Η διαχρονική Τουρκία και οι "Έλληνες" πολιτικοί

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου 

Το 2002, όταν ο Σύλλογος Κωνσταντινοπολιτών (που εδρεύει στην Καλλιθέα Αττικής) σε συνεργασία με την HEC (Hellenic Electronic Center) "έτρεχαν" παγκοσμίως το ηλεκτρονικό αίτημα (petition) "Επαναλειτουργίας της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης", με σκοπό τη συνέχιση των δημοσιεύσεων που θα προέβαλαν τα πάθη των Ρωμιών της Κωνσταντινούπολης, μεταξύ των οργανωτών τέθηκε το ερώτημα:

"Πώς μπορούν να χαρακτηριστούν τα γεγονότα της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955, ούτως ώστε να είναι κατανοητά από όλους τους παράγοντες των 190 και πλέον κρατών μελών του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών"(ΟΗΕ);

Το γεγονός συμπίπτει χρονικά με την περίοδο που συζητούνταν έντονα τα γεγονότα της Βοσνίας και κυρίως τα τεκταινόμενα στη Σρεμπρένιτσα κατά του γηγενή Μουσουλμανικού πληθυσμού. Παράλληλα την ίδια περίοδο εκδίδονται διευκρινιστικές εγκύκλιοι από το Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ του ΟΗΕ) περί του Καταστατικού Χάρτη της Ρώμης σ' ότι αφορά αδικήματα γενοκτονίας, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και εγκλήματα πολέμου (για Ελλάδα Ν.3003/2002 ΦΕΚ-75 Α').

Στους Κωνσταντινουπολίτικους κύκλους τα γεγονότα της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου χαρακτηρίζονται ως "Πογκρόμ"[1] ή "Νύχτα των Κρυστάλλων του Ελληνισμού της Πόλης", ενώ στις εκθέσεις των προξενείων Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (ΗΠΑ) και Μεγάλης Βρετανίας (ΜΒρ) ως "riot" (στάσις, οχλαγωγία), χαρακτηρισμός που επίσης υιοθετήθηκε από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Helsinki Watch[2]. Η από τις εγγυήτριες δυνάμεις της Συνθήκης Λοζάνης, Γαλλία, το Σεπτέμβριο του 1955 στην αλληλογραφία μεταξύ των θεσμών του Υπουργείου Εξωτερικών της θα τα χαρακτηρίσει ως "siege evenements" (γεγονότα πολιορκίας) ή vandalisme (βανδαλισμός), που συνεχίστηκε επί 30 ώρες[3].

Μετά από εντατική μελέτη των γεγονότων, ο γράφων θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα γεγονότα της 6ης -7ης Σεπτεμβρίου 1955 αποτελούν γενοκτόνο πράξη κατά της Ελληνικής Εθνότητας της Κωνσταντινούπολης, όπου παραβιάζονται τα άρθρα περί γενοκτονίας του Καταστατικού Χάρτη της Ρώμης. Έτσι θα συγγράψει το έργο "Άγραφη Γενοκτονία Κωνσταντινούπολη Σεπτέμβριος 1955"[4], στο οποίο θα συμπεριληφθούν όλα τα σχετικά αποδεικτικά στοιχεία που είχαν περιέλθει στην αντίληψή του. Το έργο κυκλοφορεί και στην Τουρκία μεταφρασμένο στην Τουρκική.

Οι κινήσεις του 1955

Μετά την έντονη αντιπαράθεση του Υπουργού Εξωτερικών (Υπ. Εξ.) πρώτα (26/10/1951–6/4/1955) και μετέπειτα Πρωθυπουργού (6/4/1955– 10/1/1957) της ΜΒρ, Robert Anthony Eden με τον Έλληνα Πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο (19/11/1952–4/10/1955), σ' ότι αφορά την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ο στρατάρχης δηλώνει ότι θα μεταφέρει το θέμα στον ΟΗΕ, όπου εκτός από ΗΠΑ και ΜΒρ είναι αντίθετο και το Παλάτι των Αθηνών. Είναι η περίοδος κορύφωσης του ψυχρού πολέμου, όπου το ΝΑΤΟ καλείται να αντιμετωπίσει τις Αραβοϊσραηλινές διενέξεις και την απώλεια της ασφαλούς διέλευσης από τη διώρυγα του Suez, γεγονός που θα επηρεάσει άμεσα τις μάχες της Άπω Ανατολής.

Ο τότε υπουργός Οικονομικών, Σπύρος Μαρκεζίνης, γνωρίζοντας ότι ο Eden ήταν ανθέλληνας, φροντίζει να μάθει τις αγγλικές προθέσεις. Ενημερώνεται από υψηλόβαθμο στέλεχος της ΜΒρ, ότι η κυβέρνηση της ΜΒρ σκέπτεται να "αναβιώσει το Μακεδονικό" ή να "βάλει στο παιχνίδι την Τουρκία".

Ο Μαρκεζίνης ενημερώνει άμεσα τον Παπάγο, ο οποίος όμως δεν υποχωρεί. Παραιτείται ο Μαρκεζίνης. Ο Παπάγος συνεχίζει τον αγώνα με τους δύο αντιπροέδρους της Κυβέρνησης, τον Υπ. Εξ. Στέφανο Στεφανόπουλο και τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο. Ξαφνικά η Τουρκική εφημερίδα Hürriyet (Χουριέτ) στον απόηχο των νέων Διαβαλκανικών Συμβάσεων από το φθινόπωρο του 1953 ξεκινά δημοσιεύσεις κατά της Ελληνικής Εθνότητας της Κωνσταντινούπολης.

Ο Παπάγος με την επιστροφή του από την Πορτογαλία (5/11/1954) αρρωσταίνει βαριά και από τον Μάιο του 1955 δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει. Την περίοδο 6–7/9/1955 ο Υπ. Εξ. Στέφανος Στεφανόπουλος παρευρίσκεται στην τριμελή συνδιάσκεψη του Λονδίνου, η βασιλική οικογένεια για επίσκεψη στο Βελιγράδι και ο πρωθυπουργός βαριά άρρωστος στο κρεβάτι.

Μετά την τέλεση της γενοκτόνου πράξης στην Κωνσταντινούπολη, ο Έλληνας δικηγόρος Χριστόφορος Χρηστίδης θα ενημερώσει άμεσα την Αθήνα για το ύψος των ζημιών, στις οποίες θα αναφερθεί εκτενέστερα στο άρθρο του που δημοσιεύεται στις 28/9/1955. Παράλληλα θα συγγράψει αναλυτική αναφορά, η οποία μετά τον Απρίλιο του 1956 θα "ξεχαστεί" στα γραφεία του Υπ. Εξ. της Ελλάδας. Ο ίδιος θα τα συγκεντρώσει σε βιβλίο που θα δημοσιευτεί 18 χρόνια μετά τον θάνατό του[5].

Ο Υπ. Εξ. Στεφανόπουλος μεταβαίνει άμεσα στη Νέα Υόρκη. Παράλληλα με τις διασκέψεις στον ΟΗΕ, παρουσιάζει τη "Μαύρη Βίβλο των Σεπτεμβριανών" στις αρχές των ΗΠΑ και άπρακτος στις 30/9/1955 επιστρέφει στην Ελλάδα.

Όμως η τύχη του Υπ. Εξ. και του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης είχε ήδη κριθεί νωρίτερα από τις 22/9/1955, όταν ο διοικητής της CIA, Allen Welsh Dulles (φημολογείται ότι στις 6-7/9/1955 βρίσκονταν στην Κωνσταντινούπολη) ενημερώνει με έγγραφο χαρακτηρισμένο ως "ύψιστο απόρρητο" τον αδελφό του και Γραμματέα του Κράτους των ΗΠΑ John Foster Dulles και το Υπ. Εξ. ΗΠΑ, ότι το Παλάτι των Αθηνών είναι διατεθειμένο να ορίσει Πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που είναι "πιο αντικειμενικός και διαθέτει ορθή κρίση"[6]. Το 2007 όπως μας είχε εκμυστηρευτεί ο Σπύρος Βρυώνης, οι αρχές των ΗΠΑ μετά την επιστροφή του Στεφανόπουλου θα πολτοποιήσουν τη "Μαύρη Βίβλο των Σεπτεμβριανών".

Η εγγυήτρια δύναμη της Συνθήκης Λοζάνης, Γαλλία, στις 13/9/1955 ενημερώνει τις Προξενικές Αρχές της Τουρκίας να προετοιμαστούν για την παρουσίαση των γεγονότων στον ΟΗΕ, γεγονός που δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Στην προσπάθεια προετοιμασιών, οι Γαλλικές Προξενικές Αρχές της Κωνσταντινούπολης ως πρώτη εκτίμηση στις 15/9/1955 ενημερώνουν για τις εκτεταμένες ζημιές σε ιδρύματα και θρησκευτικούς χώρους και εκτιμούν ότι η Ελληνική Εθνότητα της Κωνσταντινούπολης έχει υποστεί υλικές ζημιές πλέον του 1 Δις. ΤΛ.

Στην Αθήνα, Στεφανόπουλος και Κανελλόπουλος την 1/10/1955 μεταβαίνουν στην οικία του Παπάγου στην Εκάλη. Η βαριά κατάσταση της υγείας του στρατάρχη δεν τους αφήνει περιθώρια συζήτησης. Ο Παπάγος στις 4/10/1955 με την υπ. αριθ. 49370 απόφαση, ορίζει διάδοχό του στην πρωθυπουργία τον Στέφανο Στεφανόπουλο και το ίδιο βράδυ προς τα ξημερώματα της 5ης Οκτωβρίου πεθαίνει. Η απόφαση διαδοχής δυσαρεστεί τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο [7].

Στις 7/10/1955 ο Άγγλος πρεσβευτής Charls Pik σημειώνει προς Υπ Εξ ΜΒρ ότι ο Καραμανλής ήταν υποψήφιος του Βασιλέως και των Αμερικάνων [8]. Ο Καραμανλής ορκίζεται στις 6/10/1955.

Στην Κωνσταντινούπολη, ναι μεν οι Ελληνικές Προξενικές Αρχές καταβάλλουν ύστατη προσπάθεια στο να μην εγκαταλείψουν οι Ρωμιοί την γενέτειρά τους, αλλά τα θύματα δεν έχουν καμία βοήθεια εκτός του Ερυθρού Σταυρού μέσω της Ερυθράς Ημισελήνου. Η Τουρκική Δημοκρατία (ΤΔ) δηλώνει ότι άμεσα για να επουλωθούν τα τραύματα των παθόντων μέσω Ερυθράς Ημισελήνου χορηγήθηκαν 800.000 Τουρκικές Λίρες[9], ενώ ο πρόεδρος της Ερυθράς Ημισελήνου Τάκης Καρακάσης, στις 7/10/1955 στην Κωνσταντινούπολη ενημερώνει τα μέλη του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών (ΠΣΕ), ότι δόθηκαν άμεσα 200.000 ΤΛ στις οικογένειες των εργαζόμενων που είχαν μείνει άνεργοι και χωρίς κατοικία[10]. Παράλληλα μοιράστηκαν 680 κουβέρτες και δέματα με τροφή βάρους 5 κιλών σε πενταμελείς οικογένειες, που προμηθεύτηκαν από το ΠΣΕ.

Εδώ ειδικότερα πρέπει να τονιστεί ότι ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Τσέτσης στις 5/9/2017 στην παρουσίασή του αναφέρει ότι είχαν αποσταλεί τρόφιμα που ζύγιζαν 90 τόνους. Άρα μ' ένα πρόχειρο υπολογισμό στις 8/9/1955 τουλάχιστον 90.000 μη Μουσουλμάνοι (περισσότεροι εξ αυτών μέλη της Ελληνικής Εθνότητας της Κωνσταντινούπολης) δεν είχαν τα απαραίτητα για να σιτιστούν!

Στην έκθεση του ΠΣΕ αναφέρεται δύο φορές ότι 2.000 οικίες είχαν μείνει εντελώς άδειες, χωρίς πόρτες και παράθυρα. Το ίδιο αναφέρει και ο Χ. Χρηστίδης τονίζοντας "2.000 ολοσχερώς κατεστραμμένες οικίες".

Δια μαγείας στις παρουσιάσεις του 21ου αιώνα το γεγονός παρουσιάζεται ως 2.000 κατεστραμμένες οικίες (εξαλείφοντας την λέξη ολοσχερώς), όπου οι αναγνώστες αντιλαμβάνονται ότι είχαν υποστεί ζημιές μόνο 2.000 οικίες.

Δυστυχώς η εν λόγω παράληψη σημειώνεται και στις παρουσιάσεις της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών (ΟΙΟΜΚΩ). Στην πραγματικότητα, όπως τονίζει ο Σ. Βρυώνης, το σύνολο των οικιών που υπέστησαν υλικές ζημιές δεν καταμετρήθηκαν ποτέ[11]. Λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι στην Κωνσταντινούπολη το 1955 κατοικούσαν 180.200 μη Μουσουλμάνοι με Τουρκική υπηκοότητα[12], επίσης λαμβάνοντας υπ' όψιν τα στατιστικά στοιχεία ότι:

Κατά μέσο όρο κάθε οικογένεια απαρτίζονταν από 5 μέλη, όλες οι οικογένειες είχαν τουλάχιστον μία οικία, το 50% περίπου των οικιών υπέστησαν κάποια υλική ζημιά, βάσει του πληθυσμού που δέχτηκε επισιτιστική βοήθεια, συμπεραίνουμε ότι στην Κωνσταντινούπολη στις 6-7/9/1955 υπέστηκαν ζημιές τουλάχιστον 18.000 οικίες[13].

Ενώ σήμερα όλοι συμφωνούν ότι 73 εκκλησίες είχαν υποστεί διάφορες ζημιές, στις παρουσιάσεις παραλείπεται ότι οι 29 Ορθόδοξες Εκκλησίες είχαν καταστραφεί ολοσχερώς από πυρπόληση[14]. Για να επαναλειτουργήσουν τα 34 καταστραμμένα ελληνικά μειονοτικά σχολεία δαπανήθηκαν 450 εκ. Τ.Λ.[15].

Για να αποζημιωθούν τα θύματα καλούνται να απευθυνθούν στις Τουρκικές Αρχές. Οι διαδικασίες αποζημιώσεων θα ξεκινήσουν από το Νοέμβριο του 1955.

Όσοι είχαν απαιτήσεις πλέον των 10.000 ΤΛ, οι Αρχές ζητούσαν δικαστική απόφαση (δηλαδή επιβάλλονταν ο παθών να αποδείξει το ύψος των ζημιών, όταν τα σχετικά παραστατικά είχαν εξαφανιστεί κατά τη διάρκεια των βανδαλισμών)[16].

Τέλος μέχρι 1/1/1957 από τις απαιτητές αποζημιώσεις θα λάβουν 20% οι ξένοι υπήκοοι και 11,5%, οι Τούρκοι υπήκοοι[17].

Στην πραγματικότητα οι αποζημιώσεις ήταν μηδαμινές, όχι λόγω φορολόγησης όπως παρουσιάζεται το 2017, αλλά λόγω συναλλαγματικών διαφορών[18]. Το ερώτημα που πλανάται είναι γιατί οι τρίτες χώρες δεν προστάτευσαν τους πολίτες τους;

Όταν οι μη Μουσουλμανικές κοινότητες προσπαθούσαν να επιβιώσουν στην Κωνσταντινούπολη, οι ιθύνοντες των ΗΠΑ στην Άγκυρα σε δεξιώσεις με μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου της ΤΔ, διαπραγματεύονταν σκληρά τα 300 εκ $ ΗΠΑ δάνειο που ζητούσε η ΤΔ.

Ένα από τα βασικά επιχειρήματα της αντιπροσωπίας των ΗΠΑ ήταν "Τα Σεπτεμβριανά"[19], ενώ ο αναλυτικός φάκελος της γενοκτόνου πράξης των Σεπτεμβριανών, μετά από 60 χρόνια παραμένει απόρρητος στους χώρους του Υπ. Εξ. των ΗΠΑ[20].

50 Χρόνια μετά

Το ΑΚΡ (Adalet ve Kalkınma Partisi, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης), όταν αναλαμβάνει την εξουσία, προσπαθώντας από την μία να αμαυρώσει τον Δυτικό φιλελευθερισμό αλλά και τις Κεμαλικές αρχές, και από την άλλη να αποδείξει στην ΕΕ ότι η ΤΔ εκδημοκρατίζεται (περισσότερο για να αντλήσει πόρους), επιτρέπει να δημοσιευτούν συγγράμματα που αποδεικνύουν την πραγματικότητα των Σεπτεμβριανών[21].

Οι παράλληλες δημοσιεύσεις έρχονται ως χιονοστιβάδα. Έτσι ο γράφων αποκτά αρκετά πρωτογενή στοιχεία, που αποδεικνύουν την υφή των γεγονότων, δηλαδή ότι τα τεκταινόμενα στις 6-7/9/1955 αποτελούν γενοκτόνο πράξη.

Γνωρίζοντας ότι η Ελλάδα εξελέγη μη μόνιμο μέλος του ΣΑ του ΟΗΕ για την περίοδο 2005 - 2006, για να γίνει σχετική παρουσίαση στον ΟΗΕ, ο γράφων παρότι έρχεται σε επαφή:

Με στελέχη της ΝΔ, τα οποία με την δικαιολογία ότι ο Πέτρος Μολυβιάτης πρώτα και η Ντόρα Μπακογιάννη έπειτα, θα βρεθούν σε δύσκολη θέση στους θεσμούς του ΟΗΕ,

Με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, που με την ίδια αιτιολογία, δηλαδή ο Πέτρος Ευθυμίου θα βρίσκονταν σε δύσκολη θέση στον ΟΑΣΕ,

το θέμα δεν προωθείται στους διεθνείς οργανισμούς.

Μεταγενέστερα αμφότεροι προβάλλουν ότι ήταν σημαντική η Συνδιάσκεψη της Κέρκυρας του ΟΑΣΕ (Ιούνιος 2009) και πρέπει να βοηθηθεί η Ελληνική αντιπροσωπία.

Έτσι η ανάδειξη των Σεπτεμβριανών ως γενοκτόνου πράξης θάβεται κανονικά στους κομματικούς μηχανισμούς. Ομολογουμένως ήταν λάθος που δεν καταβλήθηκαν προσπάθειες να έλθουμε σε άμεση επαφή με τους εν λόγω πολιτικούς. Έτσι η προεδρία της ΟΙΟΜΚΩ ξεκινά τον αποκλεισμό του γράφοντα από κάθε ομοσπονδιακή επιτροπή !

Οσμισμένοι το κακό που επέρχεται, στελέχη της ΤΔ προσπαθούν όσο το δυνατόν περισσότερο να "ελαχιστοποιήσουν" τα τεκταινόμενα. Στην εν λόγω προσπάθεια αρωγοί θα είναι και οι εν Ελλάδι Έλληνες (συμπεριλαμβανομένων και Κωνσταντινουπολιτών). Όπως:

Αν και οι νεκροί βάσει της μελέτης του Σ. Βρυώνη ανέρχονται στους 35[22], μέχρι και των ημερών μας πολλοί αρκούνται να προβάλουν την κατάσταση του Helsinki Watch που αναφέρει 11 νεκρούς [23].

Βέβαια παραλείποντας να τονιστεί ότι εάν πληρούνται κάποιες προϋποθέσεις (όπου στην περίπτωσή μας πληρούνται) έστω και να υπάρχει ένας νεκρός είναι αρκετό το έγκλημα να χαρακτηριστεί γενοκτονία. Άλλοι στην προσπάθεια να μειώσουν και τον αριθμό 11, εκμεταλλευόμενοι συνωνυμίες διαλαλούν ότι κάποιοι που έχουν δηλωθεί νεκροί βρέθηκαν στην Αθήνα.

Ενώ αρχικά αναφέρονται 300 βιασμοί, χωρίς αναφορά στο φύλο (όπου έστω και ένας αρκεί για να χαρακτηριστεί το γεγονός γενοκτονία), επί των ημερών μας στην παρουσίαση του αδικήματος αναφέρονται 300 βιασμοί γυναικών.

Επί των ημερών μας, για το ύψος των υλικών ζημιών χρησιμοποιούνται τα ποσά που αναφέρονται ως απαίτηση αποζημιώσεων (καλοθελητές) ή αυτά που χορηγήθηκαν από την ΤΔ (κακοπροαίρετοι), ενώ πολλά από τα θύματα δεν αποτάθηκαν ποτέ στις Αρχές της ΤΔ διεκδικώντας αποζημιώσεις. Δυστυχώς οι πληροφορίες αυτές αρχίζουν να υιοθετούνται και από εν Ελλάδι κύκλους.

Μετά τη δήλωση κομματικού στελέχους του ΑΚΡ "ασχολούμαστε πολύ για ένα πληθυσμό που δεν απαρτίζει ούτε καν ένα χωριό μας", αρχίζει μία ύποπτη καταγραφή Κωνσταντινουπολιτών ανά την υφήλιο, την περίοδο που η ΟΙΟΜΚΩ δεν ήταν σε θέση να οργανώσει τους εν Ελλάδι Κωνσταντινουπολίτες!

Τέλος με υπαιτιότητα των οργανωτών εξαφανίζονται οι ιστοσελίδες της HEC σ' ότι αφορά την προβολή των παθών των Κωνσταντινουπολιτών.

κ.ά.

60 Χρόνια μετά

Έτσι ερχόμαστε στη δεκαετία 2010, περίοδο μνημονίων και απώλειας της εθνικής κυριαρχίας.

Η Ελλάδα εκτός που συμπεριέλαβε όλα τα άρθρα του Καταστατικού Χάρτη της Ρώμης στη Νομοθεσία της, αποδέχεται "την γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος" (Ν.2645 - 13/10/1998 ΦΕΚ 234-Α') συμπεριλαμβάνει και την ποινική δίωξη κάθε Έλληνα πολίτη που θα αρνηθεί την εν λόγω γενοκτονία (Ν.4285 - 10/9/2014 ΦΕΚ 191 -Α').

Παρόλα αυτά κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες ο Υπ. Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Φίλης αρχές Νοεμβρίου του 2015 προβαίνει στην ανιστόρητη δήλωση, ότι το αδίκημα που υπέστησαν οι Πόντιοι δεν ήταν γενοκτονία αλλά εθνοκάθαρση (αν και από αρχές του 1993 η πολιτική "εθνικής κάθαρσης" χαρακτηρίζεται γενοκτονία και από τα όργανα του Ο.Η.Ε)[24].

Μετά την εν λόγω δήλωση, που μόνο ζημιά σε κάθε επίπεδο θα προκαλέσει στο Ελληνικό Κράτος και στο Ελληνικό Έθνος, εμφανίζονται πολλοί που την στηρίζουν.

Έτσι στις 5/9/2017 σε διοργάνωση της ΟΙΟΜΚΩ, ο Δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας, ταυτιζόμενος με την επίσημη πολιτική της ΤΔ ανακοίνωνε ότι τα αίτια των παθών των Κωνσταντινουπολιτών οφείλονται στην λανθασμένη Ελλαδική πολιτική σ' ότι αφορά την Κύπρο, ψελλίζοντας τα γεγονότα της Κοφίνου. Με αφορμή την ανιστόρητη δήλωση του δημάρχου, απευθυνόμενοι και στους ομοϊδεάτες του, πρέπει να τονίσουμε:

Το "Ζήτημα της Κοφίνου" ή "Επιχειρήσεις της Κοφίνου" (Επιχείρηση Γρόνθος), υλοποιήθηκε το Νοέμβριο του 1967[25], όπου αποτελεί μεταγενέστερο γεγονός και των Σεπτεμβριανών και των Απελάσεων (1963 - 1964).

Οι παραβιάσεις κατά των μη Μουσουλμανικών Εθνοτήτων από την ΤΔ είχαν ξεκινήσει από την ημερομηνία υπογραφής της Συνθήκης Λοζάνης(1924) [26].

Σε ότι αφορά τη μοίρα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης είχε δρομολογηθεί από το 1944.

Είναι η περίοδος που το 9ο γραφείο του CHP (Cumhuriyet Halk Partisi, Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα) αποφασίζει στην 500η επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης να έχει απορωμιοποιηθεί η Κωνσταντινούπολη. Η απόφαση αυτή γίνεται δεκτή στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση του κόμματος το Μάιο του 1946[27].

Κλείνοντας

Το ζητούμενο είναι να βρεθεί το αίτιο και η πηγή που παρακινεί επίσημους φορείς να προβαίνουν σε αυτού του είδους δηλώσεις, που βλάπτουν ανεπανόρθωτα την Ελλάδα, και όχι η διαπόμπευση των εκφραστών.

Η παραχάραξη της ιστορίας σε βάρος της Ρωμιοσύνης και του Ελληνισμού συνεχίζεται σε ότι αφορά και την σύγχρονη ιστορία, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα "να λειάνουμε τις αιχμηρές γωνίες που προκαλούν". Βέβαια είναι διαφορετικό να εξαλειφτεί το μίσος και το αίμα από τα ιστορικά βιβλία (όπου συμφωνούμε στο άρτιο) και διαφορετικό να παραχαράξουμε την ιστορία μας επ' ονόματι οποιασδήποτε συμμαχίας ή οργανισμού.

Αυτό που μας ενθαρρύνει είναι ότι 10 χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου, υπεύθυνα και αξιόλογα άτομα παραδέχονται ότι τα Σεπτεμβριανά ήταν γενοκτόνος πράξη, όμως η αναγνώρισή τους ως γενοκτονία, θα δεχθεί μεγάλη αντίσταση, που δεν οφείλεται στη διεθνή νομολογία και σε ανθρωπιστικά δεδομένα...

Ο αγώνας αναγνώρισης όσο σκληρός και δύσκολος και αν είναι, θα συνεχιστεί με την υποστήριξη των αναγνωστών, που πρωτίστως στηρίζουν το δικαίωμα στη ζωή κάθε ανθρώπου.

Σημειώσεις:

[1] Κοίτα Σπύρος Βρυώνης, The mechanism of catastrophe, εκδ. οικ. greekworks.com, New York 2005), Στα ελληνικά από το Νοέμβριο του 2006 εκδόσεις Εστία.

[2]Κοίτα Denying Human Rights & Ethnic Identity. The Greek of Turkey, Human Rights Watch 1992, USA. Όπως:

USA National Archives RG 59,782.009/9-1455

Αρχείο Υπ. Εξ. ΜΒρ. FO.371/117711/RG 1-344/50.

[3] Κοίτα τηλεγραφήματα και έκθεση (Bulletin Quotidien) Γαλλικού Προξενείου Κωνσταντινουπόλεως προς Υπ. εξ. Γαλλίας υπ. αριθ. 8/9/1955-1600/01 και 9/9/1955-1603/05

[4] Κοίτα Εκδόσεις Τσουκάτου, Αθήνα, 2006.

[5] Κοίτα, Χριστόφορος Χρηστίδης, Τα Σεπτεμβριανά, επιμελήθηκε ο Γιάννης Δ. 

Στεφανίδης, εκδ.. Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, Αθήνα 2000.

[6] Κοίτα Memorandum from Director of Central Intelligence (Dullas) to the Secretary of State, Washington, September 22,1955.

[7] Κοίτα άρθ. Γιώργος Α. Λεονταρίτης, περιοδικό «Τότε» τεύχος 16, Αθήνα 2005.

[8] Κοίτα άρθ. Γιώργος Α. Λεονταρίτης, περιοδικό «Τότε» τεύχος 17, Αθήνα 2005.

[9] Κοίτα Αγγλική έκδοση Σπύρου Βρυώνη σελ. 276.

[10] Κοίτα έκθεση του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών κεφ.(c) , παρ.(1)

[11] Κοίτα Αγγλική έκδοση Σπύρου Βρυώνη σελ. 283.

[12] Κοίτα Β. Κυρατζόπουλου, Άγραφη Γενοκτονία Κωνσταντινούπολη Σεπτέμβριος 1955, πίνακες 2.4, 2.4.1. και επεξηγήσεις αυτών, σελ. 178 - 180.

[13] Το 1927 (πριν την Ελληνοτουρκική Σύμβαση Φιλίας της Άγκυρας του 1930), ο πληθυσμός της ΤΔ ανέρχεται σε 16.200.694 άτομα, εκ των οποίων τα 119.822 δηλώνουν ως μητρική γλώσσα την Ελληνική και τα 109.905 ως θρήσκευμα το Ελληνορθόδοξο. Την ίδια περίοδο το σύνολο των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης ανέρχεται στους 883.414, που ζουν και λειτουργούν - εργάζονται σε 143.423 κτίρια, εκ των οποίων τα 11.000 περίπου ανήκουν στα Ρωμαίικα ιδρύματα:

	1927
Όροφοι	Χώροι Κατοικιών	Επαγ. Χώροι	Δημ. Κτίρια	Σύνολο
1	22.803	23.203	1.360	47.366
2	49.607	5.930	659	56.196
3	22.307	1.702	304	24.313
4	4.358	502	97	4.957
5	1.276	145	23	1.444
6	568	52	5	625
Απρ/τοι	665	7.367	490	8.522
Σύνολο	101.584	38.901	2.938	143.423

Πηγή: Στατιστική Υπηρεσία ΤΔ.

Διαμόρφωση Πίνακα: Βασίλης Κυρατζόπουλος.

[14] Κοίτα προοίμιο έκθεσης του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών.

[15] Κοίτα Χριστόφορος Χρηστίδης, Τα Σεπτεμβριανά, σελ.269.

[16] Κοίτα Αγγλική έκδοση Σπύρου Βρυώνη σελ. 283.

[17] Κοίτα παραρτήματα Αγγλικής έκδοσης Σπύρου Βρυώνη, The mechanism of catastrophe

[18] Το 1955 η επίσημη τιμή του $ ΗΠΑ ανέρχεται στις 2,80 ΤΛ. ενώ 1/1/1957 στις 5,75 ΤΛ. Από την άλλη στην ελεύθερη αγορά 1$ ΗΠΑ αρχές Σεπτεμβρίου του 1955 διαπραγματεύονταν στις 7,80 ΤΛ και αρχές Δεκεμβρίου του 1955 στις 10,00 ΤΛ. Κοίτα Αγγλική έκδοση Σπύρου Βρυώνη σελ. 282.

[19] Κοίτα Memorandum of a Conversation, Ankara September 14, Ankara September14/9/1955.

[20] Department of State, Central Files, 781.00/9–2255. Top Secret

[21] Κοίτα Dilek Guven, Nationalismus, Sozialer Wandel und Minderheiten: Die Ausschreitungen gegen die Nichtmuslime der Turkei 6/7 September 1955. Για την Ελλάδα εκδόσεις Εστία Νοέμβριος, Αθήνα 2006. Όπως εκδόσεις Tarih Vakfı (Ίδρυμα Ιστορίας), φωτογραφικό υλικό αρχείου Fahri Çoker, Κωνσταντινούπολη 2005.

[22] Κοίτα Αγγλική έκδοση Σπύρου Βρυώνη παράρτημα (Β) σελ. 581 - 582.

[23] Κοίτα Κοίτα Denying Human Rights & Ethnic Identity. The Greek of Turkey, παράρτημα (C), σελ. 50.

[24] Κοίτα άρθρο Β. Κυρατζόπουλου, Νοέμβριος 2016, Δηλώσεις Ν. Φίλη: Εθνομηδενισμός ή Ισοδύναμο;

[25] Κοίτα Πανουργιάς Πανουργιάς, Η Αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας 29η Νοεμβρίου 1967, εκδ. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2004.

[26] Κοίτα https://www.academia.edu/6487178/The_violations_of_the_Treaty_of_Lausanne

[27] Κοίτα Fikret Başkaya - Sait Çetinoğlu, Resmî tarih tartışmaları 8 - Türkiyede Azınlıklar Συζητήσεις περί επίσημης Τουρκικής Ιστορίας 8, Οι μειονότητες στην Τουρκία, εκδ.Özgür Üniversite , Άγκυρα 2009, σελ.23.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου