Το Άγιο Φως μαρτυρά το μεγαλείο του Κυρίου και την πίστη μας

Συγκλονιστικές μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν το θαύμα και τη θεία παρουσία στην Αγία Γη. Η λάμψη που πλημμυρίζει τον Πανάγιο Τάφο

Από τον Γιάννη Ζαννή

Το θαύμα της Αφής του Αγίου Φωτός συγκλονίζει εκατομμύρια χριστιανούς σε όλον τον πλανήτη, όσο κι αν προσπαθούν διάφορα κέντρα να το αμφισβητήσουν απαξιώνοντάς το. Η «κυριακάτικη δημοκρατία» μεταφέρει στους αναγνώστες της ακόμα κάποιες μαρτυρίες από αυτόπτες που το έχουν βιώσει και έμειναν έκθαμβοι από τη θεία παρουσία. Πρώτη μαρτυρία της συνταξιούχου εκπαιδευτικού και οικονομολόγου Α.Κ., η οποία μας είπε:

«Τέσσερις φορές με αξίωσε ο καλός Θεός να περπατήσω στην Αγία Γη, εκεί όπου ο Χριστός μας γεννήθηκε, περπάτησε, δίδαξε, έκανε θαύματα, Τον σταύρωσαν, αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς, και όλα αυτά για το τίμημα της δικής μας σωτηρίας. Κάθε φορά ήταν μια μοναδική εμπειρία, ένα θείο δώρο».

Η ίδια συνεχίζει:

«Το 1997 έζησα αναξίως το υπέρτατο Θαύμα του Αγίου Φωτός, όταν βρέθηκα μέσα στον Ναό της Αναστάσεως μαζί με χιλιάδες ανθρώπους. Νωρίς το απόγευμα εκείνης της Μεγάλης Παρασκευής μπήκαμε στον ναό και παραμείναμε εκεί κλεισμένοι μέχρι τις 2 μ.μ. του Μεγάλου Σαββάτου, προκειμένου να καταφέρουμε να σταθούμε σε σημείο που να μπορούμε να βλέπουμε το Ιερό Κουβούκλιο. Αντέξαμε στριμωγμένοι περίπου ένα εικοσιτετράωρο. Ολοι ήταν εκεί! Ανθρωποι από διαφορετικές εθνότητες: Αραβες, Παλαιστίνιοι, Ρώσοι, Ρουμάνοι, Ελληνες, γέροι, νέοι, μοναχοί, μοναχές…
Η οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας στο μεγαλείο της! Δεν θα ξεχάσω μια ηλικιωμένη γυναίκα που, όπως μου είπε, είχε χειρουργηθεί πρόσφατα και παρ' όλα αυτά έκανε αυτό το ταξίδι, αφού δύσκολα θα της δινόταν άλλη ευκαιρία. Αυτή ήταν η ευκαιρία της, τώρα! Αντεξε τόσες ώρες γιατί λαχταρούσε να ζήσει αυτό που περίμενε χρόνια. Ομως λίγο πριν από την εμφάνιση του Αγίου Φωτός απόκαμε και την πήρε ο ύπνος πάνω στο καρεκλάκι της. Πόσο να άντεχε, αλλά και πόσο κρίμα θα ήταν να χάσει αυτή την εμπειρία για μόλις λίγα λεπτά; Ευτυχώς το κατάλαβα εγκαίρως και την ξύπνησα. Ηθελε ο Θεός να της χαρίσει αυτό το δώρο!»

Σαν κομήτης!

Όπως τονίζει η εκπαιδευτικός,

«γνωρίζοντας τον εαυτό μου, δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να αντεπεξέλθω σε μια τόσο έντονη σωματική ταλαιπωρία. Κι όμως, με τη χάρη του Θεού και τη χαρά μου που ήταν απερίγραπτη, δεν με πτοούσε τίποτα. Απλά, περίμενα καρτερικά, έχοντας λίγα στραγάλια στην τσέπη μου για να μη λιποθυμήσω.
Οσο πλησίαζε η ώρα, ο ναός σειόταν από τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού των ορθόδοξων Παλαιστινίων, που κορυφώνονταν με τουμπερλέκια, χειροκροτήματα, ντουντούκες και σφυρίγματα. Αλλοι έκλαιγαν από συγκίνηση, άλλοι προσεύχονταν και όλοι μας με τα 33 κεριά στα χέρια περιμέναμε. Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα λάμψεις σε όλο τον χώρο του ναού, μέχρι που είδα με τα ίδια μου τα μάτια να ανάβουν από μόνα τους, το ένα μετά το άλλο, μια σειρά από σβησμένα καντήλια που βρίσκονται πάνω από την είσοδο του Ιερού Κουβουκλίου! Την ίδια σχεδόν στιγμή αντίκρισα ένα φως να διασχίζει τον ναό αστραπιαία, σαν κομήτης, με δυνατό συριγμό, που στο πέρασμά του άναψε τη λαμπάδα που κρατούσε ένας νέος! Ο τότε Πατριάρχης Διόδωρος Α΄ βγήκε από τον Πανάγιο Τάφο με το Αγιο Φως και το μοίρασε σε όλους. Οι καμπάνες άρχισαν να χτυπούν αναστάσιμα, ο κόσμος να αλαλάζει, λες και δεν μπορούσε να αντέξει τέτοια χαρά! Ολος ο ναός έμοιαζε να φλέγεται από το Αναστάσιμο Φως! Ανδρες έβαζαν τα αναμμένα κεριά κάτω από τα γένια τους και δεν καίγονταν, μοναχές έκλαιγαν και γελούσαν από χαρά κι εγώ δόξαζα τον Θεό για το μεγαλείο Του! Είναι ζωντανή η πίστη μας! Ζεῖι Κύριος ὁ ο Θεός!».

Άλλη μία μαρτυρία προέρχεται από την κυρία Ασημίνα Νικολοπούλου, η οποία είχε επίσης επισκεφθεί πριν από τέσσερα χρόνια τους Αγίους Τόπους το Μ. Σάββατο.

«Πήγαμε», μας λέει η κυρία Νικολοπούλου, «μόνον για το Αγιο Φως, με την κόρη μου και τον άντρα της και άλλον έναν φίλο με την αδελφή του. Ο άνθρωπος που μας παρακίνησε είναι ένας συνεργάτης, νέος άνθρωπος, που κατεβαίνει τακτικά στους Αγίους Τόπους. “Κυρία Ασημίνα, θα πάμε να τα δείτε κι εσείς” μου είπε. Είχε πρόσβαση στις αρχές και είχε εξασφαλίσει ότι θα πλησιάζαμε τον χώρο με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευκολία, γιατί υπήρχε πάρα πολύς κόσμος. Ακόμα κι έτσι, όμως, δυσκολευτήκαμε να φτάσουμε στο προαύλιο του Ναού της Αναστάσεως. Η κόρη μου ήταν άρρωστη, δυσκολευόταν να σταθεί. Και μόλις είχαμε φτάσει, λίγα μέτρα μάς χώριζαν, μου παραπονέθηκε ότι πλέον δεν άντεχε άλλο. Ετσι, φύγαμε χωρίς να το δω. Ομως με δυσαρεστούσε η σκέψη να φύγουμε χωρίς να κάνουμε Ανάσταση μέσα στον χώρο του ναού, άλλωστε γι’ αυτόν τον σκοπό είχαμε έλθει».

«Μείναμε άναυδοι»

Και συνεχίζει η κυρία Νικολοπούλου:

«Πήγαμε λοιπόν στον Αγιο Κωνσταντίνο. Είναι το μοναστήρι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Μπαίνοντας στην αυλή, υπάρχουν επάνω εκκλησάκια, μοναστηράκια, τα οποία συντηρούν οι μοναχοί. Κατ’ ακρίβειαν είναι εκκλησάκι, όχι μοναστήρι. Δεν είχε πολύ κόσμο. Εχει μια ταράτσα, από την οποίαν βλέπαμε από κάτω τον κόσμο στην αυλή του Ναού της Αναστάσεως. Ηταν ένα θέαμα εκπληκτικό. Καθώς τελούνταν η θεία λειτουργία, είδαμε τα καντήλια να ανάβουν. Μείναμε άναυδοι! Και κάποιοι από τους παρευρισκομένους μάς επιβεβαίωσαν ότι πράγματι κάποια καντήλια στα γύρω εκκλησάκια ανάβουν μόνα τους! Οπως στη Μονή της Μεγάλης Παναγίας, στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους, της Παναγίας της Σεϋδανάγιας (είναι ένα γυναικείο μοναστήρι όπου τιμάται το όνομα της Παναγίας και είναι γνωστό ως το μοναστήρι της γιαγιάς της Παναγίας). Μέσα στο μοναστήρι αυτό υπάρχει μια εικόνα της Παναγίας, η οποία, κατά την παράδοση, έφτασε από τη Δαμασκό της Συρίας μόνη της, με θαυματουργικό τρόπο. Ο Θεός πράγματι με “αποζημίωσε”, γιατί μπορεί να μην τα κατάφερα να είμαι μέσα στον Ναό της Αναστάσεως, αλλά αξιώθηκα να ζήσω μια θαυμαστή εμπειρία του Αγίου Φωτός».

Ο μοναχός Μητροφάνης που έμεινε κρυμμένος (ως άπιστος Θωμάς) για να δει με τα μάτια του

Ως τελευταία μαρτυρία σκεφτήκαμε να καταθέσουμε αυτή που έζησε ο μοναχός Μητροφάνης το 1926. Γεννημένος το 1900 στην Κερασούντα, το 1921 είδε όλα τα μέλη της οικογενείας του να σφαγιάζονται από τους Τούρκους, ενώ ο ίδιος μεταφέρθηκε αιχμάλωτος σε στρατόπεδο εργασίας στο Ντιγιαρμπακίρ.

Κατόρθωσε να δραπετεύσει και ξεκίνησε για την Ιερουσαλήμ να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Επειτα από ένα περιπετειώδες ταξίδι, αναγκασμένος να βαδίζει σαν αγρίμι μακριά από ανθρώπινη παρουσία, κατόρθωσε να φτάσει στον προορισμό του τον Νοέμβριο του 1923 και να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο. Παρέμεινε στην Αγία Γη, εκάρη μοναχός και διορίστηκε φύλακας του Παναγίου Τάφου, συμμετέχοντας στην Αφή του Αγίου Φωτός το Μ. Σάββατο του 1925.

Ωστόσο, μέσα του γεννήθηκαν η δυσπιστία και η αμφιβολία για το θαύμα και τη γνησιότητά του. Ετσι, το Μ. Σάββατο του επόμενου έτους (1926) κατόρθωσε να κρυφτεί σε μια εσοχή στην οροφή του Παναγίου Τάφου, έχοντας τη δυνατότητα να παρακολουθήσει όσα συνέβησαν μέσα στον ιερό χώρο. Πολλές δεκαετίες αργότερα διηγήθηκε την εμπειρία του στον μακαριστό π. Σάββα Αχιλλέως, ο οποίος την κατέγραψε στο βιβλίο του «Είδα το Αγιο Φως».
Ο υπογράφων είχε την αγαθή τύχη να ακούσει τη διήγηση, σε ανύποπτο χρόνο, από κάποιον αυτήκοο μάρτυρα του Μητροφάνη (κεκοιμημένος πλέον). Οι δύο διηγήσεις επί της ουσίας είναι ίδιες. Αφού λοιπόν, κατά τη δική του ομολογία, «ως άλλος άπιστος Θωμάς» θεώρησε ότι έπρεπε να δει, ο μοναχός Μητροφάνης ανακάλυψε μιαν εσοχή που χωρούσε ένα ανδρικό σώμα, το καταλληλότερο μέρος για να κρυφτεί και να παρακολουθήσει τα τελούμενα. Μεσάνυχτα της Μ. Παρασκευής ανέβηκε με μια σκάλα στην οροφή του Τάφου για να ελέγξει τις κρεμασμένες κανδήλες. Και όταν ανέβηκε, κάλεσε τον βοηθό του να πάρει τη σκάλα, αφού, όπως του είπε, μπορούσε να κατέβει με ένα πήδημα όταν θα τελείωνε το διακόνημά του. Παρέμεινε στην κρύπτη του όλη τη νύχτα, ακίνητος, σιωπηλός, έχοντας μαζί του λίγο νερό και έναν μικρό φακό, τον οποίο χρησιμοποίησε στις 11 το πρωί. Και αυτό διότι την ώρα εκείνη, κατά τη τάξη, ο Τάφος σφραγίζεται με μελισσοκέρι και αποσφραγίζεται όταν έλθει ο Πατριάρχης.

Η διήγηση του μοναχού Μητροφάνη, όπως είναι καταγεγραμμένη στο βιβλίο του π. Σάββα, αναφέρει: «Τότε διέκρινα τη μορφή του Πατριάρχη, που έσκυψε για να εισέλθει μέσα στο ζωοδόχο μνήμα. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, που η αγωνία μου βρισκόταν σε φοβερή υπερένταση μέσα στη νεκρική σιγή, που μόλις άκουγα την αναπνοή μου, ξαφνικά άκουσα έναν ελαφρύ συριγμό. Εμοιαζε με λεπτή πνοή ανέμου. Και αμέσως είδα ένα αλησμόνητο θέαμα, ένα γαλάζιο φως να γεμίζει ολόκληρο τον ιερό χώρο του ζωοδόχου Τάφου...

Πόση ανησυχία είχε εκείνο το γαλάζιο φως, μέσα από το οποίο έβλεπα καθαρά τον Πατριάρχη, από το πρόσωπο του οποίου κυλούσε ο ιδρώτας... Και σαν να φωτιζόταν από το φως εκείνο, άρχισε να αναγιγνώσκει τις ευχές... Και αμέσως το γαλάζιο φως άρχισε να μεταμορφώνεται σ’ ένα ολόλευκο φως, όπως εκείνο της Μεταμορφώσεως του Χριστού. Εν συνεχεία το ολόλευκο εκείνο φως μεταμορφώθηκε σε μια ολοφώτεινη σφαίρα σαν τον ήλιο, που έμεινε ακίνητη πάνω από την κεφαλή του Πατριάρχη. Κατόπιν, τον είδα να κρατάει τις δεσμίδες των 33 κεριών. Και όπως ανύψωνε αργά τα χέρια του, άναψαν αυτομάτως η αγία κανδήλα και οι τέσσερις δεσμίδες των κεριών του. Εκείνη τη στιγμή η ολοφώτεινη σφαίρα εξαφανίστηκε. Τα μάτια μου γέμισαν με δάκρυα και το σώμα μου καιγόταν ολόκληρο».

Ζωοδόχος Τάφος

Η μαρτυρία αυτή του μοναχού Μητροφάνη έχει ιδιαίτερη αξία, μια και ήταν μέσα στον Πανάγιο Τάφο (αντικανονικά βεβαίως, ο μακαριστός συνάδελφός μας μάς είχε πει ότι δέχθηκε βαρύτατο επιτίμιο για την αθέμιτη αυτή ενέργειά του και ο ίδιος είχε μετανοήσει βαθύτατα για την πράξη του αυτή) και βίωσε ένα θαύμα, το θαύμα που κάποιοι κατά καιρούς αμφισβητούν και αρνούνται: Το υπερφυές σημείο της καθόδου του Αγίου Φωτός στον ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Το θαύμα που θα θυμίζει σε όλες τις γενεές, έως συντελείας του αιώνος, την Ανάσταση του Κυρίου. Το, κατά τον στίχο του εθνικού μας ποιητή, «Φῶς ποὺ πατεῖ χαρούμενο τὸν Ἅδη καὶ τὸν Χάρο», ή, όπως παρόμοια το περιγράφει ο όσιος Ιωάννης Δαμασκηνός, ο ποιητής του Αναστάσιμου Κανόνα, «τὸ ἄχρονον Φῶς», το Οποίο «ἐκ τάφου σωματικῶς πᾶσιν ἐπέλαμψεν».

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση