Το εθνικό συμφέρον και η συνθήκη των Πρεσπών

Άρθρο 28: Ιδιάζων αντιφατικός συσχετισμός με τη συμφωνία των Πρεσπών και ζητούμενη αντίσταση ανώτατων πολιτειακών θεσμών

Το άρθρο 28 είναι κυρίως προσαρμοσμένο για την σύνδεση του Ελληνικού δικαίου και διεθνούς δικαίου, καθώς και για τις διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ ανάλογα με τους όρους τους. Το σημαντικό και ουσιαστικό ως προς την κατανόηση αυτού του άρθρου, είναι πως λειτουργεί ως υποδοχή για την ευρωενωσιακή ολοκλήρωση, ιδίως με τις παρεμβάσεις και προσθήκες ερμηνευτικών δηλώσεων πως το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Εν ολίγοις, το σύνταγμα παύει να είναι φτιαγμένο για εθνικά συμφέροντα και τις ανάγκες υποστήριξης και εγγύησης δικαιωμάτων και εξουσιών που απορρέουν εκ του Ελληνικού λαού και μεταβάλλεται σχεδόν ραγδαία σε μια υπερ-διεθνή ρυθμιστική πλατφόρμα που με διάφορες προφάσεις περιορίζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα.

Επίσης το ίδιο άρθρο προβλέπει υπό προϋποθέσεις την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας και περιορίζει την άσκηση εθνικής κυριαρχίας, δίνοντας τη δυνατότητα εκχώρησης μέρους εθνικής κυριαρχίας σε υπερ-εθνικούς θεσμούς για κάποιο σπουδαίο εθνικό συμφέρον όπως αναφέρει (...προφανή κραυγαλέα αντίφαση και ασάφεια: κάποιο σπουδαίο εθνικό συμφέρον / περιορισμός ασκήσεως εθνικής κυριαρχίας).


Το ‘εθνικό συμφέρον’ ως "αξιολογική" έννοια δεν δύναται να εξυπηρετηθεί από τη στιγμή που ο λαός-πολίτες ενός εθνικού κράτους δεν ενημερώνονται ποτέ για τις ευρύτερες παραμέτρους που καθοδηγούν τις αποφάσεις των εντολοδόχων πολιτικών. Η φράση ‘εθνικό συμφέρον’ είναι παράλληλη της έννοιας 'γενικό συμφέρον', που εννοεί τα πάντα αλλά και τίποτα σε κατάσταση αντινομίας για την προστασία ή άσκηση ή τον περιορισμό συνταγματικών δικαιωμάτων, που ερμηνεύεται αποκλειστικά και διαφοροποιημένα ανά τις περιστάσεις και χρησιμοποιείται από διάφορες επιτροπές και τους πολιτικούς και συνήθως επικαλούνται αυτή την έννοια ως ένα "σχήμα λόγου" το οποίο χρησιμοποιούν ασαφώς όποτε τους συμφέρει, τις περισσότερες φορές καταχρηστικά εξαπατώντας τους πολίτες για να διαπράττουν μειοδοσίες και να παραβιάζουν το σύνταγμα. Περαιτέρω συνοψίσεις:

– Εντός του άρθρου 28 υπάρχουν κάποιες έννοιες που δεν τηρούνται, άλλες που αντιμάχονται η μία την άλλη παράγραφο και άλλες που ερμηνεύονται αντιφατικά και συμφεροντολογικά.

– Οι αντιφάσεις και οι γενικολογίες/αοριστίες του άρθρου 28 υποδηλώνουν πως φτιάχτηκε για μία μελλοντική κατάσταση, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παράδοση εθνικής κυριαρχίας εν μέσω αλλεπάλληλων αντεθνικών μεταβολών στο σύνταγμα με σημαντικά άρθρα εθνικής ασφαλείας και προστασίας κυριαρχίας να "αναιρούνται", να "προσπερνούνται" ή να έρχονται σε αντίθεση με τις ευρωενωσιακές ερμηνείες, ντιρεκτίβες και νομολογίες, διεθνείς συνθήκες και προσθήκες.

– Η επιτυχία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης βασίζεται στην προπαγάνδα και σε μεγάλο βαθμό στην άγνοια των πολιτών.

– Η λαϊκή κυριαρχία βρίσκεται σε σύγκρουση (εν αγνοία της) με την ιδέα, τον ολοκληρωτικό συγκεντρωτισμό και το περιεχόμενο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Άρα ο λαός βρίσκεται σε αντίθεση και σε σύγκρουση και με τους κυρίαρχους πολιτικούς εκπροσώπους που εκλέγονται από τον ίδιο εφόσον η πολιτική τους και εξαρτήσεις τους είναι υπερδιεθνώς προκαθορισμένες και τυποποιημένες.

– Η παραβίαση του Ελληνικού Συντάγματος, και η σταδιακή αποδόμηση του με αλλαγές άρθρων σε βάθος 10ετιών είναι βασική προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Το Σύνταγμα ενσωματώνει την εθνική κυριαρχία, ταυτόχρονα αυτή η κυριαρχία αποδομείται καθώς συντελείται η μετακύλιση αρμοδιοτήτων από το εθνικό κράτος προς την ευρωπαϊκή ένωση.

– Το άρθρο 28 χρησιμοποιείται τμηματικά για να εκχωρείται η εθνική κυριαρχία ενώ παραβιάζεται επίσης τμηματικά και αντιμαχόμενα ανάλογα τις περιστάσεις.

– Οι παραλληλισμοί είναι εμφανέστατοι με τις πασίγνωστες δηλώσεις της προσφώνησης Μπενάκη προς Παπούλια. Η προσφώνηση έγινε ακριβώς στα ίδια πλαίσια πολιτικού υπερδιεθνούς σχεδιασμού, όπου παρεμφερώς σε αυτή την περίπτωση η εθνική κυριαρχία περιορίζεται προς χάριν της ειρήνης δήθεν, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη βάσει της ιδέας της ευρωπαϊκής ενοποίησης συνδετικά και της προγενέστερης διακήρυξης του Πεκίνου του Ο.Η.Ε..
Η διακήρυξη, ή πλατφόρμα δράσης του Πεκίνου που εγκρίθηκε το 1995 είναι μια ψήφιση που εγκαθίδρυσε αφού ενοποίησε την οικολογία, την ανάπτυξη και την καταπολέμηση των διακρίσεων με πρόφαση την ειρήνη. Από τότε, αλλά και με την προσθήκη της συμφωνίας του Κιότο πάνω στη σύμβαση-πλαισίου των Η.Ε. για τις κλιματικές μεταβολές, ορισμένα από τα κυρίαρχα ζητήματα που απασχολούν την διακήρυξη 'Agenda for Sustainable Development' είναι η εξάλειψη φυλετικών και σεξιστικών διακρίσεων, ο "οικογενειακός προγραμματισμός", η παγκοσμιοποιημένη κυβέρνηση κλπ με χρονοδιάγραμμα εκπλήρωσης πολιτικών αξιώσεων που τοποθετείται από αυτές τις κινήσεις τονισμένα στα διεθνή φόρουμ όχι αργότερα από το 2030.

– Η κατάσταση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στα επόμενα χρόνια, αν καταφέρουν και την επιβάλλουν, την στιγμή που η απαρχή της γίνεται με απουσία του λαού με κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων αλλά και των πολιτικών δικαιωμάτων και εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, δείχνει πως υπάρχει σκοπιμότητα συγκάλυψης από όλες τις εξουσίες ενός πολιτικού πολυετούς εγκλήματος κατάχρησης εξουσίας και πληρεξουσιότητας και παραβίασης του συντάγματος και του ποινικού κώδικα.

Η σχέση του άρθρου 28 τώρα με την υπερψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών είναι εν μέρει αντιφατική. H συμφωνία είναι προϊόν πολιτικής και επιταγών ως προς το επίσημο μέρος, ευρωπαϊκών θεσμών, συναφών γερμανικών και άλλων γενικών επονομαζόμενων διεθνών "development"- αναπτυξιακών συμφερόντων (ενώ ως προς το ημι-ανεπίσημο αλλά κυρίαρχο, των ιδρυμάτων Σόρος), εκ των οποίων καθορίζεται η συμμετοχή του γειτονικού κρατιδίου στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση παράλληλα με τις κοινές συμπίπτουσες νατοϊκές επιδιώξεις όσον αφορά την ονομασία και την απόκτηση δικαιώματος συμμετοχής του σε διεθνείς οργανισμούς.

Το άρθρο 28 εκ του αντικειμένου της ύπαρξης του δεν εκθειάζεται, αλλά ο συσχετισμός λειτουργικότητας του άρθρου 28 με τη συμφωνία είναι επίκαιρος για έναν και μοναδικό λόγο, όπου μέσω αυτού τμηματικώς, γίνεται να κρατηθούν κάποια τελευταία προσχήματα εθνικής συνείδησης για όλες τις εξουσίες, κυρίως τη δικαστική, καθώς είναι η περίσταση τέτοια για κάποιες ευσυνείδητες εξαιρέσεις και για την προεδρία της δημοκρατίας για μια σοβαρή τοποθέτηση. Πρόκειται για εξαιρετικά σημαντικό Εθνικό θέμα που έχει ανοίξει η κυβέρνηση με επικίνδυνα λάθος τρόπο και με δεσμευτικές μη διαχειρίσιμες προεκτάσεις και παραμέτρους για το μέλλον της χώρας.

Η συμφωνία των Πρεσπών ως προς τον χαρακτήρα της σαν διμερή διακρατική σύμβαση για την ένταξη κράτους στην Ε.Ε. στα πλαίσια ευρωενωσιακών επιταγών αν και ενισχύεται από το άρθρο 28, εντούτοις παραβιάζεται το ίδιο άρθρο λόγω των περιστάσεων μη ανεύρεσης ικανού αριθμού βουλευτών εως τα σημερινά δεδομένα για την υπερψήφιση της συμφωνίας. 'Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών'.

Σύμφωνα με το άρθρο 28 απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών. Δηλαδή, όπως προαναφέρθηκε, το άρθρο 28 χρησιμοποιείται τμηματικά για να εκχωρείται η εθνική κυριαρχία ενώ παραβιάζεται επίσης τμηματικά και αντιμαχόμενα.

Έτσι διαφαίνεται και μια ενδεικτική κατανόηση περί των πραγματικών νοημάτων των δηλώσεων σε σχέση με την κυβέρνηση που παραχωρεί κατόπιν συνεννοήσεων με την κυβέρνηση των Σκοπίων τον όρο Μακεδονία με τη συμφωνία των Πρεσπών, όπως δηλώσεις του τύπου:"εθνικά συμφέρουσας λύση", " γίνεται για το εθνικό συμφέρον" και άλλες, που επικαλούνται κυρίως βουλευτές του Σύριζα και άλλοι υποστηρικτές.

Η πραγματική αναγωγή περιεχομένου των δηλώσεων γίνεται όχι σε απτά συμφέροντα και κοινής αποδοχής ευρύτερα κατανοητούς συσχετισμούς, αλλά στην ασάφεια και τον προβλεπόμενο περιορισμό εθνικής κυριαρχίας σύμφωνα και με την τρίτη παράγραφο του άρθρου 28 και υπεράνω νόμων του Ελληνικού Κράτους, αλλά και του θεσμού της Βουλής σε κάποιες περιστάσεις.

Οι υποστηρικτές της συμφωνίας έχουν εκφράσει πως η συμφωνία των Πρεσπών "συμβάλλει στην εδραίωση της σταθερότητας, της συνεργασίας, και της ειρήνης στα Βαλκάνια" στα ίδια πλαίσια πληθώρας κενών δηλώσεων μακριά από την πραγματικότητα, που γίνονται με την προσχηματική χρήση διάφορων εύηχων λέξεων προς παραπλάνηση ώστε να μην "ψάχνει" κανείς πίσω από τις ασάφειες για τον πραγματικό λόγο χρήσης τους στις υπερδιεθνείς διακηρύξεις.

Μέσα στο σκηνικό του συνταγματικού ερμηνευτικού κυκεώνα και ανάμεσα σε διεθνείς και κομματικές πιέσεις, δηλαδή της κυβέρνησης ουσιαστικά και έξωθεν πολιτικών δυνάμεων, αν και υπάρχουν και άλλοι οδοί ακύρωσης δια του πκ*, κάποιοι ελάχιστοι μεταξύ αυτών ο ανώτατος πολιτειακός άρχων οφείλουν να πράξουν νομίμως και κατά συνείδηση ευρισκόμενοι ουσιαστικά μπροστά σε ένα εξαιρετικά σοβαρό εθνικό θέμα: Σε σχέση με το άρθρο 28, καλούνται από την κυβέρνηση να της κάνουν το χατίρι εγκρίνοντας την συμφωνία των Πρεσπών, μιας διχαστικής και νομικά προβληματικής ανυπόστατης σύμβασης, πάνω στην ίδια τακτική των πολιτικάντηδων, που όχι μόνο δεν έχουν τηρήσει την απαραίτητη πλειοψηφία αλλά η εγκατάσταση των διεθνών θεσμών στην Ελληνική πραγματικότητα με σειρά ψήφισης επονείδιστων μέτρων έχει γίνει με πολλαπλά προεδρικά διατάγματα παραμερίζοντας τον θεσμό της Βουλής.

Καλούνται όμως και από τον λαό αλλά και από την ίδια την θεσμική ιδιότητα τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων ώστε να αιτιολογήσουν την απόρριψη της συμφωνίας με όλα τα περιθώρια που δίνονται εκ των περιστάσεων και από την ερμηνεία του αρθ. 28 και γενικότερα και από άλλα τμήματα σε σχέση με τον πκ, τον νόμο και το δίκαιο απενεργοποιώντας με τον ομαλότερο τρόπο τις προθέσεις των περίπου 153ιων βουλευτών.

υπ-1
Εμπίπτει πρωτίστως στα άρθρα 138 -139 -151πκ για Επιβουλή της ακεραιότητας της χώρας, προσβολή διεθνούς ειρήνης της Χώρας, κατάχρηση πληρεξουσιότητας.
Παραλλήλως και στα 134-137πκ αναφορικά με την κατάλυση λαϊκής κυριαρχίας υπό προϋποθέσεις ενεργοποιήσεως του συγκεκριμένου άρθρου επί ενός (οποιοδήποτε) μείζονος πολιτειακού φαινομένου όταν αυτό ορίζεται ως "κατάργηση λαϊκής κυριαρχίας".

υπ-2
παράθεση άρθρου 28 (Η σημασία του άρθρου 28 για τις διεθνείς συμβάσεις στην προκειμένη είναι να τηρηθεί αυστηρώς η παρ/2.)

1. Oι γενικά παραδεδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.

2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.

3. H Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.

Γνώμη για την Πατρίδα


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου