Τριανταπέντε χρόνια δυστύχημα...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Δυστύχημα δεν ήταν αυτό το προχθεσινό.
Το μεγάλο δυστύχημα ήταν που τριανταπέντε χρόνια τώρα στουκάρουμε συνεχώς με 170-180 βουλευτές μονοκομματικών κυβερμήσεων στον τοίχο του διπολισμού.
Ήταν τότε που έγινε η μεγάλη γενοκτονία της ηθικής, της Παιδείας, της εντιμότητας, της αλήθειας, της τσίπας, του φιλότιμου. 
Αν δεν είχε γίνει εκείνη η μεγάλη γενοκτονία που αφάνισε έναν ολόκληρο λαό, πιθανότατα η σημερινή "γενοκτονία" των αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων να ήταν πολύ μικρότερη.

Το προχθεσινό δυστύχημα εννοείται πως δεν είναι ταξικό. Δεν ξεκίνησαν δηλαδή οι πλούσιοι να σκοτώνουν τους φτωχούς. Αυτές είναι τσυριζαίϊκες μ@λακίες για ξεκάρφωμα, πως τάχα τα νεοφιλελεύθερα φασισταριά του ΤΣΥΡΙΖΑ έχουν ακόμη σχέση με την αριστερά.
Σαφώς όμως έχει σχέση με την γενοκτονία ιδεών και αξιών που περιγράψαμε πιό πάνω.

Σ' εκείνα τα μαύρα χρόνια που φτάνουν στις παρυφές των εγκληματικών χρόνων των μνημονίων, ο όποιος πλούτος δημιουργήθηκε ήταν πλούτος χωρίς ηθικό υπόβαθρο, χωρίς υποδομή παιδείας, πλούτος κατά τεκμήριο πρόστυχος, χυδαίος.
Διότι είτε μας αρέσει είτε όχι υπάρχει πλούτος πεφωτισμένος και υγιής, και υπάρχει πλούτος μαύρος και χυδαίος.  Ο πρώτος ευνοεί, ο δεύτερος σκοτώνει.
Αυτός ο τελευταίος είναι που χωρίς καμία κοινωνική συνείδηση, με την αίσθηση μιάς επίπλαστης παντοδυναμίας, και μιάς γενικής αντίληψης: "γ@μάω τα πάντα", τρέχει με 250 καταπατώντας κάθε όριο νόμου και λογικής, με τις γνωστές κάθε φορά συνέπειες.
Αυτό ονομάζεται και έλλειψη κοινωνικής ηθικής.
Η άλλη έλλειψη είναι αυτή της κλασσικής παιδείας.
Είναι αυτή που σε εμποδίζει να καταλάβεις πως είναι υπέρβαση, Ύβρις, να παρέχεις μία Πόρσε στα χέρια ενός εικοσιπεντάχρονου του οποίου -φυσιολογικά- το μυαλό είναι λίγο πηχτότερο απ' τη φρουτόκρεμα.
Κι εδώ είναι που κατά την γνώμη μας εμφανίζεται ο μεγάλος θύτης του προχθεσινού ατυχήματος.
Που δεν είναι άλλος από τον "παρέχοντα" στον φυσικό θύτη, το "όπλο" και την δυνατότητα της άνομης θυσίας.
Κι εδώ είναι που ο πλούτος καταντάει απεχθής, πρόστυχος και μοιραίος.

Είναι φυσικό εδώ να αντιτάξει κανείς την ίδια πιθανή έλλειψη ηθικής και παιδείας στην φτώχεια που μπορεί να οδηγήσει σε ίδια αποτελέσματα.
Ξεχνάμε όμως πως από την φτώχεια λείπει ο οικονομικός παράγοντας, καθώς και η έπαρση  που μεγεθύνει την δυνατότητα αντικοινωνικών-εγκληματικών συμπεριφορών.
Άρα εδώ ενώ τα αποτελέσματα είναι ποιοτικά τα ίδια, διαφέρουν κατά το μέγεθος και την ποσότητα, πράγμα απολύτως σημαντικό.

Το συμπέρασμα πάντως είναι ένα: Παιδεία.
Από 'κει πηγάζουν τα πάντα.  Ευγένεια, ήθος, συμπεριφορά, σκέψη.
Από 'κει πηγάζει ακόμη και ο τρόπος που ψηφίζουμε.
Δυστυχώς!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου