Απλά μαθήματα χριστουγεννιάτικου Μαρξισμού

Γράφει ο Δημήτρης Γιαννόπουλος

Η αναδημοσίευση από τον λαμπρό συγγραφέα, δημοσιογράφο και φίλο Παναγιώτη Λιάκο του χρονογραφήματός του «Χριστούγεννα χωρίς Χριστό» (2016) στη χθεσινή “Δημοκρατία”, χρειαζόταν κάποια επικαιροποίηση:

Φέτος τα αθηναϊκά Χριστούγεννα γιορτάστηκαν στις πλατείες πάλι χωρίς καθόλου Χριστό, αλλά με αρκετή δόση Κάρλ Μαρξ!

Τα 200στα γενέθλια του Αγίου Πατερούλη κάθε «ριζοσπάστη» αριστερού γορτάστηκαν μάλιστα εκεί ακριβώς όπου θα μπορούσε να είχε στηθεί μια Φάτνη των Αλόγων — στο υπόγειο του σταθμού μετρό στην πλατεία Συντάγματος — λίγα μέτρα παραπέρα από τον πλεγματοφόρο πύραυλο με τις αιωρούμενες χιονόμπαλες που ....συμβολίζει χριστουγεννιάτικο Δένδρο!

Επρόκειτο για ιδιόρρυθμο χάπενιγκ ενός ευρύτερου Νεοταξίτικου «αντιθεάματος» (κάτι σαν τελετουργία μαύρης μαγείας, εμπνευσμένη από την ταινία «Μάτια Ερμητικά Κλειστά» που επίσης διαδραματίζεται τα Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη) το οποίο πέρασε ασχολίαστο από τα ελληνικά ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα.

Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνουν όσοι πιστεύουν πως αρκεί ένα «σωστό πρόγραμμα», μια καλή οργάνωση, ένα εκλογικό αποτέλεσμα ή μια «λαϊκή εξέγερση», για την ανατροπή του παρόντος καθεστώτος, ιδιαίτερα αυτοί που μας το παίζουν ολίγον άθεοι αλλά πολύ «πατριώτες»!


Φροντίζουν να παραλείπουν από τους προβληματισμούς τους τέτοιες «λεπτομέρειες» της σκιώδους ελληνικής διακυβέρνησης που διαμορφώθηκαν και συσσωρεύτηκαν σε 45 χρόνια Μεταπολίτευσης, από το παρασκήνιο όπου δουλεύει νυχθημερόν μια μηχανή ακήρυχτου ψυχολογικού πολέμου.

Ανελέητη και αδίστακτη, στοχεύει το αόρατο νυστέρι της σε κάθε υποδόριο κοινωνικό ιστό, για να υπονομεύσει, μεταλλάξει ή μετατοπίσει έννοιες, θεσμούς, παραδόσεις και αξίες, ώστε να κάμψει το ηθικό, το φρόνημα, το φιλότιμο, την αυτοπεποίθηση και ιδιοπροσωπεία αυτού του Λαού, να αφανίσει επιτέλους από προσώπου γης τον Ελληνικό Τρόπο του αριστοτελικού «αληθώς πολιτεύεσθαι».

Πρόσφορο έδαφος για τη διεξαγωγή αυτού του μονομερούς εμφυλίου πολέμου προσφέρουν τα Χριστούγεννα, ως οικουμενική πατροπαράδοτη γιορτή της αναγέννησης επί γής Θεού και Κόσμου, της Παιδικής Αθωότητας, της γενναιοδωρίας, των παιχνιδιών με το διάχυτο Φως, της Ελπίδας για «εν ανθρώποις ευδοκία».

Όταν όλα αυτά ξηλώνονται «ανεπαίσθητα» κάθε χρόνο από το Χριστουγενιάτικο τοπίο στο κέντρο της Πρωτεύουσας, με χειρουργικές τομές σουρεαλιστικής ασέβειας, πώς έχουμε την απαίτηση να αντιδράσουν οι απλοί Έλληνες που τις υφίστανται ως νόμιμη και αδιάφορη καθημερινότητα;

* Ο ΜΑΡΞ ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ της ΣΤΑ.ΣΥ.

Λίγα μέτρα λοιπόν παρακάτω από τον άχρωμο, ελικοειδώς συρματοπλεγμένο κώνο του «δέντρου των Χριστουγέννων», ο Χώρος Πολλαπλών Χρήσεων του Σταθμού Συντάγματος στο υπόγειο του μετρό, είχε ανασκευαστεί σαν μια άλλου είδους κατανυκτική «φάτνη», χωρίς ίχνος εορταστικής διακόσμησης, αλλά με πανάκριβη αρχιτεκτονική φεστιβαλικού «πολυχώρου», γυαλισμένα πλακάκια, ψευδοροφή κρυφού φωτισμού, αίθουσα βιντεοπροβολής, έκθεση βιβλίου, τοίχους καλυμμένους με φρεσκοβαμμένους φορητούς πίνακες γεμάτους αποφθέγματα, εικόνες, σκίτσα κλπ.

Όλα αυτά με αφορμή τα 200 χρόνια από τη «γέννηση του μεγάλου διανοητή και επαναστάτη του 19ου αιώνα» Κάρλ Μαρξ, στήθηκαν υποτίθεται με πρωτοβουλία και διοργάνωση της ευρωβουλευτού ΣΥΡΙΖΑ – GUE/NGL Κωνσταντίνα Κούνεβα, και τη στήριξη του «Σπούτνικ» από τις 13 έως τις 15 Δεκεμβρίου.

Στο δελτίου Τύπου και στο σχετικό φυλλάδιο του προγράμματος διαβάζουμε:

«Ποιος ήταν ο Καρλ Μαρξ και τι θα μας έλεγε αν βρισκόταν ξαφνικά ανάμεσά μας, στον αιώνα μας, στο Σόχο της Νέας Υόρκης, στις Βρυξέλλες, στο Πεκίνο, στο Βερολίνο ή στο Σύνταγμα, στην Αθήνα; Πώς θα έβλεπε τον κόσμο μας σήμερα; Παραμένει η θεωρία του ακόμη επίκαιρη ή είναι πλέον ξεπερασμένη;»

Πουθενά όμως δεν αναφέρθηκε μια μικρή λεπτομέρεια: Η ημερομηνία γέννησης του Μάρξ, 5 Μαΐου 1818! Γιατί;

Γιατί προφανώς όλοι θα καταλάβαιναν πως — έστω και στα υπόγεια της πόλης — η έκθεση για την 200ή επέτειο των «Μαρξογέννων» ήταν εκτός τόπου και χρόνου, παραμονές Χριστουγέννων!

Σε οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα της νεοταξίτικης πολυπολιτισμικής Ευρώπης αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τα Χριστούγεννα, θα είχε προκαλέσει σάλο τόσο στα ΜΜΕ όσο και στα κοινοβούλια.

Γι αυτό προτίμησαν να αποσιωπήσουν την ημερομηνία του «ιστορικού γεγονότος» που γιόρταζε η «έκθεση», που θα είχε περισσότερη χρονική και ιδεολογική συνάφεια με την Πρωτομαγιά ή την Άνοιξη — όταν δικαίως εορτάστηκε παντού.

Αλλά υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι — ακόμα και αν η καθ’ όλα σεβαστή «ιδέα» μιας έκθεσης για τον Μαρξ ανήκε στη κυρία Κούνεβα — η «πρωτοβουλία» για την πραγματοποίησή της στο συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, ανήκε στους πιο παρασκηνιακούς Μηχανισμούς του Καθεστώτος.

Τίποτε άλλο δεν θα μπορούσε να προκαλέσει «έκτακτη» απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ιδιωτικής εταιρείας του Δημοσίου ΣΤΑ.ΣΥ. ΑΕ που συστήθηκε από την τρόικα το καλοκαίρι του 2011 για την συγκεντρωτική διαχείριση των «Σταθερών Συγκοινωνιών» της Αττικής (ΗΣΑΠ, Αττικό Μετρό και Τραμ).

Σύμφωνα με αυτή την πρωτοφανή απόφαση της ΣΤΑ.ΣΥ (προσοχή, δεν προφέρεται Στά-ζι), ο χώρος παραχωρήθηκε στην Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ δωρεάν, αν και πρόκειται για μία περίοδο που διαχρονικά έχει μεγάλη ζήτηση για εμπορικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις εξαιτίας των γιορτών των Χριστουγέννων.

Φέτος λοιπόν υπήρξε για πρώτη φορά ένα πανάκριβο «διάλειμμα εορτών» για μία εκδήλωση που θα γιόρταζε τα γενέθλια του αθάνατου Πατέρα του Κομμουνισμού.

Είναι επίσης η πρώτη φορά που η ΣΤΑ.ΣΥ. παραχωρεί την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων στο Σύνταγμα, σε μια... πολιτικό, για τη διοργάνωση εκδήλωσης με ξεκάθαρο ιδεολογικό προσανατολισμό, εχθρικό μάλιστα προς τα Χριστούγεννα και κάθε λογής «όπιο των λαών».

Η ΣΤΑ.ΣΥ. δεν θεώρησε σκόπιμο να ζητήσει ούτε καν το συμβολικό αντίτιμο το οποίο ζητάει πάντοτε από φιλανθρωπικές οργανώσεις (π.χ. Χαμόγελο του Παιδιού κ.ά.) ή φιλόπτωχα σωματεία όταν διοργανώνουν εκδηλώσεις, παζάρια και εράνους στον ίδιο χώρο του μετρό αυτές τις μέρες.

Με άλλα λόγια, είναι σαν να μας λένε:

«Ηλίθιοι όλων των εθνών ενωθείτε και πάρτε το απόφαση με το καλό, για να μην έχετε την τύχη της Γιουγκοσλαβίας ή Συρίας:

Οι ιστορικές Δυστοπίες που παρήγαγε μια επιστημονικοφανής δεισιδαιμονία ‘υπαρκτών Μαρξισμών’ τα τελευταία 100 χρόνια (από Τσίπρα, Βαρουφάκη και Μαδούρο, μέχρι τα πελάγη των Γκουλάγκ, το Γολοντομόρ της Ουκρανίας ή τις πεδιάδες θανάτου της Καμπότζης...) θα αναβιώσουν παγκοσμίως με αναίμακτο, καπιταλιστικό, προοδευτικό, πολυπολιτισμικό και υπερεθνικό προσωπείο στον 21ο Αιώνα!»

Μια ένδειξη πως αυτό το μήνυμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, οι επίδοξοι κατασκευαστές του Μετάνθρωπου θέλουν να το περάσουν κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο της νέας γενιάς, προκύπτει μέσα από τον τρόπο που ενέταξαν τα «παιδιά» σ’ αυτή τη χριστουγεννιάτικη αποθέωση του Μαρξ.

ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ

Το πρόγραμμα των εκδηλώσεων της έκθεσης περιελάμβανε ένα ωριαίο διαδραστικό θεατρικό παιχνίδι για παιδιά 6-12 ετών με τίτλο, «Τα παιδιά χτίζουν την Ουτοπία τους».

Όπως δηλώνει και ο τίτλος, πρόκειται για μια εφαρμογή της μεταμοντέρνας παιδαγωγικής θεωρίας του «κοινωνικού οικοδομισμού (κονστρουκτιονισμού)».

Σε αντίθεση με τον «κονστρουκτιβισμό» (εποικοδομισμό) του Ζάν Πιαζέ, οι ιδεολόγοι της Πολιτικής Ορθότητας πιστεύουν πως κοινωνική Πραγματικότητα και Ουτοπία «κατασκευάζονται» με τα ίδια φαντασιακά υλικά που το παιδί χρησιμοποιεί σε διάφορα στάδια της νοητικής του εξέλιξης για να προσανατολιστεί ηθικά στον κόσμο που το περιβάλλει.

Αυτό σημαίνει πως για τη συγκρότηση της ηθικής και κοινωνικής συνείδησης δεν χρειάζεται να προηγηθεί η σταδιακή αφομοίωση των δομικών στοιχείων της κοινωνικής πραγματικότητας, μέσα από την ενεργό συμμετοχή του παιδιού στο παιχνίδι και τους κανόνες του, η την ταύτιση με πρότυπα ηρώων που ρίχνονται στην παραμυθένια μάχη ανάμεσα στο Καλό και στο Κακό...

Ο ίδιος στόχος, σύμφωνα με τους οικοδομιστές, επιτυγχάνεται και αντίστροφα: ενθαρρύνοντας δηλαδή το παιδί να κατασκευάσει στο μυαλό του μια «Ουτοπία» στην οποία όλα τα πνευματικά, ηθικά και κοινωνικά διλήμματα η προβλήματα της πραγματικής κοινωνίας είναι εξαρχής «λυμένα», ασχέτως αν το παιδί μπορεί να κατανοήσει την προέλευσή τους.

Η Ουτοπία όμως είναι εξ ορισμού μια φαντασιακή Απόρριψη της Πραγματικότητας, μια αλλοτρίωση που δεν επιτρέπει ούτε κατανόηση «απορριπτέων» κοινωνικών σχέσεων, ούτε ηθική αξιολόγηση μέσων και «τρόπων», με τους οποίους αυτά μπορεί να μετασχηματιστούν σε κάτι πραγματικά καλύτερο, που δεν θα καταλήξει σε μια οργουελλική Δυστοπία ενός Νέου Ανθρώπου, τον οποίο απέτυχαν να κτίσουν ο Χίτλερ η ο Στάλιν.

Πάντως γίνεται φανερό γιατί οι επικυρίαρχοι της λεηλατημένης ελληνικής κοινωνίας επέλεξαν τα Χριστούγεννα για να εξαφανίσουν τελετουργικά τον Χριστούλη της Βασιλείας των Ουρανών χάριν του Πατερούλη ενός Επίγειου Παραδείσου.

Εν πάσει περιπτώσει...
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Δημήτρης Γιαννόπουλος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση