Για να "αναστηθούμε" πρέπει πρώτα να "πεθάνουμε"

Για να υπάρξει ανάσταση πρέπει να προηγηθεί ο θάνατος. Τίποτε στη ζωή, στη φύση, στην κοινωνία, δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν, με σάπιες ρίζες

Δεν είναι τυχαίο, ότι για τους Έλληνες οι μέρες της Ανάστασης αποκτούν ιδιαίτερη σημασία και λαμπρότητα, μεγαλύτερη από την Γέννηση. Μάλιστα, ένα από τα θρακιώτικα φύλα, στα παμπάλαια χρόνια, μοιρολογούσαν όχι το νεκρό, αλλά το νεογέννητο, για τα βάσανα που το περίμεναν στην ζωή.

Στα ίδια πανάρχαια χρόνια -με τις διηγήσεις για την Δήμητρα και την Περσεφόνη- ο θάνατος θεωρείτο μια πρόσκαιρη κατάσταση, αφού ακολουθούσε η αναγέννηση-ανάσταση. Ο μύθος, άλλωστε, του φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του είναι ενδεικτικός. Και πρέπει να προσεχθεί, ότι δεν αναγεννιέται από τις φλόγες, αλλά από την στάχτη, την ολοκληρωτική δηλαδή αφαίρεση ζωής. Κι αυτό έχει σημασία, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Για να υπάρξει επομένως ανάσταση πρέπει να προηγηθεί ο θάνατος. Στη ζωή, στη φύση, παντού. Ακόμη και στις κοινωνίες. Μόνο που, επειδή δεν συμβιβαστήκαμε με την ιδέα, αντί για αναγέννηση προτιμούμε τις… επισκευές, σε οικοδόμημα με καταστραμμένα θεμέλια. Αντίθετα δηλαδή από έναν αγρότη, που περιποιείται το δέντρο της αυλής του (το ποτίζει, σκαλίζει το χώμα στις ρίζες του, το ραντίζει, το κλαδεύει), και όταν διαπιστώσει πως εξακολουθεί να αποδίδει μικρούς, ακατάλληλους καρπούς, το ξεριζώνει και φυτεύει άλλο στη θέση του. Τίποτε στην κοινωνία δεν μπορεί να διατηρηθεί επί μακρόν, με σάπιες ρίζες.

Κι αυτό είναι που συμβαίνει με το κράτος μας. Σκότωσαν τον Καποδίστρια, και μας έστειλαν Έλληνες πολιτικούς από την Ευρώπη, δεύτερης διαλογής, που έφεραν μαζί τους ό,τι μικροκομματικό και μίζερο υπήρχε. Κωλέττης και Μαυροκορδάτος, και μόνο που ονοματοδότησαν τα κόμματά τους «γαλλικό» και «αγγλικό» γίνεται εμφανές ποιας ποιότητας πολιτικοί ήσαν.

Και τι συμβαίνει έκτοτε; Με απέλπιδες προσπάθειες επιχειρούμε να κρατήσουμε στη ζωή, κάτι που ήδη είναι στα πρόθυρα θανάτου. Διατηρούμε το κράτος ζωντανό, αλλά αυτό βρίσκεται μονίμως στην εντατική με σωληνάκια. Έχει νόημα τέτοιου είδους ζωή; Να το αφήσουμε να πεθάνει; Ναι, αρκεί στις στάχτες του να κτίσουμε κάτι το υγιές. Όλο το "μυστικό" βρίσκεται στο να συνειδητοποιήσουμε πως οι επιδιορθώσεις δεν ωφελούν, διότι η βλάβη βρίσκεται στα θεμέλια. Αν εξακολουθήσουμε να πιστεύουμε ότι αρκεί ένας χρωματισμός της οικοδομής για να ξαναγίνει σταθερή, σίγουρα κάνουμε λάθος και κάποια στιγμή θα το πληρώσουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και μ’ εμάς. Αντιμετωπίζουμε τις κρίσεις -ακόμη και την τελευταία- με μια ελαφρότητα, λέγοντας «έλα, μωρέ, θα το ξεπεράσουμε κι αυτό». Καλό κάνει, γιατί δεν μας οδηγεί σε κατάθλιψη, αλλά δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη αν δεν αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης και δεν προσαρμόσουμε τον τρόπο ζωής μας στα νέα δεδομένα. Οι επισκευές, παρατείνουν απλώς μια μίζερη ζωή. Η αναγέννηση φέρνει μια καινούργια, με τις σωστές προδιαγραφές.

Ισχυρές ομάδες πίεσης απαιτούν τη διατήρηση αθέμιτων προνομίων που απέκτησαν εις βάρος των άλλων πολιτών, και με τις κυβερνήσεις να υποκύπτουν, ή ακόμη χειρότερα να επικροτούν προκειμένου να αποκτήσουν ψηφοφόρους, δύσκολα θα υπάρξει λύση. Όλα, πρέπει να ξαναρχίσουν από το μηδέν, μακριά από κάθε νησηρή κατάσταση που μας πνίγει.

Το θέμα δεν είναι ότι πρέπει να πεθάνει αυτό το κράτος για να ξαναγεννηθεί. Έχει ήδη πεθάνει. Το θέμα είναι να το παραδεχθούμε. Προς παρηγορία μας, ας κρατήσουμε τα λόγια του Ζήνωνα: «Από τη στιγμή που έγινα ναυαγός, βρήκα το σωστό δρόμο». Όσο ζούμε με ψεύτικες ελπίδες, λόγω της παραπλάνησης του λαού από πολιτικούς που θέλουν να διατηρηθούν στην εξουσία ανεξαρτήτως κόστους [της πατρίδας], τα λιγοστά στηρίγματα που κρατούν το οικοδόμημα, θα γίνονται ακόμη λιγότερα και περισσότερο αδύναμα. Κι όταν πέσει από την φθορά, θα είμαστε απροετοίμαστοι να το ξανακτίσουμε.

Μακεδών
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση