αποδέχεται κανένα άλλο είδωλο στη θέση της. Αυτό δε είναι ένα συναίσθημα που με μαεστρία έχουν φροντίσει να θάψουν μέσα μας όλοι ανεξαιρέτως οι σύγχρονοι πολιτικοί. Οι μόνοι κερδισμένοι από οποιαδήποτε εκλογική αναμέτρηση. Κλείνοντας ο ένας το μάτι στον άλλο, φροντίζουν να σπρώχνουν όλο και πιο χαμηλά την Εθνική μας υπόσταση. Δεν παραβλέπουν να αφαιρούν από τον κόσμο το δικαίωμα να ονειρεύεται και να δημιουργεί. Την ίδια στιγμή αγοράζουν αυτό το δικαίωμα με επιδόματα και φοροαπαλλαγές.

Ξεριζώνουν έτσι την πίστη στις δυνάμεις μας, αφαιρούν το συναίσθημα της αγάπης για τους ομοίους μας, καταπατούν με έμμεσο τρόπο την ελευθερία μας. Δεν έχουμε δικαίωμα να αναπτύξουμε το ταλέντο μας, δεν έχουμε δικαίωμα να αγαπάμε την Βόρειο Ήπειρο, την Μακεδονία, την Μικρά Ασία και την Κύπρο.
Επίλογος

Δεν πρέπει να ελπίζουμε σε τίποτα μεγαλεπήβολο. Δεν πρέπει να είμαστε ελεύθεροι. Όμως πρέπει να πιστέψουμε πως η νέα Ελλάδα θα παράγει με σθένος ότι μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Πρέπει να ελπίζουμε πως ότι χάσαμε θα το πάρουμε πίσω. Πρέπει να νιώσουμε πως ανήκουμε σε ένα ενιαίο Εθνικό κοινωνικό σύνολο. Γιατί η μοναδική πραγματικότητα σε αυτόν τον κόσμο είναι η αιωνιότητα. Η αιωνιότητα δεν πρόκειται ποτέ να αναγνωρίσει πράσινες, ροζ ή γαλάζιες σημαίες όταν αυτές θα συμβολίζουν το ολέθριο τέλος της κοιτίδας του ανθρώπινου πολιτισμού.

* Ο Γιώργος Μιχαήλ είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ναυτιλιακής εταιρείας και συγγραφέας του βιβλίου Πολικός Αστέρας, Αθήνα, Κυπρής, 2017
Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση