Δεν είναι πιά μία δημοκρατική χώρα η Τουρκία: Ο κίνδυνος του ολοκληρωτισμού και ο Ερντογάν
Tου Nedim Gűrsel
Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 2015, η Τουρκία δεν είναι πλέον μια δημοκρατική χώρα, όπως επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία οι ηγέτες της, κυρίως απέναντι στους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Με τους συγγραφείς της και τους δημοσιογράφους της στη φυλακή, με τους πανεπιστημιακούς της και τους καλλιτέχνες της στα δικαστήρια, με τους κούρδους αντιπάλους της να καταδιώκονται, παρεκκλίνει όλο και περισσότερο προς έναν αυταρχισμό που την κάνει να μοιάζει, σε πολιτικό επίπεδο, με τη Ρωσία και το Ιράν. Το κράτος δικαίου δεν υπάρχει πλέον, η δικαιοσύνη έχει χάσει την ανεξαρτησία της και τα μέσα ενημέρωσης, με ορισμένες εξαιρέσεις, έχουν χάσει το κύρος τους. Αντί να μιλάμε για αυταρχική παρέκκλιση, όπως κάναμε μέχρι τώρα, θα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε για «κίνδυνο ολοκληρωτισμού».
Η στρατιωτική κλιμάκωση στη βόρεια Συρία δεν αποτελεί μόνο έναν σταθμό σε μια περίπλοκη σύγκρουση που ξεκίνησε πριν από οκτώ χρόνια, αλλά και μια σαφή υποχώρηση των δημοκρατικών αξιών στο εσωτερικό της Τουρκίας. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση μιλούν πλέον με μια φωνή για τον «θρίαμβο του Αφρίν».
Η μόνη διαφορά είναι ότι η αντιπολίτευση (και με τον όρο αυτό εννοούμε το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, CHP, αφού οι περισσότεροι ηγέτες του φιλοκουρδικού κόμματος HDP είναι στη φυλακή) ζητά από την κυβέρνηση να μην κάνει διάκριση ανάμεσα στους μάρτυρες της μάχης των Δαρδανελλίων που έγινε το 1915 κι εκείνους της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος του 2015.
Αυτό το κήρυγμα μαρτυρολογίας κι αυτός ο οξυμμένος πατριωτισμός που μοιάζει να προέρχονται από μια άλλη εποχή έχουν γίνει δυστυχώς πραγματικότητα στην Τουρκία του Ερντογάν. Ο τελευταίος, πανταχού παρών και παντοδύναμος, δεν παύει να ζητά από τον πληθυσμό να κάνει πόλεμο στη Συρία. Και να λέει πως θα είναι ο πρώτος που θα πολεμήσει, αν χρειαστεί, παραμένοντας την ίδια στιγμή στο πολυτελές παλάτι του στην Αγκυρα. Και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου επικροτεί: «Είμαστε όλοι στρατιώτες του Μουσταφά Κρμάλ Ατατούρκ!»
Εχοντας μεγαλώσει σε ένα κλίμα λατρείας του κεμαλισμού, και έχοντας γράψει στο Δημοτικό έμμετρα ποιήματα για τη δόξα των προγόνων μου, δεν θα εκπλησσόμουν από αυτόν τον μιλιταριστικό παροξυσμό αν δεν συνοδευόταν από μια μακάβρια μαρτυρολογία.
Η πρόσφατη σκηνοθεσία σε μια πόλη της Ανατολίας, όπου είδαμε τον «αιώνιο» πρόεδρο του κυβερνώντος κόμματος και τον εξίσου «αιώνιο» πρόεδρο της Τουρκίας να αγκαλιάζουν ένα κοριτσάκι ντυμένο με στρατιωτική στολή και να του εύχονται να γίνει μάρτυρας για να πάει στον Παράδεισο, ήταν αντάξια μια τραγικής φάρσας.
Υπάρχουν ευτυχώς ακόμη κάποιες φωνές που καταγγέλλουν αυτό το κλίμα υστερίας τρέλας και υστερίας, αλλά δεν ακούγονται. Η Τουρκία δεν είναι πια, δυστυχώς, αυτό που ήταν. Και δεν θα γίνει αυτό που πρέπει να είναι, δηλαδή μια δημοκρατική και ειρηνική χώρα, αν δεν απαλλαγεί από τον «εθνικό της ήρωα» που εξακολουθεί να υποστηρίζεται από μέρος του πληθυσμού.
Μέχρι πότε όμως; Θα ήθελα να μην απαντήσω σε αυτό το ερώτημα επικαλούμενος μια τουρκική παροιμία: «Όταν το ψάρι σκαρφαλώσει στη λεύκα».
* Ο Νεντίμ Γκιουρσέλ είναι Tούρκος συγγραφέας
HellasJournal
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...