Η υποκρισία ενός αποσαθρωμένου συστήματος αποκαλύφθηκε στο Νταβός: Γλείφουν εκεί που φτύνουν!

Του Δημήτρη Γ. Απόκη

Μπορεί οι διεθνείς εξελίξεις των τελευταίων ημερών να έχουν χαθεί μέσα στην κυβερνητική παρωδία για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Παρόλα αυτά, αυτό που έγινε στο φετινό Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός στην Ελβετία, ήταν άκρως ενδιαφέρον και εκπαιδευτικό για τις κοινωνίες όλων των χωρών του πλανήτη.

Όσοι κατάφεραν να αποσπάσουν την προσοχή τους από το τραγικό θέατρο των Αθηνών, έγιναν μάρτυρες μια απαράμιλλης υποκρισίας, ενός αποσαθρωμένου συστήματος το οποίο έχει πεθάνει, και προσπαθεί πεισματικά να παρουσιάσει μια εικόνα ότι είναι ζωντανό. Για μια ακόμη φορά κεντρικό πρόσωπο σε αυτό το σημαντικό γεγονός ήταν ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Ντόναλντ Τράμπ.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος από τη στιγμή που έκατσε στην καρέκλα του Οβάλ Γραφείου, στο Λευκό Οίκο, δεν περνά λεπτό που να μην δεχθεί επίθεση, κυρίως για θέματα που δεν απασχολούν την κοινωνία και τους πολίτες, όχι μόνο στις ΗΠΑ, αλλά παγκοσμίως. Οι επιθέσεις αυτές, έχει γίνει κατανοητό πλέον και στα μικρά παιδιά, έχουν ως εφαλτήριο το σύστημα της παγκοσμιοποίησης, και τους υπαλλήλους τους στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, έντυπα και ηλεκτρονικά, αλλά και την απαξιωμένη, ηθικά και πολιτικά, κοινότητα του Χόλυγουντ, που ζει με την πλάνη ότι την παίρνει κανείς στα σοβαρά.

Το Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός παραδοσιακά, και η φετινή συνάντηση δεν αποτέλεσε εξαίρεση, είναι το κορυφαίο σημείο συνεύρεσης των ηγετικών προσωπικοτήτων του συστήματος της παγκοσμιοποίησης, και των υπαλλήλων τους που έχουν στρατηγικά τοποθετηθεί στις ηγεσίες κυβερνήσεων σε όλο τον πλανήτη.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, όλα τα αστέρια της παγκοσμιοποίησης μαζεύτηκαν στο καλυμμένο από το χιόνι Νταβός, μαζί με τους υπαλλήλους τους στο χώρο της πολιτικής, για να πουν τον πόνο τους, και να συμφωνήσουν, για πολλοστή φορά, πόσο καλή είναι η παγκοσμιοποίηση. Με απλά λόγια να αλληλοσυγχαρούν ο ένας τον άλλο.

Είχαν βέβαια και τις κεντρικές ατραξιόν, τους κορυφαίους υπαλλήλους. Τη σκληρή και αρνούμενη να αντιληφθεί ότι είναι πολιτικά τελειωμένη, Καγκελάριο της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, η οποία εξαπέλυσε σφοδρή επίθεση εναντίον όποιου τολμά να ασκήσει κριτική στο σύστημα Σόρος και λοιπών συγγενών, και εναντίον όποιου έχει το θάρρος να πει ότι θα υπερασπίσει το εθνικό συμφέρον της χώρας του και την ασφάλεια των πολιτών του. Το μεγάλο βέβαια χαρτί στην παρτίδα, το νέο αστέρι της ομάδας των ανώτερων υπαλλήλων, ο πονηρός, ευέλικτος, Γάλλος, Πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν. Αυτός, για να θολώσει τα νερά μας έδωσε και μια δόση κριτικής, με γαλλική κομψότητα και κούφια λόγια.

Τη σούπα βέβαια στο φετινό γκαλά της παγκοσμιοποίησης χάλασε ο επικίνδυνος για το τραγικό αυτό συνάφι, Πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τράμπ, όταν ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να μεταβεί στο Νταβός, και μάλιστα με τη μεγαλύτερη αμερικανική αντιπροσωπεία που έχει συμμετάσχει ποτέ στο Φόρουμ. Κουβάλησε σχεδόν το σύνολο του Υπουργικού Συμβουλίου και του οικονομικού επιτελείου του.

Για χρόνια είχαμε συνηθίσει να γινόμαστε θεατές σε δήθεν διαδηλώσεις εναντίον της παγκοσμιοποίησης, από τις πληρωμένες ομάδες του ίδιου του συστήματος. Ξαφνικά φέτος ο εχθρός των ίδιων διαδηλωτών δεν ήταν η διαβολική παγκοσμιοποίηση, αλλά η μεγαλύτερη απειλή για αυτήν, ο Αμερικανός Πρόεδρος.

Ο εχθρός έφτασε στο Νταβός και εκεί άρχισε το γέλιο και η τραγωδία μαζί. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Σπρώχνονταν ποιος θα τον χαιρετίσει. Κρέμονταν στην κυλιόμενη σκάλα για να βγάλουν με τα κινητά μια selfie, μαζί του. Τον γέμισαν κομπλιμέντα και το γλείψιμο πήγε σύννεφο.

Βέβαια, η εικόνα αυτή σε καμία δεν πέρασε στους υπαλληλικούς οργανισμούς των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης. Μούγγα στη στρούγκα. Έπρεπε να κάνεις ειδική έρευνα για να βρεις τέτοιας απόχρωσης ρεπορτάζ.

Και για να μπούμε και στην ουσία της ιστορίας. Την ώρα που οι υπάλληλοι, δήθεν ηγέτες κυβερνήσεων, συναντιόνταν μεταξύ τους για να πουν τον πόνο τους και το ποίημα που δεν απασχολεί κανέναν, ο Ντόναλντ Τράμπ, καλούσε σε δείπνο τους ισχυρότερους επιχειρηματίες του πλανήτη, όχι για να τους παρακαλέσει, αλλά, ως μαθητούδια, για να του πουν ένας, ένας με τη σειρά μπροστά στις κάμερες, πόσα δις σκοπεύουν να σκάσουν για επενδύσεις στην Αμερική. Και δεν μιλάμε για παιδάκια μιλάμε για τους καρχαρίες τους διεθνούς οικονομικού συστήματος.

Μια ματιά στη λίστα που ακολουθεί το επιβεβαιώνει. Kasper Rorsted, Adidas (Apparel)—Germany, Joe Kaeser, Siemens AG (Tech)—Germany, Heinrich Hiesinger, Thyssenkrupp AG (Industrials)—Germany, Eldar Saetre, Statoil ASA (Energy)—Norway, Mark Schneider, Nestle SA (Food and Beverage)—Switzerland, Vas Narasimhan, Novartis AG (Pharmaceutical)—Switzerland, Mark Tucker, HSBC (Financial Services)—UK, Patrick Pouyanne, Total SA (Energy)—France, Carlos Brito, Anheuser-Busch InBev NV (Food and Beverage)—Netherlands, Rajeev Suri, Nokia Corporation (Technology)—Finland, Punit Renjen, Deloitte (Consulting)—UK, Martin Lundstedt, AB Volvo (Auto)—Sweden, Werner Baumann, Bayer AG (Pharmaceutical)—Germany, Bill McDermott, SAP SE (Technology)—Germany, Ulrich Spiesshofer, ABB Ltd (Manufacturing)—Switzerland.

Όλοι αυτοί έδωσαν διαπιστευτήρια, σε αυτόν που το ίδιο τους, υπό κατάρρευση, σύστημα, κτυπάει αλύπητα σε καθημερινή βάση. Την ίδια στιγμή το παράρτημα του συστήματος πίσω στις ΗΠΑ (Δημοκρατικό Κόμμα, Ελίτ της Ουάσιγκτον και καθεστωτικά ΜΜΕ), στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Βλέποντας την πραγματική εικόνα, και όχι αυτή των ξευτελισμένων πια μέσων ενημέρωσης, αρχίζουν να ανησυχούν. Αρχίζει να επικρατεί ο Τράμπ και αντιμετωπίζουν το φάσμα της εξαφάνισης. Μήπως τελικά, αργά αλλά σταθερά ο Τράμπ, γίνεται αποδεκτός; Μήπως το ελεύθερο, αλλά δίκαιο εμπόριο, είναι το σωστό μονοπάτι; Μήπως η προστασία τους εθνικού συμφέροντος και των συμφερόντων των πολιτών, από κάθε έθνος – κράτος, και όχι ο αχταρμάς, της στρεβλής και άδικης για τους πολίτες, παγκοσμιοποίησης, είναι αυτό που θα φέρει σταθερότητα και ευημερία στον πλανήτη; Μήπως αυτός που μισούν, λοιδορούν και έχουν βάλει στόχο να εξαφανίσουν, είναι η μοναδική τους ελπίδα για να μην εξαφανιστούν οι ίδιοι και οι επιχειρήσεις τους; Μήπως; Μήπως να πάψουν να είναι υποκριτές και να σταματήσουν να γλείφουν εκεί που φτύνουν και να αρχίσουν να λένε την αλήθεια, στηρίζοντας τον απλό πολίτη που στην τελική είναι και ο βασικός πελάτης τους;

* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος – Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies (SAIS), The Johns Hopkins University, και Μέλος του International Institute for Strategic Studies.
MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση