Οι λαοί, οι ηγέτες και οι εύθραυστες φιλίες της εξωτερικής πολιτικής

Αν είναι στις προθέσεις της Τουρκίας να υπάρξει κλίμα φιλίας με την Ελλάδα, οι πολιτικοί της πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ιδέα μεγαλοϊδεατισμού

Το τελευταίο ανησυχητικό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας, στο οποίο έγινε λόγος στο χθεσινό σημείωμα, δείχνει πόσο εύθραυστες είναι οι "φιλίες" μεταξύ των ηγετικών ομάδων των χωρών, που έχουν επιπτώσεις και στις φιλίες μεταξύ λαών τους.

Αυτή η διαπίστωση δεν είναι τωρινή, συμβαίνει δε και αντίστροφα, όπως στην περίπτωση του Α. Τσίπρα, που από την ειρωνική τοποθέτησή του προς τον Ντ. Τραμπ, έφθασε στο σημείο να επιχαίρει που του έσφιξε το χέρι ο χθεσινός εχθρός του.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι σε κάθε ευκαιρία που δίνεται, Έλληνες πολιτικοί αναφέρονται στις προσπάθειες που γίνονται από κοινού για λήψη Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), πότε με τους Τούρκους, άλλοτε με τους Αλβανούς ή Σκοπιανούς, τα οποία λαμβάνονται από τις δυο πλευρές και μάλιστα κάθε φορά που γίνεται λόγος γι’ αυτά τονίζεται ότι παρουσιάζουν βελτίωση.

Όταν αυτά τα λέγουν λογοτέχνες ή ονειροπόλοι, που περιδιαβαίνουν στο άπειρο των συναισθημάτων τους, ουδείς ψόγος. Όταν όμως εκφέρονται από χείλη πολιτικών, γίνεται αμέσως αντιληπτό ότι εξακολουθεί να υπάρχει παντελής έλλειψη επαφής μεταξύ των ηγετών και του συνόλου των δύο λαών, διότι απλούστατα ελλείπουν τα πρωταρχικά στοιχεία που απαιτούνται για να οικοδομηθεί κλίμα φιλίας και εμπιστοσύνης.

Ο Σωκράτης έλεγε, πως για να γίνεις φίλος με κάποιον, θα πρέπει να έχεις μαζί του τρία κοινά χαρακτηριστικά: «α) να έχεις κοινές ανάγκες (προβλήματα), β) να έχεις κοινά ενδιαφέροντα και γ) να έχεις κοινές συνήθειες. Και φυσικά, να έχεις αγαθή πρόθεση να συνδιαλλαχθείς μαζί του.

Μίλησα για "φιλία λαών", διότι κάποιες παρωχημένες ιδεοληψίες αλλά και μικροκομματικοί υπολογισμοί, επιχειρούν την απενοχοποίηση των λαών, με το επιχείρημα ότι οι ηγέτες αποφασίζουν και οι λαοί ακολουθούν. Ομολογώ πως δυσκολεύομαι να καταλάβω. Διότι σύμφωνα με την αριστερή αντίληψη "οι λαοί γράφουν την ιστορία". Μάλιστα δε στα φοιτητικά μου χρόνια θυμάμαι συζητήσεις που γίνονταν αν "ο Αλέξανδρος κατατρόπωσε τους Πέρσες", ή μόνο "οι Μακεδόνες" ήσαν αυτοί που το έπραξαν.

Ανάλογα επομένως, με το πώς βολεύει, άλλοτε ο λαός αποτελείται από πρόβατα που παρασύρεται από τους ηγέτες του, άλλοτε είναι αυτός που γράφει την ιστορία. Για τα όσα συνέβησαν εναντίον των Ελλήνων της Μ. Ασίας, φταίει ο Κεμάλ και ο Τοπάλ Οσμάν. Προφανώς, δεν είναι δυνατόν να έσφαξαν μόνοι τους 353.000 Ποντίους (πλην των άλλων). Δεκάδες χιλιάδες από τον τουρκικό λαό έβαψαν το μαχαίρι τους με ελληνικό αίμα. Ούτε μόνον οι αξιωματικοί ήσαν αυτοί που βίαζαν και λεηλατούσαν. Μεγάλο τμήμα του τουρκικού λαού ήταν.

Εκείνο που θα μπορούσε να ειπωθεί, αν πράγματι οι πολιτικοί μας ήθελαν να μιλήσουν κάποτε με ρεαλισμό και όχι με λόγια άνευ ουσίας, είναι ότι οι πολιτικές ηγεσίες διαμορφώνουν αντιλήψεις και συμπεριφορές στους λαούς τους, και τμήματα αυτών -τα πιο ενεργά- ανταποκρίνονται και συμπαρασύρουν, εκόντες-άκοντες, και τους υπολοίπους.

Αν, επομένως, είναι στις προθέσεις της Τουρκίας να υπάρξει κλίμα φιλίας και εμπιστοσύνης με την Ελλάδα, πρωτίστως απαιτείται από τους πολιτικούς της να εγκαταλείψουν κάθε ιδέα μεγαλοϊδεατισμού. Αυτό όμως όχι μόνον δεν συμβαίνει, αλλ’ απεναντίας ολονέν και αυτός γιγαντώνεται, γεγονός που δεν το κρύβουν άλλωστε.

Τι είδους, λοιπόν, κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης και φιλίας οικοδομείται;

Η φιλία είναι ετεροβαρές συναίσθημα. Απαιτεί αμοιβαιότητα και ισομερή υποχωρητικότητα. Υπάρχουν αυτά;

Οι Τούρκοι πολιτικοί εργάζονται για το συμφέρον του λαού τους, όπως αυτοί το αντιλαμβάνονται (και που αυτή η στήλη, μετά βεβαιότητας σχεδόν, έχει πει από πολύ καιρό, ότι δεν είναι ευοίωνο το μέλλον τους). Και το δικό τους συμφέρον, συγκρούεται με το συμφέρον του ελληνικού λαού. Επ’ αυτής της βάσης οφείλουν οι ηγέτες μας (!) να ασκήσουν πολιτική. Όλα τα άλλα -λεγόμενα και πραττόμενα- επί δεκαετίες τώρα, είναι για να κρύβουν την αδυναμία υπηρέτησης των συμφερόντων του ελληνικού λαού.
Και ένα τελευταίο, για τους ημιμαθείς που δεν μελέτησαν καλά τον Ρήγα Φεραίο, και τον θεώρησαν διεθνιστή. Στο Σύνταγμά του (άρθρο 121) γράφει: «Δεν κάνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρόν, οπού κατακρατεί τον ελληνικόν τόπον». Αυτό κυρίως για τ’ αδέλφια μας της Κύπρου.

Μακεδών
Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση