Όταν το κράτος δηλώνει “απών”

Γράφει ο Peter Volgin για το περιοδικό A-Specto 
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Όπως πολλοί από εσάς ίσως θυμάστε, στις 24 Νοεμβρίου, σύμφωνα με ρεπορτάζ του γαλλικού πρακτορείου AFP και άλλων μέσων, περίπου 2.000 λαθρομετανάστες πυρπόλησαν το μεγαλύτερο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων της Βουλγαρίας, στην πόλη Χαρμανλί, όπου φιλοξενούνται 3.000 περίπου, κυρίως Αφγανοί. Η εκπρόσωπος της τοπικής αστυνομικής διεύθυνσης στο Χαρμανλί, Νίνα Νικόλοβα, δήλωσε ότι οι λαθρομετανάστες ανακοίνωσαν μέσω ΜΚΟ, ότι διαμαρτυρήθηκαν για το γεγονός ότι τέθηκε σε καραντίνα το στρατόπεδο λόγω επιδημίας ψώρας.

Από τους 250 αστυνομικούς, πυροσβέστες και χωροφύλακες που κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τους εξεγερμένους, τουλάχιστον 24 τραυματίστηκαν, ενώ 400 μετανάστες συνελήφθησαν κατά τη σύγκρουση αστυνομίας – μεταναστών. Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, όπου συμμετείχαν οι περισσότεροι από τους φιλοξενούμενους Αφγανούς, οι εξεγερμένοι έκαψαν λάστιχα και λιθοβόλησαν  αστυνομικούς  και πυροσβέστες.

Λόγω της μεγάλης έκτασης των επεισοδίων, ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας, Μπόικο Μπορίσοφ, ακύρωσε προγραμματισμένη επίσκεψη στην Ουγγαρία. Ο Μπορίσοφ ανακοίνωσε ότι όλοι όσοι συμμετείχαν στις βίαιες συγκρούσεις θα  μεταφερθούν σε κλειστό στρατόπεδο, το οποίο ευελπιστεί ότι θα αρχίσει να λειτουργεί τον Δεκέμβριο, ενώ ενημέρωσε τους εκπροσώπους των ΜΜΕ ότι: “Βάσει της συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και Αφγανιστάν, που θα τεθεί σε εφαρμογή στις αρχές Δεκεμβρίου. θα ξεκινήσει η διαδικασία απέλασης Αφγανών μεταναστών στη χώρα καταγωγής τους”.

Μετά τις βίαιες συγκρούσεις, συνελήφθησαν περισσότεροι από 400 αιτούντες άσυλο, οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν βίαια για το γεγονός ότι η αστυνομία χρησιμοποίησε πλαστικές σφαίρες και κανόνια νερού, προκειμένου να καταστείλει την εξέγερση, μέχρι που κατέστρεψαν τελικά ένα από αυτά τα κανόνια νερού της αστυνομίας.

“Έχουμε στ’ αλήθεια κράτος;” Δεν είναι λίγοι στη Βουλγαρία που έθεσαν αυτό το ερώτημα, καθώς αντίκριζαν τους Αφγανούς λαθρομετανάστες στο κέντρο φιλοξενίας του Χαρμανλί να χτυπάνε αστυνομικούς με πέτρες και ξύλα, να καίνε λάστιχα και να συνθλίβουν ό,τι έβλεπαν μπροστά τους.

Όσοι καταστρέφουν και διαπράττουν εμπρησμό – ανεξάρτητα από το αν είναι Βούλγαροι, Αφγανοί, από την Ζανζιβάρη ή την Ερυθραία – θα πρέπει να τιμωρούνται. Και σε αυτή την περίπτωση, το γνωστό κλισέ των “φτωχών προσφύγων” είναι εντελώς αδόκιμο, αφού εκείνοι οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν σαν ηλίθιοι δεν ήταν πρόσφυγες από τον πόλεμο της Συρίας. Απ’ εναντίας, οι πρόσφυγες από την Συρία προσπάθησαν να σταματήσουν τα βίαια επεισόδια. Υπεύθυνοι για τους βανδαλισμούς ήταν κάποιοι που έχουν αποφασίσει ότι, αντί να ζουν στην πατρίδα τους το Αφγανιστάν, είναι πολύ καλύτερο να ταξιδέψουν για τη Γερμανία. Γιατί να μην το κάνουν, άλλωστε, την στιγμή που η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ τους προσκάλεσε; Και επειδή κατά τη διάρκεια της διαδικασίας προέκυψαν απροσδόκητα εμπόδια στα σχέδιά τους, οι βάνδαλοι αποφάσισαν να διοχετεύσουν την οργή τους σε ό,τι βρισκόταν κοντά τους.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο βανδαλισμός τιμωρείται ακόμα και στις πιο ανεκτικές χώρες. Στις εύνομες χώρες, θα πρέπει να τιμωρείται αμέσως. Εάν οι βάνδαλοι διαφεύγουν της τιμωρίας που θα πρέπει κανονικά να τους επιβληθεί, τότε το κράτος απλά δεν υπάρχει. Με άλλα λόγια, το κράτος μπορεί να υπάρχει στα χαρτιά, αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς απόν. Το σπασμένο κανόνι νερού εκείνη την ημέρα των επεισοδίων είναι ένα σύμβολο αυτής της απουσίας.

Φυσικά, το κράτος δεν απουσιάζει μόνο όταν πρέπει να εφαρμόσει το νόμο. Έχει παραιτηθεί από τους κυριότερους και ζωτικότερης σημασίας τομείς της βουλγαρικής πραγματικότητας. Ή μήπως θα ήταν πιο ακριβές να πούμε ότι απομακρύνθηκε δια της βίας; Κατά το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα, μας έλεγαν συνεχώς ότι το κράτος είναι κάτι πάρα πολύ κακό και πως, αν θέλουμε να ζούμε καλά, θα πρέπει να έχουμε όσο γίνεται λιγότερα πάρε-δώσε με το κράτος. Μας διαβεβαίωναν επίσης, ότι οι λειτουργίες του κράτους θα εκτελούνταν στην εντέλεια από τις αγορές και εκείνο το φανταστικό τίποτε που ονομάζεται “κοινωνία των πολιτών”. Αυτά τα μαγικά ξόρκια μπορεί να ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτιά κάποιων, αλλά οι όποιες προσπάθειες για την εφαρμογή τους αποδείχθηκαν τελικά το απόλυτο φιάσκο.

Η αποτυχημένη βουλγαρική μετάβαση στο επιβεβλημένο όραμα της παγκοσμιοποίησης είναι η σαφέστερη απόδειξη για το γεγονός ότι ούτε οι αγορές, ούτε η “κοινωνία των πολιτών”, ήταν σε θέση να υποκαταστήσουν το παραγκωνισμένο κράτος. Η σκόπιμη δυσφήμηση όλων των θεσμικών οργάνων είχε ως αποτέλεσμα, οι πολίτες που απασχολούνται στις υπηρεσίες αυτές να γίνουν απαθείς και απρόθυμοι να αναλάβουν οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Παρατηρήστε τα όργανα επιβολής του νόμου καθώς στέκονται μπροστά από ένα ορμητικό πλήθος. Πολλοί από αυτούς δεν εφαρμόζουν τον νόμο διότι φοβούνται, όχι αβάσιμα, ότι αύριο θα βρεθεί κάποιος που ονομάζεται “υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων” να τους κατηγορήσει για ξενοφοβία, ρατσισμό, φασισμό, ενώ συγχρόνως διάφορα μέσα ενημέρωσης που υποστηρίζονται από τους ίδιους ξένους χορηγούς, μεταξύ των οποίων και η ΜΚΟ ‘Defendants of Law’ (“Κατηγορούμενοι του Νόμου”), θα επαναλάβουν εκστατικά την ίδια συκοφαντική διαδικασία.

Είναι πολύ ενδιαφέρον το πώς η βρώμικη αυτή συμβίωση των μέσων ενημέρωσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ενεργοποιείται με τέτοιο πάθος, όταν επιβάλλεται η αθώωση μεταναστών για την βίαιη συμπεριφορά τους, αλλά οι ίδιοι αυτοί “συνέταιροι” σιωπούν όταν θα έπρεπε κανονικά να προστατεύσουν τους συνταξιούχους, τους φτωχούς, τους αρρώστους και όλους τους άλλους αδικημένους και πάσχοντες συμπατριώτες μας.

Μήπως αυτό συμβαίνει επειδή ο κύριος στόχος είναι η υποκατάσταση των σημαντικότερων προβλημάτων που απασχολούν κάθε κοινωνία, όπως εκείνων της ανισότητας, της κοινωνικής αδικίας και της εκμετάλλευσης, με εντελώς τεχνητά προβλήματα, όπως η πολυπολιτισμικότητα, η σεξουαλική ταυτότητα και η “ρητορική του μίσους”;

Γενικά, η “ατζέντα” την οποία μας επιβάλλουν με το ζόρι οι κάθε λογής άνωθεν δυνάμεις δεν έχει καμία σχέση με τα ζωτικά προβλήματα των απλών πολιτών. Τους απλούς πολίτες τους απασχολεί το αν θα βρουν δουλειά και όχι τι είναι ή δεν είναι “πολιτικά ορθό”, στο άκουσμα μιας λέξης που χρησιμοποίησε ένας κάποιος. Οι απλοί πολίτες ανησυχούν μήπως τα παιδιά τους γίνουν θύματα επιθέσεων και δεν νοιάζονται για “προοδευτικές” σαχλαμάρες, του τύπου “σεβαστείτε τα ανθρώπινα δικαιώματα των διαφορετικών”.

Τα δικαιώματα των διαφορετικών, αγαπητοί “προοδευτικοί”, εκτείνονται μέχρι εκείνου του σημείου όπου δεν παραβιάζονται τα δικαιώματα του υπόλοιπου πληθυσμού. Την στιγμή που αρχίζεις να επιδίδεσαι σε βανδαλισμούς, συμμετέχεις σε εμπρησμoύς, χτυπάς την αστυνομία, θα πρέπει να είσαι και έτοιμος να αντιμετωπίσεις τις κυρώσεις που προβλέπει ο νόμος. Η ταυτότητα της “διαφορετικότητας” δεν σε αθωώνει.

Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου