Το Σκοπιανό ως τετελεσμένο και παράθυρο ευκαιρίας για τους Τούρκους(;)

Γράφει ο Ελσάερ Μοχάμεντ
Πολιτικός επιστήμονας

Τον τελευταίο καιρό, το ονοματολογικό έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον της επικαιρότητας.
Πολλά έχουν γραφτεί, γράφονται και θα συνεχίσουν -μάλλον- για πολύ καιρό ακόμα να γράφονται.

Εξαρχής, είχα τοποθετηθεί, σχετικώς, με άρθρα για την -τότε- διαφαινόμενη «επίλυση» του ονοματολογικού. Στο παρόν κείμενο, δεν έχω ως στόχο να λάβω κάποια θέση, ούτε και να αναλύσω την Συμφωνία των Πρεσπών μεταξύ Ελλάδας-πΓΔΜ (;).

Πιστεύω, ότι οι αναλύσεις που έχουν γίνει καλύπτουν σε έναν μεγάλο βαθμό τις λεπτομέρειες της Συμφωνίας.

Από συνάψεως της Συμφωνίας, προβληματίζομαι βαθύτατα ως προς ένα ζήτημα: «τι θα γίνει σε περίπτωση που η Συμφωνία κυρωθεί και δημο-ψηφισθεί από τα Σκόπια και δεν καταφέρει να συγκεντρώσει την απαιτούμενη πλειοψηφία στο Ελληνικό Κοινοβούλιο».

Σήμερα θέτω επί τάπητος, προς προβληματισμό, διερεύνηση και διπλωματική-νομική προετοιμασία τα κατώτερο.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, αν και φαινομενικά δεν σχετίζεται με τα ελληνοτουρκικά, κρύβει μία τεράστια παγίδα για τα Εθνικά μας συμφέροντα.

Ένα από βασικά επιχειρήματα, που έχει διατυπωθεί κατά καιρούς στις Ελληνοτουρκικές συζητήσεις για το Αιγαίο (συγκεκριμένα για τα Ίμια), συνοψίζεται ως εξής:

Η Συμφωνία του Ιανουαρίου 1932 και η συμπληρωματικής αυτής συμφωνία στην Άγκυρα (28 Δεκεμβρίου 1932) αποτελούν πρωτόκολλα οριοθέτησης των θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Δωδεκανήσου και τουρκικών ακτών. Βάσει του σημείου 30 της Συμφωνίας του 1932 οι βραχονησίδες «Kardak» (όπως κατανομάζονται) αποδίδονται στην Ιταλία και αποτελούν «συνοριακή γραμμή ως διερχόμενη στο μέσο της απόστασης μεταξύ των βράχων Kardak και της νήσου Kato I στην ακτή της Ανατολίας». Η μη κύρωση του πρωτοκόλλου από τη Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση και η πρωτοκόλληση στην Κοινωνία των Εθνών δεν αποτελούν νομικές προϋποθέσεις για την ισχύ τους καθώς το πρωτόκολλο αποτελούσε παρακολούθημα της Σύμβασης του 1932. Επιπλέον, στην περίπτωση που η Συμφωνία ήταν αντίθετη προς το εθνικό δίκαιο της Τουρκίας, αυτό δεν μπορεί να ακυρώσει την ισχύ μίας Διεθνής Συνθήκης καθώς το άρθρο 27 της Σύμβασης του Δικαίου των Συνθηκών αποτυπώνει την υπεροχή των Διεθνών συνθηκών έναντι του εθνικού δικαίου.

Όπως καθίσταται αντιληπτό, το απολύτως ορθό νομικό επιχείρημα της Ελλάδας στηρίζεται σε άρθρο της Σύμβασης για το Δίκαιο των Συνθηκών (Γενεύης). Το επιχείρημα, δηλαδή, είναι ότι καμία πράξη του εσωτερικού δικαίου ΔΕΝ μπορεί να ακυρώσει την ισχύ μίας Συμφωνίας.

Εδώ, ακριβώς, έγκειται και ο κίνδυνος της ζημίας που μπορεί να προκληθεί στην χώρα μας στην περίπτωση που το ένα (Σκόπια) από το υψηλά συμβαλλόμενα πρόσωπα της Συμφωνίας των Πρεσπών περατώσει τις υποχρεώσεις του και το άλλο (Ελλάδα) δεν ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του, επικαλούμενο ιδιαίτερες εσωτερικές πολιτικές ή νομικές συνθήκες (αρ. 1 παρ.4[ζ] «..προκειμένου να τεθεί σε ισχύ η παρούσα Συμφωνία, το Πρώτο Μέρος (Ελλάδα) θα κυρώσει χωρίς καθυστέρηση την παρούσα Συμφωνία..»

Εν ολίγοις, θα προσφέρουμε απλόχερα ένα τετελεσμένο γεγονός στην Τουρκία, η οποία και θα το εκμεταλλευθεί εις βάρος της χώρας μας. Σε πιθανή επίκληση της εσωτερικής έννομης τάξης (μη ψήφιση από το Ελληνικό Κοινοβούλιο), η Τουρκία θα εκμεταλλευθεί την περίσταση και θα την παρουσιάσει ως «νομικό προηγούμενο». Ακόμη, και αν καταφέρουμε να βρούμε ένα νομικό αντεπιχείρημα, η Τουρκία θα έχει αποκτήσει (εκμαιεύσει) ένα -έστω φαινομενικό- νομικοπολιτικό επιχείρημα υπέρ της.

Διατυπώνω τα ανωτέρω για να κρούσω των κώδωνα του κινδύνου, σε όλους εκείνους που διατυμπανίζουν ότι δήθεν δεν θα επιτρέψουν την κύρωση της Συμφωνίας από την Βουλή (το έχουν επιτρέψει ήδη).

Μία αρχή του διεθνούς δικαίου αναφέρει ότι PACTA SUNT SERVANDA (οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται). Γι’ αυτό, θα πρέπει όσοι εκμεταλλεύονται πολιτικά ένα μείζον εθνικό ζήτημα, να είναι προσεκτικοί. Ιδίως, εκείνοι που εκ της θέσεως τους διαχειρίζονται νευραλγικούς τομείς του κράτους.

Δυστυχώς, ουδέν λάθος δεν αναγνωρίζεται μετά την υπογραφή. Το ζήτημα έπρεπε να είχε τεθεί προς Δημοψήφισμα στον ελληνικό λαό ή τουλάχιστον να περάσει με ενισχυμένη πλειοψηφία από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Έχω διατυπώσει, πολλάκις, την αντίθεσή μου με οιαδήποτε συμφωνία περιλαμβάνει τον όρο Μακεδονία. Μελετώντας τις πτυχές των διμερών μας διενέξεων, οφείλω να προτάξω το εθνικό συμφέρον και να επισημάνω τους κινδύνους που θα μπορούσαν να προκύψουν στο άμεσο ή μεσοπρόθεσμο μέλλον.

Για ένα τόσο σπουδαίο ζήτημα, θα έπρεπε να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή εθνική συναίνεση προκείμενου να ενισχυθεί η θέση της χώρας αλλά και για να μην προκύψουν -μελλοντικά- δυσμενείς επιπτώσεις στα εθνικά μας συμφέροντα.

Η έλλειψη ενός ευφυούς στρατηγικού σχεδιασμού στα εθνικά ζητήματα, μας εξαναγκάζει να είμαστε απόλυτα προσεκτικοί με τα ζητήματα που ανοίγουμε στην περιοχή. Όλες οι διμερείς διενέξεις ή αντιπαραθέσεις που έχει η χώρα μας στην περιοχή αλληλοσυνδέονται με έναν μοναδικό τρόπο. Γι’ αυτό οφείλουμε πριν από κάθε διάνοιξη ενός τέτοιου ζητήματος, να μελετάμε τις συνέπειες ή το αντίκτυπο που θα μπορούσε να έχει στις υπόλοιπες «ανοιχτές» εθνικές υποθέσεις.

Κάτι τέτοιο, δεν φαίνεται να έγινε και οι επιπτώσεις είναι εμφανείς. Το μείζον ζήτημα είναι να μην επιτρέψουμε σε κανέναν, ούτε εξ ανατολών ούτε εκ βορρά, να εκμεταλλευθεί το Σκοπιανό ως νομικό, διπλωματικό ή πολιτικό προηγούμενο.

Militaire


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση