Η Ζωή εν Τάφω: Η κορύφωση Του Θείου Δράματος
Και ο ουρανός ντυμένος στα μαύρα…
Της Έλλης Αυξεντίου
Προσκυνήσαμε τα πάθη σου Χριστέ μου. Τα μαρτύρια σου. Τα σφάλματα και τις ανομίες μας . Τις πράξεις μας, τα λόγια μας, όπως και τις σκέψεις που αμαυρίζουν τη ψυχή μας.
Η κορύφωση Του Θείου Δράματος. Κι ο ουρανός ντυμένος στα μαύρα.. Σπάραζε τόσο για σένα, όσο και για μας. Για τα καρφιά και για τα αγκάθια, για όλα όσα σήκωσες στους ώμους Σου.
Η βροχή ήταν ασταμάτητη και προσπάθησες να μας ξεπλύνεις μέχρι το μεδούλι. Τόσο πολύ… μα πριν την κάθαρση, που απλόχερα μας προσέφερες επήλθε η σκόνη κι λάσπη.. αυτή που προσπάθησε να μας πνίξει, όπως εμείς οι ίδιοι πνίγουμε τον εαυτό μας όσο και τον συνάνθρωπο μας… για το λίγο που δώσαμε, για τα πολλά που πράξαμε… Για όλα εκείνα που Σε πρόδωσαν, για όλα εκείνα που συνεχίζουμε ακόμη.
Οι μέρες Των Παθών Σου, ξέβρασαν πτώματα, ανάμεσα τους και δυο μικρά παιδιά, που παραμένουν «άφαντα», παιδιά που αναζητήθηκαν αλλά δεν έψαξε κανείς… ο μακελλάρης των γυναικών, μας έφερε αντιμέτωπους, τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, με την πραγματικότητα.. κανείς δεν αναζήτησε καμιά μάνα και κανένα παιδί, πολύ απλά γιατί ήταν «ξένες».. γιατί έφυγαν από τη χώρα τους για να ζήσουν την οικογένεια τους, για ένα καλύτερο αύριο, αφού καμιά φορά κι ο τόπος αποτελεί «μοίρα» για τον άνθρωπο… κι όσοι τις αναζήτησαν, η απάντηση, ήταν σιωπή; Ήταν ξύλινη, κατασκευασμένη μάλλον από τα ξύλα, που θα καεί ο Ιούδας…
Μόνο που, ο Χριστός, δεν είχε εθνικότητα, όπως κι η Παναγία που έβλεπε το σπλάχνο της, να το σταυρώνουν.. όσες είστε μητέρες αν βρεθείτε ή αν βρεθήκατε για ένα λεπτό στη θέση Της, αν βιώσατε τον πόνο Της, έστω και στο ελάχιστο, ίσως τότε καταλαβαίνετε.. πως μπορεί να νοιώθει μια μάνα που το παιδί της, ξέβρασε τυχαία, μέσα από ένα φρεάτιο..
Κι ένας άλλος πατέρας παράλληλα θρηνεί, το παιδί του.. Ντροπιασμένος! Όσο κι η πρώην σύζυγος που ζητάει απεγνωσμένα την προστασία, των δύο παιδιών κι αυτά τα παιδιά, κάποτε θα μάθουν αλλά και θα δουν στοιχεία όπως και εικόνες, μέσα από την ευχή αλλά και την κατάρα του διαδικτύου…
Διανύουμε τη βδομάδα Των Παθών, αντιμέτωποι, ο καθένας ξεχωριστά με τους δικούς του δαίμονες, μ´ αυτούς που δεν μπορεί να συμφιλιωθεί, μ´ αυτούς που όσο κι αν επιθυμεί να κρύψει, αυτοί ουρλιάζουν σαν τους λύκους στο ολόγιομο φεγγάρι… όπως ούρλιαζαν οι γυναίκες τη στιγμή που τις έπνιγε ο «Ορέστης», όπως ούρλιαζαν οι 89 ενήλικες και τα ένδεκα παιδιά, τη στιγμή που κάηκαν στο Μάτι..
Ο Ιούδας, αυτοκτόνησε, μια δεύτερη προδοσία χειρότερη της πρώτης. Ο Πέτρος πάλι εξιλεώθηκε, όταν αναγνώρισε την αποτυχία του. Τη στιγμή που συναντήθηκαν τα βλέμματα σας ένιωσε τιποτένιος. Μετανόησε και συγχωρέθηκε αν και ο ίδιος ‘ίσως και να ένοιωθε πως δεν άξιζε τη συγχώρεση Σου… μα κάθε φορά όμως, που άκουγε το λάλημα ενός πετεινού έκλαιγε και Σου ζητούσε συγνώμη. Άραγε εμείς θα εξιλεωθούμε ποτέ; Θα καταφέρουμε να δούμε την προσωπική μας αποτυχία; Θα επιτρέψουμε, στο Άγιο τούτο φως, να εισέλθει στο σκότος;
Δώδεκα μαθητές. Είδαν και έζησαν τα θαύματα Σου. Μα κάτω από το σταυρό σου, μόνο ο Ιωάννης ήταν, πλάι στη μητέρα Σου. Κι Εσύ, ματωμένος , καρφωμένος στο σταυρό σου, όταν είδες τον πόνο και τη θλίψη στα μάτια τους, ξέχασες το δικό Σου πόνο και προσπάθησες να τους παρηγορήσεις. Στο σταυρό επάνω, διψούσες, μα η πραγματική σου δίψα ήταν άλλη… Ήταν αυτή της δικιάς μας σωτηρίας, η σωτηρία των ανθρώπων.
Σήκωσες όλες τις αμαρτίες μας, όλων των αιώνων, λες και ήσουν ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος στον κόσμο. εξαιτίας μας, στερήθηκες το βλέμμα Του πατέρα Σου, στην πιο οδυνηρή Σου στιγμή και φώναξες γεμάτος πόνο, “Θεέ μου, Θεέ μου, ίνατι με εγκατέλιπες”; δηλαδή “Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες”; Μα Εσύ, ακόμη προσευχήθηκες και για τους σταυρωτές Σου, “Πατέρα μου, συγχώρεσέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν”.
Να συχωρούμε και να προσευχόμαστε, όχι μόνο για μας αλλά και για όσους μας έφταιξαν, γιατί τη στιγμή που το έκαναν, δεν ήξεραν τι κάνουν…. και ποιος δεν έχει βιώσει τον πόνο του προσωπικού του σταυρού όλες αυτές τις μέρες; Ποιος δεν κοίταξε τον εσταυρωμένο με δάκρυα στα μάτια;
Ποιος δεν Τον παρακάλεσε για να τον σώσει για ακόμα μια φορά; Ποιος δεν ένοιωσε μικρός και τιποτένιος. Ποιος δεν ένοιωσε ντροπή, αφού σε όλα τα μαρτυρία των ημερών κάπου είδαμε κρυμμένο και τον εαυτό μας. Αξίζαμε τη σταύρωσή Σου; Ποιος από μας είναι ο αναμάρτητος; Βουτηγμένοι στις αμαρτίες μας, κι απομακρυσμένοι από σένα. Προδώσαμε εσένα αλλά και εμάς. Σε απαρνηθήκαμε. τα χρήματα, η δόξα, η εξουσία, η φιλαυτία. Στη ψυχή μας φυτέψαμε αγκάθια, δεν αφήσαμε το χώρο για τα τριαντάφυλλα κι ακριβώς γι’ αυτό βουλιάξαμε… Δεν ποτίσαμε τον προσωπικό μας κήπο κι όταν αυτός μαράθηκε, κάναμε τα αδύνατα δυνατά, να ξεραθεί κι αυτός του διπλανού μας..
Μα παρ’ όλα αυτά προσμένουμε την προσωπική μας Ανάσταση… Την αξίζουμε; Ίσως μόνο, όταν καταφέρουμε κι αναγνωρίσουμε την αποτυχία μας, όπως ο Πέτρος εκείνο το βράδυ. Μόνο όταν καθαρίσουμε τη ψυχή μας, με δάκρυα. Μόνο όταν μετανοήσουμε, μόνο όταν συγχωρήσουμε… Μόνο όταν γίνουμε άνθρωποι…. Μόνο όταν μάθουμε ν’ αγαπάμε… ίσως τότε.. ίσως και πάλι όχι…
HellasJournal
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...