Κρετινισμός και Σαπίλα!

(Για την επίσκεψη Ερντογάν θα γράψω μετά την ολοκλήρωσή της. Αυτός ο θρασύτατος, είναι ένας επίδοξος δυνάστης, που έδειξε το πρόσωπό του, και θα φύγει. Στο μεταξύ θα ασχοληθώ με τους «δυνάστες» που βρίσκονται ακόμα εδώ και θα παραμείνουν εδώ – για όσο μείνουν, τέλος πάντων…).

Ο Τσίπρας είπε προχθές (για την επέτειο του «μαύρου Δεκέμβρη» του 2008) την εξής - κουλτουριάρικη – «ατάκα»:
--Ο Δεκέμβρης δεν είναι μια απάντηση είναι μια ερώτηση!

Ουάουουου (που θα έλεγε και ο Βαρουφάκης!) Τι λες ρε παληκάρι;
Ο Δεκέμβρης δεν είναι ούτε «ερώτηση» ούτε «απάντηση». Είναι ένας μήνας του χρόνου.
Και ο συγκεκριμένος Δεκέμβριος του 2008, σηματοδοτεί τις μαύρες εκείνες μέρες, που με αφορμή ένα τραγικό περιστατικό καταλύθηκε η τάξη μέσα στη χώρα, κάηκε το κέντρο της πόλης (και τα κέντρα άλλων επαρχιακών πόλεων) έκλεισαν εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις (που δεν άνοιξαν ποτέ ξανά), έχασαν τη δουλειά τους χιλιάδες εμποροϋπάλληλοι (πολλοί των οποίων έμειναν άνεργοι έκτοτε) και νέκρωσε για πάντα σημαντικό μέρος του εμπορικού κέντρου της Αθήνας.

Κι όλα αυτά από ορδές κουκουλοφόρων, που είχαν τότε τη άμεση στήριξη - και στη συνέχεια την πλήρη κάλυψη - του ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι το ίδιο του ΚΚΕ κατήγγειλε τα γεγονότα εκείνα και – το κυριότερο – την εμπλοκή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτά!

Τι ήθελε να πει ο «ποιητής», λοιπόν;
Ότι μπορεί το κάψιμο της πόλης να μην είναι η «απάντηση» στα προβλήματα της νεολαίας, αλλά η «εξέγερση» εκείνη θέτει με δραματικό τρόπο το «πρόβλημα» (βάζει την «ερώτηση»): της «αγανάκτησης» της νεολαίας.
«Αγανάκτησης» που, υποτίθεται, ότι οφείλουμε όλοι να «αφουγκραστούμε»! Και να απαντήσουμε στα αμέτρητα «γιατί» οδήγησαν τη νεολαία του τόπου να ξεσπά τόσο οργισμένα και να αντιδρά τόσο βίαια.

Δεν ήταν λοιπόν «απάντηση», λέει. Ήταν «ερώτηση».
Ήταν ένα «ξυπνητήρι» που ήλθε να «αφυπνίσει» όλους εμάς τους «εφησυχασμένους» και… «χαζοχαρούμενους μικροαστούς», λέει…

Ποιος τα λέει αυτά;
Ο «πολλά βαρύς με ολίγη», επαναστάτης των «15μελών».
Βρε ουστ!

* Πρώτα-πρώτα εκείνη την εποχή, το Δεκέμβριο του 2008, η Ελλάδα είχε ακόμα πολύ υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, ήταν μια από τις 30 πλουσιότερες χώρες στον κόσμο (παρά τη διεθνή οικονομική κρίση που είχε αρχίσει - εμάς εδώ ελάχιστα μας είχε πλήξει ως εκείνη την εποχή…).
Στην Ελλάδα τότε η ανεργία ήταν κάτω από 8,5%, λίγο πιο κάτω από τον μέσον όρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και πολύ πιο κάτω από τις περισσότερες όμορες χώρες μας.
Οικονομικά αίτια «εξέγερσης» (που αρέσκονται να αναζητούν οι αριστεροί πίσω από ο,τιδήποτε) δύσκολα θα βρεις στην Ελλάδα το Δεκέμβριο του 2008!
Αν τότε υπήρχε έδαφος για «εξέγερση» της νεολαίας, τώρα θα έπρεπε να έχει καεί το σύμπαν! Ιδιαίτερα σήμερα, μετά από δυόμιση χρόνια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν κουνιέται φύλλο.

* Δεύτερον, την Αθήνα δεν την έκαψε η «αγανακτισμένη νεολαία» της χώρας! Την έκαψαν δύο-τρίς χιλιάδες κουκουλοφόροι – όλοι τους γνωστοί και μη εξαιρετέοι (στις αρχές – γι’ αυτό και τους αποκαλούσαν… «γνωστούς-αγνώστους»), οι περισσότεροι παιδιά πολύ πλουσίων οικογενειών (από πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία), ανάμικτοι με ομάδες χουλιγκάνων μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων – και για πρώτη φορά με συμμετοχή νεαρών λαθρομεταναστών. Όλοι με κουκούλες.
Αυτοί είναι που έκαψαν την Αθήνα τότε!

Τις πρώτες ώρες μετά που μαθεύτηκε ο θάνατος του Αλέξη Γρηγορόπουλου κατέβηκαν και χιλιάδες μαθητές σε «ένδειξη αλληλεγγύης» για το συνομήλικό τους που έχασε τη ζωή του.
Πώς κατέβηκαν, τόσο γρήγορα τόσο πολλοί;
Τους κατέβασαν οι δάσκαλοί τους, αυτοί οι… υπέροχοι «παιδαγωγοί» της «Αριστεράς και της Προόδου» που εκπαιδεύουν χρόνια τώρα τα παιδιά μας σε καταλήψεις σχολείων, για να προστατεύσουν τα δικά τους συντεχνιακά προνόμια και να ενισχύσουν την ιδιωτική παραπαιδεία από την οποία οι ίδιοι κονομούσαν χοντρά.
Οι δάσκαλοι ειδοποίησαν τα 15μελη κάθε σχολείου!
Τα μέλη των 15μελών είχαν στο κινητό τους τα τηλέφωνα των συμμαθητών τους από τις δύο τελευταίες τάξεις του Λυκείου.
Σαββατόβραδο ήταν και μεγάλος αριθμός εφήβων ήταν έξω και διασκέδαζε στου Ψυρρή, στο Παγκράτι, στα Εξάρχεια και σε άλλα στέκια της νεολαίας (και σε αντίστοιχα άλλων μεγάλων πόλεων).
Κι όταν έφυγαν τα πρώτα ομαδικά sms, πολλά νέα παιδιά ανταποκρίθηκαν και έσπευσαν να διαδηλώσουν. Για την περιπέτεια. Για το χαβαλέ. Για να εκτονώσουν την ενέργεια που έχουν μέσα τους…
Κι έτσι μαζεύτηκαν πολύ γρήγορα, σχεδόν αστραπιαία παρα πολλοί.

Το πώς στήθηκε ο μηχανισμός αυτός ακαριαίας «κινητοποίησης», κάποτε θα έπρεπε να μας απασχολήσει. Και κάποιους τους έχει ήδη απασχολήσει.
Και βγήκαν συγκλονιστικά στοιχεία και αποκαλυπτικά συμπεράσματα. Αλλά ο Τύπος ελάχιστα έγραψε τότε. Και τα αποσιώπησε πλήρως έκτοτε.
Και τις επόμενες μέρες, μεγάλη μερίδα δασκάλων «κινητοποιούσαν» του μαθητές τους απροκάλυπτα και έκαναν «συμβολικές επιθέσεις διαμαρτυρίας» σε αστυνομικά τμήματα στις γειτονιές – τα οποία πολιορκούσαν και προπηλάκιζαν τους αστυνομικούς, που είχαν σαφή εντολή να μην αντιδρούν καθόλου.
Μόνο που οι συνδικαλισμένοι δάσκαλοι-instigators δεν είναι ακριβώς «νεολαία».

Πάντως, η συντριπτική πλειονότητα των μαθητών που κατέβηκαν εκείνο το βράδυ (της 6ης Δεκεμβρίου 2008) και τα επόμενα δύο βράδια, ούτε έκαιγαν μαγαζιά, ούτε βεβήλωναν μνημεία, ούτε βιαιοπραγούσαν κατά αστυνομικών ή περαστικών – και το κυριότερο – ούτε λεηλάτησαν ούτε κατέστρεψαν περιουσίες.

Αυτά τα έκανε μια ελάχιστη μειοψηφία κουκουλοφόρων!
Οι περισσότεροι των οποίων κατάγονται από οικογένειες πολύ πιο πλούσιες από τους μεροκαματιάρηδες που κατέστρεψαν σε λίγες ώρες!
Κι αυτό είναι η αλήθεια!

Δεν είναι «ερώτηση» δεν είναι «απάντηση» είναι η αποκρουστική αλήθεια για το τι συνέβη και από ποιους εκείνες τις μαύρες μέρες.
Ξυλοκόπησαν βάναυσα αστυνομικούς με στολή που τους έβρισκαν στο δρόμο να πηγαίνουν στη δουλειά τους.
Ξεγύμνωσαν γυναίκες αστυνομικούς στο μετρό, και ασχημονούσαν σε βάρος τους.
Υπήρξαν τότε αρκετοί αστυνομικοί οι οποίοι τραυματίστηκαν σοβαρά – ακόμα και με βαριά εγκαύματα – όταν πήραν διαταγές να μην απαντάνε στις δολοφονικές επιθέσεις των κουκουλοφόρων που επιτίθονταν μανιασμένα εναντίον τους με βροχή από «μολότοφ».
Κάποιοι απ’ αυτούς έπαθαν σοβαρές διαταραχές και έχασαν τη δουλειά τους.

Κι η απάντηση – από τους «εκπροσώπους» της «αγανακτισμένης νεολαίας» - ήταν η γνωστή και απεχθής απαξίωση:
--Σιγά μωρέ! Μπάτσοι είναι. Έπρεπε να το περιμένουν. Εκείνοι το επέλεξαν άλλωστε.

Τι λέτε, ρε τσόγλανοι;
Ο αστυνομικός όταν επιλέγει να υπηρετήσει τη δημόσια τάξη, επιλέγει να είναι ο φρουρός της νομιμότητας, για την ασφάλεια του πολίτη. Όχι ο «σάκος του μποξ» για να εκτονώνονται οι καλομαθημένοι γόνοι πλουσίων οικογενειών ή για να ασκούνται οι επίδοξοι «αντάρτες των πόλεων».
Δεν είναι υποχρεωμένος ο αστυνομικός να δέχεται την ξευτίλα από τα θρασίμια του υπόκοσμου. Η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να προστατεύει τη ζωή του, αλλά και την αξιοπρέπειά του.
Αυτό ισχύει σε όλες τις δημοκρατίες! Εδώ είναι αδιανόητο.

Κάποιοι διακήρυξαν τότε δημόσια – ανοήτως – ότι «δεν έπρεπε να υπάρξει άλλο θύμα» (από τους διαδηλωτές).
Κι αυτό ήταν σήμα στους κουκουλοφόρους να καίνε ατιμώρητα! Και στους αστυνομικούς «εντολή» να δέχονται επιθέσεις χωρίς να μπορούν να αμυνθούν!
Στην πραγματικότητα επιδίωκαν – ή έστω ρίσκαραν – να υπάρξει κι άλλο θύμα: Αλλά από την πλευρά των αστυνομικών, αυτή τη φορά!
Ώστε να… «ρεφάρουν» και να εκτονωθεί η κατάσταση! (Ευτυχώς το γλιτώσαμε αυτό…)
Τέτοιο κατάντημα!

Για την ιστορία μόνο αναφέρω, πως όταν ο Νικολά Σαρκοζύ, ως υπουργός Δημόσιας Τάξης, έμαθε ότι κάποιοι ισλαμιστές (Γάλλοι) χαράκωναν τα πρόσωπα ομοθρήσκων τους κοριτσιών που κυκλοφορούσαν «ασυνόδευτα» και χωρίς μαντήλα στα προάστια του Παρισιού, έδωσε διαταγή η αστυνομία να τους κυνηγήσει ανελέητα.
Το επόμενο βράδυ, τρείς τέτοιοι νεαροί μουσουλμάνοι κακοποιοί που τους κυνηγούσε η αστυνομία έχασαν τη ζωή τους από ηλεκτροπληξία, όταν προσπάθησαν να διαφύγουν σκαρφαλώνοντας σε ένα υποσταθμό.
Ξέσπασαν κι εκεί ταραχές, αλλά ο Σαρκοζύ, ως αρμοδιος υπουργός, δεν είπε τότε: Ώπα παιδιά, να μην υπάρξει άλλο θύμα.
Αντίθετα, είπε:
- Θα τα τσακίσω τα καθάρματα. (έτσι, επί λέξει!)
Και πράγματι, τα τσάκισε! Έστειλε την αστυνομία να τους κυνηγήσει, να τους διαλύσει και να συλλάβει τους πιο «ζωηρούς» (που παραπέμφθηκαν όλοι, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν).
Η αποφασιστική στάση του Σαρκοζυ, τότε – κατά των «καθαρμάτων» - επικροτήθηκε από ολόκληρη την Γαλλική κοινωνία - παρά τις οιμωγές της εκεί Αριστεράς (και… «Προόδου»)!
Η δημοφιλία του Σαρκοζύ εκτοξεύθηκε τότε και ο ίδιος εκλέχθηκε άνετα Πρόεδρος της Δημοκρατίας στις επόμενες εκλογές.
(Βλέπετε υπάρχουν πολλοί τρόποι να αναδειχθεί κάποιος σε τέτοιο αξίωμα…)
Κι αυτά έγιναν στην «Πόλη του Φωτός», στην «Πατρίδα του Διαφωτισμού» των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των διεθνών πολιτιστικών ρευμάτων.
Έτσι αντιδρούν οι δημοκρατίες.
Οι «μπανανίες» και οι ψοφοδεείς ελίτ - αλλιώς…

* Τρίτον, η κουλτουριάρικη Αριστερά, έχει την τάση για τέτοιες «ατάκες». Συνήθως με «υφάκι» ολίγον.., μπλαζέ, να δείξει πως εκείνη, τέλος πάντων, μπορεί να δει πιο βαθιά μέσα στα πράγματα και πιο μακριά μέσα στο μέλλον, τη «βαθύτερη ουσία» των πραγμάτων – που όλοι οι άλλοι δεν μπορούν γιατί είναι «κοντόφθαλμοι» και «ανιστόρητοι» και «απαίδευτοι» και «βολεμένοι» – και καλά…

Αλλά τις περισσότερες φορές η Αριστερά δεν βλέπει ούτε «βαθιά» ούτε «μακριά». Προβάλει απλώς τις ιδεοληψίες της και μηρυκάζει τις εμμονές της!

Η Ελλάδα το 2008 ΔΕΝ είχε κρίση, ΔΕΝ είχε φτώχια, ήταν μια «φούσκα» κίβδηλης ευημερίας με δανεικά, έτοιμη να σκάσει (κι έσκασε ενάμιση χρόνο αργότερα)!

Και η νεολαία της εκείνη την εποχή, είχε μεγαλώσει σε ένα (αντι) «παιδαγωγικό περιβάλλον» χωρίς αρχές, χωρίς ιδανικά, χωρίς «αίσθηση του ανήκειν» με αμβλυμένο το αίσθημα της «ταυτότητάς» της, μέσα σε ένα αποπνητικό σκηνικό που το έφτιαχναν τα γκρίζο-ρόζ realities, οι χαζοχαρούμενες τηλεοπτικές σειρές - ελληνικές ή βραζιλιάνικες (αργότερα και τούρκικες) - με προτάγματα εύκολης ζωής – εύκολου πτυχίου, λούφας στο στρατό, εκτός κι αν κάτσει τρελόχαρτο - εύκολου μεταπτυχιακού και στη συνέχεια διορισμού στο δημόσιο κατά προτίμηση, ή στον ιδιωτικό με «βίσμα» – και βέβαια με καλές αποδοχές.

Πραγματικά «Κρανίου τόπος» για νέους ανθρώπους με φιλοδοξίες, με δημιουργικότητα και ιδανικά.
Αλλά «παράδεισος» για βολεμένους και μαλθακούς καναπεδάτους – όπως φιλοδοξούσαν όλες οι «προοδευτικές μανούλες» και οι «αδιάφοροι μπαμπάδες» να αναθρέψουν τα παιδιά τους.
Και μερικοί από δαύτους καμάρωναν, αν ο κανακάρης τους φόραγε καμιά κουκούλα και «την έπεφτε στους μπάτσους στα Εξάρχεια».

Όσοι νέοι μας το 2008 είχαν πραγματικά λόγο να είναι οργισμένοι με την κοινωνία σιχαίνονταν την Αριστερά και δεν επρόκειτο ποτέ να πάνε να λεηλατήσουν μαγαζιά νοικοκυραίων που πάσχιζαν για το μεροκάματο.

Βολεμένοι και απαίδευτοι ήταν τότε οι Αριστεροί.
Και τώρα ακόμα περισσότερο.
Κι όσοι λεηλάτησαν τότε το κέντρο – σίγουρα δεν ήταν οι «αγανακτισμένοι με την κοινωνία», αλλά οι… «καλομαθημένοι», που είχαν λυμένα όλα τα βιωτικά τους προβλήματα κι έπρεπε με κάτι να διασκεδάζουν την ανία τους.
Δεν είχαν καταπιεστεί ποτέ, παρά μόνο από τη… «βαρεμάρα» τους! Και ξέσπασαν, όπου βρήκαν...

Αυτούς κολακεύει η Αριστερά και η Πρόοδος.
Αυτούς προβάλει ως «κοινωνική πρωτοπορία» - τρομάρα της.
Αυτούς και την εγκληματική δράση τους καλύπτει.
Με την πραγματική νεολαία που αγωνιά δεν έχει καμία σχέση.

--Με αυτούς που μπαίνουν με χίλιους κόπους στα Ελληνικά Πανεπιστήμια και δεν μπορούν να φοιτήσουν στις Σχολές τους ή να τελειώσουν στην ώρα τους, γιατί οι κουκουλοφόροι έχουν κάνει μόνιμη κατάληψη, η Αριστερά δεν έχει καμία σχέση. Είναι απέναντι!

--Με αυτούς που πηγαίνουν με χίλια ζόρια να σπουδάσουν έξω, γιατί η Αριστερά έχει απαγορεύσει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, δεν έχει καμία σχέση.

--Με αυτούς που έρχονται πίσω στη χώρα τους και δεν μπορούν να βρουν δουλειά, γιατί η Αριστερά διώχνει επιχειρήσεις, ματαιώνει επενδύσεις και κλείνει εργοτάξια, δεν έχει καμία σχέση.

Η επιρροή της Αριστεράς στη νεολαία είναι φθίνουσα τις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ. Και οι νεολαιίστικες κομματικές οργανώσεις της Αριστεράς – που κάποτε μεσουρανούσαν - σήμερα είναι ανύπαρκτες.

Αυτό ισχύει σε όλο τον κόσμο. Γιατί άραγε;
Και τώρα πια ισχύει κατά μείζονα λόγο ΚΑΙ στην Ελλάδα! Γιατί άραγε;
Έλα μου ντε…

Η Αριστερά μετέτρεψε την εξυπνάδα σε εξυπνακισμό. Κι ύστερα σε κρετινισμό!
Μετέτρεψε την κουλτούρα - δηλαδή τον Πολιτισμό - σε μια σειρά από τετριμμένα κλισέ, χωρίς ομορφιά, χωρίς φαντασία, χωρίς Ελευθερία και χωρίς ταυτότητα.
Κι ύστερα σε βαρβαρικά πρότυπα στιλ Πολάκη και Κωσνταντινέα.

Η Αριστερά σάπισε! Γιατί άραγε;
Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι «ερώτηση». Είναι απάντηση!
Στο ερώτημα: γιατί πρέπει να φύγει το συντομότερο…
Γιατί σάπισε!

Και είναι ώρα να ξεβρωμίσουμε!

AntiNews


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση