Tο παζάρι Αρχιεπισκόπου - Τσίπρα άκυρο εάν δεν εγκριθεί από την Ιεραρχία

Του Στέλιου Παπαθεμελή

Η εν χορδαίς και οργάνοις εξαγγελθείσα «συμφωνία» Αρχιεπισκόπου-Πρωθυπουργού δεν δεσμεύει ευτυχώς σε καμία περίπτωση την Εκκλησία της Ελλάδος. Μόνη αρμόδια να λάβει μια τέτοια απόφαση είναι η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας. Και ευελπιστούμε ότι εκεί θα καταρρεύσει μετά πατάγου.

Ο κ. Τσίπρας με έμφαση εσχάτως αποπειράται να αλλοιώσει το σκληρό πυρήνα του Έθνους με απίθανες παρεμβάσεις και στην εξαγγελθείσα διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, π.χ. του άρθρου 3 του Συντάγματος που ορίζει ότι «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού». Τα περί «ουδετεροθρήσκου» κράτους, τα οποία υιοθέτησε ως μη όφειλε και ο Αρχιεπίσκοπος, φληναφήματα των αναθεωρητών είναι πυροβολισμοί στον αέρα καθ’όσον ουδείς ποτέ διενοήθη ότι το «επικρατούσα» σημαίνει υποχρεωτικά επιβαλλόμενη επί πάντων και πασών. Σημαίνει πολύ απλά ότι σε αυτήν ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, όπως επιβεβαιώνεται κάθε τόσο και από τις δημοσκοπήσεις παρότι αυτές είναι συχνά πολιτικά ελεγχόμενες.

Ένας από τους εγκυρότερους διανοητές μας, ο Γιώργος Θεοτοκάς, έγραψε: «Η Ορθοδοξία, όπως παρουσιάζεται στα μάτια του ελληνικού λαού, είναι θρησκεία εθνική, συνυφασμένη αξεδιάλυτα με τα ήθη του και τον ομαδικό του χαρακτήρα, με το κλίμα και με το άρωμα του τόπου, με τα τοπία του, με την οικογενειακή του ζωή και με τα γυρίσματα των εποχών της χρονιάς. Η οργάνωσή της είναι δημοκρατική, η γλώσσα της θερμή, η ηθική της ανθρώπινη, ταιριαγμένη με την ελληνική νοοτροπία, τα σύμβολά της οικεία και αναντικατάστατα στη λαϊκή συνείδηση. Οι μεγάλες εορτές της, ο Ευαγγελισμός, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος, τα Χριστούγεννα και τα Δωδεκάμερα και άλλες, είναι κάθε χρόνο οι μεγάλες μέρες της Ελλάδας, οι μέρες όπου το εθνικό σύνολο αισθάνεται περισσότερο από κάθε άλλην ώρα την ενότητά του, την αλληλεγγύη του, την αμοιβαία αγάπη των μελών του». (Πνευματική πορεία, Φέξης, σ. 152 και αναλυτικότερα: Η Ορθοδοξία στον καιρό μας, ιδίως σ. 13-35).


Η εν ψυχρώ εκτέλεση τού Κωνσταντίνου Κατσίφα από τις ειδικές δυνάμεις της αλβανικής αστυνομίας έχει ηθικόν αυτουργό του κακουργήματος τον πρωθυπουργό της γείτονος Ράμα ο οποίος έσπευσε πρώτος έμπλεως ικανοποιήσεως να την εγκωμιάσει. (Κατάντημα!).

Η επίσημη Ελλάς σιώπησε «αιδημόνως» κοινώς , «εποίησε την νήσσαν…». Το αλβανικό κράτος-συμμορία μεθόδευσε, κουκούλωσε, εξαφάνισε τα ίχνη τού εγκλήματός του. Ενδεικτικό της συγκάλυψης και της εξαφάνισης ιχνών ότι στον ιατροδικαστή που όρισε η οικογένεια δεν επετράπη να ασκήσει το λειτούργημά του πέραν του να «αντικρύσει» εκ του μακρόθεν το σκήνωμα για χρόνο 5 μόλις λεπτών!

Η ελληνική αστυνομία αδιαφόρησε παντελώς για το συμβάν και μόνον μετά 5νθήμερον έστειλε συνεργάτη της να παρακολουθήσει τις έρευνες. Προέβη όμως «εγκαίρως» σε μιαν άθλια «διαρροή» περί δήθεν καταδίκης τού δολοφονηθέντος για διακίνηση ναρκωτικών!

Δέκα και , ημέρες από το φονικό και μόλις επετράπη η ταφή του θύματος. Το κράτος-συμμορία αρνούνταν επιμόνως να τον παραδώσει στους οικείους του (συρροή εγκλημάτων πάνω στο αρχικό κακούργημα).

Όλες αυτές τις μέρες το δυστυχώς διάτρητο ελληνικό κράτος έλαμψε διά της απουσίας του. Και ενώ ο πρωθυπουργός του εξοικονόμησε χρόνο να συλλυπηθεί τη μάνα τού «Ζακ» διαβεβαιώνοντάς την ότι «θα διαλευκανθεί υπ’ ευθύνη μου η δολοφονία του παιδιού σας», δεν προέβη σε καμία δήλωση για το αλβανικό κακούργημα, ούτε κατεδέχθη να τηλεγραφήσει δύο λόγια παρηγοριάς στην οικογένεια του παλληκαριού.(Κατάντημα!).

Ο Κωνσταντίνος είχε μια καρδιά που πλημμύριζε από Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι στον αντίποδα των ελλαδικών ελίτ (πολιτικών πάσης αποχρώσεως και παντός βαθμού), πνευματικών (όπου κυριαρχούν οι … «ΛιακοΦίληδες») και οι «δικαιωματιστές» (δικαιωμάτων στα οποία δεν αντιστοιχεί καμία υποχρέωση).

Αυτές οι ελίτ, αιχμάλωτες τού εθνομηδενισμού και τού ευδαιμονισμού, είναι ανίκανες να αναμετρηθούν με το μεγαλειώδες φρόνημα τής ψυχής του δολοφονημένου παλληκαριού.

Είναι ντροπή μας, αλλά η αδράνεια τής χώρας μπροστά σε προκλήσεις όπως η παρούσα αλβανική, αρμόζει σε κράτος – οπερέτα, όχι σε σοβαρό, ιστορικό κράτος.

Παρακολουθούμε την αγωνία, έως πρεμούρα των Ελλήνων αναλυτών, διπλωματών, πανεπιστημιακών στον τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ να << περιφρουρήσουμε ως κόρην οφθαλμού τις ελληνοαλβανικές σχέσεις >> ωσάν εμείς να είμαστε οι δολοφόνοι και όχι το θύμα της κρατικής δολοφονίας. Τα τελευταία τριάντα χρόνια υπήρξαμε οι αιμοδότες πάσης Αλβανίας. Απορροφήσαμε την φτώχεια, την πείνα, την ανεργία των γειτόνων (κάπου 700.000). Εισπράττουμε αντί τού μάννα χολήν και αντί τού ύδατος όξος. Εάν ωστόσο ο εγκληματίας ναρκοέμπορος Ράμα ήξερε ότι απέναντί του υπάρχει μια Ελληνική Κυβέρνηση σοβαρή και αποφασιστική, δεν θα έστελνε τους εγκαθέτους του , τού ειδικού σώματος από τα Τίραννα να δολοφονήσουν τον Κωνσταντίνο και δεν θα καμάρωνε μετά το κατόρθωμά του σαν «γύφτικο σκεπάρνι»…

Άρα διά της εις άτοπον απαγωγής το πρόβλημα είμαστε εμείς. Η ανυπαρξία μας!

Η ωμή βία, οι ξυλοδαρμοί Ελλήνων, η τρομοκρατία και οι δολοφονίες όπου τούς βολεύει, θα συνεχιστούν αν εξακολουθήσουμε να το βουλώνουμε, να τα μαζεύουμε και να μην αντιδρούμε δυναμικά.
Για το πολιτικό σύστημα τής Αλβανίας οι Βορειοηπειρώτες είναι "κάρφος εις τους οφθαλμούς".

Ο κατευνασμός στον οποίο είναι εθισμένη η ελληνική πολιτική τάξη έχει πλήξει θανάσιμα το κύρος και την αξιοπιστία της Ελλάδος. Αυτό πού μόνο μπορεί να αντιστρέψει υπέρ ημών τα πράγματα είναι, αντί τού αυτοκτονικού κατευνασμού, η πολιτική αποτρεπτικής ισχύος.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση