Ταξίδι ρίσκου η επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία

Του Γιάννη Σιδέρη

Με πλήρως τροποποιημένη την αρχική απόφαση για επέκταση των χωρικών υδάτων, μεταβαίνει στην Κωνσταντινούπολη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μεταφέροντας στις αποσκευές του ένα δώρο στον Ερντογάν.

Πρόκειται για την αρκετά περιορισμένη, σε σχέση με την αρχική ανακοίνωση, επέκταση των χωρικών υδάτων που πλέον θα περιλαμβάνει μόνο το Ιόνιο και καθόλου την Εύβοια , την ανατολική Πελοπόννησο και την Κρήτη, όπως έχει γράψει και η ιστοσελίδα omegapress.gr. Πράγμα που σημαίνει ότι μετά τις αντιδράσεις και τις απειλές της Τουρκίας υπήρξε πλήρης αναδίπλωση του πρωθυπουργού. Τώρα o κ. Τσίπρας θα έχει να αντιμετωπίσει, πέραν της κριτικής για πολιτική κατευνασμού της Τουρκίας, και τον ίδιο τον κ. Κοτζιά, καθώς μαζί έκαναν τις ανακοινώσεις, ή μάλλον τις έκανε ο Κοτζιάς δεσμεύοντας τον πρωθυπουργό.

Από μόνο του δεν είναι αρνητικό να επεκτείνει η Ελλάδα τα χωρικά της ύδατα στο Ιόνιο. Αρνητικό είναι ότι για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση φέρεται εντυποσιωθηρικά, φοβικά και ερασιτεχνικά. Αντί να ενισχύσει το εθνικό μέτωπο (κάτι που δεν έκανε και στο Σκοπιανό), λειτουργεί ξανά μονομερώς έναντι των κομμάτων, ενώ αναδιπλώνεται έναντι της Αγκυρας!

Να σημειωθεί ότι ο Ν. Κοτζιάς είχε παραδεχθεί ότι είχε ενημερώσει σχετικά τον Τούρκο ΥΠΕΞ Τσαβούσογλου, αλλά απαξίωσε να ενημερώσει τα ελληνικά κόμματα! Και ο Πρωθυπουργός δεν τον προέτρεψε σε αυτό. Δεν του διέλαθε. Είναι η ίδια νοοτροπία κρυψίνοιας που ακολούθησε στο Σκοπιανό, τα έκανε θάλασσα, και μετά τα καλούσε τα κόμματα να αποδεχθούν την μειοδοτική «λύση», ενώ τα εγκαλούσε και γιατί δεν συμφωνούσαν.


Η επίσκεψη Τσίπρα πραγματοποιείται ταυτόχρονα σε μια περίοδο που ενισχύονται οι πληροφορίες και οι ψίθυροι ότι είναι αδύνατη μια λύση του Κυπριακού και ενώ οι δύο πλευρές ετοιμάζονται για έναν κύκλο συνομιλιών. Στο παρασκήνιο συζητείται έντονα το τέλος της ιδέας της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Κατά συνέπεια ίσως οδεύουμε σε ιστορικές αλλαγές στην πολιτική γύρω από το Κυπριακό.

Ούτως ή άλλως ιστορικές αλλαγές συντελούνται ήδη στο νησί, καθώς οι ΗΠΑ έχουν ήδη υπογράψει την πρώτη συμφωνία στρατηγικής συνεργασίας με την Λευκωσία και έπεται η εξειδίκευσή της, ενώ η Γαλλία αποκτά βάση στο νησί. Κατά συνέπεια, παρά τις απειλές της Τουρκίας, η Κυπριακή Δημοκρατία παίρνει το δικό της δρόμο με την ενσωμάτωσή της στις δυτικές δομές άμυνας και ασφάλειας, ενώ παράλληλα συνεργάζεται ενεργειακά με τη Δύση.

Έχει ιδιαίτερη σημασία επομένως, αν Τσίπρας και Ερντογάν θα κάνουν ένα βήμα προς τον ουσιαστικό διάλογο που αφορά την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Σχεδόν καθημερινά αξιωματούχοι των δύο χωρών ανταλλάσσουν σκληρές δηλώσεις, αλλά οι σκληρές δηλώσεις δεν υποκαθιστούν τον διάλογο που δεν γίνεται.

Βέβαια παρά τους λεονταρισμούς, η Τουρκία ξέρει ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε Ιράκ, ούτε Κούρδοι, ούτε Συρία. Εξ’ αυτού είναι προσεκτικότερη από ό,τι δείχνουν οι συχνές επιθετικές δηλώσεις. Το πρόβλημα όμως είναι η ελληνική κυβέρνηση, και κατά πόσο είναι προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τέτοιες συνθήκες.

Η ανησυχία πηγάζει από τη προετοιμασία και την γνώση των θεμάτων που έχει ο κ. Τσίπρας, καθώς η πρόσφατη επίδοση στον Σκοπιανό δεν λειτουργεί καθησυχαστικά. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην Συμφωνία, καθώς αυτή ότι αποτελεί αντικείμενο υποκειμενικής θεώρησης, στο μέτρο που το 20% του λαού την αποδέχεται. Κυρίως η επιφύλαξή μας πηγάζει από την αρχική αποδοχή του Ιλιντεν, όπου επέδειξε χαλαρότητα, ιδεολογική μονομέρεια, ή άγνοια του θέματος (διαλέγετε και παίρνετε).

Επίσης προβληματίζει το γεγονός ότι για καιρό το ΥΠΕΞ παρέμεινε χωρίς υπουργό Εξωτερικών. Τη θέση «πληρούσε» ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, χωρίς ισχυρό διπλωματικό επιτελείο και χωρίς πολιτική ηγεσία που να του έχει προετοιμάσει εμπεριστατωμένο φάκελο για την ατζέντα των συζητήσεων (ο κ. Κατρούγκαλος δεν φημίζεται για την επίδοσή του στη γνώση των θεμάτων εξωτερικής πολιτικής).

Από ό,τι διαχέεται δεν υπάρχει καν συγκεκριμένη δεσμευτική ατζέντα. Θα είναι μια συζήτηση για την συζήτηση, προκειμένου να διατηρήσει της ελληνοτουρκικές σχέσεις σε ένα επίπεδο «μη παγώματος».

Ο κίνδυνος που εμφιλοχωρεί είναι να ανοίξει ο Ερντογάν την βεντάλια των ελληνοτουρκικών σχέσεων, με αιχμή την επικαιροποίηση της συνθήκης της Λοζάνης και το θέμα της Θράκης. Δεν δίστασε να το κάνει τον Νοέμβριο στου 2017 στον ελληνικό Προεδρικό Μέγαρο ενώπιον του Ελληνα ΠτΔ κ. Παυλόπουλου. Γιατί να το παραβλέψει τώρα;

Το πόσο προετοιμασμένος είναι ο Ελληνας Πρωθυπουργός να αντιμετωπίσει τον βετεράνο Πρόεδρο της Τουρκίας θα φανεί στον μέλλον. Δεν λειτουργούμε ως μάντεις κακού, αλλά μια ανησυχία μας διακατέχει, αφ’ ης στιγμής δεν ενημέρωσε την αντιπολίτευση, που αν μη τι άλλο, έχει θεσμική πείρα επί των ελληνοτουρκικών.

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση