Εύφλεκτη ύλη το μεταναστευτικό. Να εφαρμοστεί παντού ο νόμος

Του Γιάννη Σιδέρη 

Κάποτε ωριμάζουν οι συνθήκες και μια κυβέρνηση – ΜΚΟ κατανοεί πως ο εύκολος, βερμπαλιστικός και απρογραμμάτιστος ανθρωπισμός, έχει ημερομηνία λήξης, καθώς συνθλίβεται από τα προβλήματα που μεγεθύνονται, και κινδυνεύουν να μετατραπούν σε θρυαλλίδες κοινωνικής έντασης. Το μεταναστευτικό γίνεται εύφλεκτη ύλη.

Ο υπουργός μεταναστευτικής Πολιτικής, Γιάννης Μουζάλας, στην ανήσυχη ατμόσφαιρα του Ελληνικού, εδέησε χθες να κατανοήσει ότι είναι  υπουργός κράτους που έχει θεσπίσει νόμους, και εξέφρασε την άποψη ότι δεν πρέπει να υπάρχει παραβίασή τους.  Είναι ο ίδιος υπουργός που πριν τρεις βδομάδες, συνόδευε τον αρμόδιο επίτροπο Δ. Αβραμόπουλο, αλλά δεν τόλμησαν,(και αυτοί εκτός του κ. Μητσοτάκη),  να εισέλθουν στο χώρο της Μόριας, καθώς οι εκεί δυνάμεις της τάξης τους συνέστησαν να το αποφύγουν, για λόγους δικής τους ασφαλείας! (εκτός αν η ΕΡΤ έχει πληροφορίες ότι και αυτοί σιχάθηκαν να μπουν!).

Το πρόβλημα είναι περιπεπλεγμένο και δυσεπίλυτο, διαιωνίζεται και θεριεύει, καθώς όλο και νέες ροές ανθρώπων εισέρχονται στη χώρα -  πλέον κατά 70-80% , οικονομικοί παράτυποι μετανάστες.

Με οδηγό το όνειρο, αλλά… με αυτό θα μείνουν

Έρχονται  από φτωχές χώρες, ξεπουλούν τα λιγοστά υπάρχοντά τους για το επικίνδυνο ταξίδι, περνούν κρυφά τα σύνορα, διαβαίνουν βουνά και ερήμους, θαλασσοπνίγονται, ζουν ο καθένας τη δική του προσωπική εποποιία, τη δική του Οδύσσεια, με άσβηστο όνειρο να γευτούν ευημερία της Δύσης.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι οι άνθρωποι, ο καθένας χωριστά, και το όνειρό του. Το πρόβλημα είναι οι αριθμοί. Δισεκατομμύρια είναι οι φτωχοί και οι εξαθλιωμένοι του Τρίτου Κόσμου. Αν άνοιγαν τα σύνορα, (μετά λόγου γνώσεως) πάρα πολλές δεκάδες, ή μάλλον εκατοντάδες εκατομμύρια, θα εισέβαλαν στην Ευρώπη. Που θα δούλευαν, πως θα έτρωγαν, που θα κατοικούσαν όλοι αυτοί; Σε αυτό δεν υπάρχει απάντηση από τους ρομαντικούς διεθνιστές και τους ειλικρινείς ανθρωπιστές (τους επαγγελματίες ανθρωπιστές, έτσι κι αλλιώς δεν τους απασχολεί να βρουν απαντήσεις). 

Πλέον, πρόσφυγες και μετανάστες, θα εγκλωβίζονται στη χώρα μας, αφού γινόμαστε μια χώρα περίκλειστη. Παντού στα Βαλκάνια, αλλά και την ευρύτερη περιοχή,  υψώνονται φράχτες (Βουλγαρία, Σκόπια, Αλβανία, Σερβία, Ουγγαρία, Αυστρία, κ.α.) στεγανοποιούνται τα σύνορα με συρματοπλέγματα  εκατοντάδων  χιλιομέτρων, επιτηρούμενα από στρατιώτες, πολιτοφύλακες, ηλεκτρονικές συσκευές ανίχνευσης, και εκπαιδευμένα σκυλιά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η σιδηρόφρακτη εικόνα,  είναι η εικόνα του ευρωπαϊκού μέλλοντος που έρχεται. Με αυτή όμως -  και με αυτούς - θα ζήσουμε. Η Ελλάδα θα γίνεται, ολοένα και περισσότερο, «αποθήκη ψυχών», κατά το γνωστό κλισέ, αφού οι περισσότεροι θα καθηλωθούν εδώ – και δεν λειτουργεί παρηγορητικά,  σε μας και σε αυτούς, ένα άλλο, πιο ποιητικό κλισέ, που λέει ότι κανένας φράχτης δεν μπορεί να σταματήσει τη δύναμη που δίνει η απελπισία, και άρα θα συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη Δύση.

Οι πρόσφυγες/μετανάστες δεν έρχονται στα τυφλά. Τους καθοδηγούν χρυσοφόρα επαγγελματικά δίκτυα, τους αξιοποιεί ο Ερντογάν ως εργαλείο εξωτερικής πολιτικής, για πίεση στην Ευρώπη κατά το δοκούν, αλλά τους διευκολύνει θελκτικά και η παραδοσιακή ανικανότητα του ελληνικού κράτους, που επί ΣΥΡΙΖΑ «εμπλουτίστηκε» και με τη λογική διεθνιστικής ΜΚΟ.

Αν δεν ήταν τραγικό για τους ανθρώπους που παιδεύονται, θα άγγιζε τα όρια τη φαρσοκωμωδίας: Πρόσφυγες από την Καραϊβική ταξιδεύουν το μισό πλανήτη, για να φτάσουν στα ελληνοτουρκικά παράλια, προκειμένου να μπουν  στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας. Γιατί τέτοια προτίμηση; Γιατί έμαθαν ότι εδώ είμαστε… όξω καρδιά, όποιος θέλει μπαίνει  - αφού η θάλασσα δεν έχει σύνορα, όπως είπε ο πρωθυπουργός.

Βέβαια θάλασσα υπάρχει ανάμεσα στην Ισπανία και το Μαρόκο, αλλά εκείνη η θάλασσα μάλλον έχει σύνορα, γι αυτό και οι Μαροκινοί,  δεν πάνε κατευθείαν στην Ισπανία που είναι απέναντι, αλλά προτιμούν να μπαίνουν στην Ευρώπη, μέσω Τουρκίας, από τα φιλόξενα δικά μας σύνορα.

Όποιος αντιμετωπίσει με ψυχρή λογική το θέμα, χωρίς ιδεοληπτικές δοξασίες και υστερικούς συναισθηματισμούς,  διαπιστώνει  ότι τα προβλήματα είναι μπροστά μας - και καθένα εξ αυτών απαιτεί ξεχωριστό άρθρο. Κάποια από αυτά είναι η περίφημη «ενσωμάτωση», τα ανθρώπινα δικαιώματα (αλλά και τα δικαιώματα του κράτους), η ανοχή στην πολιτιστική ιδιαιτερότητα (που δικαιολογεί ακραίες μορφές θρησκευτικής και πατριαρχικής επιβολής, όπως  η μαντίλα, η μπούρκα, η κλειτοριδεκτομή), η απαγόρευση, λόγω  πολιτικής ορθότητας κάποιων εθίμων και συνηθειών, η εγκληματικότητα, κ.α.   

Να επιβληθεί ο νόμος σε κάθε κατεύθυνση

Αν κάτι βγαίνει από τη χθεσινή επίσκεψη Μουζάλα στο Ελληνικό, και τα τραγελαφικά που συνέβησαν, είναι ότι άφησε πίσω του τον ΜΚΟ εαυτό του,  και δήλωσε ότι δεν πρέπει να παραβιάζεται ο νόμος.

Και συμπληρώνουμε εδώ, ότι του νόμου, δεν μπορεί να εξαιρείται ουδείς. Ούτε ο απελπισμένος μετανάστης/πρόσφυγας  που κλείνει για βδομάδες τη σιδηροδρομική γραμμή της Ειδομένης (ούτε φυσικά οι εγχώριοι, που χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες σαν πολιορκητικό κριό, για ρήξεις με την κεντρική εξουσία).

Όλοι αυτοί έρχονται από χώρες στις οποίες ούτε που διανοούνται να κλείσουν σιδηροδρομικές γραμμές, να κυλήσουν βαγόνια κατά αστυνομικών, ή - κηρύσσοντας  μαϊμού απεργίες πείνας - να απαγορεύσουν να εισέλθουν τα φορτηγά με τα τρόφιμα, για την εστίαση  των ανθρώπων που ζουν σε άσχημες συνθήκες.

Κάπως πρόσφατα, από κάποιους έμπειρους, τα έμαθαν αυτά.

Πηγή Liberal

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου  

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση