Kαθαρή εμμονή με την καρέκλα

Δεν κουράζεται ο Αλέξης Τσίπρας να μιλά για καθαρή έξοδο. Και επιμένει σε αυτό. Ο πρωθυπουργός επί της ουσίας παίζει με τις λέξεις: καθαρή έξοδος δεν υπάρχει. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν ήδη προβλέπονται μέτρα για περίπου δύο δεκαετίες ακόμα; Τα παιδιά που σήμερα γεννιούνται θα είναι εκείνα που θα ενηλικιωθούν στην Ελλάδα χωρίς τα μνημόνια, για να το δούμε σε πραγματικούς όρους. Και πάλι, μόνο αν όλα πάνε καλά.

Του Θεοδόση Παπανδρέου

Πώς μας προκύπτει όμως η καθαρή έξοδος του Αλέξη Τσίπρα; Είναι από τη μία η προσωπική του εμμονή να σκίσει τα μνημόνια, ώστε να δικαιολογήσει τη μνημονιακή του θητεία. Και από την άλλη, η ανάγκη των Ευρωπαίων να τελειώσουν με την Ελλάδα. Ένας μηχανισμός επιτήρησης και αναζήτηση χρήματος από την αγορά. Και από κοντά ένα σημαντικό μαξιλαράκι κάποιων δισεκατομμυρίων για να υπάρχει η δυνατότητα να παρέμβει η όποια κυβέρνηση στην περίπτωση που οι αγορές αποφασίσουν να λειτουργήσουν ως πτωματοφάγοι.

Η παράμετρος της Ευρώπης δεν είναι τόσο απλή. Το πείραμα της Ελλάδας κράτησε πολύ και χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα. Ακόμα και σήμερα η οικονομία της χώρας είναι εύθραυση, ενώ μόλις πρότινος μνημονιακά μέτρα που ψηφίστηκαν πίσω στο 2010 και 2011 μπήκαν σε εφαρμογή. Οι Ευρωπαίοι θέλουν να στείλουν το μήνυμα πως η χώρα μπήκε και πάλι σε περίοδο κανονικότητας. Πόσω δε όταν από δίπλα η Ιταλία απειλεί με τη σειρά της την προβληματική συμμαχία της γηραιάς Ηπείρου. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελε το κυβερνείο των Βρυξελλών δίπλα στα μέτωπα της Τουρκίας (μεταναστευτικό), των ΗΠΑ (δασμοί) να βρεθούν και άλλα δύο ενδοοικογενειακά προβλήματα.

Και ενώ οι οικονομικοί φορείς (ΕΚΤ κ.λπ.) επιμένουν στην πιστοληπτική γραμμή, Ελλάδα και Βρυξέλλες έχουν ήδη αποφασίσει την… καθαρή έξοδο! Αυτή είναι η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις κυβερνητικές εξαγγελίες.

Ανορθόδοξη επιλογή

Και τώρα ας ρίξουμε μια ματιά στην εμμονή με τις καρέκλες. Αν κάποιος αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με όρους παραδοσιακού κόμματος θα καταλήξει σίγουρα σε λάθος συμπέρασμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξεταστεί από τους πολιτικούς επιστήμονες του μέλλοντος, οι οποίοι και θα καταλήξουν. Μέχρι τότε όμως μπορούμε να καταθέσουμε κάποιες πρώτες διαπιστώσεις.

Με την «καθαρή έξοδο» στις βαλίτσες του, ο Αλέξης Τσίπρας –και οι πέριξ αυτού– θεωρούν πως θα έχουν την ευκαιρία να ανατρέψουν τις αρνητικές για αυτούς δημοσκοπήσεις. Η αλήθεια είναι πως, αν ακολουθήσουν πιστά τα συμφωνηθέντα, ίσως και να έχουν την ευκαιρία να αφήσουν ένα μικρό στίγμα της δικής τους πολιτικής. Π.χ., η εμμονή με την οποία αναφέρονται στις συλλογικές συμβάσεις είναι κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εφικτό εφόσον καταγράφεται και μια μικρή ανάπτυξη. Άλλωστε, το βάρος μιας μικρής αύξησης στους κατώτατους μισθούς δεν θα το σηκώσει η κυβέρνηση αλλά η ελεύθερη αγορά. Το είπε ο Αλέξης Τσίπρας και στη Βουλή, όταν κατηγόρησε εργοδότες ως εκμεταλλευτές οι οποίοι πλουτίζουν σε βάρος των υπαλλήλων τους διερωτώμενος τι είδους ανάπτυξη θα θέλαμε.

Στοίχημα οι συλλογικές συμβάσεις

Στην κυβέρνηση είναι βέβαιοι πως αν έχουν επιτευχθεί οι στόχοι κανένας από τους δανειστές δεν θα φέρει αντίρρηση σε μια μικρή αύξηση του κατώτατου μισθού. Και γιατί να το κάνει άλλωστε; Μια τέτοια εξέλιξη θα βελτίωνε την αισιοδοξία των καταναλωτών, έως ένα σημείο θα ενίσχυε την κατανάλωση και σίγουρα θα προσέφερε στην κυβέρνηση μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δείξει πως όσα είχε υποσχεθεί, τώρα που η χώρα βγήκε από τα μνημόνια, τα κάνει πράξη! Και αν η αύξηση είναι του επιπέδου μερικών ευρώ τον μήνα, εκείνο που θα μείνει είναι η αύξηση και όχι πόσο αυτή θα είναι.

Αν σε αυτό μπορέσουν να αποφύγουν τη μείωση του αφορολόγητου (εξαρτάται αποκλειστικά από το ΔΝΤ), τότε θα μπορούν να κάνουν λόγο και για καταστροφολόγους δείχνοντας την αντιπολίτευση. Σαφέστατα θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να δικαιολογηθούν για την απόλυτη κατάργηση του ΕΚΑΣ, τη μείωση των συντάξεων και όλα εκείνα τα μνημονιακά μέτρα που θα τεθούν σε ισχύ από το 2019. Μια όμως «13η σύνταξη» θα μπορούσε εν μέρει να απαλύνει τον πόνο εκείνων που θα υποστούν τις μειώσεις. Και αυτό είναι ένα άκρως εφικτό σενάριο μέσω του πρωτογενούς πλεονάσματος. Άλλωστε, έχει γίνει συνήθης τακτική η επιδοματική πολιτική με αυτή τη δικαιολογία τα τελευταία χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση, στο Μέγαρο Μαξίμου είναι βέβαιοι πως αν πάνε μέχρι τέλους θα βγουν και πάλι νικητές από τις κάλπες. Και απορρίπτουν με κατηγορηματικό τρόπο εκείνο που θα ήταν μονόδρομος για οποιονδήποτε άλλο: εκλογές το φθινόπωρο του 2018 μέσα στο πανηγυρικό κλίμα της εξόδου από τα μνημόνια, ώστε να περιοριστεί και η απώλεια. Όλα αυτά φυσικά με την εξαίρεση του ατυχήματος!

Η Άποψη


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση