Το γερμανικό εκλογικό διακύβευμα

Πολιτική κρίση με ανυπολόγιστες για την ώρα συνέπειες ξέσπασε στη μητρόπολη της Γιουρολάνδης. Το αποτέλεσμα των γερμανικών βουλευτικών εκλογών της 24ης Σεπτεμβρίου 2017 θέτει υπό αμφισβήτηση όχι μόνο το, ούτως ή άλλως, σαθρό οικοδόμημα της ΕΕ και της Ευρωζώνης αλλά και τις εφαρμοζόμενες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης, τουλάχιστον στη Γηραιά Ήπειρο.

Του Νίκου Ιγγλέση

Η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ είδε την εκλογική δύναμη του Χριστιανοδημοκρατικού  Κόμματός της (CDU/CSU)  να μειώνεται κατά 8,5 μονάδες. Παράλληλα ο εταίρος της στο «μεγάλο συνασπισμό» οι Σοσιαλδημοκράτες (SPD) είδαν το ποσοστό τους να μειώνεται κατά 5,2 μονάδες (βλέπε Πίνακα).Τα δύο κόμματα κατέγραψαν τα χαμηλότερα ποσοστά τους στη μεταπολεμική περίοδο που κυβερνούν είτε εναλλάξ, με συνεταίρο ένα μικρό κόμμα, είτε σε αγαστή συνεργασία. Αυτό συνέβη στη μεγαλύτερη, την ισχυρότερη και, κατά τους αριθμούς, στην πιο ευημερούσα χώρα της ΕΕ!. Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας, όπως  έλεγε ο Σαίξπηρ.

Αντίθετα δύο άλλα κόμματα ήταν οι κερδισμένοι των εκλογών: Πρώτον το εθνικιστικό- αντισυστημικό Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) που αύξησε τη δύναμή του κατά 7,9  μονάδες και μπαίνει για πρώτη φορά στη  Μπούντεσταγκ. Και δεύτερον  το ευρωσκεπτιστικό  Φιλελεύθερο Κόμμα (FDP) που αύξησε τη δύναμή του κατά 5,9 μονάδες και επανήλθε στη Βουλή, αφού το 2013 δεν είχε πιάσει το όριο του 5%.Τα άλλα δύο κόμματα η Αριστερά (DIE LINKE) και οι Πράσινοι (DIE GRÜNEN) έμειναν ουσιαστικά στάσιμα και οι πολύ μικρές αυξήσεις των ποσοστών τους οφείλονται στη μεγαλύτερη συμμετοχή (βλέπε Πίνακα).

Οι τρεις επιλογές

Μετά το αποτέλεσμα αυτό η Άνγκελα  Μέρκελ, ως η σημαιοφόρος της  ευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης, έχει τρεις επιλογές:

1. Να δημιουργήσει ένα συνασπισμό Χριστιανοδημοκρατών, Φιλελευθέρων και Πρασίνων ή συνασπισμό της Τζαμάϊκα, όπως έχει ονομαστεί από τα χρώματα των τριών κομμάτων που αντιστοιχούν στα χρώματα της σημαίας του μικρού νησιού της Καραϊβικής. Ένας τέτοιος συνασπισμός θα καθιστούσε πολιτικά  αδύναμη τη νέα γερμανική κυβέρνηση, ιδίως στη λήψη σημαντικών αποφάσεων για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
   H αιτία είναι ότι το κόμμα των Φιλελεύθερων, που εκπροσωπεί τη μικρή  και μεσαία επιχειρηματική τάξη (θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε εθνική αστική τάξη σε σχέση με τη διεθνική των πολυεθνικών εταιρειών) είναι ουσιαστικά ένα ευρωσκεπτιστικό κόμμα. Ένα κόμμα που δε θέλει ούτε την εμβάθυνση και επέκταση  της Ευρωζώνης, ούτε την περαιτέρω ενοποίησή της, ούτε τη μεταφορά πόρων από το κέντρο (Γερμανία) στην περιφέρεια, ούτε τη μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο,αντίστοιχο του ΔΝΤ, ενώ υποστηρίζει τη δυνατότητα μιας χώρας να αποχωρήσει από το ευρώ. Tο τελευταίο αυτό έδωσε τροφή σε εκτιμήσεις ότι οι Φιλελεύθεροι ευνοούν το Grexit και άρα η συμμετοχή τους στην κυβέρνηση θα κάνει ακόμη πιο σκληρή τη στάση της Γερμανίας έναντι τηςΕλλάδας. Απλώς να θυμίσουμε ότι ο νυν υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε έχει προτείνει τρεις φορές σε διαφορετικές χρονικές περιόδους το Grexit, βεβαίως με γερμανικούς όρους.
   Με τη συμμετοχή των Φιλελευθέρων στη γερμανική κυβέρνηση οι «εκσυγχρονιστικές» προτάσεις του γάλλου Προέδρου Εμανουέλ Μακρόν και του προέδρου της Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, πηγαίνουν στις ελληνικές καλένδες. Ο συνασπισμός της Τζαμάϊκα θα αφαιρέσει από την κυρία Μέρκελ το χαρακτηρισμό «σιδηρά καγκελάριος», γιατί θα πρόκειται για μια καγκελάριο των συμβιβασμών και των ισορροπιών. Γι’ αυτό, αν δημιουργηθεί, το πιθανότερο είναι να μην εξαντλήσει την τετραετία, παρ’ όλο που οι Φιλελεύθεροι μπορεί να λειάνουν τις θέσεις τους. Με τους Πράσινους δεν αναμένεται να υπάρξουν σημαντικά προβλήματα γιατί είναι ενσωματωμένοι στις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης.

2. Να πείσει τους Σοσιαλδημοκράτες να επανέλθουν σε μια κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού». Οι τελευταίοι μετά το εκλογικό στραπάτσο αποφάσισαν να μείνουν  στην αντιπολίτευση για να «γλείψουν τις πληγές τους». Ένας πρόσθετος λόγος είναι ότι αν επανασυσταθεί ο «μεγάλος συνασπισμός» τότε η Εναλλακτική για τηΓερμανία θα καταστεί αξιωματική αντιπολίτευση. Το σύστημα, όπως σ’ όλες τις χώρες, θέλει  να διατηρεί πάντα μια πολιτική εφεδρεία. Αν όμως η κατάσταση οδηγηθεί σε αδιέξοδο τότε θα θυσιαστεί το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για να σωθεί το οικοδόμημα της ευρωπαϊκής παγκοσμιοποίησης.

3. Μετά ένα χρονικό διάστημα η Άνγκελα Μέρκελ – ή ο αντικαταστάτης της στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών – να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές ζητώντας από τους ψηφοφόρους να της δώσουν τη δύναμη να κυβερνήσει και να βγάλει τη χώρα από το τέλμα της αδράνειας. Μια τέτοια κίνηση θα αποσκοπεί στο να αποδυναμωθεί η Εναλλακτική για τη Γερμανία, αλλά και τα άλλα μικρά κόμματα, προκειμένου να αποκατασταθεί η σιδηρά πυγμή στη διακυβέρνηση  της γερμανικής Ευρώπης.

Η απειλή

Η Εναλλακτική για τη Γερμανία δημιουργήθηκε το 2013, λίγο πριν από τις τότε εκλογές. Βασικές θέσεις του κόμματος είναι η αμφισβήτηση του ευρώ και η αντίθεσή του στην είσοδο μεταναστών-εποίκων, ιδιαίτερα από μουσουλμανικές χώρες, που αλλοιώνουν τα χαρακτηριστικά της γερμανικής κοινωνίας. Παράλληλα αντιτίθεται στις οικονομικές κυρώσεις που ΕΕ και ΗΠΑ έχουν επιβάλλει στη Ρωσία. Μέσα σε τέσσερα χρόνια η Εναλλακτική για τη Γερμανία σχεδόν τριπλασίασε το εκλογικό ποσοστό της και έφτασε στο 12,6% (βλέπε Πίνακα). Το γεγονός αυτό έχει μονοπωλήσει τις αναλύσεις για το αποτέλεσμα  των γερμανικών εκλογών.  Οι περισσότεροι επισημαίνουν τον τεράστιο κίνδυνο από τη θεαματική άνοδο ενός ακροδεξιού, φασιστικού, ναζιστικού, ρατσιστικού και ξενοφοβικού μορφώματος που απειλεί την αντιπροσωπευτική δημοκρατία της εποχής μας. Πρόκειται για εύκολους χαρακτηρισμούς που αποσκοπούν στο να μην αποκαλυφθεί και να μην αναλυθεί ένα πολύ πιο σύνθετο φαινόμενο που παρατηρείται σε πολλές χώρες.

Κανένας νέος Χίτλερ, Μουσολίνι ή Φράνκο δεν απειλεί τη δημοκρατία στην Ευρώπη. Όποιοι φοβούνται κάτι τέτοιο αναλύουν τη σημερινή πραγματικότητα με τους όρους που ίσχυαν την εποχή του μεσοπολέμου, κατά το πρώτο μισό του 20ου  αιώνα  και είναι εγκλωβισμένοι σε ιδεοληψίες του παρελθόντος. Θυμίζουμε ότι τότε η μεγαλοαστική (καπιταλιστική) τάξη στήριξε το φασισμό ως ανάχωμα στον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Σήμερα αντίθετα πολεμάει λυσσαλέα κάθε πολιτική Έκφραση που αμφισβητεί το σύστημα της παγκοσμιοποίησης του ανώτερου, μέχρι στιγμής, σταδίου του καπιταλιστικού συστήματος.

Η κύρια σύγκρουση  δεν είναι ανάμεσα στα φαντάσματα του φασισμού και τη δημοκρατία, όπως προσπαθούν να μας πείσουν, αλλά ανάμεσα στις τοπικές κοινωνίες των κρατών-εθνών από τη μια μεριά και στις πολυεθνικές επιχειρήσεις και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο από την άλλη. Οι τελευταίοι έχουν ήδη επιβάλει την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (αγορές) με την οποία ελέγχουν τα κράτη και προκαλούν τις χρεοκοπίες τους. Έχουν επιβάλει την ελεύθερη διακίνηση των προϊόντων που καταστρέφει τις εθνικές οικονομίες και τους μικρούς παραγωγούς. Έχουν επιβάλει την ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων (μεταναστευτικές ροές) για να υπάρχει φτηνό εργατικό δυναμικό εκεί όπου το χρειάζονται. Επιχειρούν συστηματικά να διαβρώσουν τα εθνικά χαρακτηριστικά και την ταυτότητα κάθε λαού με τη δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινωνιών από ανθρώπους που θα έχουν αποκοπεί από τις  ρίζες τους, την κουλτούρα τους, την ιστορία τους και δε θα προσβλέπουν σ’ ένα  συλλογικό μέλλον αλλά στην, με κάθε τρόπο, προσωπική και μόνο επιβίωσή τους. Ο μόνος συνδετικός κρίκος στον υπό διαμόρφωση «κοινωνικό χυλό» θα είναι το νόμισμα, ευρώ ή δολάριο και η «ιδεολογία του χρήματος».

Αυτός είναι ο σύγχρονος απειλητικός φασισμός που εκπορεύεται από την «αφανή» παγκόσμια διακυβέρνηση και  καταδικάζει ολόκληρους λαούς και κράτη στην πείνα, την εξαθλίωση, τον πόλεμο και το θάνατο. Ο φασισμός της παγκοσμιοποίησης όμως ρίχνει «ιδεολογικά καπνογόνα» για καμουφλάζ, δεν έρχεται λέγοντας: «είμαι ο φασισμός», αλλά λέγοντας: «είμαι ο αντιφασισμός», δεν έρχεται λέγοντας: «είμαι ο ρατσισμός», αλλά λέγοντας: «είμαι ο αντιρατσισμός», όπως  είχε επισημάνει και ο ιταλός πολιτικός, διανοητής και στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιγνάτζιο Σινόλε.

ΥΓ. Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των γερμανικών βουλευτικών εκλογών διαδηλώσεις, μικρής έκτασης είναι η αλήθεια, πραγματοποιήθηκαν σε ορισμένες πόλεις για να εκφραστεί η διαμαρτυρία ενάντια στην αύξηση των ποσοστών της AfD. Αναφέρουμε το γεγονός αυτό γιατί δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό. Το ίδιο έγινε μετά το δημοψήφισμα για το Brexit στη Βρετανία. Εκεί οι διαδηλωτές δήλωναν ότι εξαπατήθηκαν και ζητούσαν, από την πρώτη μέρα, την επανάληψη του δημοψηφίσματος προκειμένου το αποτέλεσμά του να είναι σύμφωνο με τις προτιμήσεις τους. Το ίδιο έγινε μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ. Εκεί οι πολυπληθείς διαδηλωτές φώναζαν ότι αυτός δεν είναι ο πρόεδρός μας. Το ίδιο έγινε και στη Γαλλία, σε μικρότερη έκταση, όταν η Μαρίν Λεπέν πέρασε στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Σε όλες τις περιπτώσεις οι εκδηλώσεις αυτές είχαν την αμέριστη στήριξη, ιδίως στις ΗΠΑ, πολλών μεγάλων συστημικών μέσων ενημέρωσης και προσωπικοτήτων από τον πολιτικό και πανεπιστημιακό χώρο καθώς και από το χώρο του θεάματος. Όσοι διαδηλώνουν κατά ενός εκλογικού αποτελέσματος ουσιαστικά αμφισβητούν το δικαίωμα των συμπολιτών τους να έχουν διαφορετική άποψη και να την εκφράζουν με την ψήφο τους. Αναρωτιέται κανείς ποιοι είναι οι δημοκράτες και ποιοι  είναι οι φασίστες. 

- Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε, συντομευμένο και χωρίς το Υ.Γ., στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, στο πλαίσιο αφιερώματος για τις γερμανικές εκλογές στις 6-10-17.

GreekAttack


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση