Όταν έχεις δύο κατηγορούμενους για το ίδιο ακριβώς αδίκημα, υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες και βγάζεις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες αποφάσεις γι αυτούς, κάτι δεν πάει καλά με τη δικαιοσύνη, σύμφωνα με την κοινή λογική της κοινωνίας, που την επικαλούνται όλο και περισσότερο ανώτατοι δικαστές. Ιδίως όταν αυτές οι αποφάσεις αφορούν σε Τούρκους στρατιωτικούς.
Κάτι δεν πάει καλά γιατί οι δικαστές του Συμβουλίου Εφετών κατέθεσαν ένα συγκεκριμένο σκεπτικό βασισμένο σε ισχυρή ελληνική και διεθνή νομολογία όταν έκριναν ομόφωνα με την εισαγγελέα πριν 4 μέρες ότι δεν πρέπει να εκδοθούν στη χώρα τους οι τρείς από τους Τούρκους αξιωματικούς που κατέφυγαν στην Ελλάδα ζητώντας άσυλο από το χαλιφάτο του Έρντοαν.
Το επιστέγασμα του σκεπτικού, εκτός των άλλων, ήταν ότι αν εκδοθούν οι ικέτες κινδυνεύει η ζωή τους και η σωματική τους ακεραιότητα, σύμφωνα με όλα τα στοιχεία που υπάρχουν για τη μεταχείριση των ύποπτων από το τουρκικό καθεστώς και σύμφωνα με τις εξαγγελίες του ίδιου του Τούρκου προέδρου ότι προτίθεται να επαναφέρει τη θανατική ποινή.
Μια τέτοια ενέργεια έκδοσης υπό αυτές τις προϋποθέσεις έρχεται και σε αντίθεση με τις διεθνείς συνθήκες της Γενεύης του 1951 και της Οικουμενικής διακήρυξης των Δικαιωμάτων του ανθρώπου του 1948, όπως υποστηρίζουν εξειδικευμένοι νομικοί.
Την επόμενη της απόφασης, το ίδιο δικαστήριο με άλλη σύνθεση και με την ίδια εισαγγελέα, αποφάσισε να εκδοθούν τρείς άλλοι Τούρκοι αξιωματικοί που δίκαζε (από τους 8 συνολικά), και που βαρύνονταν με τις ίδιες ακριβώς κατηγορίες μ’ εκείνους που απαλλάχτηκαν την προηγούμενη, παρόλο που η εισαγγελέας ζήτησε τη μη έκδοση με το ίδιο σκεπτικό που ανέπτυξε την προηγούμενη μέρα!
Σαν να μην έφτανε αυτό, και επειδή μια τέτοια διαφοροποίηση ανώτερων δικαστών είναι εξόφθαλμη, ο προϊστάμενος της εισαγγελίας εφετών άσκησε έφεση στην απαλλακτική απόφαση το πρώτου δικαστηρίου, κίνηση που ουσιαστικά «δικαιώνει» την απόφαση της δεύτερης σύνθεσης για έκδοση των Τούρκων αξιωματικών!
Τι σημαίνει αυτό;
- Σημαίνει ότι οι Τούρκοι που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα, πιστεύοντας ότι θα σωθούν σε μια πιο πολιτισμένη χώρα από τη δική τους -όπου οι νόμοι είναι στα χέρια της κεντρικής εξουσίας και όχι της δικαιοσύνης- είναι πιθανό να έχουν κάνει ένα ολέθριο λάθος.
- Σημαίνει ότι μάλλον ο υφυπουργός Άμυνας κ Βίτσας είχε δίκιο όταν έσπευσε να δηλώσει ότι η τουρκική κυβέρνηση «έχει ισχυρά ερείσματα για την έκδοση» δυο μέρες αφού ήρθαν οι ξένοι ικέτες και υπό τις απειλές του Έρντοαν που απαιτούσε την άμεση έκδοσή τους!
- Σημαίνει ότι μάλλον είχε δίκιο ο Έρντοαν που έλεγε από το μπαλκόνι στα πλήθη των οπαδών του τις μέρες του πραξικοπήματος ότι ο κ Τσίπρας τον διαβεβαίωσε τηλεφωνικά ότι οι αξιωματικοί θα παραδοθούν «σε 15 μέρες», χωρίς ποτέ να διαψευστεί.
- Σημαίνει, ότι οι χτεσινές έντονες δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Εξωτερικών κ Τσαβούσογλου που ζήτησε την άμεση έκδοση των αξιωματικών δεν έχουν γίνει «εν κενώ».
Και για να το πούμε πιο καθαρά, σημαίνει ότι είναι πολύ πιθανό το Δίκαιο να μην υπερισχύει της πολιτικής και του φόβου στη χώρα, αλλά να συμβαίνει το αντίθετο.
Ήδη, έχουμε πολλά τρανταχτά παραδείγματα από τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια που οι κυβερνήσεις αποπειρώνται και συχνά καθορίζουν αποφάσεις της Δικαιοσύνης είτε μέσω του υπουργείου είτε μέσω του πρωθυπουργικού γραφείου και οι κατά καιρούς επώνυμες καταγγελίες έντιμων ανώτατων δικαστικών είναι ξεκάθαρες και διαφωτιστικές.
Τελευταίο τρανό παράδειγμα παρέμβασης η καραμπινάτη απόπειρα ελέγχου και τρομοκράτησης ανωτάτων δικαστικών του Συμβουλίου Επικρατείας από την κυβέρνηση- και όχι μόνο- για τις τηλεοπτικές άδειες, η υπέρμετρη καθυστέρηση επιλογής των τριών αντιπροέδρων του ανωτάτου δικαστηρίου, οι καταγγελίες δικαστών για υπέρμετρες και ζημιογόνες για τη Δικαιοσύνη φιλοδοξίες δικαστικών λειτουργών.
Για να μην αναφέρουμε την πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων να διορίζουν τις κορυφές της δικαιοσύνης με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται στο διηνεκές.
Για να ξαναγυρίσω στο θέμα της έκδοσης θα πώ μόνο εδώ ότι, σύμφωνα με εξειδικευμένους νομικούς, όπως έγραψα και πρίν από μήνες:
- Ελλάδα και Τουρκία δεν έχουν υπογράψει διμερή σύμβαση περί έκδοσης κατηγορουμένων.
- Σ αυτή την περίπτωση τηρούνται οι κανόνες της ελληνικής δικαιοσύνης.
- Η ελληνική ποινική δικονομία ορίζει ότι η έκδοση δεν επιτρέπεται
α.αν πρόκειται για έγκλημα που κατά τους ελληνικούς νόμους χαρακτηρίζεται ως πολιτικό ή στρατιωτικό και δικάζεται στη χώρα μας και
β.αν προκύπτει από τις περιστάσεις ότι η έκδοση ζητείται για πολιτικούς λόγους.
Οι Τούρκοι αξιωματικοί ζήτησαν άσυλο σε μια χώρα για να γλιτώσουν τη ζωή τους. Η ελληνική κυβέρνηση έχει εκφράσει την επιθυμία της να τους εκδώσει και την έχει εκφράσει πολύ πρίν αποφασίσει η δικαιοσύνη δια του πρωθυπουργού, του υφυπουργού και της τότε κυβερνητικής εκπροσώπου, όπως αντιδημοκρατικά το συνηθίζει να θέλει να προκαταλαμβάνει αποφάσεις δικαστηρίων.
Η Τουρκία μπορεί να αντιδράσει βίαια αν δεν της παραδοθούν οι φυγάδες. Και η κυβέρνηση μπορεί να φοβάται. Αλλά, οι χώρες που υποκύπτουν στο φόβο είναι καταδικασμένες να ζουν σε υποτέλεια. Και στη ντροπή. Τα ωραία λόγια του κ Τσίπρα στην κηδεία του Κάστρο για την ελληνική επανάσταση είναι πιθανό να αποδειχτούν για πολλοστή φορά μια ακόμα αερολογία του.
Αλλά, η ζωή των αξιωματικών αυτών είναι στα χέρια της δικαιοσύνης και όχι της κυβέρνησης. Αν η δικαιοσύνη τους παραδώσει στο δήμιό τους, υποκύπτοντας σε πολιτικές και διπλωματικές πιέσεις δεν θα έχει ραγίσει τη σχέση της απλώς με ένα κομμάτι του λαού που εξακολουθεί και την πιστεύει. Γιατί ο λαός παρακολουθεί και κρίνει.
Θα έχει δράσει κατά παράβαση των αρχέγονων νόμων μιας χώρας που έχει δει μέχρι πρόσφατα τα χωριά της να καίγονται και παιδιά με γονείς να σφαγιάζονται για να μην παραδώσουν ένα φυγά, έναν αιχμάλωτο, έναν ικέτη. Αλλά, εκείνοι ίσως ήταν καλύτεροι Έλληνες.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
Πηγή Liberal
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Καλό θα ήταν να δούμε και τα ονοματάκια αυτών των δικαστών, για να ξέρουμε ποια φίδια τρέφουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά ο τουρκόγυφτος Che με το που άκουσε τις απειλές των "φίλων" γειτόνων μας τα έκανε πάνω του. Έως την Κούβα έφτασε η μυρουδιά από τα κακάκια του συντρόφου Αλιέκση.