Ο Σουλτάνος, το τυρί και ίσως η φάκα…

Ιδού, λοιπόν, η Ευρώπη απόκτησε εκ νέου αυτοκράτορα, Μακρόν ο Α΄. Ίσως το πιστεύει, έχει τουλάχιστον τον αέρα. Η Τουρκία με τον Ερντογάν βρήκε τον Σουλτάνο της, έχτισε και ανάκτορο. Μόνο τον Πούτιν αποφεύγουν να τον πουν Τσάρο, αφού η υποψία και μόνο μιας αυτοκρατορικής Ρωσίας προκαλεί ανατριχίλες.

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Οι Δυτικοί βαδίζουν προς τα πίσω όχι από νοσταλγία, αλλά επειδή σε εποχή κρίσης θυμούνται ότι έγιναν ισχυροί, ληστεύοντας τους άλλους. Άρχισαν από τους Αγίους Τόπους, μετά κατέλαβαν και λεηλάτησαν την Πόλη το 1204, αργότερα τις αποικίες. Τώρα τρώνε τις σάρκες τους, τρώνε τους πιο αδύναμους εταίρους και ετοιμάζονται να αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους, όπως το έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν, π.χ. με τον εκατονταετή πόλεμο, τον Τριακονταετή, με δυο Παγκόσμιους Πολέμους και συζητάμε για τον Τρίτο.

Δεν είναι κανονικό, ούτε στην πιο ακραία περίπτωση, να εκλέγεται Πρόεδρος με μόλις το 15% των ψηφοφόρων και αυτό να θεωρείται θρίαμβος. Η τυπική νομιμότητα δεν εξασφαλίζει την πολιτική νομιμοποίηση της κυβέρνησης στη συνείδηση του κόσμου, τη συγκατάθεση, έστω την ανοχή του. Όταν το Σύστημα δολοφονεί τη δημοκρατία, οι τρομοκράτες περισσεύουν. Η Γαλλία εξέλεξε για πρόεδρο έναν “αχυράνθρωπο” του χρήματος.

Στρατηγική δεκαετιών

Οι ελίτ στη Δύση έχουν στρατηγική δεκαετιών. Αλλά τείνουν, όλο και πιο ξετσίπωτα, να σκέπτονται και να κινούνται όπως η παλιά αριστοκρατία, σε κλειστά αδιαπέραστα κυκλώματα τύπου Λέσχης Μπίλντεμπεργκ. Στόχος τους είναι να ρυθμίζουν τις διεθνείς υποθέσεις με τις “αριστοκρατίες” άλλων χωρών, σαν σύγχρονη Ιερά Συμμαχία. Οι πολίτες είναι το «κρέας για τα οικονομικά κανόνια», μάζα αδρανής, περιφρονητέα. Οι εκλογές λεπτομέρεια, ενίοτε ενοχλητική.

Η ευκολία, με την οποία έβαλαν τον Μακρόν στον θρόνο τους ενθαρρύνει. Η ευχέρεια αντικατάστασης των φθαρμένων υπαλλήλων τύπου Ολάντ, (βλέπε Γιώργος Παπανδρέου, Παπαδήμος, Σαμαράς, Τσίπρας, πεταλούδες εφήμερες) τους δικαιώνει. Η επιτυχία τους κάνει ολότελα τυφλούς. Αδιαφορούν αν ο Μακρόν είναι τελείως εκτεθειμένος στο αδηφάγο πλήθος, σκέπτονται ήδη τον επόμενο.

Να είναι σαφές: Στις εκλογές αποδοκιμάστηκε όλο το πολιτικό προσωπικό της Γαλλίας, Πρόεδρος, κυβέρνηση και ιδίως η αντιπολίτευση. Μπορεί η ανικανότητα, η δειλία, η βλακεία, η ανεπάρκεια, από τον Μελανσόν έως τη Λεπέν, να επιτρέψει στον Μακρόν να αρχίσει να εφαρμόζει την πολιτική του.

Στη Γαλλία (και όχι στην Ελλάδα) παίζεται η πορεία της (νεοφιλελεύθερης, παγκοσμιοποιημένης) ΕΕ στο κοινωνικό πεδίο. Συνεπώς και στο αλληλένδετο γεωπολιτικό πεδίο. Η προεδρία Μακρόν έχει όλες τις προϋποθέσεις να είναι τρικυμιώδης με αμφίβολο και ίσως πρώιμο τέλος. Κι αυτό, παρότι δεν υπάρχει άξια λόγου ηγεσία του λαϊκού παράγοντα, αριστερά ή δεξιά. Η Αριστερά θα πρέπει πρώτα να σεβαστεί εκ νέου τον εαυτό της και μετά να αξιώνει τον διαχωρισμό της από τους άλλους.

Ο Σουλτάνος

Το προσωνύμιο “Σουλτάνος” κρύβει φθόνο και φόβο για τον Ερντογάν, μοναδική πολιτική προσωπικότητα υψηλού επιπέδου, εκτός του Πούτιν, στην Ευρώπη. Ο Ερντογάν προκαλεί σύγχυση και φόβο. Για την Ελλάδα δεν είναι απλώς αντίπαλος. Είναι επικίνδυνος εχθρός.

Η Τουρκία προβάλλει αυξημένες διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αμφισβητώντας και τη Συνθήκη της Λωζάννης. Είναι αδιάλλακτος στο Κυπριακό. Και έχει στο στόχαστρο τη Θράκη. Ο Γιλντιρίμ, προσωρινός βεζίρης, είπε το απίστευτο, ότι οι υδρογονάνθρακες είναι κτήμα της ανθρωπότητας(!) που πρέπει να το μοιράζονται όλοι. Μας εμπαίζουν.

Για την Τουρκία το μόνο που απομένει είναι η κατάλληλη στιγμή (οι ειδικοί το λένε «παράθυρο ευκαιρίας») για να δοκιμάσει να πάρει με τα όπλα μέρος ή και όλα όσα διεκδικεί. Ως τώρα, η όποια τουρκική ηγεσία έδρασε με την άδεια των ΗΠΑ, όπως π.χ. στην Κύπρο.

Τον Σαντάμ, που νόμιζε ότι είχε την αμερικανική άδεια να εισβάλει στο Κουβέιτ, οι Αμερικανοί τον κρέμασαν. Ο Ερντογάν δεν μπορεί να αγνοήσει ότι η στρατιωτική εισβολή σε ελληνικό έδαφος είναι, ίσως, το τυρί στη φάκα που έχουν στήσει οι εχθροί του. Κανείς δεν θέλει πιο ισχυρή Τουρκία. Με κάθε του κίνηση ο Ερντογάν παίζει το κεφάλι του, γιατί το παιχνίδι στην περιοχή είναι θανάσιμο. Αν υπάρχει απόφαση διαμελισμού της Τουρκίας, όλοι περιμένουν το «παράθυρο ευκαιρίας» για να την πετσοκόψουν.

Το καθεστώς Ερντογάν έχει αναστατώσει και αποδεκατίσει τις Ένοπλες Δυνάμεις για τους γνωστούς λόγους. Εμείς τις έχουμε υποβαθμίσει από τις «πρόνοιες» των Μνημονίων και τις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις των γνωστών κυβερνητικών/κομματικών στελεχών. Συνοπτικά: όποιος δεν υπερασπίζεται ο ίδιος την πατρίδα του, τη χάνει. Μπορεί να χάσει και το κεφάλι του.

Στην Αθήνα, όμως, είμαστε μακριά από όλα αυτά. Ζούμε στο ρυθμό του θριάμβου του Τσακαλώτου και του Τσίπρα, οι οποίοι, σαν γενναίοι ιππότες, κατίσχυσαν επιτέλους του “δράκου” Σόϊμπλε. Πήραμε αυτό που θέλαμε είπε ο πρωθυπουργός, περιχαρής.

Όταν επί Γέλτσιν καταστράφηκε η οικονομία της Ρωσίας, το χρέος της ήταν 30 δισ δολάρια. Το εξόφλησε λίγο αργότερα ο Πούτιν. Το χρέος της Ελλάδας είναι 320 δισ ευρώ. Ποιος πιστεύει ότι ένα τέτοιο γιγαντιαίο χρέος μπορεί να εξοφληθεί πριν από τη Δευτέρα Παρουσία; Ο εμπαιγμός και το χρέος, οι “Δίδυμοι Πύργοι” της σημερινής Ελλάδας.

Υ.Γ. Ο τελευταίος εμπαιγμός: Παπαγαλάκια με λεοντή στρατηγού λένε ότι η Ελλάδα αναβαθμίζεται και η Τουρκία υποβαθμίζεται. Για δες! Μόλις υπογράψαμε ότι θα μείνουμε προτεκτοράτο της Γερμανίας/Ευρωζώνης για τα επόμενα 40 χρόνια, ουσιαστικά ως το τέλος του αιώνα. Γερμανοί και Αμερικάνοι φεύγουν από το Ιντσιρλίκ και θέλουν βάσεις στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, και οικονομικό και στρατιωτικό προτεκτοράτο χωρίς αντάλλαγμα. «Ο εξευτελισμός σου θα είναι τέλειος», τραγουδάει ο Μίκης.

Πηγή "Σταύρος Λυγερός"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση