Σύμφωνα με τον Εμμανουέλ μακρόν, ο καιρός της λαϊκής κυριαρχίας τελείωσε

Εκφωνώντας έναν ιδρυτικό λόγο ενώπιον των υψηλότερων Γάλλων διπλωμάτων, ο πρόεδρος Μακρόν αποκάλυψε την αντίληψη του για το κόσμο και τον τρόπο με τον οποίον προτίθεται να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία που διαθέτει. Σύμφωνα με τον ίδιο, δεν υπάρχει πλέον λαϊκή κυριαρχία, ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ευρώπη, επομένως ούτε εθνική ή υπερεθνική δημοκρατία. Δεν υπάρχει συνεπώς ούτε συλλογικό Συμφέρον ούτε Δημοκρατία (Ρεπούμπλικα), αλλά ένας ετερόκλητος κατάλογος πραγμάτων που συνιστούν κοινές περιουσίες. Περιγράφοντας τη νέα τους δουλειά στους πρεσβευτές, τους ενημέρωσε ότι δεν θα πρέπει πλέον να υπερασπίζονται τις αξίες της χώρας τους, αλλά να βρίσκουν ευκαιρίες για να δράσουν για λογαριασμό του Ευρωπαίου Λεβιάθαν. Εισελθόντος σε λεπτομέρειες για κάποιες συγκρούσεις, περιέγραψε ένα πρόγραμμα οικονομικής αποικιοκρατίας του Λεβάντε και της Αφρικής.

Συμμετέχοντας στη παραδοσιακή εβδομάδα των πρεσβευτών, ο πρόεδρος Μακρόν εκφώνησε το πρώτο γενικό λόγο για την εξωτερική πολιτική του, από τότε που ήρθε στο παλάτι των Ηλυσίων [1]. Όλα τα αποσπάσματα σε εισαγωγικά σε αυτό το άρθρο είναι από το λόγο του. Ο πρόεδρος δεν περιέγραψε το τοπίο των σημερινών διεθνών σχέσεων, ούτε εξήγησε το ρόλο που σχεδιάζει για τη Γαλλία στον κόσμο, αλλά τον τρόπο με τον οποίον σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτό το εργαλείο.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η Γαλλία δεν ήταν σε θέση να προσαρμοστεί στις αλλαγές στον κόσμο από το 1989, πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και το θρίαμβο της παγκοσμιοποίησης των ΗΠΑ. Για την ανοικοδόμηση της χώρας, θα ήταν παράλογο να θέλουμε να επιστρέψουμε πίσω στην παλιά έννοια της εθνικής κυριαρχίας. Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε χρησιμοποιώντας τους διαθέσιμους μοχλούς. Για το λόγο αυτό, σήμερα, «η κυριαρχία μας είναι η Ευρώπη».

Βεβαίως, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα τέρας, «ένας Λεβιάθαν» [2]. Δεν έχει καμία λαϊκή νομιμοποίηση, αλλά νομιμοποιείται όταν προστατεύει τους πολίτες της. Στην τρέχουσα μορφή της, κυριαρχείται από το γαλλο-γερμανικό ζευγάρι. Ο ίδιος, Εμμανουέλ Μακρόν, και η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, μπορούν ως εκ τούτου από κοινού να την κυβερνήσουν. Έτσι μπόρεσε να επισκεφθεί την Πολωνία, με την ιδιότητά του ως πρόεδρος της Γαλλίας, και, με τη σύμφωνη γνώμη της Γερμανίδας εταίρου του, η οποία δεν μπορούσε να επιτεθεί στη Πολωνία λόγω της Ιστορίας, να μιλήσει ως υπονοούμενος εκπρόσωπος της Ένωσης, να προσβάλει την πρωθυπουργό, υπενθυμίζοντάς της ότι δεν είναι κυρίαρχη και να την ξαναβάλει στην ευρωπαϊκή τάξη.

Ήδη, με την Καγκελάριο, αποφάσισε να αναλάβει δράση σε τέσσερις τομείς: _ • την προστασία των εργαζομένων,
• τη μεταρρύθμιση του δικαιώματος του ασύλου και της ευρωπαϊκής συνεργασίας σε θέματα μετανάστευσης,
• τον ορισμό μιας εμπορικής πολιτικής και των μέσων ελέγχου για τις στρατηγικές επενδύσεις,
• την ανάπτυξη της ευρωπαϊκής άμυνας.

Οι στόχοι αυτοί καθορίζουν φυσικά με σαφήνεια τις εθνικές πολιτικές για το καθένα από τα Κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας. Για παράδειγμα, τα διατάγματα που μόλις εξέδωσε η κυβέρνησή του σχετικά με τη μεταρρύθμιση του Εργατικού Κώδικα θέτουν τα ελάχιστα όρια της προστασίας των εργαζομένων, σύμφωνα με τις οδηγίες που εδώ και πολύ καιρό έχουν αποφασιστεί από τους υπαλλήλους των Βρυξελλών. Η ευρωπαϊκή συνεργασία για θέματα μετανάστευσης θα ορίσει τα όρια της φιλοξενίας που θα επιτρέψουν τη λειτουργία της γερμανικής βιομηχανίας [3], ενώ η μεταρρύθμιση του δικαιώματος ασύλου θα καθορίζει την δυνατότητα της Γαλλίας εντός του χώρου Σένγκεν. Η Ευρώπη της Άμυνας θα επιτρέψει την ένωση των στρατών της Ένωσης και να τους ενσωματώσει συλλογικά στις φιλοδοξίες του ΝΑΤΟ.

Για να προχωρήσει πιο γρήγορα η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γαλλία και η Γερμανία θα διοργανώσουν στενότερες συνεργασίες σε διάφορα θέματα, επιλέγοντας τους συνεργάτες τους α-λα-καρτ. Θα διατηρηθεί η αρχή της ομόφωνης απόφασης, αλλά μόνο μεταξύ προεπιλεγμένων Κρατών, τα οποία θα έχουν ήδη συμφωνήσει μεταξύ τους.

Η συνοχή αυτού του συνόλου θα γίνει γύρω από τέσσερις κοινές αξίες
• την «εκλεγμένη και αντιπροσωπευτική δημοκρατία,
• το σεβασμό του ανθρώπου,
• τη θρησκευτική ανοχή και την ελευθερίας της έκφρασης,
• και την πίστη στην πρόοδο»

«Η εκλεγμένη και αντιπροσωπευτική δημοκρατία» θα ισχύει μόνο σε τοπικό επίπεδο (κοινότητες δήμων και διοικητικές περιφέρειες, οι δήμοι και οι νομοί θα εξαφανιστούν) , διότι δεν υπάρχει πλέον εθνική κυριαρχία. «Ο σεβασμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, η θρησκευτική ανοχή και η ελευθερία» θα πρέπει να αντιλαμβάνονται υπό την έννοια της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών , και όχι εκείνης της Διακήρυξης του 1789 παρότι έχει τοποθετηθεί στο προοίμιο του Συντάγματος.

«Η πίστη στην πρόοδο» θα επιτρέψει να κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους πολίτες σε μια περίοδο που ο καθένας βλέπει εύπορες χώρες, στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, ξαφνικά να ξηλώνονται από το χάρτη και να στέλνονται πίσω στην εποχή του λίθου.

Η μέθοδος Μακρόν

Η Γαλλία θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το ευρωπαϊκό εργαλείο για να αναπροσαρμοστεί στο «πολυπολικό και ασταθή κόσμο». Δεδομένου ότι δεν γίνεται λόγος για την αποκατάσταση της γαλλο-ρωσικής συμμαχίας για την οποία συμφώνησαν ο πρόεδρος Sadi Carnot και ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Γ’, διότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η πολιτική πλευρά της ατλαντικής στρατιωτικής συμμαχίας, δεν υπάρχει κανένας λόγος να βασίζεται η γαλλική διπλωματία στην Ιστορία ή σε αξίες.

Πρέπει αντίθετα να παίζει το ρόλο του «αντίβαρου» για να διατηρηθούν οι «σχέσεις με τις μεγάλες δυνάμεις των οποίων τα στρατηγικά συμφέροντα αποκλίνουν». Να το καταλάβετε σωστά, ο πρόεδρος δεν μιλά για τα συμφέροντα που αποκλίνουν μεταξύ, από τη μια πλευρά οι ΗΠΑ και από την άλλη η Ρωσία και η Κίνα, αλλά να διατηρηθούν οι δεσμοί τους οποίους αυτές οι δύο μεγάλες δυνάμεις πρέπει να διατηρήσουν με τις Ηνωμένες Πολιτείες.

«Για αυτό πρέπει (...) να γραφτούμε στη παράδοση των υφιστάμενων συμμαχιών και, με οπορτουνιστικό τρόπο, να οικοδομήσουμε περιστασιακές συμμαχίες που θα μας επιτρέπουν να είμαστε πιο αποτελεσματικοί». Ο ρόλος των διπλωματών δεν είναι επομένως πλέον να υπερασπιστούν μακροπρόθεσμα τις αξίες της Γαλλίας, αλλά να οσφραίνονται βραχυπρόθεσμα τις ευκαιρίες, τις καλές ευκαρίες.

«Η σταθερότητα του κόσμου»

Δεδομένου του ευρωπαϊκού πλαισίου εργασίας και της μεθόδου αυτής, ο σκοπός της γαλλικής διπλωματίας θα είναι να διασφαλίσει ταυτόχρονα την ασφάλεια των Γάλλων συμμετέχοντας στην «παγκόσμια σταθερότητα» και να αποκτήσει επιρροή με την υπεράσπιση «των καθολικών κοινών περιουσιών».

Αφού μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το τέλος της εθνικής κυριαρχίας, δεν υπάρχει συμβατικός εχθρός, η Γαλλία δεν χρειάζεται πλέον στρατό για να υπερασπίσει το έδαφός της. Αντίθετα, έχει να αντιμετωπίσει έναν αντισυμβατικό εχθρό, την «ισλαμική τρομοκρατία», η οποία απαιτεί τόσο μια πανταχού παρούσα αστυνομία και ένα στρατό προβολής ικανό να παρεμβαίνει στις εστίες τρομοκρατίας στο εξωτερικό: στη Συρία και το Ιράκ από τη μία πλευρά, στη Λιβύη και το Σαχέλ, από την άλλη. Είναι προφανές ότι αυτή η αλλαγή του σκοπού, και όχι ένα ζήτημα του προϋπολογισμού, η οποία οδήγησε τον πρόεδρο Μακρόν να απολύσει τον επικεφαλής του Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων. Μένει να μεταρρυθμίσει η αστυνομία.

Η Γαλλία θα συνεχίσει να προστατεύσει τους μουσουλμάνους πολίτες της, διατηρώντας παράλληλα στο λόγο της, μια σύνδεση μεταξύ της ισλαμιστικής πολιτικής ιδεολογίας και της μουσουλμανικής θρησκείας. Θα μπορέσει με τον τρόπο αυτό να συνεχίσει να επιτηρήσει την πρακτική της μουσουλμανικής πίστης, να την πλαισιώσει, και εκ των πραγμάτων (de facto) να επηρεάζει τους πιστούς της.

Ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας, είναι επίσης το στράγγισμα της χρηματοδότησής της, την οποία η Γαλλία συνεχίζει μέσων πολυάριθμων διεθνών οργανισμών, δεδομένου ότι, λόγω των «περιφερειακών κρίσεων και διασπάσεων στην Αφρική και των διαιρέσεων του μουσουλμανικού κόσμου», ορισμένα Κράτη συμμετέχουν μυστικά σε αυτή τη χρηματοδότηση. Αλλά πρώτα, η τρομοκρατία δεν είναι άνθρωποι, αλλά μια μέθοδος μάχης, και, δεύτερον, οι τρομοκρατικές ενέργειες χρηματοδοτούνται σημαντικά καλύτερα από τότε που υποτίθεται ότι απαγορεύεται, είναι σαφές ότι αυτός ο μηχανισμός συστάθηκε από την Ουάσιγκτον, όχι κατά των Αδελφών Μουσουλμάνων, αλλά κατά του Ιράν. Παρότι αυτό δεν έχει προφανή σχέση με τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας, ο πρόεδρος Μακρόν προσεγγίζει στη συνέχεια το ζήτημα του ανταγωνισμού της Σαουδικής Αραβίας με το Ιράν, για να πάρει το μέρος της Σαουδικής Αραβίας και να καταδικάσει το Ιράν.

Μετά τις επιθέσεις του Ντάες εναντίον «των συμφερόντων μας, των ζωών μας, του Λαού μας», η ειρήνη στο Ιράκ και τη Συρία αποτελεί προτεραιότητα «ζωτικής σημασίας για τη Γαλλία». Εξ ου και η τρέχουσα αλλαγή στην μέθοδο μετά το Μάιο: βέβαια, το Παρίσι «είχε τεθεί εκτός» των διαπραγματεύσεων στην Αστανά, αλλά πρέπει σήμερα να προχωρήσουμε «τη κατάσταση με απτή πρόοδο» συζητώντας, ένα προς ένα, με τους συμμετέχοντες στη συνάντηση στην Αστανά. Τους έπεισε να υιοθετήσουν το στόχο που έθεσε εδώ και πολύ καιρό ο πρόεδρος Ομπάμα: την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων και τη πρόσβαση της ανθρωπιστικής βοήθειας στις εμπόλεμες ζώνες. Τέλος, η Γαλλία έχει δημιουργήσει μια «διεθνή ομάδα επαφής» που θα συγκεντρωθεί με την ευκαιρία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ γύρω από τον Jean-Yves Le Drian. Η επιστροφή της Συρίας στο Κράτος Δικαίου «θα πρέπει να συνοδεύεται από τη δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που διαπράχτηκαν, μεταξύ άλλων από τους ηγέτες αυτής της χώρας».

Ο πρόεδρος Μακρόν πραγματοποιεί έτσι μια οπισθοδρόμηση σε σχέση με τις προηγούμενες δηλώσεις του. Δεν πρόκειται πλέον, όπως ο ίδιος είχε προτείνει σε συνέντευξή του στο JDD , να αποδεχθεί την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας και να την υποστηρίξει κατά του Ντάες, αλλά αντίθετα να συνεχίσει το προηγούμενο διπλό παιχνίδι: χρησιμοποιώντας την ανθρωπιστική πρόφαση να συνεχίσει να προμηθεύει όπλα στους τζιχαντιστές ενάντια στη Δαμασκό. Η ανακοίνωση της κρίσης από τη Δικαιοσύνη της συριακής ηγεσίας είναι ισοδύναμη με εκείνη της ήττας της Αραβικής Δημοκρατίας της Συρίας, αφού ποτέ, απολύτως ποτέ, δικάστηκε Κράτος για εγκλήματα πολέμου των νικηφόρων στρατηγών του. Ο πρόεδρος Μακρόν δεν διευκρινίζει ποιο δικαστήριο θα πρέπει να κρίνει αυτούς τους ηγέτες, αλλά η διατύπωσή του παραπέμπει στο σχέδιο του Διευθυντή των Πολιτικών Υποθέσεων του ΟΗΕ, Jeffrey Feltman, ο οποίος προέβλεπε ήδη από το 2012 (δηλαδή πριν από τον γενικευμένο πόλεμο) τη «καταδίκη» 120 Σύρων ηγέτων· ένα σχέδιο που εκπονήθηκε υπό τη διεύθυνση ενός υπαλλήλου της μαντάμ Μέρκελ, τον Volker Perthes [4].

Όσον αφορά τη Λιβύη και το Σαχέλ, ο πρόεδρος Μακρόν υπενθύμισε την πρωτοβουλία του της La Celle-Saint-Cloud, στη διάρκεια της οποίας έφερε σε επαφή τον «πρωθυπουργό της Λιβύης», Fayez Sarraj, και τον «επικεφαλής του Λιβυκού Εθνικού Στρατού», Khalifa Haftar· σύνοδος κορυφής όπου διαβεβαίωσε τους δύο άνδρες την υποστήριξη της ΕΕ με τον όρο να περάσουν ως απώλειες-κέρδη την μυστηριώδη εξαφάνιση των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων από το Λιβυκό Δημόσιο Ταμείο [5].

Η πρώτη συνέπεια της ανατροπής της αραβικής λιβυκής Τζαμαχιρίας ήταν η αποσταθεροποίηση του Μάλι, χώρα της οποίας επιδοτούσε σε μεγάλο βαθμό την οικονομία [6]. Χωρίστηκε τότε στα δύο: από τη μία πλευρά οι μη νομάδες Μπαντού, από την άλλη οι νομάδες Τουαρέγκ. Η γαλλική στρατιωτική επέμβαση έλαβε γνώση αυτών των γεγονότων και σταμάτησε τις άμεσες επιπτώσεις τους στον άμαχο πληθυσμό. Το G5-Σαχέλ δημιουργήθηκε από τη Γαλλία για να σταματήσει τις συνέπειες του πολέμου κατά της Λιβύης και την πρόληψη της αντιπαράθεσης μεταξύ μαύρων και Αράβων που μόνο ο Μουαμάρ Καντάφι είχε καταφέρει να αποφύγει. Η συμμαχία για την ανάπτυξη του Σαχέλ σκοπεύει, όσον την αφορά, να αντικαταστήσει -με πολύ χαμηλότερα μέσα-το πρόγραμμα ανάπτυξης που είχε αναπτυχθεί από τη Λιβύη στην περιοχή αυτή. Το σύνολο αυτών των μέτρων θα διασφαλιστεί η σταθερότητα αυτού του τμήματος της Αφρικής μέχρι, σε μια δεκαετία, το Πεντάγωνο να εφαρμόσει το σχέδιο του για επέκταση του χάους στη μαύρη ήπειρο [7].

Ο πρόεδρος Μακρόν υπενθυμίζει την κοινή δήλωση που μόλις εγκρίθηκε από εταίρους από την Αφρική και την Ευρώπη περί ιδρύσεως ευρωπαϊκών γραφείων μετανάστευσης στην αφρικανική ήπειρο. Πρόκειται να γίνει διαλογή στην αφετηρία των μεταναστών που θα γίνουν δεκτοί από την Ένωση και να τερματιστούν οι διαδρομές της εξόδου. «Οι δρόμοι της μιζέριας πρέπει να γίνουν διαδρομές προς την Ελευθερία»· μια διατύπωση που συνοψίζει τη προεδρική σκέψη: Η Αφρική είναι η μιζέρια, η Ευρώπη είναι η ελευθερία.

Για τον Εμμανουέλ Μακρόν, «ην αποκατάσταση της ασφάλειας» στην Αφρική περνά από τα τρία D: «Défense, Développement et Diplomatie ήτοι Άμυνα, Ανάπτυξη και Διπλωματία», δηλαδή η παρουσία του γαλλικού στρατού προβολής, οι γαλλικές επενδύσεις και η γαλλική διοίκηση· κλασικό πρόγραμμα οικονομικής αποικιοκρατίας.

Η υπεράσπιση των κοινών περιουσίων

Μακριά από το να παραμελεί το ατού που αντιπροσωπεύουν η Γαλλοφωνία και ο τουρισμός, ο πρόεδρος Μακρόν αφιέρωσε σε αυτά μακρά επιχειρήματα. Στο πλαίσιο αυτό, προώθησε την ιδέα να ωφεληθεί από το γαλλικό νομικό σύστημα για να επεκτείνει την επιρροή της χώρας. Με αυτό τον τρόπο, παίρνει για λογαριασμό του το «δόγμα Κόρμπελ», σύμφωνα με το οποίο ο τρόπος που συντάσσεται μια συνθήκη επεκτείνει την επιρροή της χώρας που έχει αναπτύξει τις έννοιες της· δόγμα που εφαρμόστηκε από τη του, Madeleine Albright, και μετά από την υιοθετημένη κόρη του, Κοντολίζα Ράις, για να μεταγράψει σε αγγλοσαξονικό δίκαιο τις διεθνείς συνθήκες.

Η πρώτη κοινή περιουσία, είναι ο πλανήτης.
Αυτή η ομιλία εκφωνήθηκε κατά τη διάρκεια της «Εβδομάδας των Πρεσβευτών» κατά τη διάρκεια της οποίας ο υπουργός ήρθε για να εξηγήσει στο προσωπικό του ότι, από τούδε και στο εξής, ο πρώτος στόχος της διοίκησης του είναι η οικονομική διπλωματία. Όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών, ο Λοράν Φαμπιούς είχε την ιδέα να κινητοποιήσει το γαλλικό διπλωματικό δίκτυο για την ανάπτυξη των εξαγωγών. Ο ίδιος δημιούργησε τότε το Business France, ένα δημόσιο ίδρυμα του οποίου επικεφαλής είχε τοποθετηθεί η Muriel Penicaud. Η τελευταία χρησιμοποίησε το δημόσιο χρήμα που της είχε εμπιστευτεί για την έναρξη της εκστρατείας του Εμμανουέλ Μακρόν στο εξωτερικό, γεγονός που της χάρισε τα σημερινά προβλήματα της με την δικαιοσύνη. Είναι σήμερα υπουργός Εργασίας και συνέταξε τα διατάγματα που ορίζουν την «προστασία των εργαζομένων». Ο Laurent Fabius εν τω μεταξύ, έγινε πρόεδρος του Συνταγματικού Συμβουλίου. Είναι υπό αυτήν την ιδιότητα, και κατά παράβαση του ρόλου που του αναθέτει το Σύνταγμα- που έγραψε ένα Σύμφωνο για το Περιβάλλον το οποίο ο πρόεδρος Μακρόν θα παρουσιάσει στα Ηνωμένα Έθνη.

Η δεύτερη κοινή περιουσία είναι η ειρήνη.
Μέσω της «Ευρώπης της Άμυνας», ο πρόεδρος Μακρόν σκοπεύει να «δώσει νέα πνοή» στο ΝΑΤΟ. Η Συμμαχία στοχεύει πράγματι στην προώθηση της «ειρήνης», όπως φαίνεται στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία.

Η τρίτη κοινή περιουσία, είναι η Δικαιοσύνη και οι Ελευθερίες.
Ο πρόεδρος Μακρόν, ο οποίος είχε προηγουμένως αναφέρει τις κοινές αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που είναι «ο σεβασμός του ανθρώπου, η θρησκευτική ανοχή και η ελευθερία της έκφρασης», επιβεβαιώνει πλέον ότι «ο ρόλος των γυναικών, η ελευθερία της τύπου, ο σεβασμός των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων» είναι οικουμενικές αξίες. Δυστυχώς δεν διευκρίνισε τη διάκριση που επιχειρεί μεταξύ εκείνων που είναι ευρωπαϊκές και εκείνων που είναι οικουμενικές. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος υπερηφανεύεται για τη φιλοσοφία μετά την συνάντησή του με τον Paul Ricoeur, φαίνεται να μην έχει σκεφτεί για τη πολιτική φιλοσοφία και συγχέει στο λόγο του το ανθρωπιστικό δίκαιο με τα ανθρώπινα δικαιώματα, και για αυτό το θέμα, την αγγλοσαξονική σημασία (προστασία του ατόμου ενάντια στις αυθαιρεσίες του Κράτους) και τη γαλλική σημασία (ευθύνες των ανθρώπων, των πολιτών και του Έθνους).

Η τέταρτη κοινή περιουσία, είναι ο πολιτισμός.
Ο πρόεδρος Μακρόν είχε πει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, ότι δεν υπάρχει γαλλικός πολιτισμός, αλλά πολιτισμός στη Γαλλία. Παρομοίως, ο ίδιος δεν βλέπει τον πολιτισμό γενικά ως εξέλιξη του πνεύματος, αλλά ως ένα σύνολο εμπορικών προϊόντων. Για αυτό το λόγο, θα συνεχίσει το έργο του προκατόχου του για την προστασία των πολιτιστικών αγαθών και όχι των ανθρώπων, στα θέατρα του πολέμου.

Συμπέρασμα

Θα χρειαστεί πολύ χρόνος για να εξαχθούν όλα τα διδάγματα από την κοσμοθεωρία του προέδρου Μακρόν.

Το πιο σημαντικό σημείο είναι ότι, σύμφωνα με τον ίδιο, πέρασε η εποχή της λαϊκής κυριαρχίας τόσο για τους Γάλλους όσο και για τους Ευρωπαίους γενικότερα. Το δημοκρατικό ιδεώδες μπορεί να επιδιωχθεί σε τοπικό επίπεδο, αλλά είναι κενό νοήματος σε εθνικό επίπεδο.

Δευτερευόντως, η αντίληψη του για τη κοινή περιουσία, το κοινό καλό ( res publica ), με την οποία όλα τα πολιτικά καθεστώτα –είτε μοναρχικό, αυτοκρατορικό ή δημοκρατικό (républicain)- ήταν δεμένα, φαίνεται επίσης από μια άλλη εποχή. Κατά την άποψή τους, επρόκειτο να εξυπηρετήσουν -ή να προσποιείται servir- συλλογικό συμφέρον. Βεβαίως, ο Εμμανουέλ Μακρόν αναφέρεται στη Δικαιοσύνη και στις ελευθερίες, αλλά θέτει αμέσως αυτά τα ιδεώδη στο ίδιο επίπεδο με αντικείμενα, όπως η Γη και τα εμπορικά πολιτιστικά προϊόντα, και μια ντροπή, η υποτέλεια στο ΝΑΤΟ. Φαίνεται ότι η Δημοκρατία πέθανε επίσης.

Μετά αυτή τη παρουσίαση, το ακροατήριο χειροκρότησε θερμά. Ούτε ο εθνικός Τύπος ούτε οι ηγέτες της αντιπολίτευσης εξέφρασαν αντίρρηση.

Τιερί ΜεϊσάνΠηγή "Δίκτυο Βολταίρος"

[1] « Discours d’Emmanuel Macron à la semaine des ambassadeurs de France », Emmanuel Macron, Réseau Voltaire, 29 août 2017.
[2] Leviathan, Thomas Hobbes, 1651.
[3] “Πώς χειραγωγεί η ΕΕ τους Σύρους πρόσφυγες”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 2 mai 2016.
[4] “Η Γερμανία και ο ΟΗΕ κατά της Συρίας”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , al-Watan (Συρία) , Δίκτυο Βολταίρος, 28 janvier 2016.
[5] “Macron-Libia: la Rothschild Connection”, di Manlio Dinucci, Il Manifesto (Italia) , Rete Voltaire, 1 agosto 2017.
[6] « La guerre contre la Libye est une catastrophe économique pour l’Afrique et l’Europe » entretien de Thierry Meyssan avec Mohammed Siala, Réseau Voltaire, 3 juillet 2011.
[7] “Το στρατιωτικό σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών για τον κόσμο”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 22 août 2017.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση