Το λιοντάρι βρυχάται όλο και πιο δυνατά... Γιατί άραγε;

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου

Ο Ρ. Τ. Ερντογάν κλιμακώνει διαρκώς την ένταση με την Ελλάδα, με συνεχείς δηλώσεις αμφισβήτησης των συνόρων και διεκδίκησης ελληνικού εδάφους, υποστηριζόμενες από στρατιωτικές ενέργειες που δηλώνουν ανάλογη αμφισβήτηση. Μοιάζει σαν ένα λιοντάρι που βρυχάται όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο επικίνδυνα...

Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε για τον στόχο αυτού του όλο και πιο δυνατού βρυχηθμού της τουρκικής ηγεσίας, πλην βέβαια του εσωτερικού στόχου να συσπειρώσει τον τουρκικό λαό και να αποσπάσει την προσοχή του από τα πολλά και καυτά εσωτερικά μέτωπα, που όλα είναι και διασπαστικά της τουρκικής συνοχής, ταυτόχρονα με τον όποιον άλλο χαρακτήρα τους.
Μήπως, λοιπόν, στόχος των λεονταρισμών του Ερντογάν, (επειδή, αν πράγματι επιδιώκεις κατάληψη γειτονικών εδαφών δια του πολέμου, δεν το “διαλαλείς” και τόσο πολύ!) είναι να πάρει αυτό που πραγματικά επιδιώκει, χωρίς να πέσει ούτε μία ντουφεκιά;

Ο Τούρκος πρόεδρος γνωρίζει πάρα πολύ καλά τον ενδοτισμό των Ελλήνων πολιτικών ηγετών, που δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν την πατρίδα τους και το λαό της από “διεκδικήσεις” στις οποίες δεν εμπλέκονταν στρατοί, ούτε κάποιο πιστόλι ακούμπησε στον κρόταφό τους. Απλά, δεν τους αρέσει να δίνουν μάχες για τα δίκια της πατρίδος τους και του λαού της. Προτιμούν, με ακραίο ενδοτισμό, να τα βρίσκουν με τους “επίδοξους εισβολείς” της, στρώνοντάς τους χαλί να περάσουν και μετατρέποντάς τους, κατόπιν παράδοσης, σε κατακτητές της, ώστε αυτοί να απολαμβάνουν την εξουσία υπό την υψηλή προστασία τους.

Οι πράξεις τους τα δηλώνουν και τα μαρτυρούν όλα αυτά, που τα γνωρίζει καλά και ο Ερντογάν. Γνωρίζει επίσης καλά την απόλυτη οικονομική αδυναμία της Ελλάδος και το γεγονός ότι η κουμανταδόρισσα της Ευρώπης Γερμανία (ως πότε, άραγε; ίσως Κυριακή βράδυ να έχουμε την απάντηση) τον φοβάται, γιατί ο λαός της έχει αντιδράσει στην πολιτική των ανοικτών θυρών για τους μετανάστες.
Συνεπώς ο Ερντογάν την “κρατάει” αρκετά γερά, με τα 3 εκ. μετανάστες που ζουν στο έδαφος της Τουρκίας και απειλεί να τους εξαπολύσει προς την Ευρώπη. Και πόσο να αντέξει το “τοιχείο”-Ελλάδα; Κάποια στιγμή η μεταναστευτική πλημμύρα θα το σπάσει (Τούτος είναι ο μέγας κίνδυνος, αλλά δεν αφορά το τωρινό θέμα μας).

Πρέπει με αυτά τα δεδομένα να θεωρήσουμε αρκετά σοβαρή την πιθανότητα ο Ερντογάν να βρυχάται για να σύρει την ελληνική ηγεσία στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να πάρει “αυτό που θέλει” χωρίς να διακινδυνεύσει έναν πόλεμο. Διεκδικεί 18 νησιά μας, αλλά ο μίνιμουμ στόχος του είναι το εξής ένα: το Καστελόριζο. Ο δε μάξιμουμ δεν έχει όριο, όσα περισσότερα πετύχει.

Υπάρχουν και άλλες όψεις του προβλήματος που συνηγορούν σε αυτήν την άποψη. Ο Ερντογάν φαίνεται να αποτυγχάνει σε οποιαδήποτε επιδίωξή του, σχετικά με τις ανακατατάξεις που συμβαίνουν στη γειτονιά του. Θα διακινδύνευε εν μέσω αυτών των αποτυχιών ή, έστω, της αβέβαιης κατάληξης των επιδιώξεών του, έναν πόλεμο με την Ελλάδα;

Γνωρίζει την ελληνική πολιτική ηγεσία, αλλά γνωρίζει πολύ καλά και τον ελληνικό λαό. Γνωρίζει ότι ο διαχρονικός χαρακτήρας του λαού αυτού είναι εντελώς αντίθετος αυτού των ηγετών του. Είναι γενναίος και φιλόπατρις και πολεμάει μέχρις εσχάτων όταν διακυβεύονται τα όσια και ιερά του : η ελευθερία του, η γη των προγόνων του, η ασφάλεια των παιδιών, γονιών και γυναικών του.

Με αυτόν τον “τρελό” λαό κι ας ήταν τότε (και τώρα) “ξυπόλυτος”, που δε λογάριασε τα φασιστικά και ναζιστικά τάνκς και αγωνίστηκε σαν αληθινό λιοντάρι (και όχι σαν ένα μαϊμουδο-λιοντάρι που απλώς βρυχάται) είναι άραγε η κατάλληλη ώρα για να τα βάλει; Μάλλον όχι, γιατί αν αποτύχει και σε αυτό το “μέτωπο”, σίγουρα το κεφάλι του δε θα παραμείνει για πολύ ακόμα στη θέση του.

Αν υπάρχει μία, έστω και μικρή, πιθανότητα η εκδοχή που αναπτύχθηκε εδώ να είναι σωστή, ο ελληνικός λαός και η στρατιωτική ηγεσία (καθ' όλα άξια) πρέπει “να τρίξουν τα δόντια” στην πολιτική ηγεσία να μη συρθεί σε τραπέζι διαλόγου και διαπραγματεύσεων, ούτε υπό την αιγίδα του ΟΗΕ (είδαμε και εξακολουθούμε να βλέπουμε το ρόλο του στο κομμάτι της Ελλάδος που λέγεται Κύπρος), ούτε κανενός άλλου.

Μία και ομόφωνη -λαού και στρατιωτικής ηγεσίας- πρέπει να είναι η απάντηση στον Ερντογάν και η πολιτική ηγεσία, θέλοντας και μη θέλοντας, να “υποχρεωθεί” να την εκστομίσει: “Θέλεις Ερντογάν ελληνικό έδαφος; ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ!” Κόπιασε να το πάρεις, όπως το λέμε εμείς οι τωρινοί -και αιώνιοι- ΕΛΛΗΝΕΣ!

Υ.Γ. Έστω και να ισχύει η εκδοχή “της μπλόφας πολέμου” εκ μέρους του Ερντογάν αυτό δεν σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να έχει απόλυτη πολεμική ετοιμότητα και με όσα μέσα διαθέτει. Πρέπει όμως να αναζητήσει συμμάχους αυτούς που έχουν αντίθετα συμφέροντα με την Τουρκία (και ο νοών νοήτω) και όχι να επαφίεται, κατά λίαν επικίνδυνο τρόπο, στην “εικονική προστασία” συμμάχων ή εταίρων, των οποίων η Τουρκία αποτελεί βασικό άξονα των συμφερόντων τους. Και αυτό το βήμα μόνον η στρατιωτική ηγεσία πρέπει να το φέρει στο πολιτικό προσκήνιο και αν μπορεί και να το επιβάλει. Γιατί μία πολεμική ήττα (που δε θα συμβεί!) στους δικούς της ώμους θα πέσει και οι πολιτικοί ηγήτορες πρώτοι θα της ρίξουν το ανάθεμα, για να γλυτώσουν το δικό τους “τομάρι”.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση