Όταν στο Μαξίμου δε σέβονται, άρα υπονομεύουν την εθνική ασφάλεια

Η «νεολαία» στο Μέγαρο Μαξίμου γράφει νέα Ιστορία στα ελληνοτουρκικά, αφού σε συνέχεια π.χ. της «σεισμικής διπλωματίας», επιθυμεί να προσθέσει τη «διπλωματία της καρδιάς». Ή μήπως λόγω εγγενούς αφέλειας, στο τέλος θα γράψουν κάποια νέα ένδοξη σελίδα στη βιβλιογραφία των μυστικών υπηρεσιών που θα διδάσκεται ως «case study» στα πανεπιστήμια στο μέλλον;

Του Μιχαήλ Βασιλείου

Πόσο απίθανο είναι, κάποιοι δημοσιογράφοι ή ιστορικοί να ανακαλύψουν, το πώς η τουρκική ηγεσία γνώριζε τα πάντα έχοντας «φυτέψει» στο Μέγαρο Μαξίμου του Αλέξη Τσίπρα τον πιο αποτελεσματικό «κοριό», εκμεταλλευόμενοι την επαγγελματική – τουλάχιστον – ανεπάρκεια ορισμένων και φυσικά τη συστημική που τους επιτρέπει να μεσουρανούν;

Δεν υποστηρίζουμε ότι είναι πράκτορας των τουρκικών υπηρεσιών -διότι στοιχεία δεν διαθέτουμε- η Τουρκάλα διπλωμάτης Φεϊζά Μπαρουτσού, σύντροφος του «ευρυμαθή» (πολύ πιο έμπειροι διπλωμάτες του ΥΠΕΞ κατά καιρούς υποστηρίζουν ότι εγκληματεί με τις συμβουλές του τουλάχιστον στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό), Ευάγγελου Καλπαδάκη, διπλωματικού συμβούλου του πρωθυπουργού (και ανιψιού του προέδρου της Βουλής Νίκου Βρούτση… άρα και ξάδερφος και του «αγωνιστή» και «επαναστάτη» γιου του).

Εκτός κι αν η απάντηση είναι, ότι σε περίπτωση κατά την οποία Ελλάδα-Τουρκία ήταν… συνομοσπονδία, τότε θα υπήρχε… συνυπηρέτηση, άρα δικαίως ο Καλπαδάκης που φέρεται να γνώρισε την Φεϊζού όταν ήταν στη πρεσβεία μας στη Άγκυρα, της ζήτησε να τον ακολουθήσει και αυτή έβαλε «λυτούς και δεμένους» και πέτυχε να έρθει στην πρεσβεία των Αθηνών.

Και αν αληθεύει ότι η αγαπητή κυρία ήρθε στην τουρκική πρεσβεία δύο μόλις μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του συντρόφου της στο Μαξίμου, η λογική θα υπαγόρευε να «χτυπήσουν καμπανάκια» από την ταχύτητα διεκπεραίωσης του αιτήματος που θα μπορούσε θεωρητικά να παραπέμπει ακόμα και σε διατεταγμένη υπηρεσία. Όχι ωστόσο, δεν υποστηρίζουμε ότι είναι απαραίτητα πράκτορας. Όμως, αυτό που υποστηρίζουμε είναι ότι θα μπορούσε κάλλιστα και να είναι!

Όπως θα μπορούσε για παράδειγμα να χρήζει και προστασίας μετά τα όσα συνέβησαν στις 15 Ιουλίου στη γείτονα. Ποιος ξέρει; Επειδή όμως η ζωή σπάνια θυμίζει… τουρκικό σίριαλ (όπως το πάνε βέβαια είναι θέμα χρόνου να προταθεί για γύρισμα η υπόθεση του Καλπαδάκη…), γιατί να μην ισχύει και το αντίστροφο; Δηλαδή απλά να βρισκόμαστε ενώπιον μιας καταστασης η οποία συνέβαινε σταθερά σε κάθε περίοδο της ανθρώπινης Ιστορίας. Τίποτα ασυνήθιστο, άρα αναμενόμενο…

Πρόσφατα απομακρύνθηκε ο Ολλανδός πρέσβης από την Κίνα διότι οι Κινέζοι του είχαν βάλει δίπλα μιαν όμορφη νεαρά (την Φεϊζού δεν την ξέρουμε, ούτε εμπιστευόμαστε τα κοινωνικά δίκτυα!) η οποία του πήρε τα μυαλά, παρότι στην πατρίδα του είχε δεόντως προειδοποιηθεί πριν φύγει, πως αυτό είναι -κυριολεκτικά- το καταγεγραμμένο modus operandi των κινεζικών μυστικών υπηρεσιών.

Γιατί να αποκλείσουμε να έχει κάνει η MIT κάτι παρόμοιο, ή γιατί να μη σκεφτούμε ότι δεν ανήκει καν στο υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας, αλλά είναι απλώς υπό διπλωματική κάλυψη σε κρίσιμα πόστα για λογαριασμό της MIT; Μήπως έπρεπε να έχουμε φροντίσει να ρωτήσουμε… τον Γκιουλέν; Δεν υπήρχε θύλακας ισχύος του τουρκικού κράτους που να μην υπήρχαν δικοί του, δίπλα κυριολεκτικά στην ηγεσία;

Μπορεί πάλι να είναι απλά μια ικανότατη επαγγελματικά κυρία, η οποία μόλις στα 35 της πρόλαβε να γυρίσει κρίσιμα πόστα της τουρκικής διπλωματίας και πλέον φιγουράρει στην τρίτη θέση της ιεραρχίας στην τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα. Μπορεί να ισχύει κάτι από όλα αυτά, μπορεί και τίποτα.

Το ερώτημα είναι κατά πόσον δικαιούται ο οποιοσδήποτε να παίζει και να ρισκάρει σε τέτοια θέματα, αφήνοντας μια τέτοια υπόθεση στην τύχη, λέγοντας αφελώς, «καλά, άφησέ τους, θα προσέχουμε», λες και είναι δυνατό αυτά να ελεγχθούν και δεν έρχετα -ειδικά σε εμάς- η ρουτίνα να καταστήσει στο τέλος πλημμελείς και διαδικαστικούς όλους τους ελέγχους, ενώ στο τέλος να ακουστεί ηχηρά και η εθνική μας ιαχή… το «ωχ αδερφέ».

Και μη μας πουν ότι επειδή άκουσαν τα τηλέφωνά της και παρακολούθησαν και την ίδια – αλλοίμονο αν δεν το έκαναν – για ένα διάστημα, αυτοί των οποίων ευθύνη τους είναι η ασφάλεια του κράτους, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν τρέχει τίποτα και έδωσαν το πράσινο φως για την πρόσβασή, επί της ουσίας στο Μέγαρο Μαξίμου, καθότι τα πράγματα θα αποδεικνυόταν πως είναι ακόμα πιο επικίνδυνα, λόγω αφέλειας.

Διότι αν θέλουμε να το δούμε πιο «πεζά», είναι λογικό ή όχι να λάβει τηλεφωνικές κλήσεις που να αφορούν στα θέματα της χώρας «μέσα στη μαύρη νύχτα» ένας διπλωματικός σύμβουλος πρωθυπουργού; Ακόμα και για την πιο αγνή σχέση να συζητούσαμε, γεγονός παραμένει εν προκειμένω, ότι υψηλόβαθμο στέλεχος του τουρκικού ΥΠΕΞ θα έχει προνομιακή πρόσβαση στις πληροφορίες αυτές, Ή μήπως κάνουμε λάθος;

Η υπόθεση αυτή, παρεμπιπτόντως, ήταν γνωστή σε πολλούς παροικούντες το δημοσιογραφικό επάγγελμα -και όχι μόνο- εδώ και τουλάχιστον έναν χρόνο, μόνο που η δημοσίευσή της δεν είναι και η πιο εύκολη απόφαση στον κόσμο, για πολλούς, στην κυριολεξία, λόγους. Άλλος διότι δεν θέλει το ρεζίλεμα της χώρας του, άλλος διότι πιστεύει ότι η κατάσταση μπορεί να μαζευτεί χωρίς φασαρία, άλλος διότι φοβάται τη στοχοποίησή του, κ.λπ.

Επειδή όμως καλό είναι να εστιάζουμε στην ουσία, ας αναρωτηθούν αυτοί που πρέπει, εάν υπήρχε ποτέ περίπτωση οι γνωστές για τη διπλωματική τους Ιστορία χώρες, να άφηναν τέτοια υπόθεση να «σέρνεται» τόσο καιρό και μάλιστα σε περίοδο τόσων διεργασιών… πόσο μας θυμίζει δημοσιεύματα για διαπραγματεύσεις σε θέματα υψίστης σημασίας για την παγκόσμια ισορροπία, που έρχεται μια στιγμή να αποκαλυφθεί, ότι κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε παγιδεύσει τα πάντα, γνώριζε τις θέσεις με τις οποίες θα πήγαιναν οι αντίπαλοί του στις διαπραγματεύσεις και εμφανιζόταν πανέτοιμος…

Αλλάξτε τα ονόματα των χωρών και στη θέση Ελλάδας και Τουρκίας βάλτε ΗΠΑ και Ρωσία, Κίνα, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία κ.λπ. Κι αφού το σκεφτείτε λίγο αγαπητοί αναγνώστες, αναρωτηθείτε ποια θα ήταν η στάση του μηχανισμού ασφαλείας ενός εκάστους κράτους εκ των αναφερομένων, ενώ για άλλα οι κανόνες θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο σκληροί.

Ότι κάποιοι στο Μέγαρο Μαξίμου είναι παιδάκια επικίνδυνα για τη δημόσια ασφάλεια το ξέραμε καλά από την εποχή που φλέρταραν με χώρους που αναλάμβαναν να κάψουν την Αθήνα, όταν η «επάρατος» δεξιά ή το «πουλημένο» ΠΑΣΟΚ έκαναν οτιδήποτε δεν τους άρεσε. Το να φτάσουμε όμως να δημιουργούμε με τους κολλητούς των… αγώνων (ιδεολογικών) σοβαρό θέμα για την εθνική ασφάλεια, δε νομίζουμε ότι πάει πολύ;

Αν επιμένει… στον έρωτα, ας πάει π.χ. στη διεύθυνση εθιμοτυπίας του ΥΠΕΞ παραιτούμενος από τη θέση του στο Μαξίμου και με τις ευλογίες μας. Αν και τότε η πιθανότητα να χαθεί… η μαγεία στη σχέση θα ήταν μεγάλη.

Πηγή Defence-Point

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση