Τουρκία: Στρατηγικό βάθος και τακτική επιφάνεια

Σε γεωπολιτική ημερίδα που έγινε στην Ξάνθη, στις 18/3/2017, με τίτλο "Γεωπολιτικές αναταράξεις και κίνδυνοι στη σύγχρονη Ελλάδα και Κύπρο", ο κ. Ιωάννης Κοραντής, πρέσβυς ε.τ., ήταν ένας από τους επτά συνολικά ομιλητές, που ξεκαθάρισε τους ρόλους και κατήγγειλε τους λόγους που συμβάλουν στην δημιουργία κινδύνων επί των εθνικών θεμάτων της χώρας.
Σας παραθέτουμε τα όσα δεν δίστασε να καταγγείλει ο έμπειρος έλληνας διπλωμάτης, ο οποίος υπενθύμισε πως "ούτε η Τουρκία είναι τόσο μεγάλη όσο κάποιοι θέλουν να νομίζουμε, ούτε η Ελλάδα είναι τόσο μικρή όσο οι τούρκοι θέλουν να πιστεύουν"...

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους διοργανωτές αυτής της ημερίδας, και ειδικότερα τους συλλόγους Κυπρίων και Ποντίων Ξάνθης, που την έθεσαν υπό την αιγίδα τους. Είναι σημαντικό το γεγονός πως για πρώτη φορά, απ’ ότι ξέρω, διοργανώνεται στη περιοχή μια ημερίδα με αυτή τη θεματολογία. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια και να ξυπνήσουν κάποιες κοιμισμένες συνειδήσεις στην αθηνοκεντρική Πολιτεία μας.

Τουρκία, λοιπόν: Στρατηγικό βάθος και τακτική επιφάνεια. Ή, αν προτιμάτε, ο στόχος και τα μέσα. Ποιος είναι ο στόχος; Πολύ απλά, να απαλλαγεί η Τουρκία από ένα σακάκι που τη στενεύει και που θέλει να το βγάλει ή τουλάχιστον να μειώσει την πίεση που νοιώθει φορώντας το, και λέγεται Συνθήκη της Λωζάννης. Ο στόχος συνεπώς, βάσει ενός μακρόπνοου σχεδίου, είναι η ανάκτηση εδαφών που η Τουρκία, μια χώρα φύσει και θέσει επεκτατική, θεωρεί ότι της ανήκουν. Είναι σημερινό φαινόμενο; Όχι. Ας θυμηθούμε ότι στη Λωζάννη ο Ισμέτ Πασάς είπε ότι η Τουρκία δεν ζητούσε να της επιστραφεί η Δυτική Θράκη, αλλά μόνο να διεξαχθεί εκεί δημοψήφισμα, κατόπιν του οποίου να εγκαθιδρυθεί μορφή ουδετεροποίησης της περιοχής, ελεγχόμενης βεβαίως από την γείτονα, και επιπλέον ουδέτερη ζώνη κατά μήκος των συνόρων. Μα αυτή ακριβώς την θέση περιελάμβανε και ο «Εθνικός Όρκος» του 1920, στον οποίο είχε κάνει αναφορά ο κ.Ερντογάν πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Ο Ισμέτ Πασάς είπε επίσης ότι τα νησιά του Αιγαίου και της Μεσογείου που αποτελούν εξαρτήματα της Μικράς Ασίας έχουν μεγάλη σημασία από σκοπιάς ασφάλειας της Ανατολίας. Είπε ότι είναι απαραίτητο και σύμφωνο με την ευθυδικία (equité) – και προσοχή εδώ διότι ο όρος αυτός αποτελεί εδώ και δεκαετίες τη βάση του τουρκικού νομικού οικοδομήματος για τις βλέψεις της Άγκυρας στο Αιγαίο- όπως η Σαμοθράκη και τα Στενά παραμείνουν στη Τουρκία και πρόσθεσε ότι η Λήμνος, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία έχουν μια ζωτική σημασία για την ασφάλεια της Τουρκίας, ενώ από την άλλη πλευρά η ικανοποίηση των οικονομικών αναγκών τους απαιτεί να ενωθούν με την Μικρά Ασία. Αυτά ελέγοντο πριν από 94 χρόνια. Σε τι διαφέρουν από όσα λέει σήμερα η Άγκυρα; Δεν θα αναφερθώ στην Κύπρο, από τα δικαιώματα επί της οποίας η Άγκυρα παραιτήθηκε στη Λωζάννη, διότι θα το πράξουν αρμοδιότεροι εμού ομιλητές.

Σκιαγράφησα τον στόχο, το στρατηγικό βάθος. Ποια είναι τα μέσα, η τακτική επιφάνεια; Είναι η εξαφάνιση του Ελληνισμού με τις γενοκτονίες στον Πόντο και την Μικρά Ασία. Είναι το σχέδιο διάλυσης και αφανισμού του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης με την απαγόρευση πλήθους επαγγελμάτων δια του νόμου 2007/1932, την επιστράτευση το 1941 στα τάγματα εργασίας όλων των ανδρών 18-45 ετών της ελληνικής, εβραϊκής και αρμενικής μειονότητας, τον διαβόητο «Φόρο Ευμάρειας» γνωστό και ως «Βαρλίκι» το 1942-44, τη νύχτα τρόμου της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 κατ’εφαρμογή σχεδίου που είχε προετοιμασθεί από τη Διοίκηση Ανορθοδόξου Πολέμου της Τουρκίας, τις μαζικές απελάσεις Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου την περίοδο 1964-65. Και να προχωρήσουμε στο χρόνο: το 1973 η Τουρκία παρέχει παράνομη άδεια ερευνών στο Αιγαίο στην κρατική εταιρεία πετρελαίου, αμφισβητώντας ευθέως μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ενώ την ίδια χρονιά εκδηλώνονται οι πρώτες αμφισβητήσεις του εναερίου χώρου μας με έκτοτε τις συστηματικές παραβιάσεις του ως και παραβάσεις του FIR. Ακολουθεί η εισβολή στην Κύπρο το 1974, η ψήφιση από την Τουρκική Εθνοσυνέλευση του casus belli τον Ιούνιο 1995, οι συνεχείς έρευνες τουρκικών σκαφών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» με την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο 1996, όλα αυτά σε μια στρατηγική εμπέδωσης, στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης, της αντίληψης ότι η Τουρκία έχει, στην πράξη, δικαιώματα και εξουσίες στο Αιγαίο ανατολικά του 25ου μεσημβρινού. Όλα αυτά συνοδεύθηκαν διαχρονικά, από την μόνιμη –και βεβαίως αστήρικτη- απαίτηση για αποστρατικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου παρά τα όσα ορίζονται στις διεθνείς Συνθήκες και την ισχυρή και απειλητική παρουσία της τουρκικής Στρατιάς Αιγαίου στα παράλια της Μικράς Ασίας. Δυστυχώς όμως συνέβαλε και η Ελλάδα στην επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. Αναφέρομαι εδώ στην Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 –που για την ακρίβεια είναι ένα ανακοινωθέν- που αναγνωρίζει νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο.

Και εφ’όσον αναφέρθηκα στο Αιγαίο, ας δούμε βάσει στοιχείων του ΓΕΕΘΑ, πως έχει η κατάσταση: το 2009 σημειώθηκαν 90 παραβιάσεις των εθνικών χωρικών υδάτων, που ανήλθαν στις 414 το 2016. Μόνο τον Ιανουάριο φέτος σημειώθηκαν 99 παραβιάσεις, ενώ στις 17 Φεβρουαρίου εκδηλώθηκε η πιο σοβαρή μέχρι τώρα πρόκληση, με την εισβολή στα χωρικά ύδατα στη περιοχή του Φαρμακονησίου τουρκικού πολεμικού σκάφους που πραγματοποίησε βολές επί 15λεπτο με πραγματικά πυρά σε παρανόμως δεσμευμένη περιοχή ασκήσεως. Ως προς τον εναέριο χώρο, είμαστε μπροστά σε μία νέα πραγματικότητα. Βάσει των ίδιων πάντα στοιχείων, η τουρκική πολεμική αεροπορία έκανε 4 υπερπτήσεις ελληνικού εδάφους το 2011 –επαναλαμβάνω ελληνικού εδάφους, όχι υδάτων- 3 το 2012, 11 το 2013, 14 το 2014, 36 το 2015 και 57 το 2016. Έχουμε δηλαδή, διαχρονικά, μία μεγάλη άνοδο της τουρκικής επιθετικότητας. Επίσης θα πρέπει να προσέξουμε ότι ο αριθμός των εμπλοκών –δηλαδή των αναχαιτίσεων που εξελίχθηκαν σε αερομαχίες- στο διάστημα 2010-2016 ήταν ελάχιστος. Έτσι για τις 1678 παραβιάσεις του Εθνικού Εναερίου Χώρου το 2009 είχαμε 237 εμπλοκές, ήτοι 14%. Το ποσοστό αυτό έπεσε στο 1% το 2010, το 1,4% το 2011, το 0% το 2013, το 0,4% το 2014 και περί το 4% το 2015 και 2016. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Λέω όμως ότι ο εκμηδενισμός των εμπλοκών υποδηλώνει ότι έχουμε φθάσει σε μια νέα πραγματικότητα στο Αιγαίο, όπου είμαστε πλέον απλοί παρατηρητές της τουρκικής επιθετικότητας, έχοντας στη πράξη απεμπολήσει το νόμιμο δικαίωμα για άμυνα των συνόρων μας. Για την κατάσταση αυτή, που απορρέει από πολιτικές αποφάσεις, δεν ευθύνονται βεβαίως οι ηρωϊκοί πιλότοι μας, που είναι άξιοι συγχαρητηρίων και κάθε υποστήριξης.

Μιλήσαμε για το Αιγαίο, αλλά ας έρθουμε τώρα και στη Θράκη, όπου βλέπουμε να αναπτύσσεται, εδώ και πολλά χρόνια, ένα φαινόμενο συνδιοίκησης, που έχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:

1. Το τουρκόφρονο Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας επρώτευσε στις τελευταίες ευρωεκλογές στους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης, πράγμα που του επιτρέπει να παζαρεύει τις ψήφους του με άλλα κόμματα στις εθνικές εκλογές.
2. Η ανενόχλητη δράση των ψευδομουφτήδων που η Πολιτεία δεν τολμά να διώξει έστω για αντιποίηση Αρχής.
3. Η συνεχής προσπάθεια της γείτονος για την πλήρη τουρκοποίηση της μειονοτικής εκπαίδευσης.
4. Η πολύπλευρη οικονομική διείσδυση στη περιοχή.
5. Ένα τουρκικό Γενικό Προξενείο Κομοτινής που στηριζόμενο σ’ένα δίκτυο χιλιάδων υποτακτικών και με τη διάθεση πολλών εκατομμυρίων υπονομεύει συστηματικά κάθε ενέργεια του ελληνικού κράτους και καταδυναστεύει τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας, έχοντας μάλιστα μεταφέρει στους κόλπους τους τη διαμάχη σχετικά με τον Φετουλλάχ Γκιουλέν.

Ίσως στενοχωρήσω κάποια ευαίσθητα κομματικά αυτιά, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας πω ότι απέναντι σε μια μακρόπνοη τουρκική πολιτική, ένα μείγμα πιέσεων και απειλών με άφθονη χρηματοδότηση και συνεχή υποστήριξη των εδώ πρακτόρων της, η Ελλάδα αντιπαρατάσσει μια ανυπαρξία εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, αποσπασματικές και ασύνδετες ενέργειες με κατά κανόνα μικροκομματικές στοχεύσεις και μια γενικότερη πολιτική που κινείται μεταξύ άγνοιας, αδιαφορίας και ασυναρτησίας. Πλέον πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η ολέθρια απόφαση της σημερινής Κυβέρνησης μας να ανατρέψει μια εθνική πολιτική στη Θράκη εδώ και δεκαετίες μετατρέποντας τα δημόσια νηπιαγωγεία σε δίγλωσσα μειονοτικά, δια της χρηματοδότησης ενός «πιλοτικού» προγράμματος, που αποφασίσθηκε να ξεκινήσει στο νομό Ξάνθης από τον οικισμό των Ρομά στο Δροσερό και σε δύο Πομακοχώρια. Εκεί δηλαδή που η τουρκική δεν είναι μητρική γλώσσα των νηπίων και που έχουν βρεθεί στο στόχαστρο του τουρκικού Γενικού Προξενείου και των μηχανισμών του στη Θράκη. Υπενθυμίζω στο σημείο αυτό από καθήκον ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διαθέτει 153 βουλευτές και ότι τρεις εξ αυτών που έχουν εκλεγεί στη Ξάνθη και τη Ροδόπη ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ. Και αφήνω τη φαντασία σας να καλπάσει…

Πάμε τώρα δυτικά, εκτός Ελλάδος. Δεν θα επεκταθώ, διότι επί του θέματος θα μιλήσει άλλος εισηγητής. Θα υπενθυμίσω απλά, συνοπτικά, ότι πριν από 20 χρόνια, η Ελλάδα μοναδική χώρα της Ν.Α. Ευρώπης που ήταν ταυτόχρονα μέλος της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, εδέσποζε κυριολεκτικά μεταξύ των γειτόνων της, ειδικά στον οικονομικό τομέα. Τα πράγματα όμως άλλαξαν έκτοτε. Οι γείτονες μας εντάχθηκαν ή είναι υποψήφιοι προς ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, άλλαξε και η χώρα μας, ειδικά την τελευταία 7ετία και οι ισορροπίες ανετράπησαν. Και εδώ οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι η Τουρκία, με μία ευέλικτη πολιτική, εμφανίσθηκε ως ο προστάτης των καταπιεζομένων, υποτίθεται, μουσουλμάνων της Βαλκανικής αλλά και ως ο διεκδικητής ενός νέου status quo, πολιτική που τροφοδότησε εύκολα το ιδεολόγημα του «μουσουλμανικού τόξου», ταυτόχρονη με την παντοειδή υποστήριξη και προβολή τουρκικών ή τουρκογενών μειονοτήτων στις χώρες αυτές. Πέραν όμως από την πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και θρησκευτική διείσδυση της Τουρκίας στον περίγυρο μας, υπάρχει και η στρατιωτική, που έχει στρατηγικό χαρακτήρα. Αναφέρομαι ειδικότερα στις εξελίξεις στην Αλβανία, όπου υπεγράφη προ πενταετίας συμφωνία για να ναυλοχούν εκεί σκάφη του τουρκικού ΠΝ, με ο’τι αυτό σημαίνει. Επίσης υπεγράφη προ τριετίας συμφωνία για τον εκσυγχρονισμό από τους Τούρκους του στρατιωτικού αεροδρομίου της Κούτσοβας, ενός από τα τρία που διαθέτει η Αλβανία στην κεντρική-νότια περιοχή της χώρας και για τη χρήση του από την τουρκική Πολεμική Αεροπορία, με ο’τι αυτό συνεπάγεται για το ελληνικό αμυντικό δόγμα. Υπενθυμίζω, προς συμπλήρωση της εικόνας, την ακύρωση από τα Τίρανα της ελληνο-αλβανικής συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες υπό την ισχυρή πίεση της Άγκυρας, σύμφωνα άλλωστε με πρόσφατες δημόσιες κατηγορίες του κ. Μπερίσα, ηγέτη της αντιπολίτευσης, κατά του Πρωθυπουργού Εντι Ράμα.

Και σήμερα τι γίνεται; Η εσφαλμένη θεωρία και ρηχές αναλύσεις κάποιων επισήμων και αρκετών ΜΜΕ ότι η τουρκική προκλητικότητα οφείλεται σε λόγους εσωτερικής κατανάλωσης αποπροσανατολίζει και ρίχνει στάχτη στα μάτια της κοινής γνώμης. Εξορκισμοί και εσφαλμένες εκτιμήσεις ότι οι γείτονες κρώζουν προς τα εδώ για να αντιμετωπίσουν εσωτερικές ανάγκες και αναταράξεις, είναι αυταπάτες. Η Τουρκία δεν λειτουργεί παρορμητικά αλλά προγραμματισμένα, ακολουθώντας στρατηγική 10ετιών. Το σύνολο των τουρκικών διεκδικήσεων, όπως κτίσθηκε και υλοποιήθηκε σταδιακά μετά το 1974, παραμένει ακέραιο στο τραπέζι. Το νομικό καθεστώς του μισού Αιγαίου αμφισβητείται. Η βουλιμία της Άγκυρας για τη Θράκη μας εκδηλώνεται όλο και πιο ανοικτά. Αυτά δεν έχουν να κάνουν με την εσωτερική κατάσταση της Τουρκίας. Είναι ένας πραγματικός κίνδυνος που θα έχουμε μόνιμα μπροστά μας. Διάβασα ενδιαφέρουσες αναλύσεις στον ελληνικό Τύπο ότι η πρόσφατη τουρκική προκλητικότητα οφείλεται στη προσπάθεια του κ.Ερντογάν να εξασφαλίσει τις απαραίτητες ψήφους για το συνταγματικό δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου και ότι μέχρι τότε θα έχουμε αναταράξεις. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι θα έχουμε αναταράξεις μέχρι το 2019, όταν δηλαδή θα γίνουν οι πρώτες εκλογές βάσει του νέου συστήματος που θα δίνει υπερεξουσίες στον Πρόεδρο, εάν βεβαίως αυτό υπερψηφισθεί στο δημοψήφισμα. Δηλαδή έτσι θα πηγαίνουμε; Να δούμε εάν και πότε θα ηρεμήσουν οι Τούρκοι ώστε να θελήσουν να μας αφήσουν ήσυχους; Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά.

Δεν αναφέρθηκα στο προσφυγικό, νεώτερο και πελώριο όπλο στα χέρια του κ. Ερντογάν, διότι θα χρειαζόταν μια χωριστή ημερίδα για το θέμα αυτό.

Θα ήθελα να τελειώσω με τέσσερις παρατηρήσεις:

1. Πλην μιας ή δύο δηλώσεων, οι εταίροι μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ τηρούν αιδήμονα σιγή. Ας μην περιμένουμε πολλά πράγματα από αυτούς. Για να εξασφαλίσουμε την εθνική μας ακεραιότητα και κυριαρχία θα πρέπει πρωτίστως να στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις, με ο’τι αυτό προϋποθέτει και συνεπάγεται.

2. Ως Πρέσβυς της Ελλάδος στην Άγκυρα (Μάρτιος 1999 - Νοέμβριος 2002) είχα υποστηρίξει εγγράφως προς την τότε Κυβέρνηση μας ότι «ούτε η Τουρκία είναι τόσο μεγάλη και ισχυρή όσο εμείς φοβόμαστε, ούτε η Ελλάδα είναι τόσο μικρή και ανίσχυρη όσο οι Τούρκοι πιστεύουν». Αυτό μπορώ να επαναλάβω και σήμερα.

3. Ας προσέξουμε την προβοκάτσια. Γνωστός καθηγητής του Παντείου Πανεπιστημίου υπενθύμισε, σε πρόσφατο άρθρο του, ότι το 1987 Ανδρέας Παπανδρέου και Τουργκούτ Οζάλ είχαν δώσει αυτόν τον χαρακτηρισμό στα επεισόδια που είχαν οργανώσει μειονοτικοί στην Κομοτηνή, αλλά ότι ο Ερντογάν δεν είναι Οζάλ.

4. Εάν οι πολιτικοί ηγέτες μας πιστεύουν ότι όσα κάνουν οι Τούρκοι είναι πυροτεχνήματα άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, ας σταματήσουν τις ρητορικές εξάρσεις και αντιπαραθέσεις, που απλά εκλαμβάνονται από τους απέναντι ως αδυναμία και ανασφάλεια. Εάν αντίθετα θεωρούν ότι ξετυλίγεται η από μακρού σχεδιασμένη τουρκική απειλή, όπως εγώ πιστεύω, ας συνέλθουν υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας για να χαράξουν από κοινού μια εθνική στρατηγική προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα. Και τούτο διότι κάποτε θα βγούμε από την οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας, αλλά δεν θα συνέλθουμε ποτέ, μα ποτέ, από ένα εθνικό ακρωτηριασμό.

Σας ευχαριστώ.

Πηγή ImeridaGeo


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση