Τα όνειρα κάνουν επικίνδυνους τους ανθρώπους και αυτό δεν το θέλουν
Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας
Δεν είμαι οπαδός κάποιου κόμματος, δεν θα επιθυμούσα το όνομα μου να αναγράφεται στους εκλογικούς καταλόγους αυτής της χώρας, δεν θα ήθελα να είμαι πολιτικός και δημοσιογράφος, γιατί δεν θέλω να ταΐζω με κούφια λόγια τον λαό, με ψευδαισθήσεις επιτυχίας την μάζα.
Είμαι κάποιος που πιστεύει στην ανθρωπιά, στην αγάπη, στην δημοκρατία, στην αλληλεγγύη και στην συνύπαρξη των λαών.
Ένας άνθρωπος που μισεί την υποκρισία, το ψέμα και την πλήρη διάσταση λόγων και έργων. Που πιστεύει στην ουσία και όχι στην «ερμηνεία» των λέξεων.
Είμαι ένας άνθρωπος που ρίσκαρε να πιστεύει ότι όλη του η ζωή έχει αξία, όταν σκέφτεται σαν παιδί.
Γιατί το μέλλον, ο κόσμος όλος, η ζωή, ανήκουν στα παιδιά.
Αυτά μπορούν να φέρουν την ελπίδα, αυτά μπορούν να τα αλλάξουν όλα.
Γιατί μόνο όποιος πιστεύει στην αλλαγή μπορεί και να την φέρει.
Ονειρεύομαι, επειδή δεν μπορώ να ζήσω διαφορετικά, αυτά τα παραμύθια που φτιάχνει το μυαλό να ξεχαστείς, να ταξιδέψεις πέρα από τα σύνορα που σου έβαλαν.
Είμαι ένας άνθρωπος που ποντάρει στο «κουτσό» άλογο της ουτοπίας, επειδή δεν θέλει να σκέφτεται αλλιώς.
Που πιστεύει αυτό που έλεγε ο Ντοστογιέφσκι: «Τα μικρά πράγματα έχουν τη σημασία τους. Και είναι πάντα τα μικρά πράγματα αυτά που χάνεις».
Ένας άνθρωπος που επιθυμεί η χώρα του να βαδίζει, ούτε αριστερά, ούτε δεξιά, μόνο μπροστά. Με αξιοπρέπεια, περήφανα και ανθρώπινα ρε, πολύ ανθρώπινα.
Είμαι ένας άνθρωπος που θέλει αυτή η χώρα να φέρει πίσω αυτούς που έχασε, να κρατήσει εδώ αυτούς που ετοιμάζουν βαλίτσες και να ανοίξει νέους δρόμους σε αυτούς που επέλεξαν να μείνουν πίσω.
Που δεν θέλει να πιστεύει, ότι το χάος και το τυχαίο κυβερνούν αυτή την χώρα και την καταστρέφουν συγχρόνως.
Είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι σε ένα περιβάλλον άνετης πρόσβασης στην ενημέρωση και ελευθερίας στην έκφραση, οι άνθρωποι δεν πρέπει να ανέχονται εκείνους που ετοιμάζουν μια μεγάλη θηλιά για την μικρή μας χώρα, εκείνους που στέλνουν εκβιαστικά τελεσίγραφα και πολύ περισσότερο τα ντόπια πολιτικά αηδόνια που με τα ψέματα και τις ιδεοληψίες τους, παίζουν ανερυθρίαστα στα ζάρια τις τύχες και τις ζωές μας, κάνοντας τις ανθρώπινες αδυναμίες μας, δική τους δύναμη.
Που πιστεύει ότι η λογική σπάνια καθοδηγεί σωστά τη σκέψη των ανθρώπων, όταν γίνονται πιόνια στα χέρια πολιτικών απατεώνων, όταν η καρδιά τους είναι γεμάτη οργή και φόβο για το αύριο και όταν πιστεύουν ότι κατέχουν την μόνη αλήθεια.
«Η ανάγκη να έχεις πάντα δίκιο, σφραγίδα ενός χυδαίου πνεύματος» έλεγε ο Καμύ.
Που απεχθάνεται αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα εξουσίας, με τα τρωκτικά και τους ανεπάγγελτους κομματικούς κηφήνες που το περιβάλλουν και τους χρήσιμους ηλίθιους που το ακολουθούν.
Είμαι τελικά ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι αυτός ο λαός έκανε ένα θεμελιώδες λάθος.
Προσπάθησε να περάσει την διαχωριστική γραμμή, τα όρια που του έβαλαν.
Έκανε το ατόπημα να πιστέψει σε υψηλά ιδανικά και σε μεγάλους στόχους.
Ονειρεύτηκε.
Έκανε το μοιραίο λάθος να ονειρευτεί πέρα από τις δυνάμεις του και να το φωνάξει, να το απαιτήσει.
«Το να σκέφτεσαι αντίθετα από την εποχή σου είναι ηρωισμός, αλλά να το λες είναι τρέλα» έλεγε ο Ιονέσκο
Και σε αυτή την περίπτωση όσο μεγαλύτερο το όνειρο, τόσο μεγαλύτερη και η απογοήτευση.
Αλλά πώς να συμβιβαστείς με τα μικρά και πραγματοποιήσιμα.
Αυτό θέλουν όμως.
Είναι ανοησία να ψάχνεις για όνειρα σε μια εποχή, που οι άνθρωποι αναγνωρίζουν ως μοναδική ανάγκη την επιβίωση.
Αυτό θέλουν.
Ένα πιάτο φαΐ , μια δουλίτσα αν υπάρχει και αυτή, κρέας τα Σαββατοκύριακα, ένα σινεμά, μια βόλτα στο παγκάκι του πάρκου για να μοιραζόμαστε την εξαθλίωση μας.
Αυτό θέλουν.
Μας βαραίνει πολλή σκοτεινιά.
Σαν να μην της έφτασαν της νύχτας τόσες δικές της ώρες και θέλησε να κλέψει και κάποιες ακόμα από εκείνες της μέρας.
Τι νόημα έχει να επιμένεις σε ένα όνειρο, που δεν μπορεί να πάρει σάρκα και οστά.
Αυτό θέλουν.
Θέλουν να ζούμε σε ένα κόσμο που είναι σκληρός και πληκτικός, γεμάτος φόβο και αβεβαιότητα για το αύριο για να μας ελέγχουν καλύτερα, στην θολή και μίζερη πραγματικότητα που οι ίδιοι μας ετοίμασαν.
Αυτό θέλουν.
Τα όνειρα κάνουν επικίνδυνους τους ανθρώπους και αυτό δεν το θέλουν.
Αναρτήσεις
Όμορφα λόγια και όνειρα, πανέμορφα γραμμένα. Όμως κύριε Χρήστο Μπουσιούτα το όνειρο είναι χρήσιμο όταν μεταβάλλεται σε κίνητρο πράξης. Αλλιώς είναι απλώς ένα όνειρο θερινής (ή χειμερινής!) νύχτας. Να είστε βέβαιος ότι κι' άλλοι Έλληνες έχουν τα ίδια όνειρα με σας, γιατί δεν τους αναζητάτε να το παλέψετε; Αν όχι να πάρουν τα όνειρά σας εκδίκηση, τουλάχιστον να πάρουν τα όνειρά σας υπόσταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι δύσκολο. Κοιτάξτε γύρω σας, στο περίγυρό σας, στο διαδίκτυο. Αν βρείτε ανθρώπους που έχουν τα ίδια όνειρα με σας, θα σας πρότεινα, με αυθορμητισμό και αμεσότητα, να επικοινωνήσετε μαζί τους. Για ν' ανεβούμε κάποιο βουνό, ακόμα και το Έβερεστ, χρειάζεται πάντα να κάνουμε ένα πρώτο βήμα. Ας πούμε μια παρεούλα (συμπαγή όμως ως προς την αμοιβαία εμπιστοσύνη) πέντε-δέκα ανθρώπων. Και ποτέ δεν ξέρει κανείς που μπορεί να φτάσει αυτή η παρεούλα. Ίσως να πυροδοτήσει τα όνειρα και άλλων Ελλήνων, ίσως και να τα κάνει πράξη. Ίσως...
Όμως, επειδή το άρθρο μου άρεσε πολύ, νομίζω ότι δε θα έχετε αντίρρηση να το αναρτήσω, μαζί με τούτο το σχόλιο στο μικρό μου blog, στο Δες το Όλον.com Τα ίδια όνειρα έχει με σας. Και ποιος ξέρει; Ίσως κάποτε διασταυρωθούν οι τροχιές της “κοινής” μας δράσης, προσπαθώντας να κάνουμε πράξη τα “κοινά” μας όνειρα.