Η γκάφα του Μακρόν και η θεωρία του Bowie

Γράφει ο Μάκης Ανδρονόπουλος

Ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν διέπραξε δια του πρωθυπουργού του Εντουάρ Φιλίπ μια επικίνδυνη γκάφα. Ανακοίνωσε την αναστολή του περιβαλλοντικού φόρου στα καύσιμα, που πυροδότησε τις κινητοποιήσεις των «κίτρινων γιλέκων», υπό τον όρο να απομακρύνουν τους «εξτρεμιστές» από τις τάξεις τους. Δηλαδή, να κάνουν αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει η πάνοπλη γαλλική αστυνομία!

Επειδή αυτό είναι ανέφικτο και ο Μακρόν το ξέρει, σημαίνει αφενός ότι επιδιώκει να ταυτίσει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» με τους «εξτρεμιστές», αφετέρου θα επιδιώξει να διχάσει το ευρύτερο λαϊκό κίνημα. Η διχαστική αυτή γκάφα του Μακρόν θα φέρει όμως το αντίθετο αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί η εξέλιξη των κινημάτων γενικά δείχνει προς μια άλλη κατεύθυνση. Η κατάλυση των ιδεολογικών γραμμών που επιδίωξε το σύστημα έχει δημιουργήσει ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα που δεν ελέγχεται. Όπως, μάλιστα, συνήθως γίνεται στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, οι μάζες θα στοιχηθούν πίσω από τις δυναμικές μειοψηφίες που άλλωστε ανοίγουν δρόμους στην ιστορία.

Ο David Bowie, προλογίζοντας το τραγούδι του China girl, αφηγείται ένα περιστατικό στο Βερολίνο την εποχή που μοιραζόταν το ίδιο διαμέρισμα με τον Iggy Pop (1976), με τον οποίο κάθε μεσημέρι κουβέντιαζαν τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ. Του διηγήθηκε λοιπόν ο Iggy πως είχε πάει σε ένα punk club, όπου κάποιοι Βερολινέζοι είχαν οργανώσει μια εκδήλωση μνήμης για το Τείχος και έφτιαξαν μία μεγάλη ρέπλικα του Τείχους και στη συνέχεια καμιά πενηνταριά από αυτούς το γκρέμισαν με μανία.


Το συμβολικό αυτό happening έγινε ιστορική πραγματικότητα 13 χρόνια αργότερα όταν μικρές ομάδες νεαρών ανατολικοβερολινέζων «που περίμεναν στη γωνία» πήγαν και γκρέμισαν το πραγματικό Τείχος. Δηλαδή, κάποιες μικρές μειοψηφικές ομάδες έκαναν την δουλειά, όταν οι πολλοί προσπαθούσαν να περάσουν τα «σύνορα» από το Check Point Charlie.

Έχουν περάσει 13 χρόνια από τότε που ξέσπασαν βίαιες ταραχές στα περίχωρα του Παρισιού (Οκτώβριος 2005), στα υποβαθμισμένα banlieue των αραβικής καταγωγής Γάλλων και των νεότερων μεταναστών. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τέτοιου τύπου ξεσπάσματα δεν σταμάτησαν στην Γαλλία, αφού το 2008 είχαμε το Κίνημα ZAD (zone à defendre) που αντιτάχθηκε στα σχέδια για το αεροδρόμιο της Νοτρ-Νταμ-ντε-Λαντ και το 2016, το Κίνημα Nuit debout (Ξάγρυπνοι τη νύχτα) που αντιτάχθηκε για πολλούς μήνες στην εργατική μεταρρύθμιση της τότε σοσιαλιστικής κυβέρνησης και σταμάτησε με αφορμή την τραγική τρομοκρατική επίθεση στη Νίκαια.

Τα «γιλέκα» εξαπλώνονται

Τα «κίτρινα γιλέκα» που οργανώθηκαν μέσω των κοινωνικών δικτύων στην επαρχία, αντιδρώντας στο νέο φόρο για τα καύσιμα, εξελίχθηκαν σε ένα μεγάλο λαϊκό κίνημα σε όλη τη Γαλλία με παλλαϊκά αιτήματα. Φαίνεται, μάλιστα, πως κέρδισε τον πρώτο γύρο, καθώς: Πρώτον, εξαπλώνεται στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Δεύτερον, κατέπεσε η απόπειρα ταύτισης του κινήματος με την ακροδεξιά. Τρίτον, απέρριψε το εξάμηνο μορατόριουμ του Εντουάρ Φιλίπ. Τέταρτον, προανήγγειλε νέες κινητοποιήσεις για το ερχόμενο Σάββατο.

Το κρίσιμο πολιτικό πρόβλημα που δημιουργείται συνίσταται στο ότι όσο αυξάνει η επιρροή των «κίτρινων γιλέκων», τόσο αυξάνονται και τα αιτήματα που πλέον καλύπτουν ολόκληρο το φάσμα της οικονομικής πολιτικής, διευρύνοντας το χάσμα με την κυβέρνηση. Ενδεικτικά, ζητούν: επαναφορά του φόρου στη μεγάλη ακίνητη περιουσία και στις επιχειρήσεις, αναλογικότερη φορολογία, υιοθέτηση του αναλογικού εκλογικού συστήματος, τακτικά δημοψηφίσματα, αύξηση του βασικού μισθού στα 1300 ευρώ, ορισμό πλαφόν στους ανώτατους μισθούς στα 15.000 ευρώ, αύξηση των κατώτερων συντάξεων στα 1200 ευρώ, επέκταση των δημόσιων συγκοινωνιών, απόσυρση των επίμαχων μεταρρυθμίσεων στην Παιδεία κ.ο.κ.

Είναι εντυπωσιακό, επίσης, ότι σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα η πολιτική ισχύς που συγκέντρωσε ο Μακρόν εξατμίστηκε και τώρα έχει περιοριστεί σε ένα 23%, καθώς το δίλημμα «Μακρόν ή Λεπέν» δεν φαίνεται να λειτουργεί πια. Ο Γάλλος διανοούμενος Ζαν Κλωντ Μισεά θεωρεί ότι το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» είναι ένα αυθεντικό αυθόρμητο κίνημα και είναι μόνο η αρχή.

Η επέκτασή του στο Βέλγιο, η συνάφειά του με το αμερικανικό κίνημα Occupy Wall Street και η μεγάλη τεράστια προβολή που πήρε στην Ευρώπη δείχνουν πως οι αλλαγές στην Ευρωζώνη που αποφάσισε το τελευταίο Eurogroup δεν θα τύχουν της αποδοχής των λαών ως ανεπαρκείς και εχθρικές προς τα λαϊκά συμφέροντα. Οι επερχόμενες ευρωεκλογές εγκυμονούν μεγάλες ανατροπές. Φαίνεται πως στο εξής κάθε μικροδιαμαρτυρία θα εμπεριέχει τη δυνατότητα ενός Μάη.

SLPress


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση