Τουρκική πολιτική στα Βαλκάνια σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον: Συνέχεια ή αναθεώρηση;

Τη Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016 και ώρα 18:30, στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου (Ριζάρη 2 και Βασ. Σοφίας) διεξήχθη με απόλυτη επιτυχία, η Ημερίδα με θέμα «Γεωπολιτικές Εξελίξεις στη Βαλκανική και Ανατολική Μεσόγειο και Τουρκικές Αναθεωρητικές Τάσεις» θα λάβει χώρα.
Η ημερίδα διοργανώθηκε από τον ΣΕΕΘΑ (Σύνδεσμο Επιτελών Εθνικής Άμυνας) και εισηγητές ήταν οι:

- Ιωάννης Κοραντής, Πρέσβης ε.τ. και πρώην Διοικητής Ε.Υ.Π. (2004-2009), με θέμα "Τουρκική πολιτική στα Βαλκάνια σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον: Συνέχεια ή αναθεώρηση;"

- Διονύσιος Χιόνης, Καθηγητής Οικονομικών στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, ο οποίος αναφέρθηκε στο θέμα «Η Οικονομική και Νομισματική Ανισορροπία Παράγοντας Αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης»

- Χριστόδουλος Γιαλουρίδης, Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών, Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου, Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Διευθυντής του Κέντρου Ανατολικών Σπουδών για τον Πολιτισμό και την Επικοινωνία του Παντείου Πανεπιστημίου, που ανέπτυξε το επίκαιρο θέμα «Κύπρος και Τουρκικός Αναθεωρητισμός στην Ανατολική Μεσόγειο»

- Δρ. Κωνσταντίνος Φίλης, Διευθυντής των Ερευνητικών Προγραμμάτων του ΙΔΙΣ, ανέπτυξε το ζήτημα «Ο παράγων Τουρκία σε ένα ασταθές περιφερειακό περιβάλλον»

Συντονιστής ήταν ο κ. Χαράλαμπος Πόκας, Αντιστράτηγος ε.α. – Μέλος ΔΣ/ΣΕΕΘΑ.

Ακολουθεί η άκρως ενδιαφέρουσα τοποθέτηση του κ. Ιωάννη Κοραντή (πρέσβης ε.τ.), ο οποίος ανέπτυξε το θέμα "Τουρκική πολιτική στα Βαλκάνια σε ένα μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον: Συνέχεια ή αναθεώρηση;"

Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τον Πρόεδρο και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ΣΕΕΘΑ για την διοργάνωση της σημερινής ημερίδας και για την πρόσκληση να μιλήσω σ’ αυτήν. Το θέμα της ήταν ήδη επίκαιρο, αλλά καθίσταται σήμερα ακόμη πιο καυτό, υπό το φως των προσφάτων εξελίξεων στη διεθνή σκηνή, που όλοι γνωρίζουμε.

Οι λέξεις-κλειδί στην θεματολογία μας είναι αναθεώρηση/αναθεωρητικός. Όλοι συμφωνούμε ότι αναθεωρώ σημαίνει επανεξετάζω με προσοχή, ανακαλώ ή τροποποιώ προηγούμενη γνώμη ή απόφαση. Ως εκ τούτου, και με αναγωγή πλέον στις πρόσφατες δηλώσεις Ερντογάν, τα σχόλια σύσσωμου του πολιτικού κόσμου της χώρας μας αλλά και των ΜΜΕ είχαν την ίδια συνισταμένη : ο Τούρκος Πρόεδρος αναθεωρεί τη θέση της χώρας του όσον αφορά τη Συνθήκη της Λωζάνης. Και ξαφνικά ένοιωσα απελπιστικά μόνος, σκεπτόμενος ότι οι πάντες έβλεπαν κάτι που εγώ δεν ήμουν καν σε θέση να διαβλέψω : ότι δηλαδή η Τουρκία αναθεωρούσε ΤΩΡΑ τη θέση της ως προς τη Συνθήκη Λωζάνης. Θυμάμαι μάλιστα ότι στην πρώτη εκείνη ευκαιρία, δηλαδή την αναφορά από τον τούρκο Πρόεδρο, που μιλούσε στο Πανεπιστήμιο της Ριζούντας, στον γνωστό «Εθνικό Όρκο» ή «Εθνικό Συμβόλαιο» του 1920, τα εδώ σχόλια συνέτειναν, σχεδόν ομόφωνα, στο ότι ο κ. Ερντογάν στόχευε το Κεμαλικό κατεστημένο, ή εν πάση περιπτώσει ο’τι έχει απομείνει από αυτό, για να υπογραμμίσει ότι οι Τούρκοι διαπραγματευτές το 1922/23 δεν είχαν προστατέψει επαρκώς την πατρίδα τους. Γενικότερα, τις ημέρες εκείνες, καταβαλλόταν από ελληνικής πλευράς μια προσπάθεια να εξηγηθεί ότι οι δηλώσεις Ερντογάν είτε στόχευαν στην εσωτερική κοινή γνώμη είτε αποτελούσαν προειδοποίηση ότι η Τουρκία δεν θα παρέμενε αδιάφορη στις εξελίξεις αναφορικά με την Μοσούλη. Λίγα ελέγοντο, εν τούτοις, ως προς τις συνέπειες για την Ελλάδα από την αναθεωρητική γραμμή του τούρκου ηγέτη, ίσως σε μια προσπάθεια να αποφευχθούν ανησυχίες στους Έλληνες. Χρειάσθηκαν αλλεπάλληλες, όλο και θρασύτερες, δηλώσεις του κ. Ερντογάν για να ανέβει η θερμοκρασία των ελληνικών λεκτικών αντιδράσεων.

Τίθεται εδώ το ερώτημα εάν οι δηλώσεις Ερντογάν αποτελούν την πρώτη απτή εκδήλωση των τουρκικών αναθεωρητικών τάσεων. Έχω κατ’ επανάληψη υποστηρίξει την άποψη ότι η Συνθήκη της Λωζάνης, παρά το γεγονός ότι για την Τουρκία ήταν πολύ προτιμότερη από την ουδέποτε κυρωθείσα Συνθήκη των Σεβρών, αποτελεί για την Άγκυρα ένα σακάκι που την στενεύει και από το οποίο θέλει ει δυνατόν να απαλλαγεί ή τουλάχιστον να μειώσει την πίεση που νοιώθει φορώντας το. Η προσπάθεια της όμως δεν είναι σημερινή, αλλά εντάσσεται σε ένα μακρόπνοο στρατηγικό σχέδιο ανάκτησης εδαφών που η Τουρκία, μια χώρα φύσει και θέσει επεκτατική, θεωρεί ότι της ανήκουν. Ας θυμηθούμε λοιπόν ότι στη Λωζάνη ο Ισμέτ Πασάς είπε ότι η Τουρκία δεν ζητούσε να της επιστραφεί η Δυτική Θράκη, αλλά μόνο να διεξαχθεί εκεί δημοψήφισμα, κατόπιν του οποίου να εγκαθιδρυθεί μορφή ουδετεροποίησης της περιοχής και, επιπλέον, ουδέτερη ζώνη κατά μήκος των συνόρων. Μα αυτή ακριβώς την θέση περιελάμβανε και ο «Εθνικός Όρκος» του 1920, στον οποίο είχε κάνει αναφορά ο κ. Ερντογάν προ διμήνου. Δεν αποτελούσε άραγε η τοποθέτηση του Ισμέτ την αρχή της αναθεωρητικής στάσης της Τουρκίας; Ο ίδιος είπε ότι τα νησιά του Αιγαίου και της Μεσογείου που αποτελούν εξαρτήματα της Μικράς Ασίας έχουν μεγάλη σημασία από σκοπιάς ασφάλειας της Ανατολίας. Είπε ότι είναι απαραίτητο και σύμφωνο με την ευθυδικία (equité) – και προσοχή εδώ διότι όρος αυτός αποτελεί εδώ και δεκαετίας τη βάση του τουρκικού νομικού οικοδομήματος για τις βλέψεις της Άγκυρας στο Αιγαίο- όπως η Σαμοθράκη, που γειτνιάζει με την τουρκική ακτή και τα Στενά, παραμείνει στην Τουρκία. Πρόσθεσε ότι η Λήμνος, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος και Ικαρία έχουν μια ζωτική σημασία για την ασφάλεια της Τουρκίας, ενώ από την άλλη πλευρά η ικανοποίηση των οικονομικών αναγκών τους απαιτεί να ενωθούν με την Μικρά Ασία. Και ο Ισμέτ κατέληξε ότι είναι αναγκαίο όπως τα νησιά αυτά χαίρουν μιας ουδέτερης και ανεξάρτητης πολιτικής ύπαρξης. Αυτές οι τοποθετήσεις, δεν αποτελούν, ήδη πριν από 93 χρόνια, την πεμπτουσία της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής ; να υπενθυμίσω εδώ ότι προ πέντε ημερών η Τουρκία εξέδωσε την ΝΟΤΑΜ Α2663/16 με την οποία «απαγόρευε» την διεξαγωγή ελληνικών στρατιωτικών ασκήσεων στη Σαμοθράκη, Άγιο Ευστράτιο, Ψαρά, Χίο,, Ικαρία, Λήμνο, Λέσβο, Σάμο, Τήλο, Χάλκη και Καστελόριζο «διότι είναι αποστρατικοποιημένα» !! Αναθεώρηση είπατε;

Δεν θα αναφερθώ στην Κύπρο, από τα δικαιώματα επί της οποίας η Άγκυρα παραιτήθηκε στη Λωζάνη, διότι ασφαλώς θα το πράξουν άλλοι αρμοδιότεροι εμού ομιλητές. Θα υπενθυμίσω όμως το σχέδιο διάλυσης και αφανισμού του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης με την απαγόρευση πλήθους επαγγελμάτων διά του νόμου 2007/1932, την επιστράτευση το 1941 στα τάγματα εργασίας όλων των ανδρών 18-45 ετών της ελληνικής, της εβραϊκής και της αρμενικής μειονότητας, τον «Φόρο Ευμάρειας» γνωστό και ως «Βαρλίκι» το 1942-1944, με σκοπό την οικονομική καταστροφή των μειονοτήτων , ως και τη νύκτα τρόμου της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 κατ’ εφαρμογή σχεδίου που είχε προετοιμασθεί από τη Διοίκηση Ανορθοδόξου Πολέμου της Τουρκίας.
Αν αυτά δεν συνιστούν αναθεώρηση, τότε τι είναι; Να θυμίσουμε μήπως τα δεινά με τις μαζικές απελάσεις Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου την περίοδο 1964-65 ως υλοποίηση σχεδίου καταπιεστικών και διωκτικών μέτρων μιας κεντρικής κρατικής πολιτικής, που έχει καταστρωθεί σε στρατηγικό επίπεδο ανεξάρτητα από την πορεία των διακρατικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας και εφαρμόζεται όταν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι κατάλληλη; Αυτές οι βάναυσες παραβιάσεις της Λωζάνης δεν αποτελούν απτό δείγμα της αναθεώρησης των υποχρεώσεων που ανέλαβε η Τουρκία;

Διαχρονικά η Τουρκία συνεχίζει τις ενέργειες που υλοποιούν την αναθεωρητική – ή ορθότερα, κατ’εμέ, επεκτατική – πολιτική της: θα μπορούσα να αναφέρω τις πρώτες αμφισβητήσεις του εναερίου χώρου μας το 1973, την εισβολή στη Κύπρο το1974 –επί της οποίας παρέλκει να επεκταθώ για λόγους που προανέφερα- την συστηματική παραβίαση του εναερίου χώρου μας και παραβάσεις του FIR, τις έρευνες τουρκικών σκαφών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, την θεωρία των «γκρίζων ζωνών» με την κρίση των Ιμίων το 1996, όλα αυτά σε μία στρατηγική εμπέδωσης, στα όμματα της διεθνούς κοινής γνώμης, της αντίληψης ότι η Τουρκία έχει, στην πράξη, δικαιώματα και εξουσίες στο Αιγαίο ανατολικά του 25ου μεσημβρινού. Δυστυχώς όμως, συνέβαλε και η Ελλάδα στην αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας. Αναφέρομαι στη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997 –που για την ακρίβεια είναι ένα ανακοινωθέν- η οποία προβλέπει, μεταξύ άλλων τα εξής:

[…]
4) Σεβασμό στα νόμιμα ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους.
5) Δέσμευση αποφυγής μονομερών ενεργειών στη βάση του αμοιβαίου σεβασμού και της επιθυμίας να αποτραπούν συγκρούσεις οφειλόμενες σε παρεξήγηση.
[…]

Αυτές είναι οι δύο επίμαχες παράγραφοι που οι Τούρκοι επικαλούνται μονίμως ως βάση των διεκδικήσεων τους στο Ανατολικό Αιγαίο και το Καστελόριζο. Πρόκειται όμως περί πλήρους στρεβλώσεως της πραγματικότητας αλλά και του διεθνούς νόμου. Η διεκδίκηση των «νομίμων ζωτικών συμφερόντων» δεν μπορεί να γίνεται παρά μόνο όπως ορίζεται από το Διεθνές Δίκαιο και ειδικώτερα στη περίπτωση αυτή από τη Διεθνή Σύμβαση Δικαίου της Θάλασσας του 1982, που η Τουρκία έχει αρνηθεί να υπογράψει. Η δε παράγραφος 5 έχει πλήρως καταστεί κενή περιεχομένου από την τουρκική συμπεριφορά στο Αιγαίο όλα αυτά τα χρόνια, τόσο μάλλον που το διαβόητο casus belli της 8ης Ιουνίου 1995 παραβιάζει την παράγραφο 6 της Συμφωνίας που προβλέπει την «δέσμευση διευθέτησης των διαφορών τους με ειρηνικά μέσα, στη βάση αμοιβαίας συναίνεσης και χωρίς τη χρήση βίας ή την απειλή βίας». Δεν συνιστά το casus belli «απειλή χρήσης βίας»;
Ως Βουλευτής Επικρατείας, είχα ερωτήσει στις 11-1-2011 τον τότε ΥΠΕΞ κ.Δρούτσα εάν, με δεδομένη την στάση της Άγκυρας όλα αυτά τα χρόνια, είχε λόγο υπάρξεως η Συμφωνία και εάν η κυβέρνηση εδεσμεύετο από αυτήν. Ο κ. Δρούτσας δεν απάντησε. Θεωρώ, από σκοπιάς μου, ότι η ανωτέρω Συμφωνία, από όποια πλευρά και αν την δει κανείς, είναι απαράδεκτη και πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχει καταγγελθεί από την Ελλάδα ως ένα ελάχιστο διπλωματικό μέτρο που θα σηματοδοτούσε στην Τουρκία ότι έφθασε στις «κόκκινες γραμμές» μας. Από την άλλη πλευρά, πώς να ξεχάσουμε ότι στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο του Ελσίνκι της 10-11/12/1999 η Ελλάδα δέχθηκε ότι υπήρχαν εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή ζητήματα με την Τουρκία, ενώ σήμερα διακηρύσσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι τα σύνορα έχουν οριστικά ρυθμισθεί με την Λωζάνη;

Θα ήθελα τώρα να αναφερθώ δια βραχέων στη Θράκη, διότι εκεί βλέπουμε να αναπτύσσεται ένα φαινόμενο συνδιοίκησης, που έχει όλα τα χαρακτηριστικά αναθεωρητικής πολιτικής.
Ποια είναι τα στοιχεία του;

1. Το τουρκόφρονο Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας επρώτευσε στις τελευταίες ευρωεκλογές στους νομούς Ροδόπης και Ξάνθης, πράγμα που του επιτρέπει να παζαρέψει τις ψήφους του με άλλα κόμματα στις εθνικές εκλογές.
2. Η ανενόχλητη δράση των ψευδομουφτήδων που η Πολιτεία δεν τολμά να διώξει έστω για αντιποίηση αρχής
3. Η συνεχής προσπάθεια της γείτονος για την πλήρη τουρκοποίηση της μειονοτικής εκπαίδευσης.
4. Η πολύπλευρη οικονομική διείσδυσή της στην περιοχή.
5. Ένα τουρκικό Γενικό Προξενείο Κομοτηνής που στηριζόμενο σ’ ένα δίκτυο χιλιάδων στελεχών και με τη διάθεση πολλών εκατομμυρίων υπονομεύει συστηματικά κάθε ενέργεια του ελληνικού κράτους και καταδυναστεύει τους μουσουλμάνους.

Συνεπώς, απέναντι σε μια μακρόπνοη τουρκική αναθεωρητική πολιτική, ένα μείγμα πιέσεων και απειλών με άφθονη χρηματοδότηση και συνεχή στήριξη των εδώ πρακτόρων της, η Ελλάδα αντιπαρατάσσει μια ανυπαρξία εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού, αποσπασματικές και ασύνδετες ενέργειες με κατά κανόνα μικροκομματικές στοχεύσεις και μια γενικότερη πολιτική που κινείται μεταξύ άγνοιας, αδιαφορίας και ασυναρτησίας. Σημειώνω παρενθετικά τις παντοειδείς προσπάθειες της Άγκυρας για προσέγγιση μεταξύ των μουσουλμάνων της Θράκης μας και των Τούρκων μουσουλμάνων της Βουλγαρίας με επίκεντρο το Κίρτζαλι, στο οποίο άλλωστε αναφέρθηκε και ο κ. Ερντογάν.

Η τελευταία ως άνω παρατήρηση μας οδηγεί εκ των πραγμάτων στην ευρύτερη περιοχή της Βαλκανικής. Η εμπλοκή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη διαμάχη με τα Σκόπια, οι μαξιμαλιστικές θέσεις της Αλβανίας όπως και η βουλγαρο-τουρκική προσέγγιση στις αρχές της δεκαετίας του 1990 οδήγησαν στην εκ νέου «βαλκανοποίηση» της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η Ελλάδα πρωτοστάτησε στην έξοδο από το τέλμα και στην ενδυνάμωση της διαβαλκανικής συνεργασίας, με θεσμοθέτηση των Διασκέψεων Υπουργών και Αρχηγών κυβερνήσεων/κρατών, αρχής γενομένης το 1996. Φέτος συνεπώς η διαβαλκανική συμπληρώνει 20 χρόνια ζωής. Πολλά όμως έχουν αλλάξει από το 1996 και ισορροπίες ανετράπησαν. Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία και Σλοβενία έγιναν μέλη της ΕΕ ενώ Αλβανία, Μαυροβούνιο, πΓΔΜ, Σερβία και Τουρκία είναι υποψήφιες προς ένταξη. Όσον αφορά το ΝΑΤΟ, μέλη του έγιναν Αλβανία, Βουλγαρία, Κροατία, Ρουμανία και Σλοβενία, ενώ το Μαυροβούνιο είναι σε διαδικασία ένταξης. Οι διαφοροποιήσεις αυτές αν μη τι άλλο τονίζουν το γεγονός ότι ο θεμελιώδης στόχος της Διαβαλκανικής Συνεργασίας, δηλαδή η προώθηση σχέσεων καλής γειτονίας, σταθερότητας, ασφάλειας και συνεργασίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη πόρρω απέχει από του να έχει επιτευχθεί. Και εδώ όμως οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι η Τουρκία, με μια ευέλικτη πολιτική, εμφανίστηκε ως ο προστάτης των καταπιεζομένων Μουσουλμάνων της Βαλκανικής, αλλά και ως ο διεκδικητής ενός νέου status quo, πολιτική που τροφοδότησε εύκολα το ιδεολόγημα του «μουσουλμανικού τόξου», ταυτόχρονη με την παντοειδή υποστήριξη και προβολή τουρκικών ή τουρκογενών μειονοτήτων στις χώρες αυτές όπως η πΓΔΜ και η Βουλγαρία.

Πέραν όμως από την πολιτική, οικονομική, πολιτιστική και θρησκευτική διείσδυση της Τουρκίας στον περίγυρο μας, υπάρχει και η στρατιωτική, που έχει στρατηγικό χαρακτήρα. Αναφέρομαι ειδικότερα στις εξελίξεις στην Αλβανία, όπου προ πενταετίας υπεγράφη συμφωνία με την Άγκυρα για να ναυλοχούν σκάφη του τουρκικού ΠΝ στο λιμάνι της Αυλώνας, με ό,τι αυτό σημαίνει. Πέραν αυτού, προ τριετίας υπεγράφη συμφωνία στρατιωτικο-οικονομικής συνεργασίας των δύο χωρών, στην οποία περιλαμβάνεται ο εκσυγχρονισμός από το τουρκικό Υπουργείο Άμυνας του στρατιωτικού αεροδρομίου της Κούτσοβας, ενός από τα τρία στρατιωτικά αεροδρόμια που διαθέτει η Αλβανία στην κεντρική-νότια περιοχή της χώρας. Κατά τις πληροφορίες μου, προβλέπεται η χρήση του αεροδρομίου και από τις τουρκικές Ε.Δ.. Αυτό θα αποτελεί στην πράξη μία τουρκική αεροπορική βάση εγγύς των συνόρων μας, και πάλι με ο’τι αυτό συνεπάγεται για την ανάγκη αναθεώρησης του ελληνικού αμυντικού δόγματος, εάν αυτό δεν έχει ήδη γίνει. Υπενθυμίζω, προς συμπλήρωση της εικόνας, την ακύρωση από τα Τίρανα της ελληνο-αλβανικής συμφωνίας για τις θαλάσσιες ζώνες κατά τα φαινόμενα υπό την ισχυρή πίεση της Άγκυρας αλλά και, κατά πληροφορίες, της Ρώμης, την εθνικιστική έξαρση της Αλβανίας, εδώ και χρόνια, για το λεγόμενο «Τσάμικο» και τα οράματα της για μια «Μεγάλη Αλβανία» που θα συμπεριλάβει και το Κόσσοβο.

Όταν ήμουν Πρέσβυς στην Άγκυρα (Μάρτιος 1999-Νοέμβριος 2002) είχα λάβει μία αδιάντροπη επιστολή από ένα υποτιθέμενο σύλλογο Τσάμηδων που έδρευε στην Προύσσα (σημειωτέον ότι την εποχή εκείνη ζούσαν στην Τουρκία 200.000 Αλβανοί), λίγο δε αργότερα άλλη επιστολή από ένα σύλλογο «απογόνων Τούρκων της Ρούμελης» που ζητούσαν θεώρηση για να επισκεφθούν «την γενέτειρα των προγόνων τους»!!!
Τα λέω αυτά διότι σκαλίζοντας τις σημειώσεις μου βρήκα δύο ποιήματα, που είχαν δημοσιευθεί το 1979 στο περιοδικό της Κωνσταντινούπολης «Turk Dunyasi Arastirmalari Dergisi», δηλαδή «Επιθεώρηση Έρευνας του Τουρκικού Κόσμου», που έχουν ως εξής:

«Η Ρούμελη έχει βουνά
Τι όμορφη που είναι, μα τώρα κλαίει
Μην κλαις, φτωχή πατρίδα
Εμείς θαρθούμε πάλι κοντά σου, πίστεψε το»
Και το δεύτερο:
«Εφ’όσον υπάρχει στον κόσμο ο πρόστυχος Έλληνας
Μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος
Όσο στέκομαι και τον βλέπω απέναντι μου σαν σκυλί
Μα τον Αλλάχ δεν μου φεύγει αυτό το μίσος
Χίλια κεφάλια από Γκιαούρηδες δεν μπορούν
Να ξεπλύνουν αυτό το μίσος….».

Και για να μην ξεχνιόμαστε, μόλις προ δύο ημερών, ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Νουμάν Κουρτουλμούς δήλωσε ότι «ανεξαρτησία σημαίνει να μπορείς να λες τον Γκιαούρη, Γκιαούρη» προσθέτοντας ότι «δεν έχουμε βλέψεις για τα εδάφη των άλλων, αλλά ο ορίζοντας της νέας Τουρκίας δεν αποτελείται μόνο από τα εδάφη της». Τα σχόλια μου περιττεύουν.

Τα προσφυγικό αποτελεί το νεώτερο όπλο στα χέρια του κ. Ερντογάν, με μεγάλες συνέπειες για τις γεωπολιτικές εξελίξεις στα Βαλκάνια. Πέραν των επιπτώσεων του σε αρκετές χώρες της ΕΕ, ειδικά εκείνες που θα έχουν προσεχώς εκλογές, είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν κυριολεκτικά τα βόρεια σύνορα μας και να αποκοπούμε από τον κύριο κορμό των ευρωπαίων εταίρων μας, με πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις που όλοι γνωρίζουμε.

Θα ήθελα να τελειώσω με μία στενάχωρη παρατήρηση: πλην μίας ή δύο δηλώσεων, οι εταίροι μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ τηρούν αιδήμονα σιγή έναντι των εμπρηστικών τοποθετήσεων Ερντογάν όσον αφορά την Λωζάνη. Είναι δε χαρακτηριστική η απάντηση του εκπροσώπου Τύπου του Αμερικανικού ΥΠΕΞ, ο οποίος κληθείς να σχολιάσει τις δηλώσεις Ερντογάν περί Λωζάνης, δήλωσε ότι «οι ΗΠΑ υποστηρίζουν την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος και της Τουρκίας»!

Εάν οι πολιτικοί ηγέτες μας πιστεύουν ότι οι τοποθετήσεις του τούρκου Προέδρου αποτελούν διπλωματικά πυροτεχνήματα άνευ ουσιαστικού περιεχομένου, ας σταματήσουν τις ρητορικές εξάρσεις και αντιπαραθέσεις, που απλά υποδηλώνουν αδυναμία και ανασφάλεια. Εάν αντίθετα θεωρούν ότι ξετυλίγεται η από μακρού σχεδιασμένη τουρκική απειλή, ας συνέλθουν υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας για να χαράξουν από κοινού μία εθνική στρατηγική προσαρμοσμένη στα νέα δεδομένα. Και τούτο διότι κάποτε θα βγούμε από την οικονομική κρίση που μαστίζει τον τόπο μας, αλλά δεν θα συνέλθουμε ποτέ από ένα εθνικό ακρωτηριασμό.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας.

Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου